Η ιδιαιτερότητα αυτής της ποιητικής έκδοσης που μετέφρασε ο Χαράλαμπος Δήμου, έγκειται στο ότι ο Αργεντινός ποιητής Οράσιο Καστίγιο, όχι μόνο έγραψε ποίηση, αλλά μελέτησε συστηματικά και μετέφρασε στη χώρα του κορυφαίους Έλληνες ποιητές όπως Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργο Σεφέρη, Γιάννη Ρίτσο, Νικηφόρο Βρεττάκο, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Μίλτο Σαχτούρη, αλλά ακόμα και ποίηση του φίλου του, αείμνηστου Σπύρου Βέργου, του Κων. Καβάφη, μέχρι και του αρχαίου ποιητή Καλλίμαχου.

Ο Καστίγιο άρχισε να μαθαίνει ελληνικά με έναν ορθόδοξο παπά της ελληνικής κοινότητας του τόπου του (μιας και Έλληνες μετανάστες υπήρχαν αρκετοί στην Αργεντινή), του Νικολάου Γαλανόπουλου, και αργότερα συνέχισε ως “αυτοδίδακτος και ερασιτέχνης της γλώσσας” όπως έλεγε ο ίδιος.

Το μεταφραστικό του έργο επικεντρώθηκε αποκλειστικά σχεδόν στην Ελλάδα και ασχολήθηκε μόνο με την ελληνική ποίηση, διαδίδοντάς την στην Αργεντινή. “Είμαι Έλληνας και πατρίδα μου είναι η Ελλάδα” έλεγε συχνά σε Έλληνες φίλους του. Για τον Οράσιο Καστίγιο ο ελληνικός κόσμος ήταν η πατρίδα του φωτός και της διαύγειας και η ελληνική γλώσσα το όργανο προσέγγισης αυτών των αξιών.

Ο ίδιος συνεργάστηκε με τη μεταφράστρια Νίνα Αγγελίδη, και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 άρχισε να επικοινωνεί ταχυδρομικώς με τον Οδυσσέα Ελύτη στον οποίο έστειλε μεταφράσεις ποιημάτων του στα ισπανικά, αλλά και διάφορα άρθρα για τον Έλληνα κορυφαίο ποιητή που είχε δημοσιεύσει στον αργεντίνικο Τύπο. Ο Ελύτης του απάντησε και ξεκίνησε έτσι μια φιλική σχέση μεταξύ τους.

Σε μια μελέτη του με τίτλο ”Το κυκλαδίτικο φως και άλλα ελληνικά θέματα”, που εκδόθηκε το 2004, κάνει ειδική αναφορά στη λεγόμενη γενιά του ’30, στους ποιητές που εμφανίστηκαν μεταπολεμικά αλλά και σ’ εκείνους της δεκαετίας του ’70.

Γεννημένος στη Ενσενάδα το 1934, ο Καστίγιο έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Λα Πλάτα. Έλαβε πάμπολλα βραβεία και διακρίσεις για το έργο του, αλλά, όπως είπαμε, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα και “αθλητή της μελέτης και διάδοσης των Ελλήνων ποιητών”.

Στα ποιήματά του ζει η Ελλάδα μέσα από τη μυθολογία, την ιστορία και τη σύγχρονη πραγματικότητά της, φιλτραρισμένη μέσα από το βλέμμα ενός Αργεντινού ποιητή που δεν είχε κανένα άλλο κίνητρο πέρα από ”την αγάπη και μόνον στην ελληνική ποίηση”, όπως του έγραψε σε ιδιόχειρη επιστολή του ο Οδυσσέας Ελύτης.
Στο παρόν βιβλίο δημοσιεύονται ποιήματα από τις συλλογές “Τραχύ Υλικό” (1974), “Μονόφθαλμος Βασιλιάς” (1982), “Cendra” (2000), ¨Μουσική του Θύματος και άλλα ποιήματα” (2003), μια συνέντευξη που έδωσε τον Δεκέμβριο του 2003 στην καθηγήτρια και ποιήτρια, Αδριάνα Κοσκαρέλι, και φυσικά τα ποιήματα της συλλογής “Οι γάτοι της Ακρόπολης” (1998) που έδωσε και το όνομά της στο παρόν βιβλίο.

Έγραψε, επίσης, δοκίμια. Ήταν μέλος της Αργεντινής Ακαδημίας Γραμμάτων και άλλων οργανισμών. Είχε πάρει μέρος σε πάμπολλα συνέδρια και το 2004 εκλέχτηκε με άλλους επίτιμο μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Ελλάδας.

Πέθανε στις 5 Ιουλίου 2010.
Ο μεταφραστής Χαράλαμπος Δήμου τον είχε γνωρίσει και συνεργαστεί μαζί του.