ΓΙΑ άλλη μια φορά, η οργανωμένη παροικία με απογοήτευσε.
ΓΙΑ άλλη μια φορά, αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών μας.
ΓΙΑ πολλοστή φορά, η πλειοψηφία των φορέων μας απέδειξε ότι είναι μόνο για τσιφτετέλια και πανηγύρια.
ΒΑΡΙΕΣ και θυμωμένες κουβέντες θα μου πείτε; Θυμωμένες ναι. Βαριές καθόλου.
ΚΑΙ πριν παρεξηγηθώ, σπεύδω να εξηγηθώ: αναφέρομαι στην προχθεσινή συγκέντρωση των οργανισμών της παροικίας για να συζητηθεί το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε (πιο αποτελεσματικά) τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας.
ΝΑ, όμως, που οι αριθμοί που μιλούν ξεκάθαρα για το (διαχρονικό) οργανωτικό μας χάλι.
ΠΑΝΩ από 130 προσκλήσεις έστειλε εδώ και τρεις εβδομάδες η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης σε οργανισμούς της παροικίας μας για να συμμετάσχουν στη συζήτηση.
ΤΕΛΙΚΑ, το παρών (προχθές το βράδυ) έδωσαν μόνο 25! Οι υπόλοιποι 110 ούτε που μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για ένα θέμα που τους τελευταίους μήνες συζητείται ευρύτατα και δείχνει ότι απασχολεί όλους μας.
ΑΝ η πιο πάνω διαπίστωση είναι σωστή (δηλαδή ότι ενδιαφερόμαστε να βοηθήσουμε τους νεοφερμένους να σταθούν στα πόδια τους), τότε δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν.
ΕΙΤΕ οι ηγεσίες των φορέων μας είναι (εντελώς) αποκομμένες από την παροικία είτε πρόκειται (πλέον) για οργανισμούς-φαντάσματα.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, συμβαίνουν και τα δύο. Οι παραδοσιακές οργανωτικές αδυναμίες μας με τη πάροδο των χρόνων (και τη γήρανση της πρώτης γενιάς) έχουν επιφέρει μια γενικευμένη παράλυση.
ΕΝΑΣ μεγάλος αριθμός οργανισμών μας υπάρχει πια μόνο στα χαρτιά. Τα Διοικητικά τους Συμβούλια (αν υπάρχουν) υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν καθόλου και έτσι όπως πάνε σε λίγα χρόνια θα έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι την ύπαρξή τους.
ΤΟ πρόβλημα είναι μεγάλο και αν δεν αντιμετωπιστεί σύντομα δεν αποκλείεται να χαθούν περιουσίες, που αποκτήθηκαν με κόπους και θυσίες δεκαετιών.
ΕΧΩ αναφερθεί στο θέμα πολλές φορές τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά εγώ τα γράφω και εγώ τα… διαβάζω.
ΚΑΜΙΑ αντίδραση καμιά συζήτηση και καμιά πρωτοβουλία από πουθενά. Μου έχει κάνει εντύπωση ότι ούτε οι «επαγγελματίες» επιστολογράφοι της εφημερίδας δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα.
ΤΩΡΑ θα μου πείτε, «σιγά να μην αφήσουν το γάμο να πάνε για πουρνάρια». Τη στιγμή, δηλαδή, που ακόμα δεν έχουν «επιλύσει» το πρόβλημα της ύπαρξης του θεού και δεν έχουν «ξεσκεπάσει» τις διεθνείς συνωμοσίες κατά της Ελλάδας, που να τους μείνει χρόνος να ασχοληθούν με το τι θα απογίνουν οι περιουσίες των φορέων μας.
ΕΧΩ πια (σχεδόν) πειστεί, ότι δεν μπορούμε να φρενάρουμε την παρακμή. Αρκετές περιουσίες θα χαθούν καταλήγοντας σε διάφορα νοσοκομεία και φιλανθρωπικούς οργανισμούς, όπως προβλέπουν τα Καταστατικά πολλών φορέων μας σε περίπτωση διάλυσής τους.
ΚΑΙ σε κατάσταση παρακμής και πλήρους διάλυσης βρίσκονται ήδη αρκετοί φορείς.
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι η έλλειψη ενδιαφέροντος είναι εξοργιστική και αποθαρρυντική για το μέλλον της οργανωμένης παροικίας.
ΔΕΝ είναι δυνατόν να υπάρχουν σκόρπια και ξεχασμένα (σε μετρητά και ακίνητα) δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και προχθές το βράδυ να συζητάμε για δύο ώρες πώς θα βρεθούν $35.000 να προσληφθεί (part time) ένα άτομο για να συμβουλεύει και να καθοδηγεί τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας που ψάχνουν για δουλειά και στέγη.
ΔΕΚΑΔΕΣ νεοφερμένοι καταφεύγουν καθημερινά στην Ελληνική Κοινότητα και την Αυστραλο-Ελληνική Πρόνοια, ζητώντας βοήθεια.
ΩΡΕΣ ολόκληρες (και αφήνοντας στην άκρη τη δουλειά του) περνά κάθε μέρα ο πρόεδρος της Κοινότητας, Βασίλης Παπαστεργιάδης, να ασχολείται με το πρόβλημα, ενώ εθελοντικά εργάζεται ατελείωτες ώρες καθημερινά και ο γενικός γραμματέας της Κοινότητας, Κώστας Μάρκος, για να βοηθήσει τα άτομα που καταφεύγουν στο γραφείο της Κοινότητας.
ΕΥΤΥΧΩΣ που υπάρχει και η Κοινότητα και έχει βγάλει την παροικία ασπροπρόσωπη.
ΠΟΣΟ καιρό, όμως, ακόμα τα πιο πάνω άτομα θα αφιερώνουν εθελοντικά το χρόνο τους.
ΤΟ γεγονός και μόνο ότι το κάνουν πάνω από ένα χρόνο τώρα και, μάλιστα, τη στιγμή που έχουν να αντιμετωπίσουν και τη γενικευμένη απροθυμία της οργανωμένης παροικίας είναι άθλος.
ΤΟ μεγάλο ενδιαφέρον από την Κοινότητα, την Πρόνοια και μεμονωμένα άτομα, όπως, για παράδειγμα, ο Δημήτρης Αποστολόπουλος και ο Σάββας Κεχαΐδης, δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι εντελώς μαύρα.
Ο μεν Σάββας, εκτός από τη βοήθεια που έχει προσφέρει σε νεοφερμένους, προσέφερε προχθές και $500 για να συγκεντρωθούν οι $35.000, ενώ ο Δημήτρης συνεχίζει να συγκεντρώνει έπιπλα για όσους νεοφερμένους προσπαθούν να στήσουν το καινούργιο τους σπίτι.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ είπε ο ίδιος ο Δημήτρης ενώπιον των παρευρισκομένων, εκτός από τις δεκάδες των συμπαροίκων που του τηλεφώνησαν (μετά τη δημοσίευση από τη στήλη του τηλεφώνου του), ενδιαφέρθηκε και ο Δήμος Kingston, προσφέροντας μια αποθήκη για να βάζει τα έπιπλα που συγκεντρώνει.
ΚΑΙ το φοβερότερο απ’ όλα; Συνεχίζουν να του τηλεφωνούν για να βοηθήσουν και συμπάροικοι που ζουν στην επαρχιακή Βικτώρια!
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι ενδιαφέρον υπάρχει και σε ατομικό επίπεδο τα πάμε πάρα πολύ καλά.
ΕΚΕΙ που υστερούμε είναι οργανωτικά, σε συλλογικό επίπεδο. Και όταν απουσιάζει αυτού του είδους η οργάνωση, χάνονται ή δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα και οι ατομικές πρωτοβουλίες.
ΚΑΙ το πιο πάνω πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα μόνο της παροικίας μας. Πρόκειται για μια χρόνια παθογένεια της φυλής μας.
ΓΙΑ τη μεγάλη «κατάρα» που συνοδεύει το Έθνος από τη μέρα της γέννησής του.
ΤΗ στιγμή που ο καθένας από μόνος του μπορεί να κάνει θαύματα, όλοι μαζί κάνουμε συνήθως μια τρύπα στο νερό.
ΔΕΝ έχουμε μάθει να λειτουργούμε οργανωμένα, συλλογικά και συντονισμένα για να πετύχουμε έναν κοινό στόχο.
ΜΑΣ είναι άγνωστες και εντελώς ξένες οι πιο πάνω έννοιες. Οργάνωση για εμάς είναι ό,τι μπορεί να γίνει στο γόνατο την τελευταία στιγμή και συντονισμός ό,τι προλάβει κανείς να κάνει.
Η σημερινή κρίση που διέρχεται η Ελλάδα είναι (εκτός των άλλων) αποτέλεσμα της ανοργανωσιάς μας και της έλλειψης συλλογικής δράσης.
ΠΑΡΤΕ ως παράδειγμα τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του κινήματος «Είμαστε όλοι Έλληνες» που έλαβαν χώρα σε πολλές μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και Αμερικής.
Η συμμετοχή, όσο σημαντική και αν ήταν τις δύσκολες τούτες ώρες, ήταν αριθμητικά πολύ περιορισμένη, αφού συγκεντρωμένοι δεν ξεπέρασαν τις λίγες εκατοντάδες.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για συγκεντρώσεις που έγιναν σε πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, η Βοστόνη, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο, στις οποίες και ζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ φαίνεται και οι ηγεσίες των εκεί ελληνικών παροικιών λειτούργησαν στα πρότυπα που λειτούργησε για το ίδιο θέμα και οι δικοί μας εδώ.
ΠΕΡΙΟΡΙΣΑΝ τη συμμετοχή τους στο σαλόνι του σπιτιού τους, βλέποντας στην τηλεόραση τα όσα διαδραματίζονται στην πατρίδα.
ΤΟ ίδιο θα είχε συμβεί και εδώ αν η Κοινότητα Μελβούρνης δεν είχε αναρτήσει τα σχετικά πανό στο Lonsdale Street και ο «Νέος Κόσμος» δεν είχε κυκλοφορήσει με την πρωτοσέλιδη αφίσα την περασμένη Πέμπτη και τα αυτοκόλλητα «I believe in Greece”.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ θα ήταν η απήχηση του κινήματος, αν στη Νέα Υόρκη ή το Βερολίνο, για παράδειγμα, είχαν λάβει μέρος και μερικές χιλιάδες Έλληνες.
ΜΕ την ελπίδα (που πάντα πεθαίνει τελευταία) ότι κάποια μέρα κάποιος θα αντιδράσει και θα ενδιαφερθεί για το που πάμε σας χαιρετώ.
