Εις υγείαν του λαούτου και βιολοντσέλου πίνει ο Κρητικός οινοποιός, Γιώργος Λυραράκης, πιστεύοντας ότι «είναι εύκολο να γίνει συντεκνιά με Αυστραλούς».
Αναφέρεται, φυσικά, σε οινοποιούς συναδέλφους που δεν τους βλέπει ανταγωνιστικά, αλλά συναδελφικά, λέγοντας με περηφάνια ότι «στο δικό μας επάγγελμα υπάρχει μόνο ευγενής άμιλλα».
Από το Ηράκλειο στη Μελβούρνη, έχουν ταξιδέψει εδώ και καιρό τα γνωστά κρασιά της οικογενειακής εταιρίας Λυραράκη. Τα απολαμβάνουν όσοι επιλέγουν να γευματίζουν στο εστιατόριο του Γιάννη Ρεράκη, τώρα, όμως, ήλθε η ώρα να ανοίξουν φτερά και να επεκταθούν σ’ όλη την Αυστραλία, θα πει ο Γιώργος Λυραράκης.
Γιατί όχι, αφού ήδη έχουν εδραιωθεί στην Ευρώπη, Βόρεια Αμερική και, φυσικά, σ’ όλη την Ελλάδα, κερδίζοντας, μάλιστα, αρκετές διακρίσεις.
Με την ίδρυση της εταιρίας, το 1966, άρχισε ταυτόχρονα και η εγκατάσταση των καλύτερων ντόπιων ποικιλιών που εκείνη την εποχή ήταν η Βηλάνα, το Κοτσιφάλι και η Μανδηλαριά.
Ο Γιώργος Λυραράκης είναι ενεργός τόσο στην παραγωγή όσο και στην προώθηση, επομένως γνωρίζει το αντικείμενό του από το άλφα ως το ωμέγα.
Η συζήτηση μαζί του ξεκινά από το γεγονός ότι «έσωσαν αυτόχθονες ποικιλίες που όδευαν σταθερά προς εξαφάνιση».
«Τις σώσαμε στο παρά πέντε. Είχαν σχεδόν εγκαταλειφθεί, επειδή η καλλιέργεια, λόγω υπερευαισθησίας στις καιρικές συνθήκες, ήταν πάρα πολύ δύσκολη». Αναφέρεται στο Δαφνί που γίνεται από λευκά σταφύλια που ωριμάζουν τον Οκτώβρη. Στη συνέχεια, προσθέτει το Πλυτό που είναι λευκός, ξηρός αρωματικός… γεννημένος πριν 50 χρόνια.
Με τα ελληνικά μέτρα, οι αμπελώνες των 120 στρεμμάτων της εταιρίας Λυραράκη, θεωρούνται μεγάλοι.
ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
Στην πάνω από μισό αιώνα πορεία των κρασιών της εταιρίας Λυραράκη οι διακρίσεις υπήρξαν πολλές. Από τις τελευταίες που γνωρίζουμε είναι τα δύο χρυσά μετάλλια και ένα αργυρό στον Διεθνή Διαγωνισμό Berliner Wein Trophy τον περασμένο Μάρτιο.
Χρυσό για το Μυστικό Δείπνο 2009 και το Cabernet Merlot 2007. Ασημένιο για το Μανδηλάρι 2008.
Άλλα δύο χρυσά μετάλλια τον περασμένο μήνα στον Διεθνή Διαγωνισμό Οίνου στη Γαλλία, έλαβε η εταιρία Λυραράκη στο Βιβιανό και το Cabernet Merlot.
Tην περασμένη Πέμπτη συμπάροικοι και Αυστραλοί… σε ίσες αναλογίες, τσούγκρισαν τα ποτήρια τους με κρασιά Λυραράκη στο εστιατόριο Philhellene του Γιάννη Ρεράκη, εκδηλώνοντας τον ενθουσιασμό τους για την ποιότητα των κρασιών. Ο Γιώργος Λυραράκης, χαμογελαστός και εγκάρδιος, ήταν εκεί για να εισπράξει «τη δεκτικότητα των Αυστραλών οι οποίοι αυθόρμητα παραδέχτηκαν ότι δεν περίμεναν να υπάρχουν τόσο ωραία ελληνικά κρασιά».
«Είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα να βλέπεις επί τόπου και από πρώτο χέρι την αίσθηση που δημιουργεί αυτό που προσφέρεις. Βρήκα τους Αυστραλούς πάρα πολύ δεκτικούς, έτοιμους να δοκιμάσουν κάτι που για πρώτη φορά γνωρίζουν, πράγμα που με κάνει να ευελπιστώ στο άνοιγμα καινούριων δρόμων στην Αυστραλία. Φυσικά, θα πρέπει να ακολουθήσουν συναντήσεις με ντόπιους οινοποιούς η γνώμη των οποίων για τα κρασιά μας μ’ ενδιαφέρει πάρα πολύ».
Οι τόνοι χαμηλοί, η αυτοπεποίθηση, όμως, για την ποιότητα των προϊόντων που προωθεί και γνωρίζει τόσο καλά, φανερή.
«Έχω μελετήσει και τα ξένα κρασιά και γνωρίζω αρκετά. Θα ήθελα, όμως, να μάθω περισσότερα. Θα ήθελα να ανταλλάξω απόψεις με τους Αυστραλούς οινοποιούς και να ακούσω τη γνώμη τους για τα κρασιά μας. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα. Μέχρι τώρα εκείνο που έχω διαπιστώσει στις επαφές μου με ξένους οινοποιούς, ιδιαίτερα Ευρωπαίους, είναι ότι τους ενδιαφέρει να ανταλλάζουν οινολογικές απόψεις.
Δεν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ μας. Μόνο ευγενής άμιλλα και ο ένας μπορεί να μάθει και ίσως να κερδίσει σπουδαία πράγματα από τον άλλον. Έτσι λειτουργούσαν πάντα τα πράγματα στο χώρο μας.
Μετά, το άλλο που έχω διαπιστώσει με τους Ευρωπαίους συναδέλφους, είναι ότι υπάρχει σεβασμός και αναγνώριση στο γεγονός ότι η οινοποιία στην Ελλάδα έχει μια ιστορία 4.000 χρόνων. Αυτό δεν αλλάζει με τίποτε.
ΛΑΟΥΤΟ ΚΑΙ ΒΙΟΛΑΝΤΖΕΛΟ
Λάτρης της κρητικής μουσικής και φίλος του Γιώργου Ξυλούρη, δεν γίνεται να μην πάρει θέση στη συζήτηση –έστω και σε τύπο παραλληλισμού– μια έκφρασή της όπως είναι το λαούτο.
«Γιατί να με δουν ανταγωνιστικά οι Αυστραλοί οινοπαραγωγοί;» Ερώτηση στη δική μου απορία.
«Άλλο το δικό τους προϊόν και άλλο το δικό μας. Είναι δηλαδή σαν να παίζω εγώ λαούτο κι εκείνοι βιολοντσέλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει μουσική αρμονία. Ότι δεν μπορούμε να μάθουμε και να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας ο ένας από τον άλλον. Ήλθα για να πω ότι έχω κάτι ιδιαίτερο. Η πείρα και η επαφή μου με τον άνθρωπο μ’ έχει διδάξει ότι ο αλληλοσεβασμός αποτελεί τη βάση των ανθρωπίνων σχέσεων σε όλα τα επίπεδα. Από το προσωπικό μέχρι το επαγγελματικό. Προσωπικά, ανυπομονώ πολύ να βρεθώ στους αμπελώνες της Αυστραλίας και να μιλήσω με τους ανθρώπους που έχουμε τόσα κοινά σημεία, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες μίλια».