Η κοινωνία μας βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας από το οργανωμένο εμπόριο ναρκωτικών, εκτιμούν επιφανείς συμπολίτες μας που συμμετείχαν στην ημερήσια σύνοδο του οργανισμού «Australia 21» για την αντιμετώπιση της σύγχρονης κοινωνικής μάστιγας, των παράνομων ναρκωτικών.

Οι επιφανείς συμπολίτες μας –κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, νομικοί, διανοητές, πρώην και νυν πολιτικοί– διαπιστώνουν παταγώδη αποτυχία του αυστραλιανού συστήματος αστυνόμευσης του εμπορίου ναρκωτικών και προτείνουν δραστικές αλλαγές με έμφαση στην «αποποινικοποίηση» της κατοχής ποσοτήτων ναρκωτικών για προσωπική χρήση και της χρήσης ναρκωτικών.

Από τους «Πολέμους του Οπίου» του δέκατου ένατου αιώνα  –που προκάλεσε η αντίδραση των Κινέζων στην απαίτηση των Βρετανών να ανταλλάσσουν προϊόντα με όπιο– η ανθρωπότητα προσπαθεί, ανεπιτυχώς, να ελέγξει το οργανωμένο εμπόριο ναρκωτικών με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Από τη Σύνοδο της Σαγκάης, το 1909, αποτέλεσμα της συμπάθειας των Αμερικανών μισθοφόρων προς τους Κινέζους που πιέζονταν από τους Βρετανούς να χρησιμοποιούν οπιοειδή ναρκωτικά, ο «πολιτισμένος» κόσμος συνυπέγραψε συμφωνίες καταπολέμησης της χρήσης ναρκωτικών.
Οι γνωστότερες από τις συμφωνίες αυτές –που έχει συνυπογράψει και η Αυστραλία– είναι η Single Convention on Narcotic Drugs του 1961, η Convention of Psychotropic Substances του 1971 και η United Nations Convention κατά της διακίνησης παράνομων ναρκωτικών του 1988. Δυστυχώς, καμία από τις συμφωνίες αυτές δεν πέτυχε τους στόχους της. Το εμπόριο παράνομων ναρκωτικών αναπτύχθηκε με ταχείς ρυθμούς σε παγκόσμια, κερδοφόρα βιομηχανία με τη συμμετοχή, μάλιστα, χωρών-προμηθευτών οπιοειδών  – βλέπε Κολομβία και Αφγανιστάν.

Η μερική επιτυχία των κοινών προσπαθειών της διεθνούς κοινότητας να ελέγξει αποτελεσματικά τη διακίνηση παράνομων ναρκωτικών οφείλεται στο ότι «ο πόλεμος» κατά των ναρκωτικών εστίασε και εξακολουθεί να εστιάζει στην αστυνόμευση, ως κύριο μέσον αντιμετώπισης του παράνομου εμπορίου ναρκωτικών. Ως κύριο μέσον διακοπής της ροής παράνομων ναρκωτικών στην αναπτυσσόμενη διεθνή αγορά.

 Η αυστηρότερη αστυνόμευση οδήγησε, μεν, στη σύλληψη  και την καταδίκη εμπόρων ναρκωτικών, αλλά δεν αναχαίτισε το εμπόριο, ιδιαίτερα μετά τη δημιουργία διεθνών καρτέλ διακίνησης οπίου και αμφεταμινών. Αυστραλοί χρήστες δηλώνουν, ότι δεν δυσκολεύονται να βρουν ναρκωτικά στην αυστραλιανή αγορά, δήλωση που πιστοποιεί την αναποτελεσματικότητα της ποινικοποίησης των ναρκωτικών και της ποινικής δίωξης των χρηστών.
Η αυστηρότερη αστυνόμευση ευθύνεται, επίσης, για την αλματώδη άνοδο των κερδών των εμπόρων ναρκωτικών. Υπολογίζεται, ότι μία ουγγιά ηρωίνης πουλιέται στην αγορά $12,000 περίπου,  δηλαδή η ηρωίνη είναι έξι φορές, περίπου, ακριβότερη από την αντίστοιχη ποσότητα χρυσού. Τιμή «μαύρης αγοράς», στην κυριολεξία, που έχει δημιουργήσει η ποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών.

Οι βαρόνοι του οργανωμένου εμπορίου ναρκωτικών στη Βικτωρία  –βλέπε οικογένειες Μοράν και Γουίλιαμ–  έγιναν πολυεκατομμυριούχοι από το εμπόριο του «λευκού θανάτου». Το εύκολο, μεγάλο κέρδος από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης μιζέριας ήταν η γενεσιουργός αιτία του εξοντωτικού πολέμου, μεταξύ τους, που κόστισε πολλές ζωές και εκατομμύρια δολάρια στους φορολογουμένους.

 Το μείζον θετικό αποτέλεσμα, που πέτυχε η αυστηρότερη αστυνόμευση που επιβλήθηκε στην Αυστραλία το 1997 –και που είναι αξιοσημείωτο– είναι η μείωση των θανάτων από υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών.

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι οι θάνατοι από υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών μειώθηκε τα τελευταία χρόνια σε 400 ετησίως, από 1.000 κα πλέον θανάτους ετησίως στις δεκαετίες ’80 και ‘΄90.

Παρά ταύτα, το κοινωνικό κόστος των ναρκωτικών παραμένει υψηλό. Η τελευταία εκτίμηση του κοινωνικού κόστους των ναρκωτικών την περίοδο  2004-2005 ήταν 8,2 δισεκατομμύρια δολάρια, με προεξέχον κόστος την περίθαλψη των χρηστών ναρκωτικών που προσβλήθηκαν από λοιμώδεις ασθένειες, κυρίως Ηπατίτιδα C, που μεταδίδεται με τη χρήση μολυσμένων συριγγών.

Το σημερινό κόστος χρήσης ναρκωτικών είναι, αναμφισβήτητα, μεγαλύτερο, διότι αυξήθηκε ο αριθμός των χρηστών και μπήκαν στην αγορά ναρκωτικά, που προκαλούν σοβαρές βλάβες της υγείας των χρηστών. Έρευνα που διενέργησε το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Υγείας και Κοινωνικής Περίθαλψης (Australian Institute of Health and Welfare) έδειξε, ότι το 2010 το 60% των Αυστραλών πολιτών ηλικίας 14 ετών και άνω δεν είχαν χρησιμοποιήσει παράνομα ναρκωτικά. Όμως, το 15%δήλωσαν ότι είχαν χρησιμοποιήσει ένα ή περισσότερα ναρκωτικά τους περασμένους δώδεκα μήνες.  Το πιο κοινόχρηστο ναρκωτικό ήταν η μαριχουάνα και ακολουθούσαν το παραισθησιογόνο ναρκωτικό «ecstasy», αμφεταμίνες και κοκαΐνη.

Η αυστηρότερη αστυνόμευση, λοιπόν, πέτυχε κάποια αποτελέσματα, αλλά δεν εξάλειψε το κίνητρο του οργανωμένου εμπορίου ναρκωτικών, το κέρδος.
Οι επιφανείς Αυστραλοί πολίτες, που συμμετείχαν στην ειδική σύσκεψη του “Australia 21” συνεκτιμούν, ότι η «Αχίλλειος Πτέρνα του συστήματος ελέγχου του εμπορίου παράνομων ναρκωτικών είναι η αδυναμία του να αφαιρέσει το βασικό κίνητρο, τα υψηλά κέρδη που αποφέρει το εμπόριο ναρκωτικών».

Προτείνουν,  τη λήψη μέτρων, που θα μετακινήσουν το βασικό κίνητρο των εμπόρων ναρκωτικών το υψηλό κέρδος που αποφέρει το εμπόριο ναρκωτικών.
Πόσο έτοιμη είναι η αυστραλιανή κοινωνία να αποδεχθεί τις προτάσεις τους; Πόσο έτοιμη είναι η αυστραλιανή κοινωνία να αντιγράψει το παράδειγμα της Πορτογαλίας, που το 2001 αποποινικοποίησε τη χρήση ναρκωτικών με μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα;
Κρίνοντας από τις πρώτες αντιδράσεις, μάλλον δεν είμαστε έτοιμη για τολμηρά εγχειρήματα. Οι λόγοι είναι μάλλον ηθικοί, παρά επιστημονικοί. Κάποιοι υιοθετούμε την άποψη του Τζον Χάουαρντ –κατά τη διάρκεια της συζήτησης για νομιμοποίησης της χρήσης ηρωίνης, το 1997– ότι η νόμιμη χρήση ναρκωτικών «θα εκπέμπει λανθασμένα μηνύματα στους νέους”.

Άλλοι, ότι η αποποινικοποίηση της χρήσης παρανόμων ναρκωτικών θα οδηγήσει σε κατακλυσμό της αγοράς από επικίνδυνα ναρκωτικά, άλλοι  ότι θα είναι δύσκολη η αστυνόμευση της αγοράς και κάποιοι άλλοι, ότι η νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών δεν πρόκειται να πλήξει τη μαύρη αγορά.
Ως κοινωνία ομολογούμε, ότι αποτύχαμε στην προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τη χρήση ναρκωτικών, με μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Καιρός να ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες που οδηγούν στη χρήση ναρκωτικών – ιδιαίτερα τις αιτίες που ωθούν τους νέους μας τη χρήση ναρκωτικών – και να τις αντιμετωπίσουμε με μέτρα που θα εγγυώνται ουσιαστικά αποτελέσματα.

Η νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών δεν πρέπει να μας φοβίζει, εάν και εφόσον το εκπαιδευτικό σύστημα διδάσκει τα παιδιά μας τους κινδύνους από τη χρήση ψυχότροπων και άλλων ναρκωτικών. Η εκστρατεία κατά του καπνίσματος και της κατάχρησης αλκοολούχων ποτών επιτυγχάνει αποτελέσματα. Ας την επεκτείνουμε στη χρήση ναρκωτικών. Τα μεγάλα προβλήματα απαιτούν δραστικές λύσεις, συμπεριλαμβανομένης και της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών.