Στις 21 Μαΐου 2012 έγινε το Διαγώνισμα της Ελληνικής. (Γιατί, όμως, επιμένουμε να την ονομάζουμε «Νεοελληνική Γλώσσα», ενώ όλοι μας μιλάμε Ελληνικά και είμαστε Έλληνες, όχι «Νεοέλληνες». Είναι ανακριβής και άσκημη η χρήση της). Στο διαγώνισμα αυτό πήραν μέρος όλοι οι μαθητές της τελευταίας τάξης του Λυκείου σε όλη την Ελλάδα και έτσι χαρακτηρίστηκαν οι εξετάσεις Πανελλαδικές.
Στους μαθητές δόθηκε ένα κείμενο ως θέμα, το οποίο αναφερόταν στην Τέχνη και ζητήθηκε από αυτούς να αναλύσουν το πανανθρώπινο μήνυμα που στέλνει η τέχνη στις κοινωνίες. Οι μαθητές έπρεπε πρώτα να κάνουν μία σύντομη περίληψη του κειμένου με 100-120 λέξεις, να αναπτύξουν διάφορες προτάσεις, να βρεθούν στο κείμενο μεταφορικές φράσεις, να βρεθούν συνώνυμα και αντώνυμα, και να μετατρέψουν την ενεργητική φωνή σε παθητική σύνταξη.
Τέλος οι μαθητές έπρεπε να παράγουν δικό τους γραπτό λόγο ως μία Εισήγηση σε μία Ημερίδα του δήμου που ζουν και να αναφέρεται στην προσφορά της τέχνης και πώς το σχολείο συμβάλλει στην επαφή τους με αυτήν
ΣΗΜΕΙΩΣΗ–ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Θεώρησα αναγκαίο, για κάποια σύγκριση με το δικό μας VCE Year 12 εδώ στη Μελβούρνη, στο Διαγώνισμα της Ελληνικής Γλώσσας (Greek και όχι Modern Greek), να δούμε πώς διαγωνίζονται οι μαθητές στην Ελλάδα και τα θέματα που διδάσκονται.
Εάν η Αναφορά των Εξεταστών είναι θετική, τότε το αποτέλεσμα ήταν πράγματι αποδοτικό και η Παιδεία στην Ελλάδα είναι όντως στην πρώτη γραμμή. Επίσης η Ελλάδα έχει λαμπρό μέλλον γιατί η νέα γενιά σκέφτεται ώριμα και σωστά. Τότε, ό,τι μάς δείχνουν ιδίως οι τηλεοπτικοί σταθμοί, είναι όλα διαστρεβλωμένα.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι στην Ελλάδα η αρχαία τέχνη «η βάση κάθε πνευματικής παλιννόστησης προς το ουσιώδες, δηλ. τη δημιουργία ελευθερίας;».
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΟΣ
Το κείμενο του Διαγωνίσματος είναι δοσμένο σε διασκευή και είναι της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ από το βιβλίο της «Πολιτισμός και Ελληνισμός – Προσεγγίσεις», Αθήνα 2007.
ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΕΧΝΗΣ
Κάθε πολιτισμός έχει τα όρια και το στίγμα του στον ιστορικό χώρο και χρόνο. Μέσα ωστόσο στην ιστορία του κόσμου, το αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα σημαδεύει την καταγωγή μιας τέχνης με πανανθρώπινο μήνυμα και με διαστάσεις παγκόσμιες, θα έλεγα σχεδόν εξωχρονικές. Πρώτη έκφραση της αποστασιοποίησης του ανθρώπου από την αναγκαιότητα της φύσης, χάρη στη μεταμόρφωση της ύλης σε πνεύμα, το ελληνικό πλαστικό κατόρθωμα δηλώνει την επίμονη και έλλογη προσπάθεια του καλλιτέχνη να δαμάσει το πάθος και τη μοίρα με τα έργα του νου και της καρδιάς, αυτά που φέρνουν τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά στο Θεό, αυτά που τον οδηγούν δίπλα στο συνάνθρωπο.
Αποκρυστάλλωμα μιας ορθής και όρθιας σκέψης, το αρχαίο άγαλμα (μεμονωμένο ή ως αναπόσπαστο μέρος αρχιτεκτονικού συμπλέγματος) καθαγιάζει και αγλαΐζει τους χώρους της πόλης. Σήμα ανάτασης ψυχικής και ορόσημο πανάρχαιας μνήμης, θυμίζει στους πολίτες την αμέριστη ευθύνη τους για τη συνοχή της κοινωνικής ομάδας και ορθώνεται εγγυητής της ιστορικής αλληλεγγύης του συνόλου. Διαγράφει ο τεχνίτης τα πλαίσια μιας πάντα ευνομούμενης και ισορροπημένης πολιτείας, έτσι όπως την ονειρευόταν η νεογέννητη δημοκρατία και έτσι όπως την ορίζει η πλατιά ειρηνευτική κίνηση του θεϊκού βραχίονα στο αέτωμα του ολυμπιακού ναού. Κίνηση που αναδεικνύει τον Απόλλωνα ρυθμιστή στη διαμάχη του ανθρώπου με το ζώο, με το μυθικό Κένταυρο, στην Ολυμπία, και οργανωτή της ζωής μέσα στο φως του λόγου. Το πέρασμα από το μύθο στο λόγο έγινε, χάρη στην τέχνη, άγαλμα, θέαμα και θεωρία. […]
Το πέρασμα από το ζώο, την άγρια φύση και τους αγρούς, στο δομημένο άστυ και στην οργανωμένη πόλη, ας πούμε τη θεϊκή μετάβαση από την κυνηγέτιδα Άρτεμι στην πολιάδα Αθηνά, δηλώνει με κάθε της μορφή και σε κάθε της βήμα η αρχαία ελληνική τέχνη, πρώτη αυτή εγρήγορση του ανθρώπου στον κόσμο του ελεύθερου πνεύματος. Αυτό ίσως είναι το συνοπτικό μέγιστο μάθημα του αρχαιοελληνικού βιώματος, των ανθρώπων που πρώτοι σμίλευσαν στο ξύλο, στην πέτρα και στο μάρμαρο, τη μορφή της εσωτερικής ενατένισης, συνδυασμένη με την ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς. Μαρτυρεί για τα λεγόμενά μου το αινιγματώδες χαμόγελο του αρχαϊκού κούρου και η ανείπωτη έκπληξη στο βλέμμα της κόρης μέσα στην πολύπτυχη φορεσιά της.
Ιδού η απαρχή της προσπάθειας για γνώση και για αυτογνωσία, ιδού το πρώτο ερωτηματικό, το για πάντα αναπάντητο, ιδού η αυγή του μυστηρίου που οδήγησε τον άνθρωπο να γίνει πλάστης αθάνατου έργου, δημιουργός δηλαδή θεών. Δάμασε η ελληνική τέχνη το ζώο πριν ανακαλύψει τον τέλειο άνθρωπο. Το συντροφικό συναπάντημα του ανθρώπου με τους θεούς διδάσκει η αρχαία αισθητική, στην προσπάθειά της να αιχμαλωτίσει την τέλεια μορφή την πάντα μετέωρη και πάντα τεταμένη προς μια ιδεατή πληρότητα, προς ένα αέναο γίγνεσθαι. Να γιατί η αρχαία τέχνη θα μένει πάντα πρωτοποριακά επίκαιρη και ζωντανή: είναι η τέχνη πυξίδα και σταθερός προσανατολισμός, αυτή που δεν γνώρισε αμηχανίες και αγνοεί τα αδιέξοδα, γι’ αυτό και εμπνέει κάθε αναγέννηση, γι’ αυτό και μένει η βάση κάθε πνευματικής παλιννόστησης προς το ουσιώδες, δηλαδή τη δημιουργία ελευθερίας.
