«Ο Αννίβας προ των πυλών» (Hannibal ante portas), φώναζαν φοβισμένοι οι Ρωμαίοι όταν ο Καρθαγένης στρατηλάτης επέλαυνε προς τη Ρώμη. Στην περίπτωσή μας, ο Αννίβας, που βρίσκεται προ των παροικιακών πυλών, είναι η παρακμή στην οποία μας οδηγεί η έλλειψη ηγεσίας.
Ο βαυκαλισμός και ο εθισμός στις κολακείες επιτηδείων, ότι είμαστε μία «ζωντανή», «δημιουργική» «προοδευτική» παροικία μας εμποδίζουν να διαπιστώσουμε, ότι αναπαυόμαστε ακόμη στις δάφνες των προγόνων μας – ως γνήσιοι Έλληνες. Απολαμβάνουμε τα αγαθά που δημιούργησαν με πάθος και μόχθο οι μετανάστες πρόγονοί μας και το καλό όνομα που μας κληροδότησαν.
Η ηλικιακή παρακμή μας συνδυάζεται με μία ζημιογόνα ηγετική νωθρότητα. Οι υπερήλικες ηγέτες της πρώτης γενιάς, αν και ανήμποροι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών, αρνούνται να παραδώσουν «τα πρωτεία». Αρνούνται να παραδώσουν αξιώματα και καρέκλες στη νέα γενιά των παροικιακών ηγετών. Ο «καρεκλοκενταυρισμός» εξακολουθεί να ταλαιπωρεί την ομογένεια και τον εικοστό πρώτο αιώνα και θα συνεχίσει να την ταλαιπωρεί, μέχρι να αντιληφθούν οι καρεκλοκένταυροι, ότι πέρασε η ημερομηνία χρησιμότητάς τους.
Οι νέοι ηγέτες, άτολμοι αποφεύγουν τη σύγκρουση με το παροικιακό κατεστημένο και τις ανατροπές, που θα μας βοηθήσουν να αξιοποιήσουμε τις συλλογικές δυνατότητές μας και να βγούμε από τη μεταβατική περίοδο με νέες προοπτικές. Να θεμελιώσουμε σε γερές βάσεις το μελλοντικό, παροικιακό οικοδόμημα. Εξαίρεση αποτελούν κάποιοι κοινοτικοί ηγέτες με όραμα, στόχους, δυναμισμό, ατομική ακτινοβολία και περίσσευμα διάθεσης, που αγωνίζονται να κρατήσουν όρθιο το ομογενειακό οικοδόμημα κατά τη μεταβατική περίοδο από την πρώτη στη δεύτερη και την τρίτη γενιά κοινοτικής διοίκησης και διαχείρισης των υποθέσεών μας. Δεν αρκούν, όμως, για μία κοινότητα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων με ενδιαφέροντα και ανάγκες, που η ικανοποίησή τους απαιτεί κοινή στρατηγική, συλλογική προσπάθεια, κοινούς πόρους και υπεράνω όλων, στιβαρή, αποφασιστική, δημιουργική ηγεσία.
Τα τελευταία χρόνια επισημαίνουμε επίμονα το μεγεθυνόμενο κενό ηγεσίας που υπάρχει στην παροικία, συνέπεια του ζημιογόνου κατακερματισμού των δυνάμεών μας σε αντιμαχόμενες παρατάξεις, σε αδιάφορες ομάδες και περιθωριοποιημένους, αδρανείς φορείς. Ο κατακερματισμός των δυνάμεών μας έχει απονευρώσει την ομογένεια, έχει υγράνει τον ενθουσιασμό και τη διάθεσή της για δράση, έχει αμβλύνει τη δημιουργικότητά της, έχει κάμψει την αγωνιστικότητά της, μας έχει ρίξει σε δρόμο παρακμής. Τεκμηριωμένα, ο διαμελισμός μας σε «αυτόνομες» ομάδες λειτουργεί ανασταλτικά, ακόμη και σε τομείς που, παραδοσιακά, λειτουργούσαμε ως σύνολο.
Το περιβόητο «χάσμα γενεών» έχει παγιώσει την πόλωση μεταξύ της παλαιάς και της νέας γενιάς, με τους παλαιούς ηγέτες να απορρίπτουν τους φυσικούς διαδόχους τους και τους νέους να υποβαθμίζουν ή να αγνοούν την εμπειρία και τη γνώση των πατέρων τους. Ο συγκερασμός της πείρας με το νεανικό ενθουσιασμό και τη νεανική δημιουργικότητα φαντάζει αδύνατος στην παρούσα φάση της πορείας μας προς το μέλλον, με όλα τα αρνητικά που συνεπάγεται η αδυναμία επικοινωνίας και συνεργασίας όσων εξακολουθούν να ασχολούνται με τα κοινά.
Ο κατακερματισμός των δυνάμεών μας περιορίζει βαθμιαία και την επιρροή μας στην πολιτική ηγεσία της Αυστραλίας. Η τμηματική, σπασμωδική, περιστασιακή, χλιαρή, ενίοτε αντιφατική αντίδραση ή αδιαφορία μας για αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας (πολιτειακής και κοινοπολιτειακής) ενθαρρύνει τα πολιτικά κόμματα, κυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα, στη λήψη αποφάσεων που ζημιώνουν τα παροικικά και τα εθνικά μας συμφέροντα.
Τελευταία παραδείγματα της μειωμένης, πλέον, επιρροής μας στην πολιτική ηγεσία είναι η σιωπηρή απόφαση της κοινοπολιτειακής κυβέρνησης να καθιερώσει στη δημόσια διοίκηση το περιγραφικό «Μακεδόνες» για τους πολίτες της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το κανάκεμα της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας της ΠΓΔΜ από τη σκιώδη υπουργό Εξωτερικών, κ. Τζούλι Μπίσοπ, και η εξαίρεση της ελληνικής γλώσσας από το πιλοτικό πρόγραμμα διδασκαλίας γλωσσών σε κρατικά σχολεία της Βικτωρίας.
Η αθέτηση από το Πανεπιστήμιο La Trobe της υπόσχεσής του να αντικαταστήσει το Εθνικό Κέντρο Ελληνικών Μελετών και Έρευνας (ΕΚΕΜΕ) με Ερευνητικό Κέντρο Σύγχρονων Ελληνικών Μελετών, οι νέες περιπέτειες της Ελληνομάθειας, η αβεβαιότητα για το μέλλον των Αρχείων Δαρδάλη, η βαρηκοΐα της αυστραλιανής κυβέρνησης στις εκκλήσεις μας για διαπραγμάτευση συμφωνίας με την Ελλάδα για παροχή τουριστικής βίζας σε Έλληνες πολίτες, η έλλειψη ενός πανομογενειακού οργάνου στήριξης νεοφερμένων Ελλήνων, η αυθαίρετη διαχείριση ομογενειακών και εθνικών υποθέσεων από μεμονωμένες ομάδες ομογενών είναι πρόσθετα παραδείγματα της έλλειψης στιβαρής παροικιακής ηγεσίας.
Πέρασαν δύο και πλέον χρόνια, από την ημέρα που το Πανεπιστήμιο La Trobe έκλεισε το ΕΚΕΜΕ –καθ’ υπόδειξη της πολυσυζητημένης έρευνας για τις δραστηριότητες του Κέντρου– και δεσμεύτηκε με σχετική απόφαση της Συγκλήτου να το αντικαταστήσει με Ερευνητικό Κέντρο Σύγχρονων Ελληνικών Μελετών. Δυστυχώς, η υπόσχεση μπήκε στο αρχείο και το πανεπιστήμιο πειραματίζεται με καινοτομίες, οι οποίες εκθέτουν σε σοβαρούς κινδύνους και το Πρόγραμμα Ελληνικών.
Η αντίδραση της ομογένειας στην απροθυμία του πανεπιστημίου να τιμήσει την υπόσχεσή του βαθμολογείται από υποτονική έως ανύπαρκτη. Μέχρι σήμερα, αντέδρασαν έμπρακτα η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας, το Εθνικό Συμβούλιο Βικτωρίας και ο «Νέος Κόσμος».
Εκκρεμές παραμένει και το θέμα των Αρχείων Δαρδάλη, μετά τη συμβιβαστική διευθέτηση των διαφορών του πανεπιστημίου με την Εταιρεία Ελληνικών Μελετών – τον ομογενειακό φορέα στον οποίο το πανεπιστήμιο είχε χορηγήσει τα κτίρια του ΕΚΕΜΕ και ήταν ο επίσημος συνομιλητής, αλλά και αντίδικος του πανεπιστημίου. Στο περιθώριο της τελετής έναρξης του Φεστιβάλ «Αντίποδες» σχολίασα σε μέλος της Εταιρείας, ότι τηρούν εκκωφαντική σιωπή. «Δεν έχουμε να πούμε τίποτα και γι’ αυτό σωπαίνουμε» απάντησε. Με απλά λόγια, το πανεπιστήμιο δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα κάνει με τα αρχεία.
Δυστυχώς, και το θέμα των Αρχείων Δαρδάλη ελάχιστους ενδιαφέρει, παρ’ ότι το υλικό που έχει το πανεπιστήμιο στην κατοχή του είναι περιουσία της ομογένειας και όσοι την εμπιστεύτηκαν στο La Trobe -μέσω του ΕΚΕΜΕ- φοβούνται, ότι θα έχει την τύχη των Ελληνικών Αρχείων του RMIT, που φθείρονται στοιβαγμένα και απεριποίητα σε εμπορευματοκιβώτια.
Η συλλογική αδιαφορία μας για τις αποφάσεις του La Trobe ίσως αποβεί μοιραία και για το Πρόγραμμα Ελληνικών, που λειτουργεί στο Πανεπιστήμιο Monash. Ο «Νέος Κόσμος» πληροφορείται από απόλυτα έγκυρες πηγές, ότι το Monash ζητά τη στελεχιακή και οικονομική στήριξη του Προγράμματος από την Ελλάδα και την ομογένεια, αλλά αρνείται να προσφέρει εγγυήσεις για την αναβάθμιση των Ελληνικών Σπουδών σε επίπεδο Major – προϋπόθεση για τη διδασκαλία της γλώσσας μας από αποφοίτους του Προγράμματος.
Σύμφωνα με τις απόλυτα έγκυρες πληροφορίες μας η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας προσφέρει το μισθό ενός εκπαιδευτικού -με όρους- και το Γραφείο Συντονιστή Εκπαίδευσης δύο εκπαιδευτικούς, αλλά το πανεπιστήμιο δεν αναλαμβάνει δεσμεύσεις για την αναβάθμιση και τη μακροζωία του Προγράμματος Ελληνικών Σπουδών.
Υπενθυμίζω, ότι ο πανομογενειακός έρανος της δεκαετίας του ‘70 εισήγαγε τις Ελληνικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης και συντήρησε την έδρα Ελληνικών Σπουδών επί είκοσι και πλέον χρόνια. Σήμερα, δεχόμαστε μοιρολατρικά αποφάσεις των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων που διδάσκουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας, διότι δεν έχουμε ηγέτες να μας διεγείρουν.
Η εξαίρεση της ελληνικής γλώσσας από το πειραματικό πρόγραμμα διδασκαλίας γλωσσών σε 12 κρατικά σχολεία της Βικτωρίας, περνά ασχολίαστη από την ευρύτερη ομογένεια. Αν δεν έθιγε το θέμα στην πολιτειακή γερουσία η ομογενής γερουσιαστής, Τζένη Μικάκου, ηγέτες και ανώνυμοι ομογενείς θα αγνοούσαμε τον παραμερισμό της γλώσσας μας από την κυβέρνηση Μπέιλιου που, για να είμαστε δίκαιοι, ενισχύει συνεχώς τον πολυπολιτισμό με θετικά προγράμματα και πρωτοβουλίες.
Να θυμίσω, και εδώ, ότι η μαζική κινητοποίησή μας πέτυχε την περίληψη της ελληνικής γλώσσας στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδακτέας Ύλης (National Curriculum). Μέχρι, χθες, δεν είχε εκδηλωθεί ουσιαστική αντίδραση από μαζικούς φορείς της ομογένειας για το ατόπημα της κυβέρνησης Μπέϊλιου.
Υποτονική είναι και η αντίδρασή μας στην έντονη δραστηριοποίηση των πολιτών της FYROM για αναγνώριση του κράτους τους από την Αυστραλία με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Σε άλλες εποχές συνεννόησης και συνεργασίας των μαζικών φορέων μας, θα είχαμε μηνύσει στην πολιτική ηγεσία της Αυστραλίας, ότι τα παιχνίδια με τη FYROM θα τους κοστίσουν ακριβά. Σήμερα, η προσπάθεια κάποιων να μονοπωλήσουν το «Μακεδονικό» και άλλες εθνικές υποθέσεις μας έχει συγχύσει τους Αυστραλούς πολιτικούς. Τα αντιφατικά μηνύματα που δέχονται από διάφορους φορείς μας υποβαθμίζει στα μάτια τους και ελαττώνει τη διάθεσή τους για στήριξη των τεκμηριωμένων, ιστορικά, θέσεών μας μέχρι να διευθετηθεί το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Τέλος, η απροθυμία της αυστραλιανής κυβέρνησης να διαπραγματευθεί συμφωνία με την Ελλάδα, που στην κρίσιμη περίοδο που διανύει η γενέτειρα θα έδινε τη δυνατότητα σε όσους ενδιαφέρονται να έλθουν στην Αυστραλία ως τουρίστες με δικαίωμα να εργάζονται κατά την εδώ παραμονή τους. Η ελληνικής καταγωγής πρέσβης της Αυστραλίας στην Αθήνα, Τζένη Μπλούμφιλντ, δήλωσε στο «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης, ότι «προς το παρόν, η Αυστραλία δεν διαπραγματεύεται με την Ελλάδα για την τουριστική βίζα». Κύριος οίδεν αν και πότε θα στέρξει η Αυστραλία να διαπραγματευθεί με την Ελλάδα για την παροχή βίζας με δικαίωμα εργασίας.
Ως παροικία δεν καταφέραμε να συντονιστούμε, να εκλέξουμε ένα αντιπροσωπευτικό όργανο άσκησης πίεσης στην αυστραλιανή κυβέρνηση.
Μήτε ενδιαφερθήκαμε να δημιουργήσουμε ένα αντιπροσωπευτικό φορέα βοήθειας στους απελπισμένους Έλληνες, που τολμούν να έλθουν στην Αυστραλία με τουριστική βίζα. Η ανακοινωθείσα προ ημερών συνεργασία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας με την Αυστραλοελληνική Πρόνοια Μελβούρνης καταγράφεται ως μοναδική κοινή προσπάθεια στήριξης των Ελλήνων επισκεπτών – στο μέτρο του δυνατού και εντός των ορίων των σχετικών νόμων της Αυστραλίας.
Θα μπορούσα να παραθέσω πολλά ακόμη παραδείγματα της υποτονικότητάς μας, εξ αιτίας της έλλειψης ικανών ηγετών. Δεν το κάνω για να μην κουράσω. Περιορίζουμε στην επισήμανση, ότι είναι καιρός να πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε και να πιστεύουμε τους επιτήδειους κόλακες. Είναι καιρός να μιμηθούμε τους ολιγογράμματους, ανειδίκευτους, αλλά δημιουργικούς Έλληνες «πρωτομετανάστες». Αν δεν τους μιμηθούμε ο Αννίβας –η παρακμή– θα σβήσει τα ίχνη μας.
