Η Ευρώπη αυτοκτονεί οικονομικά, αναφωνεί ο νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκμαν, γιατί βυθίζεται στη φτώχεια και την απελπισία («New York Times»,15/4/2012).
Όμως ο διάσημος αμερικανός διανοούμενος δεν μπορεί να καταλάβει, ότι η υπόθεση Τσοχατζόπουλου -και ενόψει των κρίσιμων εκλογών της 6ης Μαΐου- έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα!
Και θα εξηγήσω σύντομα, γιατί μαζί με το πρώην στέλεχος του ΠαΣοΚ «δικάζονται» και περνούν από το καθαρτήριο του Δάντη και πολλά άλλα μεγέθη της εκφυλισμένης μεταπολιτευτικής περιόδου.
Και, κατ’ αρχήν, θα ήθελα να σημειώσω ότι θεωρητικά ήταν δυνατή η σύλληψη του πρώην Υπουργού, και πριν ακόμη κληθεί σε απολογία, με βάση την Ποινική μας Δικονομία (άρθρο 271).
Βεβαίως δεν γνωρίζω το ακριβές αποδεικτικό υλικό της υποθέσεως (ώστε να αξιολογήσω αν πράγματι υπήρχε αυξημένος κίνδυνος φυγής).
Επί της ουσίας τώρα, μαζί με τον κάποτε πανίσχυρο Τσοχατζόπουλο, δικάζεται ταυτόχρονα και το διεφθαρμένο «πρωθυπουργικό-κεντρικό» σύστημα της χώρας μας!
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει απλά ότι ο εκάστοτε πρωθυπουργός μπορούσε να κυβερνά ουσιαστικά με μια ομάδα εμπίστων και κολλητών, χωρίς να υπάρχουν ισχυρά θεσμικά αντίβαρα ελέγχου (τα περίφημα checksandbalances).
Το βδελυρό αυτό σύστημα διακυβέρνησης εγκαινιάστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενισχύθηκε από τον Κώστα Σημίτη και απογειώθηκε – σε ό,τι αφορά τη δυναμική του- από τον χειρότερο, ίσως, πρωθυπουργό της μεταπολεμικής Ελλάδας (τον Καραμανλή τον νεότερο).
Μόνο, έτσι, μπορώ να εξηγήσω, πώς ο Άκης Τσοχατζόπουλος κατόρθωσε μέσα στο πλαίσιο μιας μακράς χρονικής πορείας -όπως σκιαγραφεί και η εισαγγελική έρευνα- να αναπτύξει αυτές τις περίπλοκες σχέσεις με τις offshore εταιρείες, μέσω των οποίων ξεπλένονταν οι μαύρες μίζες από την αγορά των υποβρυχίων («Το Βήμα», 18/4/2012).
Με άλλα λόγια ήταν το alterego του Ανδρέα Παπανδρέου και μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει, αφού τον εμπιστευόταν τυφλά και το ίδιο συνέβαινε και αργότερα!
Και μόνο με αυτή τη συλλογιστική εξηγείται επιπλέον, γιατί και δύο «κολλητοί» της εποχής Σημίτη, ομολόγησαν ανερυθρίαστα, ο μεν ένας ότι πήρε από τη Siemens 200.000 ευρώ ως χορηγία, ο δε άλλος 1.000.000 γερμανικά μάρκα για την ενίσχυση του ΠαΣοΚ.
Επομένως, αν δεν γκρεμίσουμε αυτό το αποκρουστικό σύστημα διακυβέρνησης, τότε δεν θα έχουμε επιτύχει απολύτως τίποτε! Και αυτό σημαίνει περαιτέρω συνεχή λογοδοσία των πρωθυπουργών, δύο θητείες των βουλευτών και συμμετοχή των πολιτών στο δημόσιο γίγνεσθαι (μέσω των λαϊκών δημοψηφισμάτων).
Όμως, μαζί με τον πρώην Υπουργό «δικάζεται» έμμεσα και η ίδια η κοινωνία που τον εξέλεγε.
Τι εννοώ; Όπως αναφέρει ο γάλλος θεωρητικός Πιέρ Λασκούμ η διαφθορά εξακολουθεί να θεωρείται ένα «λευκό έγκλημα», δηλαδή ένα έγκλημα το οποίο είναι ανεκτό από τους πληθυσμούς (Λασκούμ, «Διαφθορά»).
Επομένως, ας μη ρίχνουμε εντελώς υποκριτικά και απαράδεκτα όλες τις ευθύνες για τη χρεοκοπία της Ελλάδας μόνο στους πολιτικούς, γιατί και οι ίδιοι οι πολίτες με την ψήφο τους διαχρονικά ενίσχυαν πολιτικές προσωπικότητες, για τις οποίες κυκλοφορούσε η έντονη φήμη στη δημόσια σφαίρα, ότι εμπλέκονταν σε παρόμοια βδελυρά σκάνδαλα.
Και ας μην ξεχνούμε, ότι στη Γαλλία ο πρώην πρωθυπουργός Ζιπέ καταδικάστηκε μετά από καταγγελία της ένωσης των φορολογουμένων του Παρισιού (δηλαδή μετά από πρωτοβουλία των ενεργών πολιτών)!
Και υπό αυτή την έννοια εκπέμπει εντελώς αρνητικούς συμβολισμούς η επιλογή του Αντώνη Σαμαρά να κατεβάσει υποψηφίους, οι οποίοι έχουν κατηγορηθεί ότι συνδέονται με την υπόθεση του Βατοπαιδίου.
Κατά συνέπεια, στις επικείμενες εκλογές πρέπει οι πολίτες να αποδείξουν έμπρακτα, ότι έχουν ξεφύγει από την «κουλτούρα της πολιτικής ατιμωρησίας»!
Τέλος, πρέπει να επαινέσουμε τη Δικαιοσύνη στη συγκεκριμένη υπόθεση. Όμως, η στάση της δεν ήταν πάντοτε τόσο «εξαγνιστική».
Έτσι δεν πρέπει να ξεχνούμε, ότι η ολομέλεια του Αρείου Πάγου αρνήθηκε αδικαιολόγητα το 2010 να θέσει σε προσωρινή αργία τον ανακριτή της υπόθεσης Siemens, παρ’ότι είχε κατηγορηθεί για κατάχρηση εξουσίας!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Μαζί με τον πρώην Υπουργό «δικάζονται» πανηγυρικά και πολλά άλλα απωθητικά μεγέθη της μεταπολίτευσης!
Άρα, με την ψήφο μας πρέπει να αποδείξουμε ότι παραμένουμε στην Ευρώπη και ότι γκρεμίζουμε το διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης που επικρατούσε μέχρι τώρα!
Έστω για να ανοίξουμε μια μικρή χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον!
*Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
