Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 ήμουν υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός (Υ.Ε.Α.) και με εκπαίδευαν στο Ηράκλειο της Κρήτης, είχαμε τότε έναν παλιό καραβανά λοχαγό εκπαιδευτή, ο οποίος ποτέ δεν είχε δρασκελίσει τον κατώφλι της Σχολής Ευελπίδων. Τα τρία αστέρια του βαθμού του λοχαγού βρίσκονταν καρφωμένα στις επωμίδες του λόγω μακράς θητείας και συμμετοχής του σε κάποιες επιχειρήσεις. Ετούτος ο μουστακαλής λοχαγός, την ώρα που μας «εκπαίδευε», δεν παρέλειπε να μας συμβουλεύει: «Τώρα που θα γίνετε αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, να είστε περήφανοι, γιατί η Ελλάδα είναι τρανή. Η Ελλάδα είναι μεγάλη. Τ’ ακούτε;».
Ερχόταν η Κυριακή και είχαμε «έξοδο». Φορούσαμε την «επίσημη» στολή μας, γυαλίζαμε καλά τα κουμπιά με «μπράσο» και τραβούσαμε γραμμή στο Ταμείο να εισπράξουμε το «χαρτζιλίκι» μας. Η λαχτάρα μας ήταν μήπως καμιά ομορφοβλέφαρη Κρητικιά σταυρώσει τη ματιά της με τη δική μας, κάτω στην πόλη, στη «βόλτα» ή στον υπαίθριο κινηματογράφο.

Μια Κυριακή, καθώς φτάσαμε στο Ταμείο, βλέπουμε τον μουστακαλή λοχαγό να εκτελεί χρέη ταμία. Για να τον πειράξουμε, του λέμε: «Τι λεφτά είναι αυτά, κυρ- λοχαγέ; Ούτε για τα ξυραφάκια να ξυριστούμε δεν φτάνουν!» Ο καραβανάς λοχαγός αγρίεψε και βάζει τις φωνές: «Σκασμός, ρε! Η Ελλάδα είναι μικρή. Η Ελλάδα είναι φτωχή. Τ’ ακούτε;». Έξυπνος λοχαγός! Όταν μας είχε στο πεδίο βολής, η Ελλάδα ήταν «τρανή». Όταν μας είχε μπροστά στο Ταμείο, η Ελλάδα ήταν «μικρή»!

ΠΑΝΤΑ ΜΙΚΡΗ

Η νεότερη Ελλάδα ήταν και είναι μικρή, όταν φτάνουμε στο ταμείο της. Οι Νεοέλληνες ζούνε με δανεικά από το 1824 μέχρι σήμερα! Τις προάλλες διάβαζα την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, του Σπυρίδωνα Τρικούπη (πρώτου Πρωθυπουργού της νεότερης Ελλάδας) και στις σελίδες του βρήκα τα σχετικά με τη σύναψη του πρώτου δανείου. Σκαλίζοντας και άλλα κείμενα, βρήκα ολόκληρη την ιστορία του δανεισμού, την οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Συνοπτικά, λοιπόν, η ιστορία αυτή έχει ως εξής: 

Το 1824, κι ενώ ακόμη δεν υπάρχει ελληνικό κράτος, έχουμε το πρώτο δάνειο των 800.000 στερλινών από την Αγγλία. Από τα χρήματα αυτά, μόνο 308.000 στερλίνες και κάποια πολεμοφόδια αξίας 11.900 στερλινών φτάνουν τελικά στα χέρια των Ελλήνων. Την επόμενη χρονιά (το 1825) έχουμε και δεύτερο δάνειο, ύψους 2.000.000 στερλίνες. Στα χέρια των Ελλήνων φτάνουν μόνο 529.000 στερλίνες, καθώς αφαιρούνται τόκοι και μεσιτικά έξοδα από το προηγούμενο δάνειο. Με τα χρήματα αυτά οι Έλληνες αποκτούν κάποια ατμοκίνητα πλοία, κι έτσι ενισχύεται ο ελληνικός στόλος.

Η πρώτη πτώχευση σημειώνεται το 1827, καθώς οι Έλληνες αδυνατούν να πληρώσουν τα τοκοχρεολύσια των δύο προηγούμενων δανείων. Η δεύτερη πτώχευση έρχεται το 1843, όταν διακόπτεται η εξόφληση των δόσεων του γαλλικού δανείου, ύψους 60.000.000 γαλλικά φράγκα. Το δάνειο αυτό πήγε κατευθείαν για την αποπληρωμή των δύο προηγούμενων αγγλικών δανείων. Το 1893 (στις 30 Οκτωβρίου) έχουμε τον Πρωθυπουργό Τρικούπη να λέει στη Βουλή το περιβόητο: «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν». Μετά από αυτό, οι Έλληνες αναγκάζονται να δανειστούν πάλι από Εγγλέζους, Γάλλους και Αμερικάνους τοκογλύφους, με καθόλου ευνοϊκούς όρους. Το 1932 (στις 23 Απριλίου) έρχεται νέα πτώχευση. Συνολικά, λοιπόν, οι Έλληνες πτωχεύουν τέσσερις φορές: το 1827, το 1843, το 1893 και το 1932.  

Η ΠΕΜΠΤΗ ΦΟΡΑ;

Ο Nouriel Roubini (Νουριέλ Ρουμπινί) είναι Αμερικανός οικονομολόγος, ο οποίος είχε επιτυχώς προβλέψει την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε στις Η.Π.Α. το 2008. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο οικονομικό περιοδικό «Capital» («Κεφάλαιο») υποστηρίζει ότι η νέα επίσημη πτώχευση της Ελλάδας είναι θέμα χρόνου, αφού «τα δεδομένα μιλούν μια πολύ καθαρή γλώσσα». Για τον εν λόγω επιφανή Αμερικανό οικονομολόγο, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι το αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, αλλά το πότε. Αλλά και ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής George Soros (Τζορτζ Σόρος), με άρθρο του στο New York Book Review, πιστεύει ότι η χρεωκοπία της Ελλάδας είναι θέμα χρόνου.

Από τη δική μου ταπεινή σκοπιά, βλέπω την Ελλάδα στο κατώφλι της «επίσημης» πτώχευσης. Χωρίς το νέο δάνειο των 130 δισεκατομμυρίων Ευρώ, είναι έτοιμη να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να πει στους ιδιώτες δανειστές της: «Κύριοι, δυστυχώς οι τσέπες μου είναι τρύπιες . . .».

Αλλά το δάνειο αυτό των 130 δισεκατομμυρίων Ευρώ έρχεται να προστεθεί στο παλιό και, παρότι οι ιδιώτες δανειστές της «κουρεύουν» το 50% (που αντιστοιχεί σε μείωση του συνολικού χρέους κατά 100 δισεκατομμύρια Ευρώ), ο ελληνικός λαός φορτώνεται με άλλα 30 δισεκατομμύρια Ευρώ φρέσκο χρέος! Ταυτόχρονα, η περιουσία της χώρας και η ανεξαρτησία της έχει ήδη περάσει στα χέρια των δανειστών. Επιπλέον, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της τρόικας για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, το «κούρεμα» του 50% δεν φτάνει. Θα χρειαστεί και άλλο!

Συνεπώς, μιλώντας για τη σημερινή Ελλάδα, μιλάμε για μια αποικία της Ευρωζώνης. Ο σημερινός πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, δεν είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό. Οι εκλογές όλο και αναβάλλονται, η δημοκρατία έδωσε τόπο στην ολιγοκρατία. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που έφεραν την κυρα-Λέγκω σ’ αυτό το πρωτόγνωρο χάλι, έχουν κατακρεουργηθεί. Ευρωπαίοι τοποτηρητές εγκαθίστανται στην Αθήνα και ανασαίνουν πάνω στον λαιμό των Ελλήνων υπουργών.
Συμπέρασμα: Ο μουστακαλής καραβανάς λοχαγός που μας εκπαίδευε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών είχε απόλυτο δίκιο, όταν μας πετούσε εκείνο το βροντερό «Σκασμός, ρε . . .!». Όντως, στα πεδία των μαχών η Ελλάδα ήταν τρανή. Στα πεδία των οικονομικών η Ελλάδα ήταν και είναι πολύ μικρή, πολύ φτωχή…