Ο φασισμός δεν ήταν ένα περιθωριακό φαινόμενο του Μεσοπολέμου, αλλά είχε πανευρωπαϊκές διαστάσεις και λίγο έλειψε να επιβληθεί. Βρήκε όμως απήχηση στην Ελλάδα την ίδια εποχή; Τι διευκόλυνε την ανάπτυξή του; Πώς συνδεόταν η άκρα δεξιά αυτής της περιόδου με την αντικοινοβουλευτική παράδοση και τις ιδέες των Περικλή Γιαννόπουλου και Ίωνα Δραγούμη; Ποια ήταν η σύνδεση του αντιβενιζελικού καθεστώτος 1921-1922, και των στρατιωτικών κινημάτων των επόμενων χρόνων; Για ποιούς λόγους απέτυχε να ριζώσει η άκρα δεξιά τη δεκαετία του 1920, και γιατί αναπτύχθηκε την επόμενη δεκαετία; Πώς αναπτύχθηκαν οι φασιστικές τάσεις των Κονδύλη, Πλαστήρα και Μεταξά, και πώς απέσπασαν την πρωτοβουλία κινήσεων από τις δημοκρατικές ομάδες;

Η απάντηση στα τα ερωτήματα αυτά μπορεί παρά να δοθεί στην ίδια εποχή του φασισμού στην Ιταλία του Μουσσολίνι και στις μικρές χώρες της Ευρώπης.
Η σημαντικότητα του εν λόγω βιβλίου συνίσταται σε κάποια στοιχεία που το κάνουν ιδιαίτερο. Η βαθύτερη γνώση εκ μέρους του συγγραφέα της ιστορικής περιόδου στην οποία αναφέρεται -την Ελλάδα του μεσοπολέμου- ως απαραίτητη βάση από την οποία εφορμά για να αφηγηθεί μια ιστορία με όρους πίστης στην πραγματικότητα. Η διευρυμένη ιστοριογραφική αναζήτηση που εμφανίζεται στο βιβλίο ώστε να επιλεγεί ένα σύγχρονο λειτουργικό σχήμα μεθοδολογικής προσέγγισης που θα αυξάνει τις πιθανότητες κατανόησης σε βάθος ενός τόσο πολύμορφου πολιτικού κινήματος όπως ο φασισμός και το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν κρύβεται πίσω από οποιουσδήποτε λεκτικούς ακροβατισμούς όπως συνηθίζεται στην αστική ιστοριογραφία.

Ο φασισμός είναι ένα πολιτικό κίνημα το οποίο όταν καταφέρνει να πάρει την εξουσία στοχεύει στο να μετατραπεί σε μια κοσμική θρησκεία. Παραδόξως όμως ούτε είναι ούτε έχει ιδεολογία. Εάν ορίσουμε απλά την ιδεολογία ως ένα καθορισμένο σύστημα αξιών που περιορίζει με τη συμβολή μιας ηθικής κουλτούρας τι μπορεί να κάνεις και τι όχι, ο φασισμός δεν πλησιάζει καν στην έννοια. Αντιθέτως εμφανίζεται και ιστορικά πολύ κοντά στην οριστική άρνηση της οποιασδήποτε ιδεολογίας.

Ο φασισμός, ή τουλάχιστον ο πρωτογενής φασισμός του Μουσολίνι θα διαμορφώσει την φυσιογνωμία του παίρνοντας στοιχεία από διάφορους πολιτικούς χώρους. Από τον επαναστατικό συνδικαλισμό και τον αναρχισμό θα πάρει τον βολονταρισμό και τον ακτιβισμό, από την Αριστερά θα πάρει την ιεραρχική δομή ως τρόπο συγκρότησης τόσο του κόμματος-πολιτοφυλακής όσο και την κοινωνία αργότερα, από την άκρα δεξιά θα πάρει τον εθνικισμό από τον γιακωβινισμό θα πάρει τη βία ως αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης και της ύπαρξής του. Εάν υπάρχει χώρος από τον οποίο ο φασισμός δεν παίρνει τίποτα είναι το παλιό παραδοσιακό πολιτικό κέντρο.

Η βασική διαφοροποίηση του φασισμού από τον συντηρητισμό της δεξιάς ή της κυρίαρχης καπιταλιστικής κουλτούρας αν θέλετε, είναι ότι προσπαθεί να κινητοποιήσει τις μάζες ώστε να ενταχθούν στο πολιτικό προσκήνιο, αντίθετα η παραδοσιακή δεξιά ως αναπόσπαστο τμήμα του think tank της καπιταλιστικής κυριαρχίας θέλει τις μάζες ξαπλωμένες στον καναπέ να παρακολουθούν τις εμπνευσμένες αποφάσεις της για το ένα ή το άλλο θέμα.