Τώρα που άρχισαν και πάλι τα σχολεία στη Μελβούρνη, αλλά και τα ελληνικά συνάμα, ας ρίξουμε μία μελλοντική ματιά στην ελληνική μας παροικία. Η μελλοντική αυτή γενιά των Ελλήνων της Μελβούρνης του 2112 δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Όσο και να βελτιωθούν τα πράγματα θα είναι μάλλον λίγοι οι αιωνόβιοι. Πώς, άραγε, φανταζόμαστε τον Ελληνισμό της Μελβούρνης τόσο μακριά στο μέλλον; Τι ελληνική γλώσσα θα μιλούν οι ελληνόφωνες της πόλης μας; Από μία άλλη σκοπιά, ήδη ξεχάσαμε τι έγιναν τα χωριά και οι τόποι μας απ’ όπου ήρθαμε! Οι τόποι αυτοί όμως μάς χάραξαν την πορεία που πορευόμαστε μέχρι σήμερα. Και στην πορεία αυτή η γλώσσα μας έχει το πάνω χέρι και οδηγεί.
Ο ποιητής μας Κ. Καβάφης τα σκέφτηκε αυτά πολύ καλά και με το ποίημα του «Ποσειδωνιάτες» μάς απαθανάτισε όλους:
Τη γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάτες
εξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Αυτό ήδη το διαπιστώνουμε εμείς που ήρθαμε πρώτοι από την Ελλάδα. Και όπως το λέει ο ποιητής, μόνο μερικές γιορτές και τελετές μάς έμειναν για να μάς θυμίζουν ότι είμαστε Έλληνες. Και τώρα;
Και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι – ω συμφορά! – απ’ τον ελληνισμό.
Έτσι περίπου θα είναι η Μελβούρνη το 2112 και αρκετές γενεές Ελλήνων θα βρίσκονται κάτω από πολλές σελίδες της Ιστορίας της. Με χαμένη την ελληνική γλώσσα θα μιλούμε μόνο βαρβαρικά! (ξένα).
ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΙΣΟΠΕΔΩΜΑ;
Θα υπάρχουν όμως και αρκετοί που θα αντισταθούν σε αυτό το γλωσσικό ισοπέδωμα. Από τα περιδιαβάσματά μου όντως παίρνω ένα άλλο ενθαρρυντικό μήνυμα. Είναι οι ίδιοι Ιταλιώτες Έλληνες του Καβάφη που θέλουν να τον διαψεύσουν και γερά… ανθίστανται. Μέχρι σήμερα στην Νότια Ιταλία ζουν Έλληνες που μιλούν Ελληνικά: Είναι οι Γκρεκάνοι –οι ελληνόφωνοι– που ζουν στην Καλαβρία, στην περιοχή Ασπρομόντε και στην Απουλία, δυτικά από το Μπρίντιζι. Πολλά χωριά μπορούν να θεωρηθούν ελληνόφωνα: η Καλημέρα, το Μαρτάνο, το Καστριάνο, η Στερνατία κ.ά. Οι Έλληνες στις περιοχές αυτές βρίσκονται από τον 7ο και 6ο π.Χ. αιώνα.
Μιλάμε για ελληνική παρουσία πάνω από 2.500 χρόνια. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες από την Εύβοια –και ειδικά από την Κύμη– έφτασαν στον Τυρρηνικό Κόλπο το 750 π.Χ. και ήταν αυτοί που «έσπειραν» το ελληνικό αλφάβητο και φύτρωσε σε όλη την Ευρώπη.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΣΤΕΡΝΑΤΙΑΣ
Ο σύγχρονος ποιητής, Καίσαρες Ντε Σάντης γεννήθηκε στη Στερνατία το 1920. Έζησε μία ζωή γεμάτη στερήσεις και βάσανα. Μετανάστευσε στη Γερμανία και εργάστηκε ως εργάτης με άλλους Έλληνες από την Ελλάδα και έμαθε τη σημερινή ελληνική γλώσσα. Έγραψε τα ποιήματά του στη διάλεκτο της ελληνικής που μιλούσαν στη Στερνατία. Το έτος 1987, και ενώ προγραμμάτιζε ένα ταξίδι στην Ελλάδα, πέθανε στα πάτρια εδάφη της Ιταλίας.
Τα ποιήματά του τα έγραφε ενώ όργωνε τη γη του, αλλά το ποιητικό του ταλέντο φιλοσοφούσε την ίδια τη ζωή. Λέει για τον εαυτό του:
Λύχνος που ανάβει και σβήνει ο άνεμος,
καπνός που φεύγει με τον άνεμο και αφήνει στάχτη
Αυτός είμαι εγώ. Άνθρωπος
Διαλέγω ένα όμορφο ποίημα –γραμμένο με το ελληνογενές λατινικό αλφάβητο– το οποίο ταιριάζει στο θέμα μας και το μέλλον της Ελληνικής στην Αυστραλία.
KAI O ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εάν μιμηθούμε τους Ιταλιώτες Έλληνες, τέτοια ποιήματα θα γράφουν και οι Μελβουρνιώτες έλληνες όχι μόνο το 2112, αλλά σε χρονική αναλογία αυτό θα γίνεται εδώ, το σωτήριο έτος 2862! Να μου το θυμηθείτε! Γένοιτο!! Μπράβο και στους μαθητές και δασκάλους το 2012 και ένα πολύ μεγάλο ΕΥΓΕ! στους παππούδες και γιαγιάδες της σήμερον που κρατούν την ελληνική δάδα αναμμένη!
