ΔΕΝ κρύβω ότι οι εξελίξεις στην πατρίδα έχουν σχεδόν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου για πολύ καιρό τώρα.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, παρακολουθώ (όσο μπορώ) τα όσα συμβαίνουν στην Αυστραλία και ευρύτερα – και συμβαίνουν πολλά.
ΕΝΑ από αυτά είναι και το σήριαλ γύρω από τις «δραστηριότητες» του ομοσπονδιακού βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, Κρεγκ Τόμσον, όταν ήταν ακόμα γραμματέας του συνδικάτου που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους στο χώρο της υγείας.
ΑΝ και εναντίον του βουλευτή δεν έχουν ακόμα απαγγελθεί (επίσημα) κατηγορίες, ο άνθρωπος έχει «δικαστεί» και «καταδικαστεί» και, μάλιστα, από ανθρώπους που υποτίθεται ότι έχουν την ηθική υποχρέωση να υπερασπίζονται το δόγμα ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.
ΚΑΙ αναφέρομαι στην ομοσπονδιακή αντιπολίτευση, η οποία, στην προσπάθειά της να πλήξει την ισχνή πλειοψηφία της κυβέρνησης, ζητά την απομάκρυνσή του από το Κοινοβούλιο.
ΤΟ ότι κανείς (σχεδόν) δεν αμφιβάλει ότι ο Τόμσον έχει «λερωμένη τη φωλιά του», δεν απαλλάσσει την αντιπολίτευση από την υποχρέωση να σεβαστεί την αθωότητά του μέχρι να αποφανθεί η δικαιοσύνη.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ είναι και η συμπεριφορά μερίδας των «αντικειμενικών» και «δημοκρατικών» Μέσων Ενημέρωσης, που έχουν ταυτιστεί με την αντιπολίτευση, παραβλέποντας την πιο πάνω θεμελιώδη αρχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΕΠΕΙΔΗ το θέμα είναι γνωστό και ό,τι και αν πω έχει (χοντρικά) ειπωθεί και γραφτεί, δεν θα σας κουράσω αναμασώντας τα «κατορθώματα» του Τόμσον.
ΘΑ σταθώ, όμως, σε μια «λεπτομέρεια» που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη και ασχολίαστη, από τους (περισσότερους) αρθρογράφους που έχουν «αναλύσει» ακόμα και πού… κατούραγε ο Τόμσον.
ΚΑΙ η «λεπτομέρεια» αυτή ακούει στο όνομα Κάθι Τζάκσον.
Η Κάθι, που λέτε, αντικατέστησε στην ηγεσία του συνδικάτου τον Τόμσον όταν ο τελευταίος, το εγκατέλειψε για να μπει στο Κοινοβούλιο.
ΤΙΠΟΤΑ το μεμπτό μέχρι εδώ. Το ίδιο έχουν κάνει μέχρι τώρα και δεκάδες άλλοι εργατοπατέρες, που χρησιμοποίησαν τα συνδικάτα (ως βατήρα) για να μεταπηδήσουν στην πολιτική.
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ, μάλιστα, από αυτούς (όπως ο Μπομπ Χοκ, για παράδειγμα) έφτασαν μέχρι και τη πρωθυπουργία, ενώ αρκετοί πρωτοκλασάτοι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης, ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους ως επαγγελματίες συνδικαλιστές.
ΑΣ επανέλθουμε, όμως, στην Κάθι η οποία και πρωταγωνίστησε στο σήριαλ Τόμσον, αν και το παρουσιαστικό της ταίριαζε περισσότερο σε κάποια τηλεοπτική σειρά του στιλ της Δυναστείας.
Η Κάθι υπήρξε ο… δημόσιος κατήγορος στην υπόθεση και το άτομο που τροφοδότησε τα Μέσα Ενημέρωσης (και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο) με τα «άπλυτα» του Τόμσον.
ΣΤΗΝ αφάνεια, όμως, έμεινε μέχρι πριν λίγες μέρες μια σημαντική, αλλά τόσο ενδεικτική, «λεπτομέρεια»: ο ετήσιος μισθός της κ. Κάθι Τζάκσον.
ΑΝ δεν έχετε ακούσει το νούμερο, παρακαλώ κρατηθείτε στην καρέκλα σας (και με τα δύο χέρια) για να μην πέσετε όπως εγώ.
Η Κάθι, αγαπητοί φίλοι, που υποτίθεται ότι «αγωνίζεται» για τη βελτίωση των αμοιβών και συνθηκών εργασίας των μελών του συνδικάτου που εκπροσωπεί, λαμβάνει ως μισθό… $270.000 το χρόνο!
ΤΗ στιγμή που ο βασικός μισθός, για ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενους, είναι $589 την εβδομάδα, που σημαίνει ότι αναλογεί με $30.000 το χρόνο, η κυρία Τζάκσον παίρνει 9 φορές περισσότερα!
ΚΑΙ πιο λιανά ακόμα: το μεροκάματο της Κάθι είναι κατά $161 δολάρια υψηλότερο απ’ ό,τι ο εβδομαδιαίος μισθός ενός χαμηλόμισθού!
ΜΕ λίγες κουβέντες, η συνδικαλίστρια στον τομέα της υγείας, παίρνει σε ένα μήνα, όσο σχεδόν αμείβονται τα χαμηλόμισθα μέλη του συνδικάτου που… εκπροσωπεί.
ΚΑΙ τα παίρνει από τις… συνδρομές των χαμηλόμισθων!
ΑΥΤΗ είναι και η πιο εξοργιστική παράμετρος απ’ όλες τις αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, τον τελευταίο καιρό.
ΑΡΧΙΖΩ να υποψιάζομαι ότι ο… μισθός της Κάθι είναι η κορυφή του παγόβουνου, για όσα λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια στο συνδικαλιστικό κίνημα.
ΣΙΓΑ-σιγά, και ακολουθώντας τη γενικότερη στροφή στο νεοφιλελευθερισμό, που υιοθέτησαν αβασάνιστα όλες η βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες της Δύσης (και όχι μόνο) από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 το συνδικαλιστικό κίνημα της Αυστραλίας, άρχισε να αλλάζει όψη.
ΟΙ αξιωματούχοι του συνδικαλιστικού κινήματος, που έως τότε προέρχονταν παραδοσιακά από τις τάξεις των εργαζομένων, άρχισαν να απομακρύνονται και αντικαθιστούνται από τους… Professionals.
ΑΠΟ άτομα, δηλαδή, με πανεπιστημιακά πτυχία, που ήταν ειδικευμένα σε διάφορους τομείς.
ΟΙ περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση ούτε με το εργατικό κίνημα ούτε με τους εργαζόμενους, τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν.
ΧΑΡΤΟΓΙΑΚΑΔΕΣ και καριερίστες ήταν και το μόνο που (ουσιαστικά) τους ενδιέφερε ήταν η αμοιβή και η αναρρίχηση τους σε άλλο πόστο.
ΤΕΤΟΙΟΣ ήταν και ο Κρεγκ Τόμσον και η Κάθι Τζάκσον και, ασφαλώς, δεν είναι οι μόνοι.
ΑΥΤΟΣ είναι και ένας από τους λόγους που το πανίσχυρο κάποτε συνδικαλιστικό κίνημα της Αυστραλίας, που συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, έχει μετατραπεί σε σκιά του εαυτού του.
ΣΤΗΝ ποιότητα των σημερινών συνδικαλιστών έχει έως ένα βαθμό τις ρίζες του και το γεγονός ότι εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν εγκαταλείψει τα συνδικάτα, τα περισσότερα των οποίων έχουν μετατραπεί σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς.
Η αίσθηση πολλών εργαζομένων τα τελευταία χρόνια, είναι ότι το εργατικό κίνημα της χώρας δεν έχει χάσει μόνο τον προσανατολισμό του, αλλά και την ίδια του τη ψυχή.
ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ, δηλαδή, και στα συνδικάτα το «πνεύμα της εποχής» που συμπυκνώνεται, πρώτα και πάνω απ’ όλα, στην προώθηση των προσωπικών συμφερόντων του καθενός.
ΕΤΣΙ με τα χρόνια στα συνδικάτα (και όχι μόνο) τρύπωσαν άτομα που προτεραιότητά τους ήταν να βολευτούν, να κάνουν καριέρα και να κερδίζουν όσα περισσότερα χρήματα γίνεται.
ΤΟ τελευταίο, μάλιστα, συνοδεύτηκε όχι μόνο με την προσωπική αξία του καθενός (όσα περισσότερα κερδίζεις τόσο περισσότερο αξίζεις) αλλά και με τη γενικότερη κοινωνική αναγνώριση.
ΤΟ χρήμα δεν αντικατέστησε μόνο μια σειρά από αξίες, αλλά έγινε και το συγκριτικό μέτρο αναφοράς σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
ΤΑ πάντα σήμερα μετρούνται οικονομικά και έτσι και δεν είσαι οικονομημένος δεν μπορείς να θεωρηθείς επιτυχημένος.
ΜΙΑ εταιρία θεωρείται πια πετυχημένη μόνο όταν καταφέρνει να αυξάνει κάθε χρόνο τα κέρδη της.
ΕΤΣΙ και δεν τα καταφέρει τότε αναλαμβάνουν οι «job killers» να βελτιώσουν την απόδοσή της.
JOB killers αποκαλούνται (για όσους δεν έχουν ξανακούσει τον όρο) οι ειδικευμένοι executives που έχουν σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια.
ΤΑ άτομα αυτά αναλαμβάνουν να μειώσουν τα κόστη προκειμένου η εταιρία να βρει τον κερδοσκοπικό της δρόμο.
ΚΑΙ το πρώτο και μεγαλύτερο κόστος που πρέπει να μειωθεί είναι η ανθρώπινη εργασία.
ΓΙ’ αυτό άλλωστε και η «επιτυχία» των job killers μετριέται και από τον αριθμό των ανέργων.
ΚΑΙ όσο περισσότεροι οι άνεργοι, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία!
ΝΑ προσθέσω, τελειώνοντας, ότι μια από τις αιτίες που τα πράγματα έφτασαν εδώ που έφτασαν είναι γιατί στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκονται άτομα σαν τον Τόμσον και την Κάθι.
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
