Η συμπλήρωση 40 χρόνων από την ίδρυση της Παγκρήτιας Ένωσης, δίνει την ευκαιρία, για ακόμη μια φορά, να γίνει μια εκτίμηση του χτες και του σήμερα, καθώς και μια προβολή στο μέλλον, από ορισμένους από εκείνους που ήταν στο τιμόνι όλα αυτά τα χρόνια, και είχαν την ευκαιρία να ζήσουν από πρώτο χέρι τους αγώνες, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις κακοτοπιές, αλλά και τις μεγάλες επιτυχίες του οργανισμού. Μαζί τους, πάρα πολλοί άλλοι, αφανείς ήρωες, που έδωσαν πολύτιμες ώρες του χρόνου τους, σε βάρος συχνά της προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής για να υπηρετήσουν τον οργανισμό.
Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω τη φωτογράφιση αυτή –σκιαγράφηση, μάλλον, λόγω έλλειψης χώρου– από έναν μπροστάρη του οργανισμού που δεν είναι πλέον μαζί μας. Τον Νίκο Νικολακάκη. Ένα χρόνο σχεδόν πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι, είχε εκφράσει, με τη γνωστή πραότητα και σοφία που τον διέκριναν, τις σκέψεις του για το μέλλον του οργανισμού. (Περιέχονται στο βιβλίο «Πορτραίτα Ελλήνων στους Αντίποδες»). Εδώ, θα αναφερθώ σε ορισμένα καίρια σημεία.
Ο Νίκος Νικολακάκης, υπηρέτησε με πάθος και αυταπάρνηση την Παγκρήτιο, από διάφορα μετερίζια. Ο ρόλος του, ως μέλους της επιτροπής για την ανοικοδόμηση του Κρητικού Χωριού, υπήρξε νευραλγικής σημασίας με τη συνεχή παρακολούθηση των εργασιών, από τη θέση του ταμία που κατείχε την περίοδο αυτή.
Για την παράδοση της σκυτάλης στις νέες γενιές, είχε πει: «Έχει αποδειχθεί ότι οι νέοι τα καταφέρνουν μια χαρά. Θα πρέπει να λογικευτούν οι παλαιοί οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αναντικατάστατοι, και να αφήσουν την υπευθυνότητα της διοίκησης στους νεότερους. Είναι φανερό ότι δεν πάει άλλο. Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, μόνο στα δικά μας κρητικά σωματεία, αλλά σε όλους τους παροικιακούς οργανισμούς. Το τοπίο για τους μεγάλους δεν προσφέρει πλέον την απαιτούμενη ορατότητα. Δεν μπορούν να δουν, επομένως, μακριά. Αρκούνται σ’ εκείνα που ήξεραν και που αυτά, λόγω περιορισμένων δυνατοτήτων, συρρικνώνονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας τη δούνε πριν είναι αργά».
Εύστοχες οι παρατηρήσεις του και για την πολυπληθή ύπαρξη παροικιακών οργανισμών και της μελλοντικής τους προοπτικής: «Είναι λάθος να ευελπιστούμε ότι η πληθώρα αυτή των παροικιακών μας οργανισμών, θα μπορέσει να επιβιώσει και να διατηρηθεί αλώβητη. Γι’ αυτό, θα ήταν καλό, σαν πρώτο βήμα, οργανισμοί από τα ίδια διαμερίσματα της Ελλάδας να συγχωνευτούν. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν το δυναμικό τους και με νέα άτομα στα συμβούλια να προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν τις παρούσες ανάγκες των μελών τους».
ΣΩΣΤΟ ΔΙΑΒΗΜΑ
Ο Γιώργος Πατεράκης, πρώην πρόεδρος της Παγκρητίου, υπηρετεί τα κρητικά σωματεία πάνω από 50 χρόνια. Δυναμικός ηγέτης, έχει δώσει πάρα πολλά και έχει γίνει ζωντανό παράδειγμα διαλλακτικότητας και ουσιαστικής προσφοράς.
Στην εκτίμησή του, σήμερα, για την Παγκρήτια Ένωση, ακούγεται απόλυτος: «Η Παγκρήτιος είναι από τους λίγους οργανισμούς που θα επιβιώσουν, κι αυτό γιατί μπόρεσε να κρατήσει κοντά της τη νεολαία. Όχι απλά να την κρατήσει, αλλά να κάνει τόπο για να περάσει μπροστά. Να πάρει στα χέρια της το τιμόνι. Αποσυρθήκαμε, εμείς οι παλαιοί και αφήσαμε τους νέους να διοικήσουν τον οργανισμό.
Ήταν μια πάρα πολύ σοφή, απαραίτητη απόφαση που, όπως φαίνεται, θα οδηγήσει την Παγκρήτιο σε νέες επιτυχίες. Οι νέοι συνεργάζονται θαυμάσια μεταξύ τους, έχουν πολλές γνωριμίες, νέες ιδέες και σχέδια για το μέλλον του οργανισμού. Δεν υπάρχουν μεταξύ τους διαφορές και -το κυριότερο- δεν κουβαλούν τα πολιτικά μέσα στον οργανισμό, όπως συμβαίνει αλλού. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση».
Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ – ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΠΟΔΙΟ
Στο ερώτημα «πώς βλέπει μια πιθανή ένωση με τον άλλον μεγάλο κρητικό οργανισμό, την Κρητική Αδελφότητα» θα πει: «Προσωπικά, ήμουν πάντα υπέρ της ένωσης και έχω αφιερώσει πολύτιμο χρόνο, από παλαιά, για το σκοπό αυτό. Έγιναν στο παρελθόν πολλές απόπειρες ένωσης, αλλά απέτυχαν την τελευταία στιγμή. Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα κτίρια και οι περιουσίες, είναι το μεγάλο εμπόδιο. Τι να κάνουμε, να πουλήσουμε και να πέσουμε στο λάκκο;
Aπό την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει λόγος να μην έχουν οι δύο οργανισμοί μια καλή συνεργασία. Ας μείνουν τα κτίρια, προς το παρόν τουλάχιστον, ως έχουν, για να εξυπηρετούν τους Κρήτες όλων των προαστίων. Στο μέλλον δεν μπορεί να προβλέψει κανείς τι θα γίνει. Αυτό θα το αποφασίσουν οι επόμενες γενιές. Αυτό που βλέπω τώρα είναι ότι μια τέτοια σκέψη, ωριμάζει. Ειλικρινά, δεν το αποκλείω, κάποια στιγμή να συμβεί».
ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ
Ο Μανώλης Λεοντάκης, πρώην πρόεδρος της Παγκρητίου, υπηρετεί τον οργανισμό, τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Θα μείνει στην ιστορία της Παγκρητίου ως ο άνθρωπος που, συν τοις άλλοις, ενέπνευσε την νεολαία και την έφερε κοντά στον οργανισμό. Είναι εκείνος ο οποίος ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ο ιδρυτής και εμπνευστής της ομάδας «Κρήτη».
Όνειρό του, σήμερα, να γυρίσουν οι νέοι στην Παγκρήτιο. Να την αγκαλιάσουν οι νέες γενιές, όπως πριν δύο περίπου δεκαετίες.
«Οι προοπτικές ποτέ δεν ήταν καλύτερες. Οι νέοι εμπνέονται από τους αρχηγούς, από εκείνους που είναι μπροστά και σήμερα, όλα δείχνουν ότι ο οργανισμός βρίσκεται στην ακμή του. Έχουμε έναν εξαιρετικό πρόεδρο και ένα πολύ ικανό συμβούλιο. Όλα τα τμήματα, Νεολαίας, χορευτικά, μουσικής, γυναικείο, εργάζονται με ενθουσιασμό και πολύ μεράκι. Έχουμε επιτύχει πολλά, αλλά ακόμη υπάρχουν προοπτικές και σχέδια να επιτύχουμε ακόμη περισσότερα».
Για το θέμα της ένωσης των κρητικών οργανισμών Μελβούρνης, θα πει ότι «επιθυμητή, όσο και αναγκαία, αυτή τη στιγμή, είναι μια καλή συνεργασία μεταξύ των δύο. Είναι το απλούστερο αυτή τη χρονική στιγμή. Δεν ταράζει τα νερά και μόνο καρπούς μπορεί να προσφέρει. Πάνω απ’ όλα, θα εξυπηρετεί τα μέλη και των δύο οργανισμών, στο θέμα της μετακίνησής τους. Το εύχομαι ολοψύχως».
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΚΜΗΣ
Ο πρώην πρόεδρος της Παγκρητίου, Δημήτρης Παπαδημητράκης, υπήρξε μπροστάρης σε μια περίοδο ακμής της Παγκρητίου 1995–2000, όταν, όπως θα πει ο ίδιος, «όλοι σχεδόν οι οργανισμοί έκαναν εκδηλώσεις στο Κρητικό Χωριό».
Σήμερα δηλώνει, επίσης, πολύ ικανοποιημένος που το καράβι της Παγκρητίου κυβερνάται από νέους της δεύτερης γενιάς: «Ανέκαθεν πίστευα ότι οι νέοι πρέπει να έχουν ενεργό ρόλο στη διοίκηση. Είναι κάτι που προώθησα κι’ εγώ ο ίδιος και σήμερα αισθάνομαι πολύ μεγάλη ικανοποίηση που οι περισσότεροι στο συμβούλιο είναι της δεύτερης γενιάς.
Ας μη μας διαφεύγει ότι κάθε οργανισμός ιδρύεται για να μείνει. Οι νέοι, είναι επομένως, όπως και να το δει κανείς, το μέλλον των οργανισμών».
Περήφανος εμφανώς για την πρόοδο της Παγκρητίου, θα εκφέρει την άποψη ότι «είναι ο μόνος ίσως οργανισμός της Μελβούρνης που είναι τόσο δραστηριοποιημένος και έχει ένα σοβαρό εισόδημα που του επιτρέπει, όχι μόνο να μην επιβαρύνει οικονομικά τα μέλη του, αλλά να μπορεί να κάνει όνειρα και σχέδια για το μέλλον, ελεύθερα, χωρίς άγχος και περιορισμούς».
Κάνοντας μια γρήγορη αποτίμηση, σήμερα, θα πει: «Έχω δώσει στον οργανισμό πολλά, όπως άλλωστε και πολύ άλλοι, αλλά έχω πάρει και μεγάλες χαρές και ικανοποιήσεις. Η βασικότερη όλων, ότι πάμε μπροστά, ότι διοικούν οι νέοι με στιβαρό χέρι, διαθέτοντας πολύτιμο χρόνο για τον οργανισμό. Αυτό που κάναμε εμείς το κάνουν τώρα τα παιδιά μας.
Εμείς χαιρόμαστε σήμερα τους καρπούς των κόπων μας, είμαστε μέσα σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον, αφού βλέπουμε το Κρητικό Χωριό, σα σπίτι μας πλέον».
Για το ενδεχόμενο ένωσης των δυνάμεων, θα πει ότι «είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία. Αν ξεκινήσουμε με μια καλή συνεργασία, τίποτε δεν αποκλείεται».
ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΡΗΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ
«Όνειρό μου είναι να είναι όλοι οι Κρήτες ενωμένοι» θα πει ο Μανώλης Καστρινάκης, πρώην πρόεδρος της Παγκρητίου με πολύχρονη και έντονη δράση στον οργανισμό.
«Ποιος ο λόγος να κολλάμε στα κτίρια; Εδώ άνθρωποι φεύγουν κι’ εμείς παθιαζόμαστε με τα τούβλα; Στο κάτω–κάτω αν αυτό είναι το πρόβλημα, ας μείνουν τα κτίρια ως έχουν για την εξυπηρέτηση των μελών και των δύο οργανισμών, αλλά να μη γίνονται εμπόδιο στην ένωση.
Λέγοντας αυτό, δεν μπορώ να μη θίξω και το πρόβλημα της μετακίνησης. Ένα κτίριο, σε κεντρική τοποθεσία, όπως το Ρίτσμοντ, για παράδειγμα, θα εξυπηρετούσε τα μέλη μας καλύτερα. Δεν έχουμε –οι δύο οργανισμοί– να χωρίσουμε τίποτε. Είναι άδικο να υπάρχει αυτή η απόσταση μεταξύ μας. Η γνώμη μου είναι να αρχίσουμε με μια συνεργασία η οποία θα οδηγήσει ίσως, στην επιθυμητή από πολλούς σήμερα, ένωση.
Με την ευκαιρία, θα ήθελα να πω ότι μια τέτοια απόφαση δεν αφορά μόνο τον δικό μας οργανισμό. Πρόκειται, όπως όλοι γνωρίζουμε, για ένα γενικότερο πρόβλημα των παροικιακών μας οργανισμών το οποίο θα πρέπει, αργά ή γρήγορα, να μας απασχολήσει σοβαρά. Να γίνει μια ευρύτερη συζήτηση για να βρεθούν λύσεις».
Ο ίδιος θα θεωρήσει ευτύχημα το ότι «ανέλαβε τα ηνία η δεύτερη γενιά. Εμείς βάλαμε τα θεμέλια και χτίσαμε με πολύ προσωπική εργασία, μέσα στην κουζίνα κάθε Σαββατοκύριακο, σε μια δουλειά που δεν γνωρίζαμε, αλλά κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να φανούμε αντάξιοι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μας εύρισκε το άλλο πρωί, τα Σαββατοκύριακα, στην κουζίνα. Δίπλα μας, να προσφέρουν πολλή προσωπική εργασία και οι γυναίκες. Αυτά πρέπει να λέγονται.
Είναι ευτύχημα το ότι η δεύτερη γενιά που ανέλαβε τα ηνία είναι άξια για να συνεχίσει και να χτίσει ακόμη ψηλότερα».
ΠΡΩΤΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΡΗΤΕΣ
Ο Νίκος Κουκουβιτάκης, πρώην πρόεδρος της Παγκρητίου, έχει προσφέρει πολλά στον οργανισμό, από διάφορες θέσεις.
Σήμερα πιστεύει ότι «το σκηνικό έχει αλλάξει και αυτό οφείλουμε όλοι να το εμπεδώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Όταν ιδρύθηκε η Παγκρήτια Ένωση, ήταν αποκλειστικά για τους Κρήτες. Σήμερα, όμως, με τους μικτούς γάμους η σύνθεση έχει αλλάξει, το ίδιο όπως και οι ανάγκες των μελών.
Θα πρέπει επομένως –και αυτό ισχύει για όλους τους τοπικούς οργανισμούς– να καταλάβουμε ότι είμαστε πρώτα Έλληνες και μετά Κρήτες ή ο,τιδήποτε άλλο.
Αυτό μας οδηγεί στη σκέψη ότι θα πρέπει να συνεργαστούμε με μεγαλύτερους οργανισμούς. Εμείς ήδη το κάνουμε αυτό με την Κεντρική Κοινότητα και, οπωσδήποτε, υπάρχουν σχέδια να το επεκτείνουμε».
Σε σχέση με το άλλο μεγάλο κρητικό σωματείο –την Κρητική Αδελφότητα– και για πιθανή ένωση μ’ αυτό, θα πει: «Είναι κάτι που όλοι το θέλουν. Εμάς, τη δεύτερη και τρίτη γενιά, δεν μας χωρίζει τίποτε. Αν το αφήσουν σε μας θα ενωθούμε. Δεν έχουμε προηγούμενα».
Δεν παύει, εντούτοις, ο Νίκος Κουκουβιτάκης να βλέπει σα λύση, όλων των παροικιακών οργανισμών, την ένωση και τη συνεργασία.
«Αυτή είναι η μόνη λύση επιβίωσης», θα τονίσει εμφατικά.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ
Ο Αντώνης Τσουρδαλάκης είναι πρόεδρος της Παγκρητίου από το 2008 που έγινε η ένωση με το σύλλογο των Ρεθεμνιωτών «Το Αρκάδι». Κατά γενική ομολογία είναι άξιος πρόεδρος, δραστήριος, δυναμικός, ακούραστος εργάτης, που κρατά το τιμόνι του οργανισμού με σιγουριά και το κατευθύνει σωστά. Η θητεία του λήγει τον ερχόμενο Οκτώβρη και σήμερα μιλά με περηφάνια για τα «μεγάλα άλματα προόδου» που έχει κάνει ο οργανισμός, αλλά και για τις μελλοντικές του φιλοδοξίες.
«Έχουμε επιτύχει πολλά, αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμη που θα πρέπει να γίνουν. Από τα πιο σοβαρά επιτεύγματα θεωρώ ότι είναι η δυναμική συμμετοχή της πρώτης, δεύτερης. τρίτης και τέταρτης γενιάς σ’ όλες τις δραστηριότητες και εκδηλώσεις του οργανισμού.
Επίσης, το ότι έχουν γυρίσει σε μεγάλο ποσοστό, κατά 70% περίπου, τα μέλη εκείνα που για διάφορους λόγους είχαν απομακρυνθεί. Μελλοντικός μου στόχος να γυρίσουν ακόμη περισσότεροι».
Ο ίδιος θα πει ότι είναι κάτι που επέτυχε με την προσωπική επαφή, κάτι που απαίτησε πολύ χρόνο, αλλά είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα».
Φιλοδοξία του επίσης, θα προσθέσει, είναι «να μπορέσουμε, εμείς η δεύτερη γενιά να μεγιστοποιήσουμε το έργο της πρώτης γενιάς που με τόσες θυσίες και κόπους χρόνων εθεμελίωσαν».
Για το θέμα της ένωσης θα πει ότι «δεν τον βρίσκει αντίθετο». «Θα μπορούσα, μάλιστα, να πω ότι είναι κάτι που επιθυμώ, αλλά θα ήθελα να γίνει σωστά. Να αρχίσει, δηλαδή, με μια ουσιαστική και καλοπροαίρετη συνεργασία. Οφείλω να ομολογήσω ότι όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο επιτακτική φαίνεται η ανάγκη της ένωσης. Επίσης, με την πάροδο του χρόνου, φαίνεται να φεύγουν και τα εμπόδια που υπήρχαν πριν και η κατάσταση να εξομαλύνεται. Απλώς χρειάζεται καλή πρόθεση και από τις δύο πλευρές».
Ένα αισιόδοξο μήνυμα από τους παλαίμαχους που έθεσαν τις βάσεις με τη σοβαρή συμμετοχή πολλών άλλων, και τους νεότερους που οδηγούν με σιγουριά και υπευθυνότητα το καράβι.
