Η άμεση δημοκρατία δεν είναι μόνο μια μορφή πολιτειακής οργάνωσης, αλλά επίσης ένα αξιακό σύστημα, μια αντίληψη για τον άνθρωπο, μια πρόταση πολιτισμού η οποία έχει βαθιές ρίζες στην ανθρώπινη ιστορία. Θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο ως πρόσωπο, ως μοναδικό άτομο, ατομική κοινοτική ύπαρξη. Δεν πρόκειται για ένα αμιγώς πολιτικό αίτημα, προϋποθέτει την κατάργηση της μισθωτής εργασίας, την αυτοδιαχείριση, τη δραστική μείωση του εργάσιμου χρόνου, την ανατροπή της καταναλωτικής κοινωνίας.
Η άμεση δημοκρατία, όπως κάθε προσπάθεια ανταγωνιστικής θέσμισης, ξεκινάει με το πάρσιμο της γης, μιας γης φυσικής, υλικής, χειροπιαστής. Το διαδίκτυο δεν ακυρώνει καθόλου τη σπουδαιότητα αυτής της χωρικά και χρονικά εντοπισμένης γης, αντίθετα μεγεθύνει τις διαστάσεις της και τις κάνει οικουμενικές. Ο αγώνας για την άμεση δημοκρατία, αν και οικουμενικός, δεν είναι ένας τρόπος για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Σ’ έναν κόσμο όπου θα επικρατούσε η άμεση δημοκρατία δεν θα υπήρχε καμία θέση για παγκόσμια διακυβέρνηση ή για οικουμενικό κράτος.

Ο Γιώργος Λιερός στο βιβλίο αυτό που εκδόθηκε πρόσφατα με τίτλο «Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία», υποστηρίζει ότι η άμεση δημοκρατία ξεκινάει με το πάρσιμο της γης και ότι επίσης δεν είναι ένας τρόπος για την παγκόσμια διακυβέρνηση, αν κι ο αγώνας είναι γι’ αυτήν οικουμενικός. Υπερασπίζεται το δικαίωμα των ανθρώπων, εκτός από το να μπορούν να διασχίζουν ελεύθερα τα σύνορα, να μπορούν επίσης να μείνουν στον τόπο τους. Είναι μια σημαντική διάκριση διότι υπαινίσσεται, υποστηρίζει μάλλον, ότι το τοπικό είναι παγκόσμιο. Πολλοί μικροί τόποι, πολυάριθμες πολιτείες, συμβιωτικές, μπορούν να βασίζονται σε οικονομίες εγγύτητας. Μια τέτοια διάρθρωση φαντάζει αναγκαία. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται μια συντεταγμένη αποανάπτυξη και αποφεύγεται η οικολογική κατάρρευση του πλανήτη.

Η δημοκρατική πολιτεία βρίσκεται στα μέτρα του κάθε «μοναδικού ατόμου»· γι’ αυτό η άμεση δημοκρατία επιδιώκει την υπέρβαση της παγκοσμιοποίησης προς την κατεύθυνση μιας ελεύθερης ανθρωπότητας στην οποία θα ανθεί ένα πλήθος από διαφορετικούς πολιτισμούς.

Οι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας έχουν αντιπροτείνει διάφορα. Η Χάνα Αρεντ, λ.χ., πρότεινε το σύστημα των συμβουλίων τα οποία, όμως, αναδύονται κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων, δεν κατασκευάζονται σύμφωνα με τα σχέδια ενός κόμματος ή ενός δήθεν πεφωτισμένου θεωρητικού. Τα συμβούλια είναι μια αρχή οργάνωσης «που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε διαφορετικά επίπεδα (γειτονιά, πόλη, περιφέρεια, έως και την ίδια την Επικράτεια). Ο Μάρεϊ Μπούκτσιν πρότεινε τον ελευθεριακό δημοτισμό, μια πλειάδα μικρών ευλύγιστων και λειτουργικών συνελεύσεων. Ο Γιώργος Οικονόμου προτείνει ως λύση τη δημιουργία θεσμών που επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων στην εξουσία. Κατ’ αρχάς οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η άμεση δημοκρατία δεν έχει σχέση με τον γιγαντισμό. Το γνώριζαν καλά αυτό οι αρχαίοι παρατηρώντας ότι οι μεγάλες αυτοκρατορίες των βαρβάρων, λόγω του τεράστιου πληθυσμού τους, δεν μπορούσαν παρά να είναι αποτρόπαιοι δεσποτισμοί.

Αν εξουσιάζει ο λαός δεν υπάρχει εξουσία, απλούστατα διότι δεν μπορεί κάποιος να εξουσιάζει τον εαυτό του. Εντυπωσιάζει η αγωνία του κατά το ξεδίπλωμα της δημοκρατίας, να μπορέσει να εμφανιστεί η κοινωνία στο προσκήνιο ως θεσμικός όμως φορέας, ισότιμος του κράτους και της αγοράς.