Mε μαζική παρουσία Κρητών, εκπροσώπων παροικιακών οργανισμών και σωματείων, αποδόθηκε τιμή στη μνήμη του Ελευθέριου Βενιζέλου την περασμένη Κυριακή στα «Βενιζέλεια 2012» που διοργάνωσε η Κρητική Αδελφότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας.
Την δοξολογία στην εκκλησία Αγίου Βασιλείου, ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στον ανδριάντα του μεγάλου εθνάρχη που βρίσκεται στο προαύλιο του Κρητικού Κέντρου. Εκατοντάδες συμπάροικοι απότισαν φόρο τιμής στον μεγάλο πολιτικό. Εντυπωσιακή η φιλοξενία του οργανισμού και το κρητικό γλέντι που ακολούθησε στο Κρητικό Κέντρο με πρωτοστάτες τον μουσικό, Σήφη Τσουρδαλάκη και τους συνεργάτες του, τα χορευτικά της Κρητικής Αδελφότητας και το κλίμα αδελφοσύνης και χαράς που επικρατούσε.
ΟΡΟΣΗΜΟ
Ορόσημο της ημέρας η ομιλία του πανεπιστημιακού, Χρήστου Φίφη, ο οποίος έδωσε με επιστημονική ακρίβεια την πολιτική διαδρομή του Βενιζέλου, το κλίμα μέσα στο οποίο κινήθηκε, τις ιστορικές τομές και αδιαφιλονίκητες κατακτήσεις του στον κορμό του ελληνικού έθνους, το τεράστιο έργο και τη θυελλώδη ζωή του, κρατώντας αδιάπτωτο το ενδιαφέρον των ακροατών του.
Αρχικά, μίλησε για την προσωπικότητα του μεγάλου εθνάρχη, τοποθετώντας το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα έχτιζε, στη συνέχεια, την κοινωνικο-πολιτική σκηνή μέσα στην οποία έδρασε και έλαμψε η δυνατή μορφή του Ελευθέριου Βενιζέλου.
«Έχουν περάσει 76 χρόνια από το θάνατο της μεγάλης πολιτικής φυσιογνωμίας της Νέας Ελλάδας, του Ελευθερίου Βενιζέλου, του ελευθερωτή του μισού του σημερινού ελληνικού χώρου και του δημιουργού της Νέας Ελλάδας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι μια σπάνια προσωπικότητα στο Ελληνικό και διεθνές πολιτικό στερέωμα του 1ου μισού του 20ού αιώνα.
Ήταν ο πολιτικός που είχε όραμα, σχέδιο και ρεαλισμό. Ήταν η γοητευτική προσωπικότητα που προκαλούσε φανατική προσήλωση των μισών Ελλήνων, αλλά συχνά δυστυχώς και το ασίγαστο μίσος των άλλων μισών, όσο ζούσε. Ήταν ο Έλληνας ημίθεος για τους μεν και ο Σατανάς για τους άλλους. Αυτό το μίσος μπορούμε να το διαπιστώσουμε στο ανάθεμα του 1916 και στις δύο απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, το 1920 στο σιδηροδρομικό σταθμό στη Λυών της Γαλλίας και το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933 στους δρόμους της Αθήνας.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν ένας άνθρωπος πάνω από το κοινό μέτρο και για τους φίλους και για τους εχθρούς του».
Στη συνέχεια μίλησε για την καταγωγή του μεγάλου πολιτικού, τονίζοντας το γεγονός ότι δεν προερχόταν από μεγάλο πολιτικό τζάκι με τη μαντινάδα που του απέδιδαν γι’ αυτό: «Σαν είναι ο τράγος δυνατός δεν τον κρατάει η μάντρα / Ο άντρας κάνει τη γενιά και όχι η γενιά τον άντρα».
Ακολουθεί η ενδιαφέρουσα καταγραφή των ζωτικών σημείων του ρόλου που έπαιξε στην ταραχώδη πολιτική ζωή της χώρας, με ανάσες στον ίδιο τον πολιτικό: «Ο Βενιζέλος είχε οράματα και ιδεώδη και τη θέληση να εργαστεί γι’ αυτά μεθοδικά για την πραγμάτωσή τους αλλά είχε και την αίσθηση του ρεαλισμού και τη δύναμη ποτέ να μη θυσιάζει το εφικτό στο ιδεώδες. Μολονότι ήταν επαναστάτης του Θέρισου που το 1905 πήρε τα όπλα για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, λίγα χρόνια αργότερα, το 1912, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε τη φρόνηση να εμποδίσει δυναμικά την πραξικοπηματική είσοδο των Κρητών βουλευτών στη Βουλή των Ελλήνων. Γνώριζε ότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε πόλεμο με την Τουρκία και η Ελλάδα δεν ήταν ακόμη έτοιμη για τον πόλεμο. Ήταν όμως λίγους μήνες αργότερα».
ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ
Ο Χρήστος Φίφης αναφερόμενος πάλι σε άλλο σημείο στην προσωπικότητα του Βενιζέλου, θα πει: «Ο Βενιζέλος και για τους φίλους και για τους εχθρούς του ήταν ένα χαρισματικό άτομο με μια ιδιαίτερη γοητεία, μια ιδιαίτερη λάμψη. Ο ίδιος εξηγούσε ως εξής το πώς κατόρθωσε να επικρατήσουν οι ελληνικές απόψεις στη Συνθήκη των Σεβρών:
« ….Ειλικρίνεια – Αλήθεια. Ιδού η μέθοδός μου. Μην ομιλείτε περί ιστορικών δικαίων. Δεν κάμνουν εντύπωσιν εις τους Ευρωπαίους. Εγώ κατά την διάρκεια των Συνδιασκέψεων έθεσα ως βάσιν των αξιώσεων της Ελλάδος τον εθνολογικόν, ουχί τον ιστορικόν χαρακτήρα των εδαφών τα οποία εζήτησα… Η Ευρώπη δεν λαμβάνει υπόψιν τοιαύτας αξιώσεις. Ουδέποτε έκαμα χρήσιν των ιστορικών δικαιωμάτων μας… Αλλά και κάτι άλλο. Ουδέποτε έκαμα χρήσιν του όρου «ελληνικά δίκαια».
Ο όρος αυτός είναι αισθηματολογικός. Οι δε Ευρωπαίοι δεν τον εννοούν. Ο όρος μου ήτο «τα δίκαια ελληνικά συμφέροντα». Αλλά και τα συμφέροντα της Ανθρωπότητος. Όχι αποκλειστικώς της Ελλάδος».
Επ’ αυτoύ, ο ομιλητής θα προσθέσει: «Οι ξένοι δεν συγκινούνται αν τα συμφέροντα της Ελλάδας δεν συμπίπτουν με τα δικά τους και εκεί είναι ακριβώς που χρειάζεται η διπλωματία, ο ρεαλισμός, η επιδίωξη κάθε φορά του εφικτού και η απόρριψη του συναισθηματισμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η παραγνώριση αυτών των αρχών οδήγησε τα τελευταία 70 χρόνια στο αδιέξοδο του Κυπριακού προβλήματος. Για τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις ο Βενιζέλος μας έχει αφήσει μερικές ρεαλιστικές συμβουλές και παρακαταθήκες που δεν πρέπει να ξεχνιούνται».
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΡΓΟ
Καταλήγοντας ο ομιλητής θα δώσει την παρακάτω σύνοψη: «Πολλοί μελετητές και άλλοι εξέφρασαν απόψεις, επαίνους και επικρίσεις για τα κατορθώματα και τα σφάλματα του Βενιζέλου. Είναι οφθαλμοφανές, όμως, ότι ο Βενιζέλος ανέλαβε από τα ερείπια της ήττας του 1897 ένα παράλυτο και απαισιόδοξο ελληνικό κράτος που το 1910 έφτανε μέχρι τη Λάρισα, το αναδιοργάνωσε, σε μικρό χρονικό διάστημα δημιούργησε στρατό, στόλο και σωστές συνθήκες συμμαχίας και η Ελλάδα νίκησε στους Βαλκανικούς πολέμους.
Το 1923, μετά την ήττα της Μικρασιατικής Καταστροφής που τη δημιούργησε η αφροσύνη των αντιπάλων του, παρέδωσε τη σημερινή Ελλάδα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, στα σύνορα του Έβρου, της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου. Ο Δημήτρης Γλυνός, παλιός φίλος του Βενιζέλου, από το 1926 είχε προσχωρήσει στο Κομμουνιστικό Κόμμα και το 1936 όταν ήταν βουλευτής του κόμματος αυτού, είπε: «Ό,τι θετικό δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, από το 1910 ως σήμερα ανήκει στη δράση του. Όλα τα γκρεμίσματα έγιναν στην απουσία του. Κάτω από την επιρροή του πλάτυναν και τα ψυχικά σύνορα της χώρας μας. Ο Βενιζέλος έφερε στη ζωή μας μια δύναμη των μεγάλων αποφάσεων και την πίστη που χρειάζεται για να επιχειρηθούν αγώνες δύσκολοι και έργα μεγάλα. Αυτός έκανε τα όνειρα πραγματικότητα. Αυτός όμως ταυτόχρονα έγινε αφορμή και γνωρίσαμε άλλη μια φορά πόσο μεγάλα, πόσο ανυπέρβλητα εμπόδια έχει να αντικρύσει στη χώρα μας όποιος υπερέχει στη διάνοια και στη βούληση τόσο πολύ από τη γύρω μετριότητα».
Καταλήγοντας, θα πει ο ομιλητής ότι «ο Βενιζέλος έχει περάσει στα όρια του θρύλου, ενός υπεράνθρωπου, ενός Διγενή Ακρίτα, όπου ‘….Σπίτι δεν τον εσκέπαζε, σπήλαιο δεν τον εχώρει / Τα όρη εδρασκέλιζε, βουνού κορφές επήδα…’
Σήμερα, 76 χρόνια από το θάνατό του, ο Βενιζέλος τιμάται από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων. Σήμερα ο ανδριάντας του Βενιζέλου στέκει επιβλητικός έξω από τη Βουλή των Ελλήνων αλλά και στη Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ο ανδριάντας του υπάρχει και στη Μελβούρνη έξω από το κτίριο της Κρητικής Αδελφότητας – ίσως τη μοναδική παροικία του εξωτερικού. Υπάρχει για να θυμίζει σε μας και στα παιδιά μας τους αγώνες και τις θυσίες μιας μεγάλης και σκληρής εποχής για την Ελλάδα και να εμπνέει το μέγεθος της Ελληνικής κληρονομιάς και τη σωστή στάση προς το μέλλον. Αυτή τη στάση που εκφράζεται μ’ ένα ρητό ή Κρητική μαντινάδα, που ο Γιώργος Σεφέρης ήθελε να γραφόταν με μεγάλα γράμματα στην είσοδο της Ελληνικής Βουλής: « Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του / κι όσα του κάνει η τρέλα του δεν του τα κάνει ο εχθρός του».
Συγχαρητήρια στο Χρήστο Φίφη, που μέσα σε στενά χρονικά όρια, απέδωσε με τόση ακρίβεια, διορατικότητα και αντικειμενικότητα την μεγάλη μορφή του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Εύγε και στην Κρητική Αδελφότητα για την πρωτοβουλία που μας βοηθά να μη ξεχνάμε τα φωτεινά ορόσημα της νεοελληνικής ιστορίας.