ΣΕ κατάσταση παρατεταμένης κρίσης βρίσκονται εκατοντάδες συμπάροικοι τις τελευταίες μέρες.
ΑΙΤΙΑ: η διακοπή της αναμετάδοσης των ελληνικών καναλιών από την πατρίδα.
ΤΕΤΟΙΟ πανικό δεν θυμάμαι να έχουμε ζήσει στο «Νέο Κόσμο» για πολλές δεκαετίες.
ΤΑ τηλέφωνα της εφημερίδας έχουν πάρει στην κυριολεξία φωτιά και δεν σταματούν να χτυπούν καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ωρου.
ΟΛΟΙ ζητούν να μάθουν «τι συμβαίνει με τα κανάλια», προσθέτοντας με έμφαση ότι «εμείς έχουμε πληρώσει…».
ΤΟ τι συμβαίνει, βέβαια, είναι απλό: η εταιρεία, που τα εκμεταλλευόταν με το αζημίωτο, τελεί υπό αναγκαστική διαχείριση.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι μέχρι οι ορκωτοί λογιστές να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση τα κανάλια θα σιωπήσουν.
ΤΟ κακό είναι ότι οι μεταδώσεις διεκόπησαν τη χειρότερη δυνατή στιγμή.
ΚΑΤΕΜΕΣΙΣ, δηλαδή, του χειμώνα, που όλοι χουζουρεύουν στη ζεστασιά του σαλονιού τους χαζεύοντας στην τηλεόραση.
ΑΝ κοντά σε αυτό προσθέσει κανείς ότι το ενδιαφέρον όλων ήταν αυξημένο, λόγω της κρίσης που διέρχεται η πατρίδα, των εκλογών και των αγώνων ποδοσφαίρου, αντιλαμβάνεστε τι γίνεται.
ΤΗ μεγαλύτερη ψυχολογική ζημιά την έπαθαν όσοι (και όσες) παρακολουθούν τις διάφορες σειρές.
ΕΔΩ μιλάμε για πραγματική… τραγωδία. Δεν είναι και λίγο στα καλά καθούμενα να σε αφήνουν συναισθηματικά μετέωρο.
ΞΕΝΟΥΣ έρωτες πια ζούμε όλοι και με ξένες έννοιες συμπληρώνουμε τα κενά της μοναξιάς μας.
ΟΙ σειρές αυτές σου δίνουν τη δυνατότητα να «ζήσεις», έστω και με τη φαντασία σου, ό,τι δεν πρόλαβες να ζήσεις. Όλα όσα έχεις στερηθεί.
ΕΙΝΑΙ, δηλαδή, μια κάποια λύση, ιδιαίτερα για άτομα που, λόγω ηλικίας, δεν έχουν πια άλλη επιλογή από αυτή του παθητικού παρατηρητή.
ΚΑΙ τέτοιοι παθητικοί παρατηρητές, που γεμίζουν το άδειο χρόνο τους, με τις (τηλεοπτικές) ζωές των άλλων, είναι η μεγάλη πλειοψηφία των συμπαροίκων που παρακολουθούν τα ελληνικά συνδρομητικά κανάλια.
ΑΥΤΟΥ του είδους οι τηλεθεατές βιώνουν αυτές της μέρες ένα πραγματικό μαρτύριο.
ΕΝΑ πρωτοφανές στερητικό σύνδρομο, παρόμοιο σε ένταση και διάρκεια, με αυτό που ζουν οι ναρκομανείς όταν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη δόση τους.
ΕΧΩ αρκετές φορές στο παρελθόν αναφερθεί στο θέμα τονίζοντας ότι ο ερχομός των ελληνικών καναλιών στη Αυστραλία ήταν ταυτόχρονα «ευλογία» και «κατάρα».
«ΕΥΛΟΓΙΑ», με την έννοια ότι αρκετοί συμπατριώτες μας βρήκαν συντροφιά και κάτι να περνούν πιο ευχάριστα το χρόνο τους.
ΗΤΑΝ μια παρηγοριά για τους ηλικιωμένους της παροικίας μας που, έτσι και αλλιώς, σπάνια πια βγαίνουν από το σπίτι, τα ελληνικά κανάλια.
ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ με αγωνία την εξέλιξη των σειρών που παρακολουθούσαν, έκαναν προβλέψεις, σχολίαζαν με άλλους αυτά που έβλεπαν και, γενικά, «σκότωναν» (έστω και με τον τρόπο αυτό) τον καιρό τους.
«ΚΑΤΑΡΑ» με την έννοια ότι δεχθήκαμε και εμείς εδώ και, μάλιστα, σε υπερβολικά μεγάλες δόσεις, την ελληνική τηλεοπτική αθλιότητα.
ΤΑ περισσότερα προγράμματα των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών μπορούν να συγκριθούν μόνο με σκουπίδια.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ κατάσταση επικρατεί και στην Αυστραλία. Με τη διαφορά ότι εδώ υπάρχουν και δύο κανάλια (ABC και SBS) στα οποία μπορείς, πού και πού, να βρεις κανένα πρόγραμμα ή ντοκιμαντέρ της προκοπής.
ΤΑ εμπορικά κανάλια και εδώ -όπως άλλωστε και στον υπόλοιπο κόσμο- δεν βλέπονται ούτε με σφαίρες.
ΚΑΙ μιας και το έφερε η κουβέντα να προσθέσουμε ότι και εδώ, που υποτίθεται ότι ένας τηλεθεατής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ποιοτικά προγράμματα, η μεγάλη πλειοψηφία επιλέγει τα σκουπίδια.
ΜΕ άλλα λόγια, για το γενικότερο χάλι του πλανήτη μας έχει και η τηλεόραση το μερδικό που της ανήκει.
ΣΤΗΝ πατρίδα μας ο τηλεοπτικός χαβαλές μεγαλούργησε και κατέρριψε πολλά παγκόσμια ρεκόρ, λόγω του ότι ο λαός είναι εθισμένος στη μιμητική υπερβολή.
ΕΧΟΥΜΕ μια μοναδική ικανότητα να ξευτιλίζουμε οτιδήποτε αντιγράφουμε και, μάλιστα, σε χρόνο-ρεκόρ.
ΕΙΤΕ πρόκειται για ιδεολογίες και οικονομικές θεωρίες είτε για τηλεοπτικά προγράμματα.
ΤΟ τι θα γίνει στη συνέχεια με τα ελληνικά κανάλια στην Αυστραλία δεν ξέρω.
ΥΠΟΘΕΤΩ ότι θα γίνει και στην περίπτωση αυτή ό,τι γίνεται πάντα. Δηλαδή, αν η αναμετάδοσή τους συνοδεύεται και από περιθώρια κέρδους, όλο και κάποιος επιχειρηματίας θα ενδιαφερθεί να τα εκμεταλλευτεί.
ΑΝ τα περιθώρια κέρδους έχουν εξαντληθεί, τότε θα πρέπει αυτοί που θέλουν να τα βλέπουν να βρουν άλλους τρόπους για να το κάνουν.
ΚΑΙ εδώ που έχει φτάσει η τεχνολογία σήμερα τα πάντα είναι δυνατά. Ακόμα και από τον υπολογιστή σας μπορείτε να τα παρακολουθείτε φτάνει να πληρώνετε μια συνδρομή.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ: όταν υπάρχει στη μέση κέρδος τα πάντα μπορούν να γίνουν στις μέρες μας.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ μη στενοχωριόσαστε και κάνετε λίγη υπομονή. Το πολύ-πολύ να δείτε τις σειρές σας με κάποια καθυστέρηση. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Πάμε πιο κάτω.
ΚΑΝΕΙΣ, απ’ όσους παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στην πατρίδα, δεν αποκλείει τη πιθανότητα να οδηγηθεί η χώρα και σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση μέχρι το Σεπτέμβριο.
ΑΝ το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής είναι παρόμοιο με αυτό του περασμένου μήνα υποχρεωτικά θα έχουμε μία από τα ίδια.
ΤΟ ότι σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας η χώρα παραμένει ακυβέρνητη δείχνει το μέγεθος της βαθιάς κρίσης που κάθε άλλο παρά μόνο οικονομική είναι.
ΝΑ το πω και αλλιώς για όσους συνεχίζουν να μην καταλαβαίνουν: το Μνημόνιο -για το οποίο τόσος λόγος γίνεται- δεν έφερε τη κρίση, αλλά η κρίση το Μνημόνιο.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ (όσο μπορώ) από μακριά την κατάσταση, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν υπάρχει επιστροφή.
Ο,ΤΙ είναι να γίνει, δηλαδή, θα γίνει, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι κυβέρνηση η χώρα.
ΤΑ αδιέξοδα είναι τέτοια, που ούτε μια ντουζίνα σούπερμαν δεν μπορούν να σώσουν τη χώρα εδώ που έχει φτάσει.
ΤΗΝ πορεία που ακολουθεί στην κατηφόρα ένα «τρελό» φορτηγό χωρίς φρένα, μου φέρνει στο μυαλό η πατρίδα μας.
ΜΟΝΟ με έναν τέτοιο (κινηματογραφικό) συμβολισμό μπορούν να περιγραφούν τα όσα διαδραματίζονται εδώ και δύο χρόνια.
ΣΤΗΝ καρότσα του φορτηγού, που όσο περνά ο χρόνος αυξάνεται η ταχύτητά του, βρίσκεται στοιβαγμένος ο λαός, ο οποίος και έχει πιαστεί στα χέρια για το ποιος ήταν υπεύθυνος για τη συντήρηση και ομαλή λειτουργία του οχήματος.
ΤΟ γεγονός ότι ο οδηγός και ο συνοδηγός το έχουν εγκαταλείψει πηδώντας έξω (όσο ήταν ακόμα καιρός), φαίνεται ότι δεν απασχολεί κανέναν.
ΤΟ μόνο που ενδιαφέρει τους επιβάτες όσο το φορτηγό ακολουθεί την τρελή του πορεία, είναι να φορτώσει ο ένας στον άλλο τις ευθύνες που το όχημα δεν έχει φρένα.
ΚΑΤΙ παρόμοιο συμβαίνει και με τη χώρα. Λόγια, λόγια, λόγια και μόνο λόγια.
ΕΧΟΥΜΕ αναλωθεί (και εξαντληθεί) να μιλάμε και να ξαναμιλάμε, αναλύοντας τις αιτίες της κρίσης και για το ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ, ενώ, παράλληλα, κανείς δεν κάνει πίσω από τις απόψεις του.
ΕΙΝΑΙ τραγικό να βλέπεις μια χώρα που βαδίζει τρία σχεδόν χρόνια σαν υπνωτισμένη προς την καταστροφή να μην μπορεί να αφυπνιστεί.
ΕΙΝΑΙ σαν να παρακολουθείς σε slow motion την τελευταία πράξη ενός αυτόχειρα, χωρίς να μπορείς να τον σταματήσεις.
ΔΕΝ ξέρω τι να πω για να εξηγήσω τα ανεξήγητα. Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω σε… μεταφυσικές λύσεις.
ΜΗΠΩΣ, δηλαδή, είναι «γραφτό» να καταστραφεί ολοσχερώς η χώρα προκειμένου (επιτέλους) να γεννηθεί κάτι καινούργιο.
ΜΗΝ ξεχνάμε ότι πίσω από κάθε καταστροφή κρύβεται μια ευκαιρία.
ΑΣ ελπίσουμε ότι δεν θα πρέπει να κάνουμε και τρίτες εκλογές είναι η μόνη ευχή που μπορούμε να κάνουμε.
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
