Άκρως ανησυχητικό για την Ελλάδα διαγράφεται το σκηνικό που ενδέχεται να προκύψει από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που έγιναν την προπερασμένη εβδομάδα δείχνουν τον κατακερματισμό της ψήφου των Ελλήνων πολιτών. Τα δύο παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, που κυβέρνησαν την Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση του 1974, απέχουν πολύ από την αυτοδυναμία, και ως εκ τούτου τη δυνατότητα να σχηματίσουν από μόνα τους κυβέρνηση.
Ως και η συγκυβέρνηση μεταξύ των δύο αυτών κομμάτων, ακόμη και αν την ήθελαν, θα είναι αδύνατη, αν επαναληφθούν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τα οποία έδειξαν πως μεταξύ τους τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα δεν παίρνουν πάνω από 45% των ψήφων, και είναι αμφίβολο αν συγκεντρώσουν 151 βουλευτές που απαιτούνται για το σχηματισμό κυβέρνησης.
Επιπλέον, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως εννέα, ίσως και δέκα, κόμματα θα εκπροσωπηθούν στη Βουλή, που θα καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα των ιδεολογιών, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Σε μια περίοδο της ιστορίας της που η Ελλάδα χρειάζεται μια σύμπνοια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η κοινωνία, όπως εκπροσωπείται από τα πολιτικά κόμματα, είναι άκρως κατακερματισμένη.
Ενώ θα περίμενε κανείς σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής, πιστωτικής και κοινωνικής κρίσης να γίνεται μια συσπείρωση προς τους κύριους πολιτικούς πώλους, στην Ελλάδα παρατηρείται το αντίθετο, μια πρωτόγνωρη διάχυση προς τα άκρα του ιδεολογικού φάσματος.
Σωστός γρίφος είναι για τη διεθνή κοινότητα το γεγονός ότι, όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, η κύρια έγνοια των κομματαρχών φαίνεται να είναι αν το επόμενο μοιραίο βήμα που θα κάνει ο ελληνικός λαός θα είναι με το αριστερό ή με το δεξί του πόδι, και αν το μαντήλι του αποχαιρετισμού θα είναι γαλάζιο, πράσινο, κόκκινο ή κίτρινο…
Σε ιδεολογικό Βαβέλ θα μετατραπεί το Κοινοβούλιο, γιατί το κάθε κόμμα έχει τη δική του πολιτική γλώσσα, που συχνά δεν είναι κατανοητή από τα άλλα κόμματα, και ιδιαίτερα από το λαό. Στο κύριο άρθρο της αθηναϊκής εφημερίδας που παραθέτω λίγο πιο κάτω γίνεται αναφορά σε «ξύλινο πολιτικό λόγο».
Είμαι της γνώμης πως ο λόγος των κομματαρχών δεν διαφέρει από τα ασυνάρτητα λόγια του ψυχοπαθούς, τα οποία, υπνωτισμένος καθώς είναι από τον ψυχαναλυτή, βγαίνουν απευθείας από το υποσυνείδητο, και είναι δηλωτικά των ανομολόγητων επιθυμιών του. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω από αυτά που διαβάζω στον ημερήσιο τύπο της Ελλάδας και ακούω από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα.
Η οικονοµική κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα, αποτέλεσμα της ατυχούς πολιτικής που ακολούθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα, είχε ως αποτέλεσμα η φιλοδοξία κάποιων πολιτικών, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα ένιωθαν ασφάλεια στη στάνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, να τους κάνει να δουν τους εαυτούς τους ως εθνοσωτήρες, σπεύδοντας να δημιουργήσουν δικές τους στάνες. Στην περίπτωση αυτή βρήκε την πλήρη επαλήθευσή του το ρητό «Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος». Λύκος στην προκείμενη περίπτωση είναι η οικονομική κρίση, η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά όταν η χώρα δεν διαθέτει ένα ισχυρό μέτωπο, με συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο.
ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ…
Ένα άλλο ρητό λέει πως «Όσοι δεν διδάσκονται από την Ιστορία, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν». Και αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.
Το παρόν πολιτικό σκηνικό παραπέμπει στις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές του 1950, όταν τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα, το Λαϊκό και το Φιλελεύθερο, συγκέντρωσαν μεταξύ τους μόλις 36% των ψήφων, (18,8% οι μεν, 17,2% οι δε), και δέκα διαφορετικοί κομματικοί σχηματισμοί εκπροσωπήθηκαν στη Βουλή, η οποία διήρκεσε μόνο 18 μήνες, και ανέδειξε έξι διαφορετικές και βραχύβιες κυβερνήσεις στο διάστημα εκείνο.
Τότε η Ελλάδα έβγαινε από δύο μεγάλες κρίσεις, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο πόλεμο, και αντιμετώπιζε τεράστια κοινωνικά προβλήματα, παράλληλα με την κατεστραμμένη οικονομία, μετά από μια εμπόλεμη κατάσταση που κράτησε κοντά εννέα χρόνια. Τώρα αγωνίζεται να αποφύγει τη χρεοκοπία, και την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων δεν πρέπει να ήρθαν ως «κεραυνός εν αιθρία» για τους Προέδρους των δύο κομμάτων, Ευάγγελο Βενιζέλο και Αντώνη Σαμαρά. Για μήνες τώρα η απαξίωση της πολιτικής στην Ελλάδα έχει ως αιτία της τον τρόπο με τον οποίο τα δύο εν λόγω κόμματα διακυβέρνησαν τη χώρα για κοντά τέσσερις δεκαετίες.
Επιλήσμονες φαίνονται οι δύο πολιτικοί αρχηγοί, όταν με στόμφο ο ένας επιρρίπτει την ευθύνη στον άλλο για την οικονομική κρίση που τα τελευταία χρόνια πλήττει την Ελλάδα.
Ομολογουμένως, κανένας από τους δύο δεν υπήρξε Πρωθυπουργός για να του καταλογισθεί άμεσα η ευθύνη. Όμως και ο ένας και ο άλλος χρημάτισαν υπουργοί στις κυβερνήσεις των κομμάτων τους, και θα πρέπει να γνωρίζουν πως σύμφωνα με τους θεσμούς των δημοκρατικών καθεστώτων ισχύει η συλλογική υπευθυνότητα των Υπουργικών Συμβουλίων, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού.
Η αθηναϊκή εφημερίδα «Η Καθημερινή», στο κύριό της άρθρο της 19/4/2012 κάνει τις ακόλουθες εύστοχες παρατηρήσεις:
«Εξαιρετικά λυπηρό είναι το γεγονός πως οι πολιτικοί και τα κόμματα ούτε αντιλαμβάνονται πόσο έχουν αλλάξει οι καιροί ούτε προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι άλλαξαν οι ίδιοι. Και αυτή την προεκλογική περίοδο, οι ψηφοφόροι προκαλούνται από τις εξάρσεις ξύλινου πολιτικού λόγου ή τις τηλεμαχίες εκπροσώπων των κομμάτων. Κάποτε αυτό το θέαμα ήταν απλώς γραφικό, αν όχι ψυχαγωγικό. Στις σημερινές σκληρές συνθήκες κρίσης, είναι αφόρητο και απαξιώνει με ακόμη πιο ραγδαίο και βίαιο τρόπο το πολιτικό μας σύστημα. Γι’ αυτό θα ήταν φρόνιμο εκείνοι που διεκδικούν την ψήφο μας να είναι περισσότερο ταπεινόφρονες, λιγότερο ξύλινοι και αλαζόνες και να απευθύνονται στον κοινό νου του ψηφοφόρου αντί για τα κομματικά ένστικτά του. Ας το καταλάβουν πλέον οι πολιτικοί ότι οι εποχές άλλαξαν και οι παλαιοκομματικές συνήθειες και τεχνικές μόνο απέχθεια προκαλούν πλέον».
ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;
Ενόψει των πρόσφατων εξελίξεων, αξιοσημείωτα είναι και τα σχόλια του κ. Νίκου Μουζέλη, ομότιμου Καθηγητή Κοινωνιολογίας στη London School of Economics, οι απόψεις του οποίου έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα:
{…} «Στην Ελλάδα, ο κύριος παράγοντας που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο είναι ο άκρως πελατειακός τρόπος λειτουργίας του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος της χώρας (κυρίως των δύο κομμάτων εξουσίας).
{…} Η μαζικοποίηση της κομματικής οργάνωσης σε ένα διευρυμένο πελατειακό πλαίσιο σήμαινε και τη μαζικοποίηση της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και του άκρατου κομματισμού.
{…} Μέσα σε αυτό το εθνικό πλαίσιο, και με δεδομένες τις δυσμενείς παγκόσμιες και ευρωπαϊκές συνθήκες, η χώρα μας έμοιαζε με μια ταχεία αμαξοστοιχία που κατευθυνόταν χωρίς φρένα στον γκρεμό. Το φινάλε ήρθε με τις δύο τελευταίες εκλεγμένες κυβερνήσεις που λειτούργησαν με πλήρη ασυδοσία και αναποτελεσματικότητα». Αθηναϊκή εφημερίδα Το Βήμα, 22 Απριλίου 2012.
Στα χλευαστικά σχόλια των ξένων οικονομολόγων για την ολέθρια πολιτική που ακολούθησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης, ήρθαν τώρα να προστεθούν και οι παρατηρήσεις επίδοξων πολιτικών ηγετών άλλων χωρών.
Πρόσφατα, ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, Ρεπουμπλικανός Μιτ Ρόμνεϊ, αναφερόμενος στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, είπε: «Μην περιμένετε να δείτε τον Ομπάμα να στέκεται μπροστά σε ελληνικού ρυθμού κίονες (όπως είχε κάνει στην προηγούμενη προεκλογική του εκστρατεία), γιατί δεν θέλει να θυμίζει σε κανέναν την Ελλάδα».
Σκεφθείτε πόσο πιο απροκάλυπτα, και πιο χλευαστικά, θα είναι τα σχόλια των ξένων αν μετά τις εκλογές επικρατήσει ακυβερνησία, όπως εξάλλου είναι αναμενόμενο.
Και όμως, κρίνοντας από όσα λέγονται κατά τη διάρκεια της ακατανόητης αυτής προεκλογικής εκστρατείας από τους πολυειδείς «εθνοσωτήρες», ο αντικειμενικός παρατηρητής μένει με την επώδυνη εντύπωση πως οι κομματάρχες δεν έχουν αντίληψη της σοβαρότητας της κατάστασης, ούτε και συναίσθηση των συνεπειών για τη χώρα που ενδέχεται να έχουν οι εμπρηστικοί τους λόγοι.
Απορώ ποια θα είναι η αντίδρασή τους τα μεσάνυχτα της 6ης Μαΐου, όταν τα αποτελέσματα των εκλογών δείξουν την έκταση του κατακερματισμού της ελληνικής κοινωνίας, σε μια περίοδο που η ομοθυμία είναι η μόνη, και τελευταία, ελπίδα, για την ανάσχεση της οικονομικής χιονοστιβάδας που όλο και διογκώνεται με αυξανόμενη ταχύτητα, συμπαρασύροντας τα πάντα στο καταστρεπτικό της διάβα…
