Με πρωτοβουλία της Ελληνικής Κοινότητας Βόρειας Αυστραλίας, άνοιξε πριν 10 χρόνια η πόρτα του Charles Darwin University για να προσφέρει τις Ελληνικές Σπουδές. Με το συμβολικό ποσό των $10.000, με πολύ πάθος όμως και προσήλωση στη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού, ξεκίνησε μια προσπάθεια η οποία συνεχίστηκε σε εντονότερους ρυθμούς από τον οργανισμό και τα μέλη του, όπως θα πει ο πρόεδρος, Γιάννης Νικολάκης.
«Ήταν μια κίνηση που σηματοδοτούσε την αρχή ενός στόχου που γνωρίζαμε καλά ότι ήταν θέμα χρόνου να τον υλοποιήσουμε. Η συνεργασία με το Flinders University της Ν. Αυστραλίας, μας έδωσε τη βάση για να προχωρήσουμε και να ευελπιστούμε για σταδιακή εξέλιξη η οποία θα ολοκληρωθεί με τη δημιουργία έδρας Ελληνικών Σπουδών στο Charles Darwin University».
ΕΓΓΥΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Η συγκέντρωση του εντυπωσιακού ποσού των $451.000 από την Επιτροπή Φίλων Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού -που είναι κλάδος της Κοινότητας- αποτελεί εγγύηση για την υλοποίηση του φιλόδοξου και ευγενούς στόχου, αλλά και για την προσήλωση των Ελλήνων του Ντάργουϊν στις ρίζες τους, στην πολιτιστική τους παράδοση και τη μητρική τους γλώσσα.
Οι «Θεματοφύλακες της Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού» έκαναν μια εντυπωσιακή και μεγαλοπρεπή εμφάνιση στο Κοινοβούλιο της Βόρειας Επικράτειας την περασμένη εβδομάδα, όπου, επίσημα πλέον αναγνωρίστηκε από την Πολιτεία η προσπάθεια που γίνεται για την περαιτέρω εξέλιξη του προγράμματος Ελληνικών Σπουδών στο οποίο φοιτούν σήμερα 400 περίπου φοιτητές.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Β. Αυστραλίας, κ. Γιάννης Νικολάκης, επιθυμεί να ευχαριστήσει ιδιαίτερα την τοπική κυβέρνηση Πολ Χέντερσον για τη συνεχή και ουσιαστική στήριξη του προγράμματος, αλλά και όλη την ομογένεια του Ντάργουιν που «από την αρχή στήριξαν την πρωτοβουλία αυτή της Κοινότητας και εξακολουθούν με κάθε τρόπο να εκδηλώνουν την πίστη τους στο έργο που συντελείται. Τα χρήματα που υποσχέθηκαν να προσφέρουν για μια πενταετία είναι σε ποσά που ξεκινούν από τα $200 το χρόνο και φθάνουν μέχρι τις $25.000, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός».
Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, όταν μιλάμε για τη διατήρηση της γλώσσας και του πολιτισμού μας, με τον πρόεδρο της Κοινότητας. Ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι η δημιουργία έδρας Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Ντάργουϊν μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, έργο για το οποίο απαιτούνται $2– 3 εκατ.
Αν απορείτε «πώς θα βρεθούν», ο κ. Νικολάκης δεν έχει καμμία απολύτως αμφιβολία ότι θα συμβεί και, μάλιστα, πολύ νωρίτερα.
«Αν μέσα σε δύο εβδομάδες συγκεντρώθηκε το ποσό των $451.000, είναι πολύ εύκολο να επιτύχουμε το στόχο μας και, μάλιστα, όχι σε πέντε, αλλά σε δύο χρόνια» θα πει ο ίδιος με πεποίθηση.
Τι απαιτείται; «20 – 30 μεγαλοεπιχειρηματίες και όλος ο άλλος κόσμος!». Έτσι απλά.
Τώρα εγώ, γιατί ένιωσα ένα μικρό τσιμπηματάκι που δεν μπορεί και η ελληνική παροικία της Μελβούρνης… της τρίτης μεγαλύτερης πόλης εκτός Ελλάδας, να πει το ίδιο ή, μάλλον, να επιτύχει… έστω κάτι παραπλήσιο;
ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΙΛΟΥΝ
«Εκείνο που πραγματικά συγκινεί και μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε είναι ότι στην προσπάθεια αυτή συμβάλουν και συνταξιούχοι. Υπόσχονται να δίνουν $200 το χρόνο, ώστε να φθάσουμε στην υλοποίηση του στόχου μας. Ο λόγος που το κάνουν, φυσικά, είναι γιατί βλέπουν ότι γίνεται έργο. Τα εγγόνια τους σπουδάζουν την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό στο πανεπιστήμιο, και για συνεχή πέντε χρόνια γίνονται εκπαιδευτικές εκδρομές στην Ελλάδα. Φέτος θα πάνε 15 φοιτητές οι οποίοι θα φιλοξενηθούν και θα ξεναγηθούν στην Κάλυμνο και τη Μακεδονία».
Είναι ο καλύτερος τρόπος, βέβαια, να «μπολιαστούν» με την ελληνική παράδοση, να γνωρίσουν τον τόπο της καταγωγής τους, να μαγευτούν από την ιδιαιτερότητα του νησιού και να απολαύσουν την μοναδική – κατά γενική ομολογία – φιλοξενία των ντόπιων.
Επαφή με τις ρίζες έχουν οι Καλύμνιοι, θα πει παρενθετικά ο κ. Νικολάκης, όχι μόνο από την Αυστραλία, αλλά από όλον τον κόσμο, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται, νιώθουν επιτακτική την ανάγκη να επισκεφθούν το νησί τους.
ΛΙΓΟΙ ΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ
Η ελληνική παροικία του Ντάργουϊν, αριθμεί γύρω στις 10.000 ομογενείς. Είναι μια παροικία ολοζώντανη, προοδευτική, φιλόξενη με έντονο ενδιαφέρον στη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Το 95% του συνόλου της είναι Καλύμνιοι, οι οποίοι έχουν εισχωρήσει στην ευρύτερη αυστραλιανή κοινωνία και έχουν διακριθεί για το ήθος, την εργατικότητα και την κοινωνική τους ανέλιξη.
«Είναι ένας τόπος που ευνοεί τους εργατικούς. Υπάρχει, όπως είναι γνωστό, μεγάλος οικοδομικός οργασμός και εκείνος που επιθυμεί μπορεί να εργάζεται και εφτά μέρες την εβδομάδα» θα πει ο κ. Νικολάκης.
Ο ίδιος θα μας πληροφορήσει ότι τον τελευταίο καιρό, ίσως λόγω της κρίσης στην Ελλάδα, έρχονται περισσότεροι Καλύμνιοι από το νησί στο Ντάργουϊν.
«Πολλοί ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που είχαν, πριν χρόνια, επαναπατριστεί και τώρα, με τη γνωστή παρούσα κατάσταση, αποφασίζουν να γυρίσουν στην Αυστραλία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο Ντάργουϊν. Μετά, υπάρχουν και οι επισκέπτες, που κάνουν ταξίδι εξερεύνησης, θα έλεγε κανείς, να βολιδοσκοπήσουν δηλαδή, κατά πόσον θα μπορούσαν να κατευθυνθούν προς κάποια μονιμότερη διαμονή στα βόρεια. Το θετικό, ότι υπάρχει μπόλικη δουλειά για εκείνους που έχουν όρεξη να δουλέψουν».
Οι δεσμοί με την ντόπια κοινωνία έχουν ισχυροποιηθεί και με την αδελφοποίηση μεταξύ Καλύμνου και Δήμου Ντάργουϊν που έγινε πριν τρεις δεκαετίες, το 1982. Η φιγούρα της περήφανης Καλύμνιας γυναίκας-δώρο της Καλύμνου στο Δήμο, από εκλεκτό ντόπιο μάρμαρο, είναι εκεί για να θυμίζει τους άρρηκτους δεσμούς του νησιού με τον τόπο που δέχτηκε ένα τόσο μεγάλο και εκλεκτό μέρος των παιδιών της.