Παρέκβαση (α λα Βίτκος…). 1) Κάποτε, γνωστός επιχειρηματίας, σε ερώτησή μου «Καλά, δεν το άκουσες; δε διαβάζεις “Ν. Κόσμο;”» απάντησε: «Τον αγοράζω ανελλιπώς για να τσεκάρω τις κηδείες, μήπως μετανάστευσε… κανένας γνωστός μου μετανάστης, για να ευχηθώ “αιωνία του η μνήμη…”, ώστε να μείνω) κι εγώ (το μαγαζί για την ακρίβεια) στη μνήμη των ζωντανών…». 2) Οι στήλες (κολόνες), προορίζονται να στηρίζουν κάποια στέγη, ένα άγαλμα ή κάποιον ουρανοκυνηγό… Στηλίτη, και είναι σταθερές. Μόνον η δική μου είναι τροχοφόρος, για να μεταφέρεται και να στηρίζει την εκάστοτε αδυνατότερη σελίδα της εφημερίδας (υποθέτω!), αλλά και ν’ αναγκάζει τους χιλιάδες αναγνώστες μου, να ρίχνουν, ψάχνοντάς τη, μια ματιά και στις διαφημίσεις… (υποθέτω!). «Στη χάση και στη φέξη», λοιπόν, δηλαδή κάθε δεκαπέντε, που αλλάζει φάσεις και η σελήνη, περίπου, χωρίς αυτό να υπονοεί τίποτε σεληνιασμούς… Τέλος παρέκβασης.
Οι μουσικοί έχουν πατρίδα· η μουσική δεν έχει.
Εάν δεν γνωρίζεις το συνθέτη ενός ωραίου κομματιού Κλασικής Μουσικής, αυτό δεν σ’ εμποδίζει καθόλου ν’ απολαύσεις τη μελωδία του. Το ίδιο ισχύει κι αν δεν είχες ποτέ δει τον Μητροπάνο, ας πούμε. Εμένα με κέρδισε χωρίς να τον δω όταν τον πρωτάκουσα σε δίσκο. Καλύτερα ν’ ακούς το υπέροχο λαρύγγι του, παρά να τον βλέπεις να στέκει σαν ξυλάγγουρο με το αριστερό χέρι… κουλό.
Eurovision. Ένας μεγάλος πανευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού, ο οποίος συμβάλλει (υποτίθεται) στη σύσφιγξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών της Ευρώπης. Ως τέτοιος, πάγκαλος, ευχάριστος και ωφέλιμος.
Όλα καλά, μόνον κάποιες αποριούλες: 1) Γιατί οι περισσότεροι τραγουδούν στην Αγγλική; Εν τοιαύτη περιπτώσει, δεν είναι διαγωνισμός κρατών, αλλά διαγωνισμός τραγουδιού, άσχετα από πού κατάγονται οι άδοντες, και άρα δεν είναι Eurovision, αλλά Αγγλο-vision, όπου στην ουσία οι «μωροί» -τα μωρουδάκια γλωσσικώς- λαοί, με λαχτάρα προσθηλιάζουν στον αγγλικό μαστό για να συλλαβίσουν… Πού είδατε η κοινή γλώσσα να ενώνει τους ανθρώπους; ένωσε ποτέ τους Έλληνες; Ένα διαλειμματάκι έκαναν, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων κι ύστερα πιάνανε πάλι τα σπαθιά και τα κουμπούρια. Μονοιάσανε όταν βγήκε και η τελευταία τους ελεύθερη πνοή στο Άκτιον, το 31 π.Χ. Οι Ιρλανδοί μιλάνε την ίδια γλώσσα με τους Άγγλους κι όμως αλληλοσφάζονται… Όταν βρίσεις κάποιον και δεν σε καταλαβαίνει, το πιθανότερο είναι να σου γυρίσει τις πλάτες και να σ’ αφήσει να τσαμπουνάς. Αν, όμως, είστε ομόγλωσσοι, φτάνει να του πεις, «… τη μάνα σου, ρε!» για να γίνετε μπίλιες… Άρα, η κοινή γλώσσα δεν βοηθά στο να ενωθούμε, αλλά στο να διαφωνούμε ευκολότερα, με επιχειρήματα, μάλιστα, και χωρίς διερμηνέα… Γιατί η επιλογή της Αγγλικής; Ντρέπονται κάποιοι για τη γλώσσα τους ή θέλουν να επεκτείνουν τον κύκλο των… εργασιών τους! Μήπως όλοι οι κάτοικοι της γης γνωρίζουν Αγγλικά; Έτσι, δεν έχουν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν το τραγούδι ούτε οι συμπολίτες των τραγουδιστών…
2) Στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό γιατί συμμετέχουν μη Ευρωπαίοι; Καλά η Μάλτα, ως επιπλέουσα… μπορεί να πάει και Αφρική κι Ευρώπη, αλλά η Ισραήλ (Η Ισραήλ, ως Η Ελλάς, Η Αλβανία…) γιατί συμμετέχει; Σημείωσα ότι οι φίλοι Εβραίοι παίζουν πάντοτε και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Διερωτώμαι: Οι Ισραηλίτες κολλάνε κοντά στους Ευρωπαίους επειδή τους θεωρούν πιο πολιτισμένους από τους Ασιάτες; Η Ινδία, η Κίνα, η Περσία, η Ισραήλ, όχι μόνον κατέχουν αξιοζήλευτες περγαμηνές στη λογοτεχνία και, γενικά, τον πολιτισμό, αλλά και σήμερα βρίσκονται στην πρωτοπορία στην τεχνολογία και την έρευνα. Αν ήμουν Ισραηλίτης, θα κρατούσα απόσταση από τους «πολιτισμένους» Ευρωπαίους, αναλογιζόμενος τις φωτιές της Ιερής Εξέτασης και τις πρόσφατες… Αν ο διαγωνισμός ήταν Asiavision, θα γίνονταν δεκτές οι Ισλανδία, η Κόστα Ρίκα, η Ουγκάντα; … Για την Ελλάδα δεν ρωτώ. Οι Ευρωπαίοι μας θεωρούν Ανατολίτες και θα χαίρονταν να μας σπρώχνανε κατά Μογγολία, -παρ’ ότι οι ίδιοι ισχυρίζονται πως όλοι οι… «Ινδοευρωπαίον» (!!) από κεί ξεκινήσαμε- και να μας ξεφορτωθούν… Τέλος, είναι υποτιμητικό να είσαι Ασιάτης; Και το άλλο: Αν οι αγαπητοί πολίτες των τεσσάρων άλλων Ηπείρων, επιθυμούν να συμμετέχουν στο ομαδικό ξελαρύγγιασμα, κανένα πρόβλημα. Μπορούμε να κάνουμε Ολυμπιακούς Τραγουδιού. Τι στοιχίζει ν’ ανάψουμε μια δάδα ακόμη στη Ολυμπία! (πρόπερσι, την κάψαμε ολόκληρη!…) Δεν θα “’ναι και πρωτότυπο, ο Νέρων παρουσίασε άσματά του, τότε…, και μάλιστα πήρε και βραβείο (όχι χρυσό, σκέτο στεφάνι από ελίτσα).
3) Οι άδοντες και η παρέα τους, ντύνονται με ό,τι τρόπο βάζει ο νους ανθρώπου: Κάποιοι σαν Βίκινγκς, άλλοι σαν Ινδιάνοι, άλλοι παλιάτσοι, άλλοι παρουσιάζονται κερατάδες (κερασφόροι εννοώ, ασφαλώς) άλλοι και άλλες γδύνονται όσο μπορούν περισσότερο. Το μπούτι, άραγε, τονώνει τη μελωδία ή τη διάθεση των θεατών προς θετική ψήφο! Αν οι κριτές ακούγανε μόνο, δεν θα θόλωνε το μυαλό τους, όταν οι ζουμερές τραγουδίστριες δείχνουν και «βύζιον» και «μπούτιον» με έξαλα, πλην ρυθμικά, δε λέω, κουνήματα. Αυτές οι μικρές αποριούλες δεν αρκούν για να στείλει κανείς διάβημα διαμαρτυρίας στην Οργανωτική Επιτροπή, αλλά εγώ το ‘χω στο αίμα μου να βλέπω παντού στραβά ως…
διαμαρτυρόμενος
