Η «άλλη Ελλάδα», τα επτά εκατομμύρια Ελλήνων της Διασποράς, ενδέχεται να κληθούμε να συνεισφέρουμε γα τη σωτηρία της Ελλάδας από τη χρεοκοπία, ανέφερε η κύρια είδηση του «Νέου Κόσμου» της Πέμπτης με τίτλο «Ελπίζουν στην παροικία, για τη Σωτηρία της Ελλάδας».
«Ως σανίδα σωτηρίας βλέπει τους Έλληνες της ομογένειας ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) σε περίπτωση που η Τρόικα σταματήσει να χρηματοδοτεί την Ελλάδα» ανέφερε η είδηση από την Αθήνα που αιφνιδίασε την ομογένεια, και πρόσθετε. «Σύμφωνα με πληροφορίες, το σχέδιο του ΟΔΔΗΧ προβλέπει, εάν η «κάνουλα» χρηματοδότησης από την Τρόικα κλείσει τότε θα μπορούσε να απευθυνθεί στους Έλληνες της Αμερικής και της Αυστραλίας προκειμένου να αντληθούν ορισμένα, αλλά και απαραίτητα κεφάλαια, τα οποία θα μπορούσαν να στηρίξουν την Ελλάδα για ορισμένο χρονικό διάστημα».
Κατά πάσα πιθανότητα, ο ΟΔΔΗΧ σχεδιάζει να αναβιώσει το σχέδιο του «ομολόγου της Διασποράς», το αποτυχημένο σχέδιο δανεισμού χρημάτων από τον ελληνισμό της Διασποράς που είχε συλλάβει η πρώην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.
Κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Αυστραλία, ο υφυπουργός Αποδήμων, Δημήτρης Δόλλης, μας είχε μιλήσει για την ανάγκη «συστράτευσης των Ελλήνων της Διασποράς στην εθνική προσπάθεια αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας» – ο κίνδυνος της χρεοκοπίας ήταν ορατός, τότε, αλλά οι κυβερνητικοί δεσμευόμενοι από το προεκλογικό σλόγκαν «χρήματα υπάρχουν» απέφευγαν οποιαδήποτε συζήτηση για επερχόμενη ομηρεία της Ελλάδας από τους πιστωτές της. Ο κ. Δόλλης μας είχε μυήσει τότε στην ιδέα του «ομολόγου της Διασποράς», ενός σχεδίου άντλησης χρημάτων από τους Έλληνες της Διασποράς με την έκδοση από το ελληνικό Κράτος ειδικού ομολόγου για τους απόδημους.
Στόχος της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν οι μεγάλες ελληνικές κοινότητες της Αμερικής και της Αυστραλίας, που «ανθούν οικονομικά», διατηρούν «στενούς δεσμούς» με τη γενέτειρα και, υπεράνω όλων «έχουν ευεργετηθεί» από το υστέρημα της μητέρας Ελλάδας.
Δυστυχώς, το σχέδιο ναυάγησε. Η ιδέα του ομολόγου της Διασποράς δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Αμερική, ενώ στην Αυστραλία μήτε καν έγινε συζήτηση. Δεν είναι της παρούσης η διερεύνηση της αιτίας ή των αιτιών, που εμπόδισαν την υλοποίηση του σχεδίου της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το μόνο που μπορούμε να ισχυριστούμε είναι, ότι ο σχεδιασμός του ήταν το ίδιο πρόχειρος με τους σχεδιασμούς άλλων πρωτοβουλιών της τελευταίας ΠΑΣΟΚικής κυβέρνησης της γενέτειρας, που δεν έλαβε υπόψη του την επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία το κατέστησε αφερέγγυο, τους κλυδωνισμούς της παγκόσμιας οικονομίας από την κρίση χρέους της Ευρώπης, την ολίσθηση της αμερικανικής και άλλων οικονομιών σε ύφεση και το είδος της σχέσης των αποδήμων με την Ελλάδα.
Ο κ. Δόλλης μας είχε μυήσει, τότε, και στη «φαεινή» ιδέα του πρώην προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, κ. Φίλιππου Πετσάλνικου, να διενεργήσει έρανο για τη ενίσχυση της Ελλάδας. Δυστυχώς, και η πρωτοβουλία του κ. Πετσάλνικου δεν τελεσφόρησε. Το προϊόν της ερανικής δραστηριότητάς τους κάλυψε με το ζόρι το μισθό ενός υψηλόβαθμου δημοσίου υπαλλήλου της Ελλάδας.
Φοβάμαι, ότι τα στελέχη του ΟΔΔΗΧ «λογαριάζουν χωρίς τους ξενοδόχους», κατά τη λαϊκή ρήση. Λογαριάζουν, χωρίς να γνωρίζουν τις προθέσεις του ελληνισμού της Διασποράς, που αν και ευεργετήθηκε και εξακολουθεί να ευεργετείται από την πάσχουσα, οικονομικά γενέτειρα, δεν δείχνει διατεθειμένος να διακινδυνεύσει χρήματα για την αντιμετώπιση επειγουσών αναγκών της πατρίδας.
Το σύνδρομο «του επαίτη», που απέκτησε ο ελληνισμός της Διασποράς κατά τη διάρκεια της μακρόχρονη ιστορίας του, εξακολουθεί να συντηρεί την απαίτηση ότι η Ελλάδα οφείλει να ενισχύει τους απόδημους από το πλεόνασμα ή το υστέρημά της, όχι οι απόδημοι τη μητρόπολη.
Η παρακαταθήκη του αείμνηστου, Τζον Κένεντι, «το ερώτημα δεν είναι τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου» δεν δείχνει να αγγίζει τους Έλληνες της Διασποράς, τουλάχιστον τους Έλληνες της Αυστραλίας για τους οποίους νομιμοποιούμαι να ομιλώ. Κοινότητες και εθνικοτοπικοί οργανισμοί με περιουσιακά στοιχεία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων εξακολουθούν να ζητούν βοήθεια από την Ελλάδα, αντί να την στηρίξουν στη δύσκολη περίοδο που διανύει.
Το κρατικοδίαιτο Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού –που καταβρόχθισε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια και φέρει μικρό, έστω, μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία της γενέτειρας– τυρβάζει περί άλλα. Σφυρίζει αδιάφορα στον άνεμο, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι το ενδιαφέρον του ΣΑΕ για τη γενέτειρα ατόνησε από την ημέρα που η Αθήνα διέκοψε τις παχυλές χορηγίες στο «συντονιστικό όργανο του ελληνισμού της διασποράς».
Εάν το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού ήταν, πραγματικά, το ευυπόληπτο, συντονιστικό όργανο των επτά εκατομμυρίων Ελλήνων της Διασποράς με θεμελιώδη στόχο τη διατήρηση και την ενδυνάμωση της σχέσης των αποδήμων με την Ελλάδα μέσω αμφίδρομης συνεργασίας και αλληλοστήριξης θα είχε μπορέσει, κάνοντας χρήση του κύρους του και της συσπειρωτικής δυνατότητάς του, να διεγείρει τους απόδημους και να τους κινητοποιήσει για την ενίσχυση -στο μέτρο του δυνατού- της βυθιζόμενης, οικονομικά, Ελλάδας. Δυστυχώς και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού επιβεβαιώνει, με την απραξία του, την εκτίμηση πολλών κέντρων του Ελληνισμού τα Διασποράς, ότι στα «χρόνια της δόξης του» λειτούργησε ως «Συμβούλιο Αφαίμαξης της Ελλάδας».
Το πρόσθετο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει το ελληνικό Κράτος στην απονενοημένη προσπάθειά του να αντλήσει χρήματα από τους απόδημους είναι η χαλαρή σχέση των νέων γενεών αποδήμων Ελλήνων με την Ελλάδα. Οι νέες γενεές Ελληνοαμερικανών και Ελληνοαυστραλών δεν έχουν τον ισχυρό συναισθηματικό δεσμό με την Ελλάδα, που είχαν οι γονείς και οι προγονοί τους. Λατρεύουν την Ελλάδα ως τόπο απολαυστικών διακοπών, υπερηφανεύονται για την καταγωγή των γονέων και των προγόνων τους, αλλά δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη ή στο ταμείο της επιχείρησής τους για να βοηθήσουν, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουν ότι τα χρήματά τους θα πέσουν σε «απύθμενο βαρέλι», όπως χαρακτηρίζουν φίλοι και εχθροί τη σημερινή οικονομία της γενέτειρας.
Προσωπικά δεν βλέπω τον ελληνισμό της Διασποράς να συνεισφέρει και γι’ αυτό προτρέπω τα στελέχη του ΟΔΔΗΧ να μην τρέφουν φρούδες ελπίδες.
Τα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια, που υπολογίζουν ότι θα μπορέσουν να εκταμιεύσουν από τους Έλληνες της Αυστραλίας και της Αμερικής είναι μηδαμινό ποσό, συγκρινόμενο με την οικονομική επιφάνεια των Ελλήνων των δύο ηπείρων. Όμως, η προσφορά ή μη δεν είναι θέμα οικονομικών δυνατοτήτων ενός εκάστου Έλληνα της Διασποράς, είναι θέμα διάθεσης. Και η διάθεση του μέσου Έλληνα της διασποράς –όπως την εκτιμώ από τα δημοσιεύματα των ομογενειακών μέσων ενημέρωσης της Αμερικής και άλλων περιοχών– έχει ατονήσει προβληματικά από την αβεβαιότητα για τη δυνατότητα σωτηρίας ή μη της Ελλάδας, τη διαχείριση ων υποθέσεων της χώρας από τους πολιτικούς ηγέτες που την οδήγησαν στη χρεοκοπία, από την έλλειψη εθνικού σχεδίου για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση και από τη χαλαρή σχέση των παιδιών και των εγγονιών μας με την Ελλάδα.
Εύχομαι να μην φθάσει η Ελλάδα στο σημείο να ζητήσει τη βοήθειά μας, διότι θα την πικράνουμε με την αδιαφορία μας. Εύχομαι, ταυτόχρονα, αν η γενέτειρα βρεθεί στη λυπηρή θέση να ζητήσει τη βοήθειά μας να διαψευστώ από τη γενναιοδωρία του ελληνισμού της Διασποράς.
