Το πολύ χάϊδεμα των παιδιών από τους γονείς, οι υπερβολικές επιβραβεύσεις και οι έπαινοι που δεν έχουν πόδια να σταθούν, κάνουν κακό και διαμορφώνουν, γρήγορα και σταθερά, έναν μελλοντικό bully, σύμφωνα με τελευταία έρευνα.

Όχι με την έννοια του «μπούλη» που ξέραμε εσείς κι εγώ όταν πηγαίναμε δημοτικό, του σημερινού «μαμάκια» δηλαδή ή του «βουτυρόπαιδου» των περασμένων δεκαετιών, αλλά του επιθετικού ψευτοπαλληκαρά, που ικανοποιείται με το να φοβερίζει και να φοβίζει τα άλλα παιδιά, ασκώντας όχι μόνο ψυχολογική, αλλά και σωματική βία.

Τα ευρήματα της έρευνας αυτής έχουν καταρρίψει πολλά δεδομένα, με το βασικότερο εκείνο της υπερβολικής και ανυπόστατης επιβράβευσης των παιδιών από τους γονείς.
Δηλαδή, τα πολλά «μπράβο», εκεί που –κακά τα ψέμματα– την «έβαψε» κανονικά. Όταν έχει βγει έβδομος, όγδοος ή ένατος, παραλίγο δηλαδή τελευταίος, ο μικρός Μπίλι και αντί να μην πείτε τίποτε και ν’ αλλάξετε κουβέντα ή το πολύ–πολύ, να αρκεστείτε σ’ ένα «υπάρχει κι άλλη φορά», του αγοράζετε το αγαπημένο του παιχνίδι ή το τελευταίου τύπου κινητό.

ΨΕΥΔΗΣ ΕΙΚΟΝΑ

Αυτό λένε οι ερευνητές, δημιουργεί μια ψευδή εικόνα του παιδιού για τον εαυτό του, μια υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του που συχνά τον ωθεί να γίνει επιθετικός προς τα άλλα παιδιά, να τα εκφοβίζει, αλλά και να τα ξυλοφορτώνει. Πρόκειται για μια προσπάθεια να αποδείξει στον ίδιο τον εαυτό του, αλλά και στους άλλους, ότι όντως έχει δύναμη. Αν τα «εύγε» είχαν βάση πολύ πιθανόν να μην κατέφευγε εκεί, υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι. Το γεγονός ότι, κατά βάθος, νοιώθει το παιδί ότι οι επιβραβεύσεις δεν είναι βάσιμες, τον ωθεί να προβεί σε κάτι ακραίο για να βρει μια απάντηση για τον ίδιο τον εαυτό του.

Υπάρχει, όμως, υποστηρίζεται, ακόμη μία άλλη επικίνδυνη διάσταση στο θέμα αυτό των «μπράβο» που δεν ευσταθούν. Το περίφημο «ο,τιδήποτε μπορείς να επιτύχεις, φτάνει να προσπαθήσεις και να το θέλεις πραγματικά».

«Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανοησία που μπορεί να πει κάποιος σ’ ένα παιδί» υποστηρίζει η πανεπιστημιακός Helen McGrath, επικεφαλής της έρευνας και της επιτροπής διαμόρφωσης στρατηγικής κατά του φαινομένου bulling που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, μέσα και έξω από τον σχολικό χώρο.

Σύμφωνα με την έρευνα, τρία τέταρτα των μαθητών της τρίτης Γυμνασίου, παραδέχτηκαν ότι έχουν ενεργό ρόλο στην λεκτική ή σωματική κακοποίηση άλλων παιδιών. 
  Η Prof McGrath θα πει ότι διεξοδικές έρευνες που έχουν γίνει επί του θέματος, στο εξωτερικό, αποδεικνύουν ότι παιδιά με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, είναι συνήθως οι αρχηγοί στο πρόβλημα κακοποίησης άλλων παιδιών, ενώ εκείνα που έχουν αυτοσεβασμό μπορούν να βοηθήσουν στο να ελεγχθεί το πρόβλημα. Η ίδια πιστεύει ότι ο αυτοσεβασμός είναι κάτι που μπορεί κάλλιστα να διδαχθεί το παιδί στο σχολείο.

ΚΑΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι γονείς και εκπαιδευτικοί με τις καλύτερες –φυσικά– προθέσεις, έχουν συμβάλλει στην διόγκωση του προβλήματος τα τελευταία 30 χρόνια τώρα, με το αποτυχημένο κίνημα της «υπερβολικής αυτοεκτίμησης».

Οι γονείς, φυσικά, αγαπούν τα παιδιά τους και προσπαθούν να κρατήσουν το ηθικό τους ακμαίο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι σε λάθος δρόμο, όταν επιχειρούν να ενισχύσουν μια εξωπραγματική εικόνα, ότι δηλαδή το παιδί δεν κάνει ποτέ λάθη, δεν έχει σχέση με αποτυχίες και απογοητεύσεις».
Η ίδια υποστηρίζει ότι «είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να εμφυτεύσουμε στο παιδί το σπόρο του ναρκισσισμού και να τον θρέψουμε. Τραγικό να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας τέτοιας κοινωνίας» θα καταλήξει η ακαδημαϊκός.

Mε τη θέση αυτή θα συμφωνήσει και ο πολιτειακός υπουργός Παιδείας, κ. Martin Dixon, εκφράζοντας μάλιστα την άποψη ότι τα ευρήματα της έρευνας θα πρέπει οπωσδήποτε να συζητηθούν ευρύτερα.

«Ενώ οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά να είναι όσο το δυνατόν πιο αποδοτικά, την ίδια ώρα επιβάλλεται να είναι μαζί τους και πολύ ειλικρινείς. Να συμβάλλουν δηλαδή στο να είναι προσγειωμένα. Και να μην ξεχνάμε ότι μια δόση αυτοεκτίμησης είναι απαραίτητη. Την ίδια, όμως, εκτίμηση και σεβασμό επιβάλλεται να έχουν τα παιδιά και για τους άλλους», θα καταλήξει ο υπουργός.

ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ

Σύμφωνα με στοιχεία των σχολείων της Βικτώρια, τα αγόρια πρωτοστατούν στην κακοποίηση άλλων παιδιών, τόσο λεκτικά όσο και σωματικά.
Οι αριθμοί είναι πραγματικά ανησυχητικοί. Στην τρίτη τάξη Γυμνασίου, 72% των αγοριών και 65% των κοριτσιών παραδέχτηκαν ότι είχαν κάποια ανάμιξη στον κρυφό εκφοβισμό συνομηλίκων τους.

Τα στοιχεία αυτά εξέπληξαν τους ερευνητές που πίστευαν ότι τα κορίτσια «πρωταγωνιστούν» σ’ αυτό που λέγεται ψυχολογική κακοποίηση, όπως πισώπλατα χτυπήματα, αναληθείς διαδόσεις, κουτσομπολιά, συστηματική απομόνωση συνομηλίκων τους.

Τα κορίτσια, σύμφωνα με την έρευνα που διάρκεσε 10 χρόνια, τείνουν να είναι περισσότερο «δραστηριοποιημένες» στο διαδίκτυο.
«Μέσα από το facebook, για παράδειγμα, νοιώθουν πιο ασφαλείς να εκτοξεύσουν το δηλητήριο ή τις απειλές που δεν τολμούν να κάνουν διά ζώσης» θα πει η καθηγήτρια Sheryl Hemphill, από το Καθολικό Πανεπιστήμιο, τονίζοντας στη συνέχεια ότι «όταν παίρνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο, τα διδάσκουμε πώς να προσέχουν στο δρόμο, πώς να τον διασταυρώνουν, επαναλαμβάνουμε αμέτρητες φορές να μη μιλάνε σε αγνώστους, ποτέ όμως δε σκεφθήκαμε να τα διδάξουμε πώς να συμπεριφέρονται και να είναι ασφαλή στο διαδίκτυο».

Τα πορίσματα της έρευνας θα αποτελέσουν τον κορμό του συνεδρίου που θα γίνει τον ερχόμενο μήνα στο «National Centre Against Bullying».