ΤΑ κακά νέα μαθαίνονται γρήγορα.
ΣΗΜΕΡΑ, μάλιστα, με την αρωγή της τεχνολογίας, τα βλέπουμε όταν συμβαίνουν.
ΣΥΝΕΠΩΣ, υποθέτω ότι έχετε ακούσει, διαβάσει και δει με τα μάτια σας όσα διαδραματίστηκαν στην πατρίδα τις τελευταίες μέρες.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, ορισμένα «σημαδιακά» πράγματα πέρασαν απαρατήρητα από τις στρατιές των σχολιαστών.
ΕΝΑ από αυτά ήταν η δραματική έκκληση του υπουργού Οικονομικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, στους βουλευτές να ψηφίσουν (οπωσδήποτε) πριν από τα μεσάνυχτα τη Δανειακή Σύμβαση!
ΓΙΑΤΙ, όμως, τόση βιασύνη για ένα νομοσχέδιο που θα δεσμεύει (και καθορίζει) τις τύχες της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες;
ΤΗΝ απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Βενιζέλος: θα πρέπει οπωσδήποτε να ψηφίσουμε τη Σύμβαση μέχρι τα μεσάνυχτα (είπε) για να προλάβουμε τις… «αγορές» πριν ανοίξουν!
ΜΕ το γεγονός ότι οι αντιπρόσωποι του Έθνους, δεν είχαν προλάβει, όχι μόνο να σκεφτούν και να συζητήσουν το περιεχόμενο της Σύμβασης, αλλά, ούτε καν να τη διαβάσουν, κανένας δεν ασχολήθηκε.
ΚΑΙ δεν ασχολήθηκε κανένας, γιατί όλοι σχεδόν έχουν πια αποδεχτεί τον καθοριστικό ρόλο των «αγορών» στις μέρες μας.
ΕΔΩ και χρόνια, οι «αγορές» είναι αυτές που αποφασίζουν για τις τύχες των Εθνών και όχι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους.
Η οικονομική δικτατορία των «αγορών» έχει πλέον τον πρώτο και τελευταίο λόγο για την κοινωνική πολιτική που πρέπει να ακολουθούν οι διάφορες κυβερνήσεις.
ΚΑΙ αλίμονο όποιες χώρες τολμήσουν να μην ακολουθήσουν κατά γράμμα τα Μνημόνια και τις «συνταγές» των τραπεζιτών και λογιστών των «αγορών».
Η Ελλάδα είναι ένα «ζωντανό» παράδειγμα για το τι περιμένει τους «ξεροκέφαλους» και «απροσάρμοστους» στους κανόνες του διεθνούς κεφαλαίου που λυμαίνεται τον πλανήτη.
ΕΠΕΙΔΗ η λέξη «αγορές» είναι κάπως αφηρημένη, θα προσπαθήσω (για άλλη μια φορά) να δώσω σάρκα και οστά στα μεγάλα (και απρόσωπα) αφεντικά.
ΜΕ δύο κουβέντες, φίλοι αναγνώστες, «αγορές» δεν είναι μόνο οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, οι χρηματιστές, οι τραπεζίτες και τα ιδιωτικά κεφάλαια που συσπειρώνονται σε ομίλους για να είναι πιο αποτελεσματικοί.
«ΑΓΟΡΕΣ» είμαστε λίγο-πολύ και όλοι εμείς, οι ταπεινοί και ανώνυμοι πολίτες, που έχουμε μολυνθεί από τον οικονομικό… ιό.
ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ τρόπος για να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, είναι να ρίξουμε μια ματιά στα δικά μας. Να αρχίσουμε από την ευημερούσα (και ακμάζουσα) Αυστραλία.
ΠΑΝΩ από 11.000 θέσεις εργασίας θα χαθούν στην Πολιτεία μας το επόμενο εξάμηνο και, μάλιστα, σε μια εποχή που τα πράγματα πηγαίνουν (πολύ) καλά.
ΜΕΓΑΛΕΣ εταιρίες, όπως η Qantas, η Telstra, η Alcoa και από κοντά οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες, ανακοίνωσαν ότι θα προβούν σε απολύσεις εργαζομένων.
ΟΛΕΣ οι πιο πάνω εταιρίες (και πολλές άλλες που θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους) πραγματοποίησαν πέρυσι τεράστια κέρδη.
ΛΟΓΙΚΑ, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να προβούν σε απολύσεις
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, αποφάσισαν να μειώσουν το προσωπικό τους εδώ και να εξάγουν μέρος των δραστηριοτήτων τους σε χώρες με φτηνότερα μεροκάματα και πιο ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ στόχος των πιο πάνω εταιριών δεν είναι η διατήρηση των θέσεων εργασίας στον τόπο που δραστηριοποιούνται, αλλά η με κάθε τρόπο η αύξηση της κερδοφορίας τους.
ΟΙ τέσσερις μεγάλες τράπεζες της Αυστραλίας που το τελευταίο οικονομικό έτος τα κέρδη τους έφτασαν τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια, θα διώξουν τους επόμενους 18 μήνες πάνω από 10.000 εργαζόμενους.
Ο λόγος που το κάνουν (όπως ισχυρίζονται) είναι γιατί πιέζονται από τους μετόχους τους για μεγαλύτερη απόδοση των επενδύσεών τους.
ΑΝ, δηλαδή, κάποιος μέτοχος βλέπει ότι μπορεί σε μια άλλη εταιρία να κερδίσει περισσότερα, πουλά τις μετοχές της τράπεζας που έχει και αγοράζει άλλες.
ΟΙ μέτοχοι είναι πολύ πιο άπληστοι, από τους διευθυντές πολλών εταιριών και επιλέγουν συνήθως να επενδύσουν τα χρήματά τους στις πιο αδίστακτες εταιρίες.
ΣΤΙΣ εταιρίες, δηλαδή, που είναι φημισμένες για την επιθετική οικονομική πολιτική που ακολουθούν.
ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ σε αυτές που δεν διστάζουν ούτε λεπτό να απολύσουν εργαζόμενους και να μεταφέρουν μέρος του κύκλου των εργασιών τους στο εξωτερικό.
ΣΤΟ γήπεδο των κερδών γίνεται όλο το παιχνίδι και όχι στο γήπεδο της κοινωνικής προσφοράς.
Η εργασία δεν είναι πια κοινωνικό αγαθό, αλλά εργαλείο πραγμάτωσης μεγαλύτερων κερδών.
ΚΑΙ μέτοχοι των εταιριών είμαστε όλοι εμείς. Άλλοι συνειδητά και άμεσα και άλλοι ασυνείδητα και έμμεσα.
ΣΤΗΝ πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που έχουν επενδύσει οι ίδιοι σε μετοχές διαφόρων εταιριών και στη δεύτερη όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που επενδύουν για λογαριασμό μας τα ταμεία σουπερανιουέσιον που (υποχρεωτικά) έχουμε.
ΟΛΟΙ εμείς, λοιπόν, εθισμένοι από την οικονομική πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε καθημερινά, θέλουμε μεγαλύτερη απόδοση των μετοχών (και καταθέσεών μας) ώστε όταν θα βγούμε σε σύνταξη να έχουμε και «πέντε δεκάρες» στην άκρη.
ΕΜΕΙΣ οι μέτοχοι επενδυτές είμαστε αυτοί που ζητώντας περισσότερα αναγκάζουμε εταιρίες και τράπεζες να απολύουν και να στέλνουν τις δουλειές τους στο εξωτερικό προκειμένου να μη μας χάσουν από πελάτες.
ΔΕΝ υπάρχουν πια αθώοι μεταξύ μας. Όλοι είμαστε ένοχοι για τα όσα συμβαίνουν.
Η μεγάλη επιτυχία του καπιταλισμού είναι ότι μας έχει βάλει όλους στο παιχνίδι της μεγιστοποίησης των κερδών και την ανακύκλωση των καταναλωτικών αγαθών.
ΝΑ γιατί η πορεία των «αγορών» και των μετοχών έχουν πλέον γίνει αναπόσπαστο κομμάτι των ειδησεογραφικών τηλεοπτικών δελτίων.
ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ να τις κάνουν μέρος της ζωής και της καθημερινότητας μας. Η εξάρτηση έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις ώστε να θεωρούμε πλέον αυτή τη παραμόρφωση ως φυσιολογική.
ΣΤΟ βωμό της «ανάπτυξης» και «ανταγωνιστικότητας», θυσιάζονται (όπως γίνεται αυτή την εποχή στην πατρίδα μας) εργαζόμενοι, εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικές κατακτήσεις, λαοί και χώρες.
ΚΑΙ το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε πειστεί ότι διαφορετικά δεν γίνεται.
ΟΠΟΙΟΣ τολμήσει να μιλήσει για μια διαφορετική κοινωνία και ποιότητα ζωής όπου η εργασία είναι κοινωνικό αγαθό (και όχι δραστηριότητα κερδοφορίας) τον θεωρούν «τρελό», «γραφικό» ή στην καλύτερη περίπτωση μη… «ρεαλιστή»!
ΚΑΙ είναι τόσο παντοδύναμο και ισοπεδωτικό το σύστημα που καταφέρνει να συντρίψει (και περιθωριοποιήσει) κάθε διαφορετική (και ανυπότακτη) φωνή.
ΕΙΜΑΙ μεταξύ αυτών που δεν πιστεύω στην «ανταγωνιστικότητα», την «ανάπτυξη» και τις «επενδύσεις».
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο της Ελλάδας και της ευρωζώνης. Πρόκειται για κρίση του συστήματος που, όπως όλες οι κρίσεις, αρχίζουν πλήττοντας πρώτα τους αδύναμους κρίκους τους.
ΤΗΝ παρούσα κρίση τη θεωρώ περισσότερο ως μια χαραμάδα ελπίδας παρά ως καταστροφή.
ΚΑΠΟΤΕ πρέπει να τελειώσει το παραμύθι της ανταγωνιστικότητας και τις διαρκούς ανάπτυξης.
ΟΥΤΕ οι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν για πάντα την παράλογη (και εξωφρενική) αυτή κούρσα, ούτε πολύ περισσότερη η φύση, οι πόροι της οποίας εξαντλούνται με γεωμετρική πρόοδο.
ΔΕΝ οδηγεί πουθενά η διαρκής ανάπτυξη. Η αν μας οδηγεί κάπου είναι σε αδιέξοδο. Γιατί έτσι και συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς και τα επόμενα χρόνια θα καταρρεύσει και το πλανητικό οικοσύστημα.
Η ιστορία έχει πλέον αποδείξει πέρα πάσης αμφισβήτησης ότι τα πάντα τελικά καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος.
ΚΑΤΩ από το βάρος της δόξας τους και των επιτυχιών τους έχουν καταρρεύσει και όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες.
ΟΛΑ τα πράγματα έχουν τα όριά τους. Ακόμα και η «ανάπτυξη» πάνω στην οποία χτίζουμε τον κόσμο μας και βασίζουμε την ευημερία μας.
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε όλοι καλά (συμπεριλαμβανομένων και των μετόχων) και τα λέμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
