Σε απόγνωση η Τζούλια Γκίλαρντ, για άλλη μια φορά, με τις καραβιές των λαθρομεταναστών να κατακλύζουν τα ύδατα της Αυστραλίας. Τώρα, μάλιστα, που οι μουσώνες έχουν περάσει, τα μποφόρ έπεσαν και τα πελάγη ηρέμησαν, οι έμποροι της ανθρώπινης δυστυχίας, έχουν αποθρασυνθεί.

Υπολογίζεται ότι μέσα σε δύο μήνες, από την αρχή του χρόνου έχουν φτάσει στην Αυστραλία με σαπιοκάραβα, 1.000 σχεδόν λαθρομετανάστες ζητώντας άσυλο και τριπλάσιοι από τους 326 που είχαν φτάσει πέρυσι το ίδιο διάστημα. Δώδεκα σκάφη, το ένα μετά το άλλο, πλημμύρισαν το πέλαγος και το Ναυτικό δεν παίρνει ούτε ανάσα. Το κυνηγητό καλά κρατεί, αλλά οι έμποροι δεν καταλαβαίνουν τίποτε.

Μετά το ναυάγιο της Συμφωνίας της Μαλαισίας, με εντολή του Ανώτατου Δικαστηρίου Αυστραλίας, και την αδυναμία της κυβέρνησης να έλθει σε κάποια συμφωνία με τον Συνασπισμό, ώστε η αξιολόγηση των ζητούντων άσυλο να γίνεται εκτός Αυστραλίας, το παιχνίδι για την Γκίλαρντ φαίνεται να έχει γίνει πολύ σκληρό και να την οδηγεί σε αδιέξοδο.

Η χειρότερη, όπως φαίνεται, κυβερνητική απόφαση μετά την αποτυχημένη έκβαση της Συμφωνίας της Μαλαισίας, να ανοίξει την πόρτα στους λαθρομετανάστες να κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα, μέχρι να εξεταστούν οι αιτήσεις τους. Ήταν αίτημα των Πρασίνων στο οποίο υποχώρησε η Γκίλαρντ και το αποτέλεσμα ήταν να θριαμβεύσουν οι έμποροι και να ξεχειλίζουν τα πουγκιά τους…
Ο σκιώδης υπουργός Μετανάστευσης, Σκοτ Μόρρισον, θα πει ότι η προσωρινή βίζα που τους έδωσε η κυβέρνηση, ήταν «ό,τι χειρότερο. Τους έστρωσε το χαλί για να τους καλωσορίσει στη χώρα».

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΦΕΛΟΣ

Ο ομοσπονδιακός υπουργός Μετανάστευσης, Κρις Μπόουεν, θα πει ότι «η κυβέρνηση είχε προειδοποιήσει ότι χωρίς ουσιαστικά αποτρεπτικά μέτρα, τα καράβια θα εξακολουθήσουν να έρχονται». Ο αρχηγός όμως του Συνασπισμού, Τόνι Άμποτ, δεν διστάζει να βάζει το πολιτικό του όφελος πάνω από το εθνικό. Αρνείται να συνεργαστεί με την κυβέρνηση για να βρεθεί τρόπος η αξιολόγηση να γίνεται εκτός Αυστραλίας, Αρνείται να δεχτεί ακόμη και τη λύση που ο ίδιος πρότεινε αρχικά, να γίνεται δηλαδή η αξιολόγηση στο Ναρού, που, σε τελευταία ανάλυση, αποτελεί και μια μακρόχρονη πολιτική του δικού του κόμματος».

Ο σκιώδης υπουργός Μετανάστευσης, Σκοτ Μόρρισον, απαντώντας στα σχόλια αυτά, θα πει ότι «είναι καθαρά θέμα της κυβέρνησης να βρει μια λύση στην προκειμένη περίπτωση. Η Τζούλια Γκίλαρντ και πριν από κείνη ο Κέβιν Ραντ, έφεραν τα πράγματα στο αδιέξοδο που βρίσκονται σήμερα».

Να σημειωθεί ότι ακόμη προχτές ο ίδιος έκανε έκκληση στην κυβέρνηση να υιοθετήσει την πολιτική του Συνασπισμού στο θέμα αυτό, εννοώντας να ανοίξει ξανά το Ναρού και να γίνεται η αξιολόγηση εκεί. Ως φαίνεται, όμως, δεν ήταν ενήμερος αναφορικά με την τελευταία απόφαση του Τόνι Άμποτ, να αφήσει την Τζούλια Γκίλαρντ να πνιγεί μια ώρα πιο μπροστά με τη θηλειά που βρίσκεται στο λαιμό της. Όσο αρνείται να συζητήσει οποιαδήποτε άποψη που θα έφερνε λύση στο πρόβλημα, το πολιτικό όφελος, εκτιμά, είναι κάτι που δεν μπορεί να το αφήσει να χαθεί μέσα από τα χέρια του.

ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Το προσφυγικό, αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για την κυβέρνηση Γκίλαρντ, μετά τη δικαστική απόφαση να μπλοκάρει την υπογραφή της Συμφωνίας της Μαλαισίας. Μόνο η συμφωνία των δύο μεγάλων κομμάτων, θα μπορούσε να την ενεργοποιήσει.    
Ο Τόνι Άμποτ με τον ισχυρισμό «κυβέρνηση είναι, ας βρει τη λύση», εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να απαλάσσεται πάσης ευθύνης. Στην ουσία, όμως, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.

Η αθρόα άφιξη λαθρομεταναστών στη χώρα μας είναι ένα θέμα που απασχολεί όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα πολιτικών πεποιθήσεων. Και οι πλέον αδαείς γνωρίζουν ότι όταν η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο, δεν υπάρχει χώρος για πολιτικά παιχνίδια, για νικητές και ηττημένους. Αυτό που απαιτείται είναι μια διακομματική συμφωνία που θα δίνει τη λύση στο πρόβλημα.

Μια ουσιαστικά αποτρεπτική –για τους εμπόρους– πολιτική που θα ελέγξει την κατάσταση.
Κανείς –ακόμη και ο μη ευαισθητοποιημένος στο θέμα– δεν μπορεί να βλέπει να διαιωνίζεται μία κατάσταση που και με την πιο ψυχρή αντιμετώπιση, πληρώνει από την τσέπη του, ο φορολογούμενος.

Να υπενθυμίσουμε ότι το κέντρο κρατουμένων στην Αυστραλία έχει εκτοξευτεί στο $1δις. μέσα σε τέσσερα χρόνια.

ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Όσο η αντιπολίτευση αρνείται να καθίσει στο τραπέζι των συζητήσεων για να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση για την αξιολόγηση προσφύγων εκτός Αυστραλίας, το αδιέξοδο θα συνεχίζεται. Και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει συνέπειες και στον Συνασπισμό. Το ‘πολιτικό όφελος’ στο οποίο αποβλέπει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πολιτικό κόστος.

Να θυμηθούμε ότι ο ίδιος δήλωσε προ ημερών ότι όταν έλθει στην αρχή, ‘θα αναγκάζει τα καράβια να κάνουν μεταβολή και να πηγαίνουν στη βάση τους. Να γυρίζουν από εκεί που ξεκίνησαν. Μια τέτοια γραμμή, όμως, δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί προσκρούει στη Διεθνή Συμφωνία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την οποία έχει υπογράψει και η Αυστραλία.

Πρόκειται για δηλώσεις εντυπωσιασμού χωρίς σταθερό υπόβαθρο. Συμπληρωματικά, να θυμηθούμε, ότι είχε πει ότι «μπορεί να δυσαρεστηθεί ο πρόεδρος της Μαλαισίας, οι καλοί λογαριασμοί, όμως, κάνουν και τους καλούς φίλους. Μόλις αναλάβω τη διακυβέρνηση της χώρας, στις επόμενες εκλογές, η Μαλαισία θα είναι η πρώτη χώρα που θα επισκεφτώ, προκειμένου να κάνω γνωστές τις προθέσεις μου». 
 Δεν τόλμησε, έκτοτε, ενώ είχε την ευκαιρία με τις νέες καραβιές που φτάνουν στη χώρα, να επαναλάβει το «σχέδιο που θα έλυνε», όπως ισχυρίστηκε το πρόβλημα.