Δύο κεφάλια πάνω από το κοπάδι των δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ που τον κυνηγούσαν σαν πεινασμένοι λύκοι για να του αποσπάσουν μια δήλωση, που θα έδινε τροφή στο «πολιτισμένο» και πάντα διψασμένο για αίμα τηλεοπτικό κοινό.

Εκείνος, όμως, παρέμενε ατάραχος στον κόσμο του, λες και όσα συνέβαιναν δίπλα του αφορούσαν κάποιον άλλο, με τον οποίο ουδεμία σχέση είχε.
Το σώμα του μπορεί να βρισκόταν στη Μελβούρνη, πλην όμως η καρδιά του συνέχιζε να χτυπά 3000 χιλιόμετρα μακριά.

Στη κατακόκκινη (σαν αίμα) έρημο που γεννήθηκε και μεγάλωσε με τα αναλλοίωτα (για αιώνες) ήθη και έθιμα της φυλής του.
Εκεί που η εκδίκηση λειτουργεί ως ύψιστος κανόνας απόδοσης δικαιοσύνης και έχει τις ίδιες ρίζες που είχε ο Μωσαϊκός Νόμος.
Αν δεν ήταν ανερχόμενος (και πολλά υποσχόμενος) φουτμπολίστας, ίσως το μαχαίρωμα να απασχολούσε μόνο τη μικρή κοινότητα του Yuedumu που βρίσκεται 300 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Άλις Σπριγκς.

Τέτοια μαχαιρώματα και άγριοι καυγάδες συμβαίνουν συχνά στις απόμακρες κοινότητες των Αμπορίτζινις και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ.
Όταν, όμως, σε ένα τέτοιο μαχαίρωμα είχε συμμετοχή και ο πασίγνωστος στα εκατομμύρια φιλάθλων του «φούτι» (Australian Rules) Liam Jurrah, τα πράγματα αλλάζουν.
Εδώ δεν ισχύουν οι νόμοι της περήφανης φυλής των Worlpri, αλλά η περίπλοκη (και φιλτραρισμένη) λευκή νομοθεσία, στις «περούκες» της οποίας θα πρέπει να λογοδοτήσει και ο Jurrah.

Η όλη ιστορία δεν είναι όσο απλή δείχνει και δεν ξεκίνησε από ένα καυγά «μεθυσμένων» Αμπορίτζινις, όπως κραυγαλέα την παρουσιάζουν τα Μέσα Ενημέρωσης, που ούτε ψάχνουν (ούτε ενδιαφέρονται) να υπερβούν τις στερεότυπες απόψεις που έχει η αυστραλιανή κοινωνία για τους Ιθαγενείς τούτης της χώρας.
Οι ειδήσεις, ένα ουσιαστικά κοινωνικό «προϊόν» σερβίρεται πλέον ως δόλωμα προώθησης εμπορικών (και όχι μόνο) καταναλωτικών αγαθών.
Οι ρίζες της είναι πιο βαθιές. Όλα ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια όταν μετά μια φιλονικία μεταξύ τους, κάποιος κάτοικος του χωριού σκότωσε με μαχαίρι ένα μέλος της ευρύτερης οικογένειας του Jurrah.

Με δύο λόγια το καζάνι σιγόβραζε για δύο χρόνια και το αίμα του νεκρού δεν είχε πάψει να ζητά εκδίκηση για να γαληνέψει.
Το διάστημα που μεσολάβησε, ο Liam Jurrah, βρίσκονταν στη Μελβούρνη προσπαθώντας να κάνει καριέρα φουτμπολίστα στην ομάδα των Δαιμόνων (Melbourne).
Όπως προαναφέραμε το σώμα του ήταν εδώ (και μέσα στο γήπεδο), ενώ το μυαλό του βρίσκονταν πάντα κοντά στους δικούς του ανθρώπους. Αυτούς που άφησε πίσω του στην έρημο.

Η ομάδα του γνώριζε τα οικογενειακά του προβλήματα και φρόντιζε να μη τον αφήνει να πηγαίνει στον τόπο του.
Το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιπες ομάδες του «φούτι» με τους Αμπορίτζινις παίκτες τους.
Προσπαθούν να μη τους αφήνουν να αλλάζουν περιβάλλον γιατί όταν απομακρύνονται «χαλαρώνουν» επιστρέφοντας στα δικά τους, που ουδεμία με τα δικά μας σχέση έχουν.
Πριν δύο βδομάδες, όμως, πέθανε μια 18χρονη ξαδέλφη του και η ομάδα έδωσε την έγκρισή της στο Liam να επισκεφτεί τους δικούς του.
Έτσι ένα βράδυ που έπινε μαζί με τους φίλους του ξαναζωντάνεψε ο παλιός καυγάς δίνοντας τη θέση του στο καινούργιο που είχε ως αποτέλεσμα το μαχαίρωμα ενός πρωταγωνιστή του παλιού φονικού.

Ο μαχαιρωμένος κατάληξε στο νοσοκομείο και για το περιστατικό συνελήφθηκαν τέσσερα άτομα μεταξύ των οποίων και ο Jurrah εναντίον του οποίου απαγγέλθηκε και η κατηγορία για απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Αμέσως κινητοποιήθηκε η ομάδα του, η οποία έχει επενδύσει πολλά στο ταλέντο του και οι δικηγόροι της κατάφεραν να τον βγάλουν από τη φυλακή του Άλις Σπριγκς με εγγύηση μέχρι να γίνει η δίκη.

Για όσους δεν παρακολουθούν το «φούτι» αξίζει να σημειώσουμε ότι οι Αμπορίτζινις που επιδίδονται στο σκληρό (και επικίνδυνο) αυτό σπορ, είναι από τους καλύτερους παίχτες.

Και είναι καλύτεροι γιατί είναι (εντελώς) διαφορετικοί από τους λευκούς συμπαίχτες τους. Μπορεί να παίζουν το ίδιο παιχνίδι άλλα παραμένουν τόσο απρόβλεπτες και ανατρεπτικές οι κινήσεις τους μέσα στο γήπεδο, που ουκ ολίγες φορές, αφήνουν τους φιλάθλους με ανοιχτό το στόμα.
Συνήθως κάνουν πράγματα που δεν «γίνονται» και βάζουν γκολ που δεν «μπαίνουν».
Είναι γρήγοροι, ευλύγιστοι και εκπληκτικά διεισδυτικοί και σύμφωνα με τους ειδικούς του αθλήματος αν ήταν πειθαρχικοί και καλά προπονημένοι θα έκαναν και άλλα… θαύματα.

Συνήθως τους ασκούν κριτική για πλήρη έλλειψη «επαγγελματισμού». Πράγματι όσο ψηλά και αν φτάσουν παραμένουν «ερασιτέχνες» και στις περισσότερες των περιπτώσεων εγκαταλείπουν την «καριέρα» ενώ βρίσκονται στο αποκορύφωμα της απόδοσης τους όπως έκανε πριν λίγους μήνες και ο Λίο Ντέιβις του Κόλιγουντ που έφυγε για να γυρίσει στους… δικούς του.
Η έλλειψη «επαγγελματισμού» έχει να κάνει και με τη συμπεριφορά τους απέναντι στο χρήμα, που από τη στιγμή που έχουν τα αναγκαία του λευκού πολιτισμού τους αφήνει αδιάφορους.

Ο Jurrah, που είναι και καθαρόαιμος Αμπορίτζινις και μιλά ελάχιστα αγγλικά θεωρείται και ακραία περίπτωση μη «επαγγελματία».
Και όντως έτσι είναι. Και μέσα στο γήπεδο να τον παρακολουθήσεις (ανάμεσα στους 40 υπόλοιπους παίχτες) δείχνει σαν να είναι μόνος και να παίζει για πάρτη του.
Έχω αρκετές φορές γράψει ότι οι Αμπορίτζινις δεν έχουν καμιά σχέση, ούτε με τον λευκό «πολιτισμό» ούτε με την αυστραλιανή νομοθεσία.
Το ότι συνεχίζουμε να τους κρίνουμε με τις δικές μας αρχές και αξίες και να τους καταδικάζουμε με τους δικούς μας νόμους είναι σαν να επιβεβαιώνουμε την άγνοιά μας και περιφρονούμε βάναυσα τη κουλτούρα τους και τους δικούς τους άγραφους νόμους.

Νομικά, αν θα μπορούσε να ειπωθεί έτσι, βρίσκονται στην ίδια πάνω κάτω εποχή που βρίσκονταν και αρχαίοι Έλληνες πριν το Ομηρικά Έπη όπου η αυτοδικία και η καλές επιδόσεις στα φονικά θεωρείτο κλέος και όχι αδίκημα.

Στην εποχή που ακόμα οι άνθρωποι πίστευαν ότι σκεφτόμαστε με την καρδιά βρίσκονται νομικά οι Αμπορίτζινις.
Όπως δηλαδή και οι ήρωες του Ομήρου.