Οι δεσμεύσεις του Φρανσουά Ολάντ υπέρ της ανάπτυξης και η υποστήριξη του Νικολά Σαρκοζί στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια δημιουργούν ένα δίλημμα, σχετικά με το ποια επιλογή είναι καλύτερη για τη χώρα μας.
Το πώς θα επηρεασθεί η Ελλάδα από την ανάδειξη στην ηγεσία της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης του σοσιαλιστή υποψηφίου ή την επανεκλογή του συντηρητικού νυν προέδρου, εκ των πραγμάτων απασχολεί την ελληνική κοινή γνώμη, η οποία αναζητώντας την πολυπόθητη ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση προσβλέπει στη στήριξη του Παρισιού. Υπό αυτό το πρίσμα, αναμένει με ενδιαφέρον το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών την ερχόμενη Κυριακή.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ ότι εάν εκλεγεί θα ενεργήσει «με τέτοιο τρόπο ώστε η Ελλάδα να ξαναβρεί ένα επίπεδο ανάπτυξης γιατί τώρα δεν αντέχει άλλο» και ότι ο ίδιος θα κάνει «τα πάντα για τη σταθερότητα, τη συνοχή και τη μείωση του βάρους γιατί δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί έτσι η κατάσταση», καλλιέργησαν προσδοκίες στην Αθήνα, αν και όλοι αναγνωρίζουν πως το κέντρο των αποφάσεων παραμένει το Βερολίνο.
Από τη μια, υπάρχει η ρητορική έμφαση του σοσιαλιστή υποψηφίου στην ανάγκη αναπτυξιακής πολιτικής, ακόμη και επαναδιαπραγμάτευσης του Δημοσιονομικού Συμφώνου που προωθεί η Άνγκελα Μέρκελ και από την άλλη, το ενδεχόμενο ένας πολιτικά ενισχυμένος Νικολά Σαρκοζί να έχει μεγαλύτερα περιθώρια επιρροής στην ιδεολογικά συγγενή Γερμανίδα καγκελάριο, που άλλωστε επιθυμεί την επανεκλογή του.
Ο Γάλλος πρόεδρος έχει το τελευταίο διάστημα συνταχθεί με την πολιτική της λιτότητας, αλλά είχαν προηγηθεί αποτυχημένες απόπειρες να διασφαλίσει κάποιες βελτιωτικές ρυθμίσεις που δεν βρήκαν ευήκοον ους στο Βερολίνο. Είχε, δε, στο παρελθόν στηρίξει την Ελλάδα, δηλώνοντας τον Μάρτιο του ’10 πως «όταν ένα κράτος-μέλος της Ευρωζώνης πλήττεται από τους κερδοσκόπους, θα πρέπει να βασίζεται στην αλληλεγγύη των άλλων χωρών-μελών. Διαφορετικά, γιατί να έχουμε ενιαίο νόμισμα;».
Στη διάρκεια της πενταετούς θητείας του, ο Νικολά Σαρκοζί έχει αποδείξει κι άλλες φορές, εμπράκτως, την υποστήριξή του στην Ελλάδα, στάση που ίσως εν μέρει οφείλεται και στο γεγονός ότι είναι εγγονός Έλληνα από τη Θεσσαλονίκη. Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση ήταν στην κρίσιμη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου είχε πρωτοστατήσει στην υιοθέτηση από τη Συμμαχία της θέσης ότι για να ενταχθεί η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ θα πρέπει προηγουμένως να συμφωνήσει με την Ελλάδα σε κοινώς αποδεκτή ονομασία.
