ΑΝ ξεκινήσεις τη μέρα σου όπως τη ξεκίνησα εγώ χθες το πρωί, καμιά δύναμη δεν μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση.
ΒΛΕΠΕΙΣ διαφορετικά τον κόσμο, ρε παιδί μου. Παραβλέπεις ό,τι σε διαφορετικές συνθήκες θα σε εξόργιζε και συγχωρείς πράγματα που δεν δίνεις εύκολα άφεση αμαρτιών.
ΜΕΓΑΛΗ ιστορία η ψυχολογία. Άμεσα συνδεδεμένη με τις ηλιόλουστες μέρες. Σε μεταμορφώνει και σε προτρέπει να βλέπεις τη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Η μέρα, λοιπόν, χθες ξεκίνησε καλά, με τη Μπαρτσελόνα να σκοράρει στα πρώτα λεπτά και στη συνέχεια να «ζωγραφίζει» μέσα στο γήπεδο, παραδίδοντας δωρεάν μαθήματα για το ποδόσφαιρο που θα παίζεται στο μέλλον.
ΜΕ τον Μέσι να «κεντάει» και να περνά τους παίκτες της Μίλαν, σαν σταματημένους (!), εφόρμησαν στο σαλόνι (από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα) οι πρώτες αχτίδες του ανατέλλοντας ηλίου.
ΑΦΗΣΑ για λίγο τους Μέσι, Ινιέστα και Άλβες να «τριγωνομετρούν» το Καμπ Νου, και πήγα στην μπαλκονόπορτα να αναπνεύσω το πρωινό. Καταπληκτική μέρα. Ούτε «υποψία» σύννεφου στον ουρανό.
ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες, είναι αφιερωμένες (από του Θεού το χέρι) στις… μοτοσικλέτες. Είναι η «αποζημίωση» της ταλαιπωρίας και των κακουχιών που υφιστάμεθα. Τα… ασφάλιστρα κινδύνου.
ΣΤΑ ίδια κέφια ήταν και η θάλασσα. Καταγάλανη, ήρεμη και προκλητικά ελκυστική.
ΣΕ κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να κάνω «σκασιαρχείο» και να πάω μια βόλτα στο Ocean Road.
ΔΕΝ το έκανα και το μετάνιωσα. Είναι το μόνο για το οποίο έχω μετανιώσει σήμερα. Τέλος πάντων…
ΤΟΝ πιο πάνω πρόλογο τον έκανα προκειμένου να «συνδέσω» τη σημερινή μου διάθεση με εκείνη (πριν δύο βδομάδες) που με έκανε να προχωρήσω στην «ψυχανάλυση» του εαυτού μου.
ΣΤΟ θέμα επανέρχομαι «κατ’ απαίτηση του κοινού», όπως λένε και οι καλλιτέχνες που επανεμφανίζονται στη σκηνή (μετά τα παρατεταμένα χειροκροτήματα) για να τραγουδήσουν το σουξέ τους.
ΑΝ κρίνω από την ανταπόκριση των αναγνωστών, η στήλη της προπερασμένης Πέμπτης, άγγιξε το ψυχολογικό software πολλών ανθρώπων.
ΚΑΙ το εντυπωσιακότερο απ’ όλα είναι ότι τέσσερα πέντε άτομα, από τους είκοσι και πλέον που μου τηλεφώνησαν και με πλησίασαν, μου είπαν αυτολεξεί το ίδιο πράγμα: «είναι σαν να διάβασες το μυαλό μου με αυτά που έγραψες».
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι ο αριθμός των συμπαροίκων (και όχι μόνο) που έχουν την τάση της απόσυρσης και βρίσκονται στο προθάλαμο της κατάθλιψης είναι μεγάλος.
Η μοναξιά, η απομόνωση και το κλείσιμο στο σπίτι, είναι η αρχή της κατηφόρας. Τα πρώτα συμπτώματα μια άλλης «ζωής», που σε κάνουν άλλο άνθρωπο.
ΜΕ τα χρόνια και όσο η πρώτη γενιά οδεύει στη δύση της ζωής της, το πρόβλημα θα οξύνεται.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για ένα πρόβλημα πολύ πιο ευαίσθητο (και περίπλοκο), απ’ ό,τι η σωματική υγεία.
ΕΤΣΙ και το software προσβληθεί από τον καταθλιπτικό «ιό», το hardware υποδομείται και… σκουριάζει.
ΜΕ λίγες κουβέντες το λογισμικό (το software δηλαδή) της πρώτης γενιάς των μεταναστών, διέρχεται τα τελευταία στάδια της αντοχής του. Η ημερομηνία λήξης βρίσκεται στο κατώφλι.
ΤΟ πιο βασανιστικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσει κανείς κάνοντας «ταμείο» στα πεπραγμένα είναι, αν άξιζε ο κόπος τούτης της (μεταναστευτικής) οδύσσειας.
ΑΝΤΕ τώρα να είσαι μόνος στο σπίτι (ή το πολύ-πολύ με τη σύζυγο) να βλέπεις τα παιδιά σου (που έχουν τις δουλειές τους και το δικό τους κόσμο) στη χάση και τη φέξη και να προσπαθείς να συμφιλιωθείς με τον γερασμένο τύπο που αντικρίζεις ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον καθρέφτη σου.
ΚΑΜΙΑ σχέση ο άνθρωπος που αντικρίζεις με αυτόν που ήξερες. Άλλος ήλθες και άλλος έγινες.
ΓΙΑ πέντε-έξι χρόνια ήλθες και έχει περάσει μισός και πλέον αιώνας. Άλλα σκεπτόσουν να κάνεις και άλλα έκανες.
ΚΑΙ το χειρότερο, για λόγους γηρατειών, υγείας και ανασφάλειας (για μια νέα αρχή) δεν μπορείς να διακρίνεις το δρόμο της επιστροφής.
ΘΥΜΑΜΑΙ ακόμα τα λόγια που μου είπε πριν καμιά εικοσαριά χρόνια ο Νίκος Αλάμαρας, (που είχε καφενείο στο Όκλι) όταν τον ρώτησα κατά τη διάρκεια μιας σχετικής συζήτησης, γιατί ήλθε στην Αυστραλία.
«ΕΓΩ Μπάμπη ήλθα εδώ πριν 30 χρόνια για ν’ αποφύγω το στρατιωτικό και… υπηρετώ ακόμα! Το γιατί δεν γύρισα ποτέ πίσω και δεν πρόκειται να γυρίσω, είναι μια άλλη ιστορία…» απάντησε μελαγχολικά ο Νικόλας.
Ο καθένας έχει τη δική του βασανιστική απάντηση (και δικαιολογία) στο γιατί δεν γύρισε πίσω στην πατρίδα. Το αποτέλεσμα όμως μας εκφράζει όλους.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, την υπόσχεση της επιστροφής, δεν τη δώσαμε… εμείς. Την έδωσε ο «άλλος» τον οποίο δεν αναγνωρίζουμε πια στον καθρέφτη.
ΑΣΕ που μετρώντας και τα χρόνια που απέμειναν (και τα χάπια που παίρνεις), αντιλαμβάνεσαι ότι δεν σε φτάνει και ο χρόνος. «Άτιμη» επιστήμη τα Μαθηματικά, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες και ψευδαισθήσεις.
ΣΤΗ συνέχεια θα αναδημοσιεύσω ένα ποίημα που μου έστειλε (εμπνευσμένος από τη… ψυχανάλυσή μου) ένας αναγνώστης από το Λονδίνο. Το ποίημα είναι του Βραζιλιάνου ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου και μουσικολόγου, Μάριο ντε Αντράντε:
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα,
… ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος
ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:
Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν
λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά,
νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα..
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την
ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως
μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με
τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
