Μην ακούω σαχλαμάρες, του είδους «ο θησαυροφύλακας, Γουέιν Σουάν, άρχισε ταξικό πόλεμο με τους μεγιστάνες της βιομηχανίας μεταλλευμάτων», διότι μου προκαλούν ναυτία.
Δεν είναι ταξικός πόλεμος η λεκτική αντιπαράθεση του θησαυροφύλακα με τρεις, μόνο, από τους κολοσσούς της εξορυκτικής βιομηχανίας, την Gina Rinehrat -πλουσιότερη Αυστραλή και σύντομα πλουσιότερη γυναίκα του πλανήτη- και τους συναδέλφους της δισεκατομμυριούχους Clive Palmer και Andrew Forrest.
Δεν συγκρούεται ο κ. Σουάν με την «άπληστη» ολιγαρχική τάξη, που λυμαίνεται τον ορυκτό πλούτο της χώρας, έναντι μηδαμινού αντιδώρου στους ιδιοκτήτες αυτού του αμύθητου πλούτου, τον ανώνυμο αυστραλιανό λαό. Αν πρόθεσή του ήταν να πλήξει καίρια την ολιγαρχία, το μικρό ποσοστό του αυστραλιανού πληθυσμού που διαχειρίζεται σχεδόν ολόκληρο τον πλούτο της χώρας, δεν θα έθετε εκτός του βεληνεκούς του τις πολυεθνικές, BHP Bilitton, Riο Tinto και Xstrata, που χαρακτήριζε προ καιρού «ψεύτες ξένης ιδιοκτησίας οι οποίοι μεταφέρουν τα μυθικά κέρδη τους στο εξωτερικό» επειδή στηρίζουν τον «ξενερωμένο» φόρο υπερκερδών που διαπραγματεύτηκε, μαζί με την πρωθυπουργό, μετά την ανατροπή του Κέβιν Ραντ.
Η λεκτική αντιπαράθεση του θησαυροφύλακα με τους μεγιστάνες δεν είναι ταξικός πόλεμος, για τον πρόσθετο, λόγο, ότι η κυβέρνηση Γκίλαρντ δεν έχει πείσει την εργατική τάξη για τα οφέλη που θα καρπωθεί από τη φορολογία των υπερκερδών των εταιρειών εξόρυξης και εμπορίας μεταλλευμάτων. Δεν νοείται κήρυξη ταξικού πολέμου από μία κυβέρνηση που εκπροσωπεί το 30%, μόνο, του πληθυσμού της χώρας.
Συνθηματολογικά, η κυβέρνηση μας λέει, ότι θα πάρει από τους «Greedy – άπληστους» μεγιστάνες και θα τα μοιράσει στο φτωχό λαό υπό μορφή εφάπαξ και άλλων ευεργετημάτων. Δεν υπόσχεται ισοκατανομή του πλούτου η κυβέρνηση – τέτοια υπόσχεση θα προκαλούσε την οργή του λαού, διότι θα ήταν προκλητική κοροϊδία. Υπόσχεται στο λαό «καλύτερο μερίδιο» από τον μη ανανεώσιμο πλούτο της χώρας, που λαίμαργα ξεθάβουν οι μεγιστάνες -ντόπιοι και ξένοι- από τα κατάβαθα της γης.
Τα περί ταξικού πολέμου είναι υπερβολές, που βολεύουν την κυβέρνηση αλλά δεν πείθουν τον λαό. Είναι τόσο διαφανής η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τους ψηφοφόρους του Εργατικού Κόμματος, ότι το κόμμα τους επιστρέψει στις παραδοσιακές αρχές και αξίες του, που ενισχύει, δεν αμβλύνει, τον κυνισμό των ψηφοφόρων για τα κίνητρα της κυβέρνησης.
Κάθε κυβέρνηση οφείλει να διεκδικεί για λογαριασμό του λαού το μερίδιο του πλούτου που δικαιούται ο λαός ως συνιδιοκτήτης πλουτοπαραγωγικών πηγών, χωρίς εξαχρειωτικούς συμβιβασμούς με την ολιγαρχία.
Εν προκειμένω, η κυβέρνηση μεθόδευσε τον δήθεν ταξικό πόλεμο, όχι διότι πιστεύει απόλυτα στη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, αλλά για να ξαναβάλει στο μαντρί τους ψηφοφόρους, που έχασε μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Κέβιν Ραντ. Προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει τους αυτομολήσαντες ψηφοφόρους του Εργατικού Κόμματος, ότι μεριμνά για το μέλλον τους σε αντίθεση με τον «υπηρέτη των μεγάλων συμφερόντων», Τόνι Άμποτ», που ταυτίζεται με τους μεγιστάνες.
Ο αφορισμός του Τόνι Άμποτ, όμως, δεν θεραπεύει τη συλλογική ψύχωση που έχει προσβάλλει τη μερίδα του αυστραλιανού λαού, η οποία πιστεύει ότι η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς μεγιστάνες. Ο κ. Άμποτ και, γενικότερα, η ηγεσία του Συνασπισμού δεν κρύβει την συμπάθειά της για την ολιγαρχία, μήτε την πρόθεσή της να αποσύρει, ως κυβέρνηση, το φόρο διοξειδίου του άνθρακα και το φόρο υπερκερδών. Ο λαός γνωρίζει τι πρεσβεύουν οι κομματικές ηγεσίες και διαβάζει ξεκάθαρα κάθε κίνησή τους.
Για να γίνει πιστευτή η κυβέρνηση πρέπει, πρωτίστως, να πείσει το εκλογικό σώμα για την ειλικρίνεια των προθέσεών της. Το μεγάλο έλλειμμα αξιοπιστίας της πρωθυπουργού πρέπει να αποσβεστεί το συντομότερο δυνατόν για να αντιστραφεί το αντικυβερνητικό ρεύμα, που απειλεί να επαναφέρει τη συντηρητική παράταξη στην εξουσία.
Οι βιοπαλαιστές, που το Εργατικό Κόμμα προσπαθεί να ξανακερδίσει, δεν πλανεύονται με ψηφοθηρικά τερτίπια. Θέλουν πειστικά δείγματα αλλαγής νοοτροπίας και πολιτικής για να επανακάμψουν. Το μόνο που βλέπουν, και το δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις, είναι αδυναμία της κυβέρνησης να παράξει αποτελέσματα που θα βελτιώσουν την κατάσταση των βιοπαλαιστών και θα διασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους.
Ο ταξικός πόλεμος χρειάζεται κότσια που δεν έχουν τα σύγχρονα πολιτικά κόμματα, διότι είναι κόμματα συμβιβασμού και υποχωρήσεων. Οι συγκρούσεις με το κατεστημένο πρέπει να γίνονται με φιλολαϊκά κριτήρια, όχι με πολιτικάντικη υστεροβουλία που αποκωδικοποιείται εύκολα από τον λαό, τον αποκαρδιώνει και τον απομακρύνει από το φυσικό ιδεολογικό χώρο του.
Να μην ηρωποιήσουμε τον κ. Σουάν, διότι δεν του ανήκει ο τίτλος του ταξικού ήρωα.
