H παρουσίαση του βιβλίου «Ελληνοαυστραλοί στα αυστραλιανά στρατεύματα στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», που έγραψε ο βετεράνος του Πολέμου του Βιετνάμ, Στηβ Κυρίτσης, θα γίνει την Παρασκευή, 18 Μαΐου 2012, στις 2 το απόγευμα, και ο συγγραφέας, εκτός από την ικανοποίηση ότι μετά από πολύμηνη και επίπονη έρευνα κατάφερε και κατέγραψε αυτό το πολύτιμο κομμάτι της Ιστορίας, δηλώνει πλουσιότερος σε γνώσεις.

Η παρουσίαση θα γίνει από τον βουλευτή Sandringham, Murray Tompson, στην αίθουσα της Πολιτειακής Βουλής και η είσοδος είναι μόνο με προσκλήσεις. Το βιβλίο είναι δίγλωσσο και αναμένεται να συζητηθεί από τους ιστορικούς και απογόνους των βετεράνων μας, αφού αποκαλύπτει άγνωστες ιστορικές πτυχές συμμετοχής στρατιωτών με ελληνικές ρίζες στα αυστραλιανά στρατεύματα.

«Αισθάνομαι ικανοποίηση και περηφάνια για τους ελληνικής καταγωγής, όχι μόνο για την συμμετοχή αλλά και την προσφορά τους. Ξέρετε, έχουμε μια μεγάλη και πλούσια ιστορία. Περιληπτικά αναφέρω, ότι 80 στρατιώτες ελληνικής καταγωγής, έλαβαν μέρος στον Α’ Παγκόσμιο – οι 12 στην Καλλίπολη και 6 από αυτούς και στον Β’» εξηγεί ο κ. Κυρίτσης.

Παρά το γεγονός ότι και στους δύο παγκοσμίους πολέμους  η Αυστραλία δεν απειλείτο εδαφικά, ούτε και Αυστραλία είχε επεκτατικές βλέψεις, ο κ. Κυρίτσης υποστηρίζει ότι η συμμετοχή της στα συμμαχικά στρατεύματα ήταν επιβεβλημένη, γιατί η χώρα ήταν μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και λόγω της συνταγματικής υποχρέωσής της απέναντι στην Μεγάλη Βρετανία. Επιπλέον, θεωρεί ότι είχε χρέος να το πράξει, για χάρη της παγκόσμιας ισορροπίας και ειρήνης.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΡΟΔΑΚΗΣ

Για το νέο του βιβλίο εξηγεί: «Η ιδέα του παρόντος, γεννήθηκε πριν ακόμα τελειώσω το πρώτο με τον τίτλο «Ελληνοαυστραλοί στον πόλεμο του Βιετνάμ 1962 – 1972». Ο αναγνώστης θα διαβάσει γεγονότα που μας πάνε πίσω στο 1899-1902, όταν η Αυστραλία έλαβε μέρος στον πόλεμο των Boers στη Νότια Αφρική. Ενδεχομένως, πολύ λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι σε αυτή την κίνηση της Αυστραλίας, συμμετείχαν και πέντε ελληνικής καταγωγής άνθρωποι. Εκείνο, όμως, που μετράει, είναι ότι λίγοι γνωρίζουν την συμμετοχή των Ελλήνων. Κανένας δε ασχολήθηκε και δεν αναγνώρισε την προσφορά τους.

Να τι γράφει για τον Nicholas Rodakis (Νικόλαο Ροδάκη): Ο λοχίας Nicholas Ροδάκης, βραβεύτηκε με Στρατιωτικό Μετάλλιο στο Βέλγιο, τον Σεπτέμβριο του 1917. Τού απονεμήθηκε, επίσης ο Σταυρός Διακεκριμένων Υπηρεσιών των ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο του 1918 στην Γαλλία. Στη Γαλλία πολέμησε με μια ομάδα πολυβολητών του 105ου Τάγματος Πεζικού της 27ης Μεραρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Καθώς οι σύμμαχοι προέλαυναν εναντίον της γραμμής Χίντεμπουργκ, οι αμερικανικές μονάδες υπέστησαν μεγάλες απώλειες.

Η αμερικανική διμοιρία, με τον Ροδάκη, αποκόπηκε από την κύρια δύναμη κάτω από άγριο καταιγισμό πυρών, αλλά διέσωσε έναν αξιωματικό, ένα πολυβόλο και πυρομαχικά από ένα κατεστραμμένο τανκ. Υπερασπίστηκε τη θέση του για μερικές ώρες και τελικά επέστρεψε με την κάλυψη του σκοταδιού, περισυλλέγοντας τραυματίες συμμάχους στρατιώτες στο δρόμο και επέστρεψε σε ασφαλή τοποθεσία.
Λέγεται ότι ήταν ο πρώτος Αυστραλός στρατιώτης που τού απονεμήθηκε αυτή η τιμή».

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

΄Όσον αφορά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θυμίζουμε ότι τον Νοέμβριο του 1914, 15.000 Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες, αμούστακα παλικάρια, επιβιβάστηκαν στα πλοία με εντολές να λάβουν μέρος στις επιχειρήσεις πλάι στους συμμάχους.

Σαν χθες, 97 χρόνια πριν (25 Απριλίου 1915), οι ANZACS, είχαν πάρει θέση δίπλα στους Άγγλους και τους Γάλλους στην αιματηρή και ιστορική μάχη στα στενά των Δαρδανελίων στη χερσόνησο της Καλλίπολης, σε μια προσπάθεια ελέγχου των οδών από Ευρώπη προς Μέση Ανατολή ώστε να μπορέσουν οι Ρώσοι σύμμαχοι να περάσουν με τα πλοία τον Ελλήσποντο και να μπουν στο Αιγαίο και αποτροπής της συνεργασίας των Τούρκων με τους Γερμανούς.

Δυστυχώς, μόνο ένας βρίσκεται εν ζωή. Είναι ο 97χρονος Σπύρος Πολίτης, για τον οποίο γράφει τα παρακάτω: Γεννήθηκε στη Βασιλική Λευκάδας, από τους Γιώργο και Ελένη. Όταν γεννήθηκε ήταν πολύ μικρό μωρό και ο πατέρας του προσευχήθηκε για να επιβιώσει. Ο επιζών ξεκίνησε μια διά βίου μάχη εναντίον οποιουδήποτε εμποδίου έβαλε η ζωή μπροστά του. Έχασε την αγαπημένη του μητέρα όταν ήταν δέκα ετών. Κατάφερε να ολοκληρώσει τις κατώτερες σπουδές του το 1928, και σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων άνοιξε ένα μικρό καφενείο όπου εργαζόταν πολλές ώρες επτά ημέρες την εβδομάδα, καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να φέρει ψωμί για τη μεγάλη οικογένεια.
Η ευκαιρία να μεταναστεύσει στην Αυστραλία ήρθε το 1937, και εγκαταστάθηκε στην θεία του, Σταμάτα, και τον σύζυγό της, Theo Gavridis, στη Μελβούρνη. Ο Σπύρος εργάστηκε σε άλλες καφετέριες στην πόλη της Μελβούρνης, καθώς και ως σερβιτόρος στο ξενοδοχείο Australia στο Collins Street. Θυμάται σχεδόν καλά έναν καυγά με έναν πελάτη που τον αποκάλεσε μπάσταρδο (αν και ο πελάτης ήθελε βασικά ένα κοκτέιλ που ονομαζόταν Southerly Buster!)

Το 1941, μαζί με το θείο του άνοιξαν ένα δικό τους milk bar στο Swanston Street, με μεγάλη επιτυχία, αλλά ένα χρόνο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1942, κατατάχθηκε στο στρατό. Η δουλειά του ήταν να μεταφέρει όλους τους τύπους εξοπλισμού, προμήθειες τροφίμων και πυρομαχικά, με το τρένο από τη Μελβούρνη στο Albury-Wodonga. Η ζωή στο στρατό ήταν καλή. Το 1943, ο Σπύρος με τους δικηγόρους του δοκίμασε να δει στο Ανώτατο Δικαστήριο αν μη Αυστραλοί πολίτες (όπως ο ίδιος) θα μπορούσαν να κληθούν νομίμως στο στρατό. Έχασε την υπόθεση, αλλά πραγματικά δεν λυπήθηκε τις ημέρες του στο Cotomal και το Albury. Με όσους υπηρέτησε μπορούσε ακόμα να τους λέει συντρόφους σήμερα. Απολύθηκε ελεύθερος τον Οκτώβριο του 1945.

Αναμείχθηκε με τη Λευκαδιακή Αδελφότητα. Επιτυχημένος πρόεδρος τρεις φορές, μετέτρεψε την Αδελφότητα σε εταιρεία με την αγορά των κτιρίων στο Prahran και το Richmond. Είναι πολύ καλά γνωστός και αρεστός στην ελληνική παροικία της Μελβούρνης. Ο Σπύρος και η Ελένη ίδρυσαν τον πρώτο Σύλλογο Ελλήνων Ηλικιωμένων στο Doncaster.

Τον Φεβρουάριο του 1947, παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Ελένη, και απέκτησαν τρία παιδιά τη Φιλία, την Ευαγγελία και τον Θωμά. Σήμερα (το 2011) σε ηλικία 96 χρόνων, ο Σπύρος είναι απασχολημένος με τα οκτώ εγγόνια του και τα τέσσερα δισέγγονα. Η ζωή ήταν καλή».

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«Η έρευνά μου φέρνει στο προσκήνιο ονόματα στρατιωτών από όλα τα τμήματα, Πεζικό, Ναυτικό, Αεροπορία και Εμπορικό Ναυτικό. Άλλοι σκοτώθηκαν, άλλοι αιχμαλωτίστηκαν και άλλοι τραυματίστηκαν. Οι περισσότεροι είχαν γεννηθεί στην Ελλάδα» προσθέτει ο κ. Κυρίτσης, ο οποίος ήταν ο μόνος Έλληνας ανάμεσα σε 1.000 στρατιώτες στο 3ο τάγμα, όταν η Αυστραλία εισήλθε το 1967 στον πόλεμο του Βιετνάμ.

«Στις αναφορές που γίνονται στο βιβλίο, φαίνεται περίτρανα ότι οι Έλληνες όχι μόνο δεν πρόδωσαν τους συμμάχους, αλλά πολλές φορές διακινδύνευσαν τη ζωή τους και της οικογένειάς τους, για να τους βοηθήσουν προμηθεύοντάς τους τρόφιμα.

«Βλέπετε, ήταν η πρώτη επαφή των Αυστραλών και Νεοζηλανδών με την Ελλάδα και με την επιστροφή, όπως φαίνεται από τις αφηγήσεις τους, εκφράζονταν με τα καλύτερα λόγια και ευγνωμοσύνη για την αγάπη, το φιλότιμο και τη φιλοξενία που τους προσφέρθηκε» εκτιμά ο κ. Κυρίτσης.

Πόσο εύκολο ήταν να συλλέξει το υλικό; «Δύσκολα», απαντά με χαμόγελο ικανοποίησης. Ερευνώντας εντόπισε στη βιβλιοθήκη 2482 ονόματα Ελλήνων στρατιωτών με το βιογραφικό τους. Παράλληλα του δόθηκε πρόσβαση στα Εθνικά Αρχεία Καμπέρας και μελέτησε τα αρχεία παροικιακών Οργανισμών.