Να έχεις στις μέρες μας σοβαρή συζήτηση με την ηγεσία ομογενειακών οργανισμών και να μη θίξεις το θέμα της ένωσης σε ένα κεντρικό σώμα είναι -το λιγότερο- παράλειψη. Το να μιλάς για το σήμερα χωρίς όραμα για το μέλλον είναι σα να φοράς, όχι μόνο παρωπίδες, αλλά και ωτοασπίδες. Ξοδεύεις πολύτιμο χρόνο μιλώντας για τα τετριμμένα. Έτσι νομίζεις. Μια κουβέντα, όμως, με την ηγεσία της Πανκωακής Αδελφότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Ιπποκράτης» ή KOS CLUB, θα βάλει την κουβέντα και τα πράγματα σε μια νέα βάση. Σ’ αυτή της ωμής πραγματικότητας που αν δεν την δεις και δεν πράξεις ανάλογα…. κακό του κεφαλιού σου.

Πέντε ηγετικά στελέχη της Πανκωακής Αδελφότητας στα γραφεία του «Ν.Κ.» για να εκθέσουν πού βρίσκεται ο οργανισμός σήμερα και με ποιους στόχους προχωρεί. Οι τέσσερις είναι της δεύτερης γενιάς. Θα σας τους συστήσω, όπως ξετυλίγεται η συζήτηση.

Πριν κάνω αυτό, εντούτοις, θα ήθελα μια απάντηση στο ερώτημα προς τον εαυτό μου: γιατί ξεκινώ, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, από το πιο καυτό ερώτημα; Αν εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει να δω να χτίζεται, στο κέντρο της πόλης, κατά προτίμηση, ένα νεοκλασσικό κτίριο, ή ένα υπερμοντέρνο που θα ενώνει και θα προβάλει τη δύναμη της ομογένειας, γιατί -σώνει και καλά- θα πρέπει να καίει και τους άλλους; Πότε, επιτέλους, θα το χωνέψω ότι ‘έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ή -κατά την έκφραση της γιαγιάς μου- ‘πρέπει να φάμε πολλά ψωμιά ακόμη’;

Οι εκπρόσωποι της Πανκωακής Αδελφότητας, που μιλάμε μαζί τους σήμερα, είναι ο πρόεδρος, Χρίστος Φωκιανός, ο αντιπρόεδρος Μιχάλης Καραλιάμης, η Κυριακή Σουράση, η Βίκυ Καφκάκη και ο Γιάννης Γκούμας.

Όλοι, ένα σώμα μια φωνή. Πρώτη διαπίστωση αυτή, για το λόγο ότι κανείς δεν διακόπτει τον άλλον και όλοι συμφωνούν με τα λεγόμενα του προλαλήσαντα. Με εξαίρεση τη Βίκυ Καφκάκη, όλοι ανήκουν στη δεύτερη γενιά. Η Κυριακή ή Κέρρυ Σουράση, θα πει ότι ‘έχουμε έναν δυνατό οργανισμό σήμερα, τον οποίο θέλουμε να κάνουμε ακόμη ισχυρότερο. Ανακαινίζουμε το οίκημα του οργανισμού και κατευθύνουμε τις προσπάθειές μας στο να αγκαλιάσουμε όλους τους Κώες της Μελβούρνης, να έχουμε δε επαφές με τους συμπατριώτες μας σ’ όλη την Αυστραλία και ανά τον κόσμο’.

ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Στο επίμαχο ερώτημα ‘για ένωση των δυνάμεων’, θα διαπιστώσω ότι για όλους τους παρευρισκόμενους και συμμετέχοντες στη συζήτηση είναι κάτι που δεν τους αφορά άμεσα.
«Έχουμε άλλες προτεραιότητες επί του παρόντος. Να ανακαινίσουμε το οίκημα του οργανισμού, πράγμα που γίνεται, να αυξήσουμε τον αριθμό των μελών και να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να κρατήσουμε και τις τρεις γενιές των Κώων κοντά μας» θα πει ο πρόεδρος Χρίστος Φωκιανός.

«Προσπαθούμε να είμαστε σε επαφή με το σήμερα. Έχω τρία μικρά παιδιά και προσωπικά μ’ ενδιαφέρει να ανήκουν αύριο στο τμήμα νεολαίας. Στις εκδηλώσεις του οργανισμού προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες των μελών μας, όπως τις βλέπουμε και τις αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Κάθε Κυριακή το σπίτι των Κώων είναι ανοιχτό και για τις τρεις γενιές. Προσφέρουμε μεσημεριανό για όσους επιθυμούν, με πολύ χαμηλή τιμή, χωρίς να σημαίνει ότι εκείνοι που θα έλθουν είναι υποχρεωμένοι να φάνε. Μπορούν, αν θέλουν, να πάρουν μόνο ένα ποτό. Τι γίνεται όμως; Δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που ταιριάζει σε μικρούς και μεγάλους. Ενθαρρύνουμε, επιπλέον και φίλους μας άλλων εθνοτήτων, όπως Ιταλούς, Αυστραλούς, να πάρουν μια γεύση από την κουλτούρα μας. Ζούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και πιστεύω ότι είναι χρέος μας να προβάλουμε, με απλό και ουσιαστικό τρόπο, την κουλτούρα μας».

ΝΑ ΔΕΙ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΟΥ

Τη συνέχεια του νήματος θα πάρει ο αντιπρόεδρος, Μιχάλης Καραλιάμης: «Θα ήθελα η γυναίκα μου, η οποία είναι Ιταλίδα, να γνωρίσει τις ρίζες μου, στην πράξη και όχι στα λόγια. Να δει από πού κρατάω, με ποιες αξίες μεγάλωσα, με ποια μουσικά ακούσματα και μέσα σε ποιο κύκλο μ’ έφεραν στον κόσμο οι γονείς μου. Αν η γυναίκα μου το αγαπήσει όλο αυτό, τότε θα είναι ευκολότερο να το αγκαλιάσουν και να το κάνουν δικό τους και τα παιδιά μου». Έτσι απλά και πρακτικά.

«Είναι πολύ νωρίς ακόμη και να συζητάμε θεωρητικά για ένα κτίριο που θα στεγάσει όλον τον ελληνισμό της Μελβούρνης» θα πει η Κυριακή Σουράση, η οποία θα… μεταθέσει το θέμα σε 50 χρόνια από τώρα: «Αν γίνει κάποια ένωση, το λογικό ή το πρώτο βήμα, αν προτιμάτε, θα έπρεπε να γίνει με τη Πανδωδεκανησιακή Ομοσπονδία. Δεν γεννάται, όμως, τέτοιο θέμα γιατί δεν υπάρχει αρκετά σοβαρός λόγος για να γίνει. Συνεργαζόμαστε, οι Δωδεκανήσιοι των διαφόρων οργανισμών, ανήκουμε στην Ομοσπονδία, διοργανώνουμε ορισμένες εκδηλώσεις από κοινού, χωρίς κανένα πρόβλημα, μακριά, όμως, από ένωση της οικονομικής μας δύναμης. Όσο για το άλλο που λέτε τη γενικότερη ένωση…  ίσως σε 50 χρόνια».

«Μα τότε δεν θα υπάρχουμε να το χαρούμε», είναι η δική μου παρέμβαση που προσκρούει σ’ ένα δυναμικό «έχουμε πάρα πολλά πράγματα να κάνουμε μέσα στο δικό μας το σπίτι, πριν κοιτάξουμε παραέξω. Έχουμε να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, ώστε να μείνουν κοντά στις πολιτιστικές μας αξίες και να τις αγαπήσουν. Να μην τα φέρνουμε με το ζόρι στο κλαμπ, αλλά να θέλουν να έλθουν από μόνα τους και να έχουν μάλιστα και δικές τους ιδέες, ως προς το τι θα ήθελαν να κάνουν σ’ αυτόν το χώρο» θα καταλήξει η Κυριακή Σουράση, η πιο ομιλητική της παρέας.

«Η κουλτούρα μας είναι πολύ πλούσια και θα πρέπει να τη μεταδώσουμε και στην ευρύτερη κοινωνία» θα πει η Βίκυ Καφκάκη. «Οι ξένοι που έρχονται ενθουσιάζονται με την παραδοσιακή νησιώτικη κουζίνα, με τα φαγητά και τα γλυκά μας. Τρώνε τα κατημέρια και θέλουν να τα ξεσηκώσουν. Ακούνε τα νησιώτικα τραγούδια μας και τη μουσική μας και μπαίνουν ζεστά και αβίαστα στους ρυθμούς μας. Ό,τι κάνουμε σήμερα, μέσα στο δικό μας μικρό χώρο, είναι για να υπάρξει συνέχεια. Να μην πάνε οι κόποι της πρώτης γενιάς χαμένοι» θα τονίσει η ίδια.

«Το όραμα ενός μεγάλου κτιρίου που θα στέγαζε τους παροικιακούς οργανισμούς, χωρίς να χάσουν αυτοί την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους, θα μπορούσε να υλοποιηθεί, μόνο αν υπήρχε ένας εμπνευσμένος αρχηγός και μια ομάδα ταλαντούχων ατόμων για την εκπόνηση ενός σχεδίου που θα ενέπνεε πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο» θα πει ο Γιάννης Γκούμας.

Η ΠΟΔΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ Ο.Κ.

Γνωρίζοντας ότι η δεύτερη γενιά, στους οργανισμούς, βαθμολογείται από την πρώτη, ανάλογα με το κατά πόσον μπαίνει στη διαδικασία του μαγειρέματος και σερβιρίσματος, ζητώ να μάθω, πώς αντιμετωπίζεται το θέμα αυτό στο κωακό σπίτι.
Κοιτάζω τον πρόεδρο, ξέροντας ότι εκείνος είναι στο στόχαστρο.

«Κοιτάξτε, είναι γεγονός ότι όταν υπάρχουν έξοδα να καλυφτούν οι μεγάλοι έχουν συνηθίσει να είναι οι ίδιοι μέσα στην κουζίνα και συχνά στο σερβίρισμα. Πρόκειται για μια συνήθεια η οποία δεν κόβεται εύκολα. Όντως, η πρώτη γενιά, χωρίς εξαιρέσεις, για να εξοικονομήσουν χρήματα και να ξεπληρώσουν τα κτίρια που αγόραζαν έβαζαν πολλή προσωπική δουλειά οι ίδιοι. Ξέρω ότι για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους πρέπει να κάνουμε κι εμείς το ίδιο και το κάνουμε. Δε φοβόμαστε να βάλουμε την ποδιά ούτε να λερώσουμε τα χέρια μας. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για δύο, κυρίως, λόγους. Ο ένας είναι ότι δεν μπορείς να καλείς τους φίλους σου, στην εκδήλωση κι’ εσύ όλο το βράδυ να είσαι εξαφανισμένος στην κουζίνα. Το άλλο, αν θέλουμε να προσελκύσουμε αυτό που λέμε μεγάλους επιχειρηματίες και γενικά υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της πατριάς μας, θα πρέπει να αποδείξουμε ότι ο οργανισμός μπορεί να δουλεύει ρολόι, χωρίς τη δική μας προσωπική εργασία. Αυτή είναι η πραγματικότητα που, ευτυχώς έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να τη δούμε κατάματα. Σε δύο χρόνια τα πράγματα θα έχουν μπει στη σωστή τροχιά τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία» θα καταλήξει ο Χρίστος Φωκιανός.

Προς το παρόν, εκδηλώσεις όπως αυτή της κρουαζιέρας στις 17 του μήνα για τη γιορτή του έρωτα, είναι ανοιχτή σε όλους μικρούς, μεγάλους εντός και εκτός της πανέμορφης Κως. Χαρείτε την!