ΟΦΕΙΛΩ να ομολογήσω (και συγνώμη να ζητήσω) ότι το τελευταίο καιρό αμελήσαμε τα του οίκου μας.
Η πατριδολατρία, που κανέναν εξ ημών δεν αφήνει ανεπηρέαστο (συμπεριλαμβανομένου και εμένα του… ανθέλληνα) μας ανάγκασε να ασχολούμαστε με τις εξελίξεις του τιτάνιου αγώνα που δίνει το σπάταλο Έθνος για την ανατροπή της παγκόσμιας οικονομικής δικτατορίας που έχει εγκαθιδρύσει ο καπιταλισμός.
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν και επειδή ουδείς εκ των ενδιαφερομένων δεν έχει αρθρώσει ακόμα λέξη, λέω να κηρύξω επίσημα την προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές της Κοινότητας Μελβούρνης που θα γίνουν στο τέλος του χρόνου.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι για πρώτη φορά στην εκατονταετή ιστορία της Κοινότητας συμβαίνει κάτι τέτοιο.
ΠΟΤΕ άλλοτε στο παρελθόν δεν είχε δοθεί στους διοικούντες τον οργανισμό «λευκή επιταγή» να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να υπάρχει αντίλογος, σκληρή κριτική και δημόσιες αντιπαραθέσεις, που ενίοτε τις συνόδευαν και πολυδάπανες δικαστικές προσφυγές.
Ο μόνος ουσιαστικά που έκανε κάποια αντιπολίτευση τα δύο τελευταία χρόνια είμαι εγώ. Μέχρι και Τσίρκας έχει βάλει την ουρά στα σκέλια, ενώ ο Φουντάς έχει καταπιεί τη γλώσσα του.
ΕΤΣΙ πάψω και εγώ να αναφέρομαι στο θέμα στις επόμενες εκλογές θα κατέβουν να ψηφίσουν μόνο οι στενοί συγγενείς και φίλοι των διοικούντων. Το πολύ-πολύ δηλαδή καμιά διακοσαριά άτομα.
ΣΤΗΝ ερώτηση γιατί αποσύρθηκε άδοξα η αντιπολίτευση, η απάντηση βρίσκεται στην πανωλεθρία που υπέστη στις τελευταίες εκλογές και τις Γενικές Συνελεύσεις που ακολούθησαν.
ΜΕ λίγες κουβέντες, την αντιπολίτευση την ξεπέρασαν οι εξελίξεις και ο χρόνος. Από τη στιγμή που οι σημερινοί διοικούντες κατάφεραν να στρατολογήσουν περισσότερα μέλη, το παιχνίδι είχε ουσιαστικά χαθεί, αφού αυτό ήταν το μεγάλο ατού του προηγούμενου καθεστώτος που μεσουράνησε (με τις στρατολογήσεις) για μια εικοσαετία.
ΝΑ διευκρινίσω ότι οι αντιπολιτευόμενοι έκαναν ορισμένες παρασκηνιακές προσπάθειες να ανασυνταχθούν (και οργανωθούν), αλλά, μέχρι στιγμής δεν τα έχουν καταφέρει.
ΑΙΤΙΑ του κακού είναι ότι ακόμα δεν έχει βρεθεί ο ηγέτης που θα τους συσπειρώσει και εμπνεύσει, ώστε να πιστέψουν ότι μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις την κοινοτική ηγεσία.
ΑΝ κοντά στην πιο πάνω δυσκολία προσθέσει κανείς και την ιδεολογική κατάρρευση της σημερινής αντιπολίτευσης, που για δεκαετίες ήταν προσδεμένη στο ΠΑΣΟΚικό άρμα που μοίραζε επιταγές, αντιλαμβάνεται τι σημβαίνει.
ΟΣΑ έμπειρα στελέχη έχουν απομείνει στην αντιπολίτευση είναι ΠΑΣΟΚοι παλαιάς κοπής, που σήμερα δεν μπορούν να εμπνεύσουν ούτε τα πεθερικά τους να τους ψηφίσουν.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τις πληροφορίες μου, ο μόνος που ακόμα έχει φιλοδοξίες να ηγηθεί της (συγχυσμένης) αντιπολίτευσης είναι ο πρώην γραμματέας (και δεξί χέρι κάποτε του Φουντά) Αποστόλης Κουνέλης.
ΜΕΤΑΞΥ τους συζητούν να αρχίσουν σύντομα μια νέα εκστρατεία εγγραφής μελών, αλλά το όλο πράγμα κολλάει στο ότι δεν υπάρχουν πρόθυμοι να αναλάβουν το δύσκολο αυτό έργο.
Ο Τσίρκας είναι ένας από αυτούς που προωθεί την πιο πάνω στρατηγική, αλλά επειδή έχουν όλοι εξαντλήσει τα περιθώρια το εγχείρημα είναι πολύ δύσκολο.
ΤΟ γεγονός ότι έχουν εναντιωθεί στο χτίσιμο του πύργου στο Lonsdale Street και προωθούν την ανέγερση του «Παρθενώνα» στο Μπουλίν, δεν τους βοηθά καθόλου, αφού σε εποχές βροχοπτώσεων σαν αυτή που διάγουμε, θα χρειαζόμαστε εξωλέμβιες βάρκες για να προσεγγίζουμε στο Πολιτιστικό Κέντρο που ονειρεύονται.
ΕΤΣΙ μάλιστα και το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο αρχίσει την ανέγερση του Πύργου πριν τις ερχόμενες εκλογές, μέχρι και ο Τσίρκας θα ψηφίσει Παπαστεργιάδη για πρόεδρο και Κώστα Μάρκο για γραμματέα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει αντιπολίτευση, όχι μόνο για να ελέγχεται το Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά για να διατηρηθεί και η δημοκρατική μας παράδοση.
ΕΤΣΙ και μέχρι τις αρχές Μαρτίου δεν υπάρξει καμιά ανακοίνωση εκ μέρους της αντιπολίτευσης, θα αναγκαστώ να εγκαταλείψω την εφημερίδα και να αναλάβω foul time την οργάνωση μιας νέας αντιπολίτευσης, που θα διεκδικήσει τις επόμενες εκλογές.
ΣΤΟ μεταξύ, η ηγεσία της Κοινότητας προετοιμάζεται (απ’ ό,τι με πληροφορούν) να αρχίσει μια νέα εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων (από δωρεές) για να μη δανειστεί πολλά ο οργανισμός για την ανέγερση του Πύργου.
ΑΝ κρίνουμε από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε ο προηγούμενος έρανος, και το Δ.Σ. πείσει και ορισμένους άλλους φορείς της παροικίας μας να τσοντάρουν (με το αζημίωτο) στην ανέγερση, δεν αποκλείεται να βρεθούν τελικά όλα τα λεφτά και να μη δανειστεί η Κοινότητα φράγκο.
ΕΤΣΙ και γίνει κάτι τέτοιο, βλέπω τον Παπαστεργιάδη πρόεδρο για τα επόμενα 50 χρόνια και το Τσίρκα να προτείνει να αναγείρουμε και ανδριάντα του (στον πεζόδρομο του Όκλι) για να τον τιμήσουμε.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και ενώ η προεργασία για την ανέγερση προχωρά καλά, η Κοινότητα ετοιμάζεται για το Φεστιβάλ «Αντίποδες», που θα γίνει στο τέλος του μήνα, για να μπορούμε να τρώμε ελεύθερα σουβλάκια χωρίς να μπαίνουμε στα πνευματικά χωράφια της Εκκλησίας.
Η εποχή Φουντά που αντιστεκόμασταν στην Αρχιεπισκοπή αμαρτάνοντας (τρώγοντας δηλαδή σουβλάκι), έχει παρέλθει και ξεχαστεί.
ΟΙ μόνοι που συνεχίζουν να θυμούνται και τιμούν τα ηρωικά χρόνια της σουβλακο-αντίστασης είμαι εγώ, ο Τσίρκας και (στα κρυφά!) ο Κώστας Μάρκος. Όλοι οι άλλοι έχουν ανανήψει και συμβιβαστεί.
ΚΑΙ μια και ασχοληθήκαμε με την Κοινότητα, θα ήταν λάθος να μην αναφερθούμε στην πρωτοβουλία που πήρε να καλέσει τους παροικιακούς φορείς να συζητήσουν για το πώς συντονισμένα, ως παροικία, θα βοηθήσουμε αποτελεσματικότερα τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας που αντιμετωπίζουν τις μύριες όσες δυσκολίες.
ΑΣ ελπίσουμε ότι μια τέτοια μάζωξη σε τούτα τα δύσκολα χρόνια θα λειτουργήσει και ως ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη δημιουργία ενός οργάνου που θα εκπροσωπεί (και θα μιλά όταν χρειάζεται) ολόκληρη την παροικία.
ΑΝ καταφέρουμε μετά από 50 χρόνια αντιπαραθέσεων (και πολυλογίας) να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο όργανο, θα είναι η μεγαλύτερη προσφορά της πρώτης ηρωικής γενιάς στις επερχόμενες.
ΕΧΟΥΜΕ πολλές φορές γράψει ότι διαθέτουμε ως παροικία μια τεράστια περιουσία που όχι μόνο παραμένει ανεκμετάλλευτη (και… ξεχασμένη!) αλλά, υπάρχει κίνδυνος και να χαθεί.
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ και άλλοι φορείς που διαθέτουν ακίνητα και άλλα περιουσιακά στοιχεία, δεν μπορούν πλέον να βρουν άτομα να μπουν στα Διοικητικά τους Συμβούλια, αφού η πρώτη γενιά (που τα δημιούργησε) λόγω κόπωσης και γήρανσης, δεν μπορεί να ασχοληθεί και η δεύτερη και τρίτη έχουν άλλα ενδιαφέροντα.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ οργανισμοί, χωρίς ουσιαστικά να έχουν ενεργό Δ.Σ. με μεγάλα χρηματικά ποσά στη τράπεζα, που έτσι και φύγουν από τη ζωή και οι τελευταίοι που γνωρίζουν την ύπαρξή τους θα χαθούν.
ΤΑ περισσότερα Καταστατικά των οργανισμών μας προβλέπουν ότι οι περιουσίες τους (σε ακίνητα ή μετρητά) θα πηγαίνουν στα διάφορα νοσοκομεία ή άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλης μας μετά τη διάλυσή τους. Και στα πρόθυρα διάλυσης (λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος) βρίσκονται πολλοί οργανισμοί μας.
ΩΣ εκ τούτου, καιρός πια να οργανωθούμε στοιχειωδώς. Να δούμε τι θα κάνουμε και να ενδιαφερθούμε για τις περιουσίες των φορέων μας, όπως ενδιαφερόμαστε και για τις δικές μας.
ΠΡΩΤΟ βήμα προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να είναι η συμμετοχή φορέων μας στην ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Κοινότητας το οποίο και θα ανήκει (και εξυπηρετεί) ολόκληρη την παροικία.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα trust και να μεταφερθούν εκεί οι περιουσίες των οργανισμών μας. Το trust αυτό και αγορές μπορεί να κάνει και μεγάλα έσοδα να έχει που θα χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες μας (σχολεία, γηροκομεία, πολιτισμό και λοιπά).
ΑΝ είχαμε δημιουργήσει ένα τέτοιο όργανο δεν θα είμαστε κάθε τόσο αναγκασμένοι να τρέχουμε την τελευταία στιγμή, για να βοηθήσουμε (για παράδειγμα) τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας ή να δανειζόμαστε χρήματα να χτίσουμε ένα Πολιτιστικό Κέντρο.
ΟΠΩΣ λέει όμως και μια παλιά κινέζικη παροιμία, για να περπατήσεις δέκα χιλιόμετρα προκειμένου να φτάσεις κάπου, θα πρέπει να κάνεις το πρώτο βήμα.
ΕΙΜΑΙ βέβαιος ότι έτσι και πάρουν την πρωτοβουλία τρεις-τέσσερις φορείς να συμμετάσχουν στην ανέγερση του κοινοτικού πύργου θα ακολουθήσουν και άλλοι.
ΤΟ ίδιο θα συμβεί και με τη δημιουργία του trust. Ας πάρει και εδώ τη πρωτοβουλία η Κοινότατα Μελβούρνης προκειμένου ξεκινήσουμε επιτέλους από κάπου.
ΑΝ αφήσουμε να περάσει και η επόμενη δεκαετία όπως και οι προηγούμενες, τότε δεν θα απομείνει τίποτα που να θυμίζει το πέρασμά μας από τούτο τον τόπο.
ΚΑΙΡΟΣ να αφυπνιστούμε και να δούμε τι θα κάνουμε πριν χάσουμε και το τελευταίο τραίνο.
ΑΣ παραδειγματιστούμε από το πού οδήγησε την πατρίδα μας η ανοργανωσιά, η εγκατάλειψη, η μη εκμετάλλευση της τεράστιας δημοσίας περιουσίας της και η αναβολή όλων των δύσκολων αποφάσεων για το… αύριο.
ΑΣ μη χρεοκοπήσουμε και εμείς ως παροικία λόγω της ασυνεννοησίας μας και του στενοκέφαλου τοπικισμού μας.
ΕΝΩΜΕΝΟΙ μπορούμε πολλά να κάνουμε και χωρισμένοι ευκολότερα να χαθούμε. Μια ματιά να ρίξουμε στην ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα.
ΤΕΤΟΙΕΣ ιδέες και κινήσεις στο παρελθόν τις κατέστησαν ανέφικτες οι φιλοδοξίες αυτών που έπαιρναν την πρωτοβουλία και η ζήλια των υπολοίπων γιατί να είναι αυτός και όχι εγώ.
ΘΕΛΩ να πιστεύω ότι η ζωή και τα χρόνια που πέρασαν μας έχουν όλους ωριμάσει, αν και φοβάμαι την αθάνατη παντοδυναμία της (διχαστικής) κουλτούρας μας, που μας θέλει να προοδεύει ο καθένας χωριστά, αλλά όλοι μαζί να τα κάνουμε θάλασσα.
ΣΤΟ χέρι μας είναι να αλλάξουμε την πιο πάνω κατάρα που μας συνοδεύει και να καταφέρουμε να συνεννοηθούμε σε έναν κοινό στόχο.
ΑΣ γίνει η αρχή με τη σύναξη των φορέων για να βοηθήσουμε τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας, οι οποίοι και θα συμβάλουν στο να ανανεωθεί (και αναγεννηθεί) η παροικία.
ΣΥΝΕΠΩΣ, το μέλλον είναι μπροστά μας με την προϋπόθεση ότι θα ξεκολλήσουμε από το παρελθόν της ασυνεννοησίας.
ΔΙΑΒΟΛΕ, καιρός να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα και να αφήσουμε τις νεότερες γενιές να συνεννοηθούν. Γεια χαρά.
