ΔΥΟ πρόσφατες τηλεοπτικές ειδήσεις, που συμπυκνώνουν την πλανητική σχιζοφρένια, είχα αρχίσει να σχολιάζω…
Η μία αφορούσε τη μεταμεσονύκτια ταφή ενός διαδηλωτή στη Συρία και η άλλη τα κλαμπ των δισεκατομμυριούχων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια (στην κοπριά) στην κομμουνιστική… Κίνα.
ΓΙΑ δύο διαφορετικούς κόσμους, πάνω στον ίδιο πλανήτη με κοινή για όλους μοίρα, σχεδίαζα να σας μιλήσω. Τη δοκιμαζόμενη Συρία και την ανερχόμενη Κίνα.
ΤΗ στιγμή που η πρώτη ζει τον (απόλυτο) εφιάλτη, η δεύτερη, με καθυστέρηση μισού και πλέον αιώνα, ζει την (απόλυτη) πλάνη: το American Dream.
ΑΥΤΑ σχολίαζα, μέχρι που δέχθηκα το τηλεφώνημα του Δημήτρη και παρ’ ολίγο να μου πέσει το τηλέφωνο από το χέρι με αυτά που μου ιστορούσε.
Ο Δημήτρης είναι αφοσιωμένος αναγνώστης της εφημερίδας και δοκιμασμένος φίλος από μια εποχή που οι φιλίες χτίζονταν με άλλα «υλικά».
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα φίλο (από το Clayton) που την περασμένη εβδομάδα μου τηλεφώνησε και με παρακάλεσε να γράψω δυο κουβέντες, προκειμένου να βρει μεταχειρισμένα έπιπλα για να βοηθήσει μια οικογένεια νεοφερμένων συμπατριωτών μας. Τη δεύτερη που βοηθούσε να στεγάσει το ξεριζωμό της.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, έγραψα δυο κουβέντες (και έβαλα το τηλέφωνό του) με την ελπίδα ότι κάποιος αναγνώστης θα έχει σε καμιά άκρη του γκαράζ παλιά έπιπλα.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι πολλοί από εμάς δένονται συναισθηματικά, όχι μόνο με το σπίτι τους, αλλά και με τα «πράγματα» τους, τα οποία και αποκτούν «ψυχή» μιας και έχουμε μοιραστεί μαζί τους τη ζωή μας.
ΕΤΣΙ τα γκαράζ πολλών συμπαροίκων έχουν μετατραπεί σε αποθήκες αναμνήσεων…
ΚΟΠΟΙ, όνειρα, γλέντια και ματαιωμένες προσδοκίες φιλοξενούνται στα γκαράζ και όχι μόνο αυτοκίνητα.
ΕΚΕΙ βρίσκονται ακόμα πράγματα που η καρδιά μας δεν βαστούσε να τα πετάξουμε στα σκουπίδια.
ΠΩΣ θα μπορούσαμε, άλλωστε, να πετάξουμε στα σκουπίδια, το φτηνό σαλόνι και την παλιά τηλεόραση, που «επιπλώσαμε» το πρώτο μας σπίτι.
ΑΣΕ που στην εποχή μας ήταν άγνωστη και η καταναλωτική κουλτούρα της διαρκούς ανανέωσης και ανακύκλωσης των πάντων.
ΑΥΤΑ είχα στο μυαλό μου όταν δημοσίευσα την «αγγελία» του Δημήτρη. Πίστευα ότι όλο και κάποιος θα βρεθεί να δώσει την ευκαιρία στο παλιό του το σαλόνι να «ζήσει» μια δεύτερη ζωή.
ΠΟΥ να πάει το μυαλό μου ότι θα γίνονταν «το έλα να δεις», από την περασμένη Πέμπτη το πρωί μέχρι και χθες το βράδυ!
ΠΑΝΩ από 60 τηλεφωνήματα δέχθηκε ο Δημήτρης από αναγνώστες της εφημερίδας που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν.
ΟΠΩΣ μου είπε, του τηλεφώνησαν άνθρωποι, όχι μόνο από τη Μελβούρνη, αλλά και απ’ όλη τη… Βικτώρια!
«ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ τις διευθύνσεις και τα τηλεφωνά τους, έχω κάνει ολόκληρο κατάλογο» μου είπε, προσθέτοντας ότι, ούτε ο ίδιος πίστευε ότι θα δεχόταν τόσες προσφορές.
«ΟΤΑΝ σου τηλεφώνησα, πίστευα ότι αν έπαιρνα δύο-τρία τηλεφωνήματα θα ήμουν τυχερός. Πού να πάει το μυαλό μου…».
ΚΑΙ, εντάξει, άσε το μυαλό του, που να διανοηθεί (την περασμένη εβδομάδα) που θα πήγαινε, τι θα άκουγε και, προπαντός, τι θα έβλεπαν τα μάτια του…
«ΤΙ να σου πω Μπάμπη, το μόνο που θα σου πω είναι ότι οι συμπάροικοι είναι ψυχούλες… Απίστευτη η ανταπόκριση και ακόμα πιο απίστευτα όσα είδα και άκουσα…
ΜΙΑ γιαγιά άνοιξε το μπαούλο που μοσχοβολούσε για να μου πει ότι μπορώ να πάρω ό,τι ήθελα από το θησαυρό της…
ΠΑΡΕ κουβέρτες, πάρε σεντόνια, πάρε τραπεζομάντηλα, πάρε ό,τι νομίζεις ότι χρειάζονται οι άνθρωποι μέχρι να σταθούν στα πόδια τους…
ΜΕΣΑ στο μπαούλο είχε ολοκαίνουργιες κουβέρτες «Λακωνία», που είχε αγοράσει πριν 40 χρόνια…
ΤΙ να σου πω, ότι και αν σου πω λίγο θα είναι. Όχι μόνο τα παλιά τους έπιπλα, αλλά και τη ψυχή τους είναι διατεθειμένοι να δώσουν ορισμένοι συμπάροικοι για να βοηθήσουν τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας και να απαλύνουν το πόνο του ξεριζωμού τους. Ένα πόνο που όλοι γνωρίζουμε καλά».
ΑΥΤΑ και πολλά άλλα μου είπε ο Δημήτρης, που δεν σας κρύβω ότι μέχρι ένα βαθμό με εξέπληξαν.
ΚΑΙ με εξέπληξαν, γιατί μετά τα όσα ψιθυρίζονται για τη δυσπιστία με την οποία ορισμένοι συμπάροικοι αντιμετωπίζουν τους νεοφερμένους, δεν πίστευα ότι θα υπάρξει μια τέτοια συγκινητική ανταπόκριση.
ΚΟΝΤΡΑ στις φήμες, η ανταπόκριση συμβαδίζει με την ψυχική ποιότητα ενός λαού (σαν του δικού μας) που έχει ζήσει στο πετσί του την προσφυγιά, τον ξεριζωμό και τη φτώχεια.
ΕΧΟΥΜΕ μεγάλα και ανεξάντλητα αποθέματα φιλότιμου ως παροικία. Μπορούμε να κάνουμε πολλά και (μεγάλα) πράγματα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και με τους σωστούς ανθρώπους στο τιμόνι.
ΜΠΟΡΕΙ να είμαστε ανοργάνωτοι ως σύνολο, στην καρακοσμάρα μας και να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, αλλά σε καταστροφές και δύσκολες εποχές (όπως η σημερινή) που κινδυνεύει η πατρίδα, λειτουργούμε ενωμένοι και δίνουμε τα ρέστα μας.
ΑΥΤΗ, άλλωστε, η ικανότητά μας να συσπειρωνόμαστε σε εποχές κρίσης, είναι αυτή που μας επέτρεψε να πορευτούμε ανά τους αιώνες.
ΕΙΜΑΣΤΕ ιδιότροπη φυλή που αφυπνιζόμαστε μόνο στα δύσκολα και τότε είναι που μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
ΚΑΙ η πατρίδα μας τούτη την εποχή και για λόγους, στους οποίους αρκετές φορές στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί, περνά πολύ δύσκολες μέρες και έχει ανάγκη της βοήθειάς μας.
ΑΚΟΜΑ και η συμβολική συμπαράσταση τέτοιες ώρες μετράει. Το γεγονός ότι είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε τους νεοφερμένους είναι μεγάλη βοήθεια για τον επί διετία δοκιμαζόμενο λαό μας.
ΔΕΝ είναι και λίγο πράγμα, την ώρα που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και η αβεβαιότητα του αύριο σκοτώνει ακόμα και την ελπίδα (που πεθαίνει τελευταία) να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου.
ΝΑ αισθάνεσαι ότι στην άλλη άκρη του κόσμου, τη μακρινή Αυστραλία, υπάρχουν συμπατριώτες σου, που συμπάσχουν μαζί σου και μπορούν να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να σε συντρέξουν.
ΟΠΩΣ τόνισα και την περασμένη βδομάδα, θα πρέπει ως παροικία να συντονιστούμε και να συζητήσουμε πώς θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε αποτελεσματικότερα τους νεοφερμένους, αρκετοί από τους οποίους έρχονται με την οικογένειά τους που σημαίνει ότι έχουν και αυξημένες ανάγκες.
Η Κοινότητα Μελβούρνης, που έχει για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα συμβάλει τα μέγιστα προς αυτή την κατεύθυνση, συνεπικουρούμενη από τον «Νέο Κόσμο», πήρε τη πρωτοβουλία να καλέσει όλους τους φορείς της παροικίας μας σε μια σύσκεψη για το θέμα.
ΗΔΗ, έχουν σταλθεί προσκλήσεις σε όλους και η συνάντηση θα γίνει στην αίθουσα της Κοινότητας στο Lonsdale Street την Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου, στις 7 το βράδυ.
ΚΑΛΟ θα είναι μέχρι τότε οι ενδιαφερόμενοι να συζητήσουν και ανταλλάξουν μεταξύ τους ιδέες και προτάσεις ώστε και να μη χαθεί εκεί πολύτιμος χρόνος και να καταφέρουμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένες αποτελεσματικές πρωτοβουλίες.
ΚΑΙ μιας και μου δίνεται πάλι η ευκαιρία να προτείνω να συζητηθεί η διενέργεια ενός μεγάλου εράνου για τη συγκέντρωση χρημάτων, με τα οποία θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τους νεοφερμένους και ενδεχομένως και οργανώσεις στην πατρίδα που βοηθούν άστεγους και άπορους με συσσίτια.
ΑΝ όσοι παραβρεθούν στη συνάντηση αφήσουν μακριά τις «διαφορές» του παρελθόντος που μας οδήγησαν στις μέχρι σήμερα αδιέξοδες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός παροικιακού συντονιστικού οργάνου, ενδεχομένως να προκύψει (για πρώτη φορά) κάτι καινούργιο που θα μας φανεί χρήσιμο και για μελλοντικές πανμπαροικιακές δραστηριότητες.
ΤΟ συγκεκριμένο θέμα που θα συζητηθεί μας ενώνει όλους, που σημαίνει ότι μπορεί να μας βοηθήσει σε μια καινούργια αρχή.
ΘΑ ήταν ευχής έργο να αποκτήσουμε ένα παροικιακό συντονιστικό όργανο, έστω και με 60 χρόνια καθυστέρηση. Ποτέ δεν είναι αργά.
ΑΝ καταφέρουμε μάλιστα και δημιουργήσουμε και ένα trust στο οποίο και θα μπορούν να μεταφερθούν τα εγκαταλειμμένα, ξεχασμένα (και αραχνιασμένα) ακίνητα των φορέων μας, πολλά μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί και προπαντός ότι δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας.
ΑΥΤΑ και θα τα ξαναπούμε, γιατί το πιο πάνω θέμα είναι (πολύ) μεγάλο. Γεια χαρά.
