Με ομογενειακή χροιά θα γίνουν φέτος οι εκδηλώσεις στο Δίστομο της Βοιωτίας για τα 68 χρόνια από την σφαγή που προκάλεσαν εκεί οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής.
Κάθε χρόνο διοργανώνονται εκδηλώσεις στις 10 Ιουνίου που είναι η επέτειος του ειδεχθούς εγκλήματος το οποίο διαπράχθηκε το 1944 με 228 θύματα, ανάμεσά τους πολλά γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι.
Στις φετινές εκδηλώσεις θα ακουστούν δύο ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου, μελοποιημένα από τον ομογενή, Θανάση Ρόρρη, και ερμηνευμένα από την, επίσης συμπάροικο, Ανθή Σιδηροπούλου.
«Η συμμετοχή μας επιτεύχθηκε έπειτα από επικοινωνία που είχα με τοπικό ραδιοσταθμό και τον δήμαρχο Διστόμου, Ιωάννη Πατσαντάρα. Τους έστειλα το δίσκο με τα ποιήματα του Βρεττάκου που έντυσα μουσικά και εντέλει επιλέχθηκαν δύο για να ακουστούν στις εκδηλώσεις της προσεχούς Κυριακής» δήλωσε ο κ. Ρόρρης σε συνέντευξή του στο Ελληνικό Πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας SBS.
Το ένα είναι το «Επιμνημόσυνη γονυκλισία στους εκτελεσμένους του Διστόμου» [1] και το άλλο το «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός Μικρού Αγωνιστή» [2].
Να σημειωθεί ότι φέτος είναι τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νικηφόρου Βρεττάκου (1912-1991). Στην Ελλάδα, αλλά και την ελληνική διασπορά, γίνονται εκδηλώσεις προς τιμήν του μεγάλου αυτού πνευματικού ανθρώπου.
Όσον αφορά τον κ. Ρόρρη, είναι κορυφαίος συνδικαλιστικός παράγοντας της Αυστραλίας, κατέχοντας την θέση του γραμματέα στο Εργατικό Κέντρο Νοτίων Παραλίων Ν.Ν.Ουαλίας (South Coast Labour Council).
Με τη μουσική ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο του. Παίζει διάφορα όργανα, αρκετά από τα οποία, μάλιστα, κατασκευάζει ο ίδιος. Δηλώνει παθιασμένος με την ελληνική μουσική και έχει επηρεαστεί από μεγάλους συνθέτες, όπως ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Λοΐζος, ο Μαρκόπουλος και άλλοι.
«Με την ποίηση του Βρεττάκου ήρθα σε επαφή πριν τρία χρόνια περίπου ενώ ερευνούσα μερικά έργα συγχρόνων λογοτεχνών, όπως του Γιάννη Ρίτσου και του Οδυσσέα Ελύτη» είπε ο κ. Ρόρρης, και συμπλήρωσε: «Με συγκίνησαν ιδιαίτερα ο βαθύτατος ανθρωπισμός του και η αγάπη του για την ειρήνη. Για πρώτη φορά έμαθα την ιστορία του Διστόμου, διαβάζοντας ποίηση του Νικηφόρου Βρεττάκου το 2009. Το ποίημα για το Δίστομο, για τη βαρβαρότητα της εκτέλεσης των αθώων κατοίκων, είχε μεγάλη επίδραση σε μένα. Διαβάζοντας για τα εγκλήματα πολέμου που οι Ναζί διέπραξαν στη 10η Ιουνίου 1944 στο Δίστομο εκτίμησα περισσότερο τη βαρύτητα των στίχων του Βρεττάκου και μου εμπνεύστηκα για να τους μελοποιήσω. Έτσι άρχισα μια εκπόνηση για τη σύνθεση μουσικής για έναν κύκλο 7 τραγουδιών, βασισμένα στην ποίηση του Βρεττάκου κυρίως γύρω από αυτή την πολεμική περίοδο.
»Τα θέματα που κυριαρχούν στην ποίησή του -ειρήνη, αγάπη, δικαιοσύνη- είναι και σήμερα επίκαιρα, όσο ποτέ».
Στη συνέχεια του τρέχοντος έτους ο Θανάσης Ρόρρης και η Ανθή Σιδηροπούλου προγραμματίζουν δημόσια παρουσίαση, στο Σίδνεϊ και ίσως και άλλες πόλεις, του δίσκου «Αντιλαλιές-Echoes», που έχουν φτιάξει με τα επτά ποιήματα του μεγάλου Έλληνα ποιητή. Για την ολοκλήρωση του έργου ο κ. Ρόρρης επικοινώνησε με το γιο του Νικηφόρου Βρεττάκου, Κώστα, ο οποίος έδωσε την συγκατάθεσή του για την μελοποίηση των ποιημάτων του πατέρα του.
[1]
Επιμνημόσυνη γονυκλισία
Στους εκτελεσμένους του Διστόμου
Δεν σας ξεχάσαμε.
Είναι η καρδιά μας ένα ευρύ πεδίο αναστάσεως.
Δεν σας αφήσαμε άνιφτους κι άντυτους,
όλο αίματα, τρύπες και χώματα.
Μάρτυς ο ήλιος μας δεν σας ξεχάσαμε!
Η καρδιά μας μεγάλωσε, απόχτησε ουρανό
με σελήνη κι αστέρια δικά της, λαμπρά,
για τους ήρωες, τους μάρτυρες τους αγίους της.
Σκηνώσατε μέσα της κι υπάρχει απ’ όταν
χάσατε εδώ τα παιδιά και τα σπίτια σας.
Υπάρχετε μέσα κι έξω από μας, στα δέντρα
που φυτέψατε και ψήλωσαν, άνθισαν, κάρπισαν
μόνα τους , δίχως εσάς. Δεν σας ξεχάσαμε!
Κι αν δεν σας κάναμε αιώνιο τραγούδι
δεν φταίμε εμείς. Σε τούτο τον τόπο
είναι πολλά αυτά που το ύψος τους
φαίνεται δύσκολα. Περιβλημένες από ένα
πλατύγυρο φως καμωμένο από διάφανο αίμα
οι μορφές σας, στέκουν πάνω απ’ την ποίηση.
Δε χωράνε στη μουσική. Ούτε φθόγγοι ούτε λέξεις
δεν φτάνουν να φτιάξουμε, ωραίο ωραίο, καθώς
θα της ταίριαζε, ένα ένδυμα στη θυσία σας.
Αν μπορείτε ν’ ακούσετε τη σιωπή μας, ακούστε τη
αδελφοί. Συγχωρέστε μας. Δεν σας ξεχάσαμε !
[2]
Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή
Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ’ όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους
Και τις πολιτείες μας
Πάνω στο χώμα σου είμαστε. Έχουμε πατρίδα.
Έχω κρατήσει μέσα μου τη ντουφεκιά σου.
Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του πολυβόλου.
Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε,
κ’ έρχονται στο μυαλό μου
κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα
που μοιάζουνε
σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο
έτσι μας μίλησε η καρδιά σου.
Κ’ είδαμε πος ο κόσμος είναι μεγαλύτερος,
Κ’ έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη.
Το πρώτο σου παιγνίδι: Εσύ.
Το πρώτο σου αλογάκι: Εσύ.
Έπαιξες τη φωτιά. Έπαιξες το Χριστό.
Έπαιξες τον Άη-Γιώργη και το Διγενή.
Έπαιξες τους δείκτες του ρολογιού που κατεβαίνουνε
απ᾿ τα μεσάνυχτα…
Έπαιξες τη φωνή της ελπίδας, εκεί που δεν υπήρχε φωνή.
Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει.
Ήταν καιρός! Δε βάσταξε ἡ καρδιά σου περισσότερο
Ν’ ακούς κάτω απ᾿ τη στέγη σου τα’ ανθρώπινα μπουμπουνιτά της Ευρώπης!
Άναψες κάτω απ᾿ το σακκάκι σου το πρώτο κλεφτοφάναρο…
Καρδιά των καρδιών! Σκέφτηκες τον ήλιο, και προχώρησες…
Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κ’ έπαιξες τον άνθρωπο!
