Κόκκινη σαν το παντζάρι μπαίνω στο γραφείο του. Έχω αργήσει δέκα λεπτά στο ραντεβού μας και ανησυχώ ότι θα μου κλείσει την πόρτα κατάμουτρα. Το θυμωμένο βλέμμα του σε μία πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη δεν λέει να φύγει από την σκέψη μου. Πώς στο λύκο τα καταφέρνω έτσι μερικές φορές, αναρωτιέμαι καθώς πλησιάζω την πόρτα του και προσπαθώ να προετοιμαστώ για το μοιραίο. Και όμως, ο Αντρέας με διαψεύδει! Καλοσυνάτος, με μπόλικο χιούμορ και διάθεση για κουβέντα, ο Αντρέας Δημητρίου, το μεγάλο αφεντικό του φούτι, του πλέον επιτυχημένου σπορ στην Αυστραλία, κάθεται στον καναπέ και περιμένει να αρχίσει η κουβέντα μας.
Είναι από τους πλέον ισχυρούς ανθρώπους της Αυστραλίας. Ο μισθός του ξεπερνά ακόμα και αυτόν της πρωθυπουργού. Πέρα από το γεγονός ότι τον γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες, ο Αντρέας Δημητρίου τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, ως γενικός διευθυντής του AFL, κατάφερε για το άθλημα ό,τι κανένας άλλος διευθυντής δεν είχε καταφέρει δεκαετίες τώρα.

Δεν είναι υπερόπτης ή, τουλάχιστον, δεν δίνει τέτοια εντύπωση, αν και η τηλεοπτική του περσόνα δημιουργεί αυτή την εντύπωση. Τα μάτια του είναι γεμάτα τόλμη. Τον φαντάζομαι να θυμώνει και βλέπω αυτήν την τόλμη να μεταμορφώνεται σε «καταιγίδα», προσπαθώντας να εξηγήσω την τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση που άστραφτε και βρόνταγε κατά της OPTUS.

Οι φωτογραφίες πέντε χαμογελαστών πρόσωπων κάθονται μπροστά από τον υπολογιστή του. Είναι οι φωτογραφίες των τεσσάρων παιδιών του και της συζύγου του. Ξέρει ότι η κουβέντα μας δεν έχει να κάνει με τη δουλειά του, αλλά με τη ζωή του, με τον άνθρωπο Αντρέα Δημητρίου, και παρόλα αυτά δεν νοιώθει καθόλου κουμπωμένος κάτι που είναι εύκολο να καταλάβεις από τον τρόπο με τον οποίο έχει…  αράξει στον καναπέ του!

Με εκπλήσσει η ευαισθησία του, όταν μου λέει ότι το αγαπημένο του βιβλίο είναι ένα παιδικό βιβλίο, «Ο μικρός πρίγκιπας» του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, που αποτελεί στην ουσία έναν ύμνο στη ζωή, τη φύση, την αγάπη και τη φιλία.
Ένα μεγάλο, πολύ έξυπνο, διορατικό και ευαίσθητο παιδί κάθεται απέναντί μου, σκέφτομαι…  και ξεκινώ την κουβέντα μας από εκεί, τα παιδικά του χρόνια.

Όλα τα παιδιά ονειρεύονται μία μέρα τι θα κάνουν στην ζωή τους. Εσύ τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Τίποτα το συγκεκριμένο. Οι γονείς μου ποτέ δεν μας πίεσαν, ούτε εμένα ούτε τα αδέρφια μου, να γίνουμε κάτι συγκεκριμένο. Ούτε καν να σπουδάσουμε. Αυτό ήταν δεδομένο, το ξέραμε όλοι μας ότι θα τελειώναμε το σχολείο και θα πηγαίναμε στο πανεπιστήμιο. Αυτή δεν ήταν απαίτηση εκ μέρους τους. Δεν θυμάμαι ποτέ να έκατσα κάτω να συζητήσω κάτι τέτοιο μαζί τους. Το θεωρούσαμε αυτονόητο, κάτι σαν υποχρέωσή μας απέναντί τους, έναν τρόπο να τους πούμε ευχαριστώ για όσα έκαναν για εμάς.

Δηλαδή δεν σου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό να γίνεις παίχτης του φούτι;
Ούτε κατά διάνοια, ακόμα και όταν ξεκίνησα να παίζω στο North Melbourne, και τότε το φούτι ήταν ερασιτεχνική απασχόληση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μαζέψω μερικά χρήματα να αγοράσω ένα σπίτι, να βελτιώσω τη ζωή μου. Έτσι κατάφερα λίγο πριν τα τριάντα μου χρόνια, να κάνω την δική μου επιχείρηση. Τελείωσα Ανθρωπιστικές επιστήμες, δούλεψα λίγο σαν δάσκαλος και μετά άνοιξα τη δική μου δουλειά. Το φούτι ήταν το μέσο για να σταδιοδρομήσω όχι ο αυτοσκοπός.

Ποιες αξίες καθόρισαν και καθορίζουν τη ζωή σου;
Εύκολη ερώτηση! Είναι πολλές αλλά όλες ξεκινούν από μία και αυτήν απόκτησα και την χρωστάω στον τρόπο με τον οποίο με μεγάλωσαν οι γονείς μου. Είναι ο σεβασμός. Από μικρά παιδιά μάθαμε να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από την κουλτούρα του, από την θρησκεία του, από οτιδήποτε τον κάνει διαφορετικό από εμάς. Αυτή η αξία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στην ζωή μου. Δεν χρειάζεται να συμπαθείς όλο τον κόσμο, αλλά χρειάζεται να τον σέβεσαι. Και αν έχεις σεβασμό, γίνεσαι ακέραιος, τίμιος, ειλικρινής. Αυτές τις αξίες θεωρώ αδιαπραγμάτευτες στη ζωή μου και δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό. Μάλλον είμαι ανιαρός άνθρωπος, γιατί ποτέ δεν σκέφτηκα να αλλάξω! Αν θέλει κάποιος να με κατηγορήσει γι’ αυτό δέχομαι την κατηγορία. Δεν θα μπορούσα να ζήσω, να δουλέψω, να αγαπήσω διαφορετικά. Αυτός είμαι!

Δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω σ’ αυτήν την χώρα που να μην σε θεωρεί ως έναν από τους πλέον επιτυχημένους Αυστραλούς. Και δεν κουβαλάς αυτόν τον τίτλο τυχαία. Σε προσωπικό επίπεδο, ποια θεωρείς ως την μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Την επαγγελματική μου επιτυχία θέλω να την αφήνω στους άλλους να την κρίνουν, αρκετά μ’ αυτό το θέμα. Για μένα η οικογένειά μου είναι η μεγαλύτερη επιτυχία και είναι η πρώτη μου, η δεύτερη και η τρίτη μου προτεραιότητα στη ζωή. Καταλαβαίνεις… Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να επισκέπτομαι τον πατέρα μου και να απολαμβάνω την παρέα του, για όσο καιρό μπορώ ακόμα. Έχω πολύ καλή σχέση με τα αδέρφια μου, τα ανίψια μου, και αυτό το θεωρώ επίσης μεγάλη επιτυχία. Αλλά εκείνο που με κάνει πραγματικά περήφανο και πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα, είναι να βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν. Να τους μαθαίνω πράγματα, να μοιράζομαι μαζί τους όποια ελεύθερη στιγμή έχω στη διάθεσή μου, να μπορώ να τους εμφυτεύσω τις αξίες που οδήγησαν και μένα στη ζωή. Είναι μία εκπληκτική εμπειρία, την οποία απολαμβάνω κάθε λεπτό. Να μπορώ να βοηθήσω και εγώ στο να καλυτερεύσει ο κόσμος μας μέσα από αυτά που θα διδάξω στα παιδιά μου είναι η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα.

Όταν πλέον φτάσεις στα βαθιά σου γεράματα και αποφασίσεις να κάνεις την επανεξέταση της ζωής σου, τι πιστεύεις ότι θα πεις στον εαυτό σου;
Δεν ξέρω τι θα πω, ξέρω όμως τι θα ήθελα να έχω. Τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, να είναι υγιείς αυτοί και εγώ περήφανος που κατάφερα να ζω να τους χαίρομαι.

Μιας και αναφέρθηκες στο ζήτημα της υγείας. Η πρώτη σου γυναίκα πέθανε από καρκίνο. Πώς ο δυνατός άντρας του πλέον «αρσενικού» παιχνιδιού έζησε αυτήν την απώλεια;
Δεν ξέρω πώς είναι να σε χτυπήσει ο θάνατος απότομα, από τη μία στιγμή στην άλλη. Η δική μου περίπτωση ήταν κάπως διαφορετική γιατί ήξερα ότι η γυναίκα μου ήταν άρρωστη και το τέλος ερχόταν. Πονάει όμως και πονάει πολύ όπως και αν το βιώσει κανείς. Εκείνο που με βοήθησε και με έσωσε, ήταν οι άνθρωποί μου. Φίλοι, συγγενείς, μου συμπαραστάθηκαν και αυτό ήταν μία κάποια παρηγοριά. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να μείνω εντελώς μόνος και ξέρω ότι έτσι νοιώθουν πολλοί άνθρωποι σε τέτοιες στιγμές αλλά σήμερα καταλαβαίνω ότι η στήριξη των δικών μου ανθρώπων ήταν καταλυτικής σημασίας να ξεπεράσω αυτήν την τραγική απώλεια.

Άλλαξε αυτή η απώλεια τη ζωή σου;
Σίγουρα…  Δεν αγχώνομαι για τίποτα πλέον. Μην γελάς, αλήθεια λέω!…

Τι σε ξεκουράζει; Και μη μου πεις ότι βλέπεις φούτι όταν έχεις ελεύθερο χρόνο;
Τα παιδιά μου. Φορτώνω το αυτοκίνητο με όλη την οικογένεια και πάμε στο εξοχικό μας στο Mornington. Αγαπάω τους πρωινούς περιπάτους με τα παιδιά και τη γυναίκα μου στην θάλασσα, να κάθομαι στο σπίτι και να ανοίγω συζητήσεις με τα παιδιά, να ακούω τη μουσική τους, όλα αυτά. Μάλλον πολύ πεζός ακούγομαι! (λέει με μπόλικη δόση αυτοπεποίθησης).

Όχι απόλυτα φυσιολογικός θα έλεγα. Κάποια άλλη ασχολία;
Αγαπάω τα ταξίδια, αλλά αυτά που κάνω με την οικογένειά μου. Μπορεί να ακούγεται σκέτη ταλαιπωρία για κάποιους, να ταξιδεύουν με τέσσερα παιδιά από 2 έως 8 χρόνων, στο εξωτερικό. Για μένα είναι απόλαυση. Από τη στιγμή που θα βάλω τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο, από τη στιγμή που θα περάσουμε από τον τελωνειακό έλεγχο έως την στιγμή που θα επιστρέψουμε στο σπίτι, το διασκεδάζω. Μου δίνεται η ευκαιρία να εκπαιδεύω τα παιδιά μου μέσα απ’ αυτά τα ταξίδια. Τι πιο ωραίο απ’ αυτό! Είμαι τυχερός που έχω την οικονομική δυνατότητα να το κάνω. Τα κορίτσια μου έχουν ταξιδέψει πέντε φορές στο εξωτερικό, στην Ευρώπη και αλλού, και φέτος θα ξαναπάμε.

Μαθαίνουν τα παιδιά σου ελληνικά;
Όχι και, ειλικρινά, λυπάμαι γι’ αυτό. Όταν ζούσε η μητέρα μου, η οποία μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, τα ανίψια μου -που είναι μεγαλύτερα και την γνώρισαν- είχαν την ευκαιρία να μιλάνε τη γλώσσα με τη γιαγιά. Από τότε που έφυγε χάσαμε όλοι την ευκαιρία. Τώρα θα μου πεις γιατί δεν στέλνω τα παιδιά στο ελληνικό σχολείο. Η αλήθεια είναι ότι τα…  λυπάμαι. Μερικές φορές έρχονται στο σπίτι πιο κουρασμένα από εμένα με τόσα ιδιαίτερα μετά το σχολείο. Κάνουν ξένες γλώσσες, γαλλικά, στο σχολείο και βλέπω ότι έχουν μία ιδιαίτερη έφεση στις γλώσσες, ελπίζω ότι στο μέλλον θα θελήσουν να δοκιμάσουν και την ελληνική γλώσσα.

Έχεις καταφέρει να κάνεις τα αδύνατα, δυνατά για το άθλημα. Να διαπραγματευτείς συμφωνίες που κάποιοι άλλοι δεν θα τολμούσαν ούτε καν να ονειρευτούν. Ποια είναι τα όπλα που χρησιμοποιεί ο κ. Δημητρίου όταν κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Γιατί σίγουρα τις περισσότερες φορές βγαίνει νικητής!
Η βάση κάθε καλής διαπραγμάτευσης είναι να μην φύγεις ποτέ όταν τελειώσει, νοιώθοντας ότι αδικήθηκες. Πηγαίνω εκ προοιμίου αποφασισμένος ότι δεν θα πάρω όλα όσα θέλω. Το ξεκαθαρίζω όμως και στην άλλη πλευρά. «Ούτε εγώ, ούτε εσείς θα πάρετε όλα όσα θέλετε αλλά δεν πρόκειται να φύγω νοιώθοντας ότι με εκμεταλλευτήκατε, ότι αδικήθηκα» τους λέω. Έτσι όλοι είμαστε ξεκάθαροι για το μέχρι που μπορούμε να κάνουμε υποχωρήσεις ή διεκδικήσεις. Η δεύτερη αρχή μου είναι η τιμιότητα. Αν δεν διαπραγματεύεσαι τίμια τότε δεν θέλω να μιλήσω μαζί σου. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι και σε κάποιες περιπτώσεις, γίνομαι κάπως απότομος, δεν σπαταλάω την ώρα μου. Κάποιες φορές μάλιστα σηκώθηκα και έφυγα στη μέση της συζήτησης. Δεν αντέχω τα ψέματα!

 Όλοι θέλουν να μάθουν για πόσο καιρό ακόμα ο Ανδρέας Δημητρίου θα μείνει στην διευθυντική καρέκλα του AFL;
Είπαμε όχι ερωτήσεις για τη δουλειά μου (λέει και γελάει). Αν με απολύσουν θα με προσλάβετε στο «Νέο Κόσμο»; (μακάρι του λέω και συνεχίζει).
Λοιπόν το άμεσο επαγγελματικό μου μέλλον είναι εδώ. Είναι απαιτητική δουλειά αλλά μ’ αρέσει. Τώρα τι θα γίνει στο απώτερο μέλλον δεν ξέρω. Προτιμώ να δουλέψω στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά που ξέρεις; Ίσως και να καταλήξω σε κανένα γραφείο ευρέσεως εργασίας (λέει γελώντας)!

Τον ευχαριστώ για την υπομονή του αλλά και για το γεγονός ότι δεν με πέταξε έξω, έστω και καθυστερημένη. «Διάβασε τον μικρό πρίγκιπα. Θα σου αρέσει» μου λέει λίγο πριν φύγω αποκαλύπτοντας για άλλη μία φορά ότι ο Αντρέας Δημητρίου, «ο άνθρωπος που αστράφτει και βροντά», ο άνθρωπος που λίγοι έχουν καταφέρει να «στριμώξουν στην γωνία», μπορεί να είναι «πρίγκιπας» με τα όλα του στην επαγγελματική του ζωή, αλλά πίσω από αυτόν τον μεγαλοπρεπή και πανέξυπνο άνδρα, κρύβεται ένας… «μικρός» φιλοσοφημένος κύριος με πολλές ευαισθησίες. Ο τέλειος συνδυασμός. Και όπως αποδεικνύει η μέχρι τώρα πορεία του, και απόλυτα επιτυχημένος.