Το σοκ της αποχώρησης του Ζέλικο Ομπράντοβιτς από τον πάγκο του Παναθηναϊκού έκανε παγκόσμιο πάταγο… Άνθρωποι από αμέτρητες γωνιές, φίλοι του μπάσκετ, εξέφρασαν τη λύπη τους για τη διακοπή ενός αθλητικού ρομάντζου, μία σπάνιας συνεργασίας, που επί σχεδόν 13 χρόνια κάλυπτε (και με το παραπάνω) όλες τις προϋποθέσεις της τέλειας συνύπαρξης.
Ο «Ζοτς» είναι ένας καθημερινός άνθρωπος με υπερβολικά αυξημένο δείκτη ευφυΐας, αλλά με πάθη, λατρείες, αδυναμίες, χούγια, συνήθειες… Σαν όλους εμάς. Και η ευτυχία που είχαν οι Έλληνες ήταν να έχουν την ευκαιρία να τον έχουν στα… πόδια τους, να τον παρατηρούν σε όλες τις στιγμές του, εντός κι εκτός γηπέδου.
Δεν κρύφτηκε ποτέ, δεν σήκωσε ανάχωμα τη δημοσιότητά του και την αγάπη του κόσμου για να ακολουθήσει έναν… μοναστηριακό τρόπο διαβίωσης. Δεν ήταν απόμακρος, αναμείχθηκε στην κοινωνία, έγινε μέρος αυτής και το απολάμβανε. Έπινε τον καφέ του στον αγαπημένο χώρο του στο Κολωνάκι, το «Daily» του Γιώργου Ρεγγίνα, το οποίο ήταν και το πρώτο μαγαζί που επισκέφθηκε όταν το 1999, μένοντας στο «Χίλτον», αποφάσισε ένα βράδυ να πάρει τους δρόμους για να κάνει μία πρώτη γνωριμία με τη νυχτερινή Αθήνα και να ανιχνεύσει το πεδίο τριγύρω του ξενοδοχείου όπου διέμενε στην αρχή της καριέρας του.
Από εκείνη την ημέρα βρήκε το καταφύγιό του, που θα διατηρούσε επί 13 χρόνια, αναπτύσσοντας αδελφική φιλία με τον Γιώργο. Είναι κι αυτό ένα δείγμα του χαρακτήρα του. Όταν συναντήσει έναν χώρο που του αρέσει, συναντήσει αγάπη, σεβασμό και ζεστασιά, δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να τον εγκαταλείψει. Ακριβώς έτσι έγινε με τον Παναθηναϊκό, έτσι έγινε και με το «Daily»… Οι ανθρώπινες στιγμές του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Ελλάδα ήταν δύσκολο να κρυφτούν μετά από τόσα χρόνια.
Δεν φρόντισε και ο ίδιος να τις κρύψει, διότι δεν ήθελε. Είναι ανοιχτό βιβλίο ως χαρακτήρας κι αυτό είναι ίδιον των επιτυχημένων ανθρώπων. Σε αυτές τις δύο σελίδες εμείς θα επιχειρήσουμε να τις θυμηθούμε, φωτίζοντας κάποιες πλευρές που ενδεχομένως στο ευρύ κοινό να μην είναι τόσο διαδεδομένες. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν συμβεί, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έχει βάλει τη σφραγίδα του με ανεξίτηλο μελάνι στις καρδιές όχι μόνο των φίλων του Παναθηναϊκού, μα όλων αυτών που αγαπούν πραγματικά το μπάσκετ.
Ένα βράδυ, σε ένα από τα αγαπημένα στέκια του στο Κολωνάκι, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είπε «Φίλε, τι είναι τα χρήματα; Όταν ένας άνθρωπος έχει ας πούμε 10 εκατομμύρια, τι θα μπορούσε να αναζητήσει περισσότερο; Τι μπορεί να κάνεις με περισσότερα και το οποίο δεν μπορείς να κάνει με τα 10 εκατ.;». Στάση ζωής! Ήταν λίγες μέρες μετά την κλοπή που είχε στο σπίτι του, όπου του είχαν κλέψει πολλά χρήματα και το αυτοκίνητο… «Κόουτς, ήταν πολλά τα χρήματα; τον ρώτησε κάποιος… Ο «Ζοτς» έβαλε τα γέλια… «Ρε φίλε, who cares about money?» (ποιος νοιάζεται για τα χρήματα) απάντησε… Και το εννοούσε!
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έβαλε στη ζωή μας τον όρο pick `n’ roll και γενικώς ανέπτυξε την μπασκετική γνώση όλων όσοι ήθελαν να μάθουν και να διδαχθούν. Δεν ήταν ο πρώτος που το παρουσίασε στην Ελλάδα… Ήταν αυτός όμως ο οποίος στηρίζοντας ολόκληρη τη φιλοσοφία και την επιτυχία του πάνω σε αυτές τις τρεις λέξεις υποχρέωσε με όμορφο και πειστικό τρόπο τον απλό τηλεθεατή, τον απλό φίλαθλο, όχι μόνο να αναγνωρίσει την έννοια του pick `n’ roll, αλλά και να κάνει πιο σφαιρική τη γνώση του γύρω από το μπάσκετ. Να διαμορφώσει καλύτερη, πιο έγκυρη και πιο ολοκληρωμένη άποψη γύρω από αυτό το άθλημα.
Η παραμονή των εντός έδρας ευρωπαϊκών αγώνων είχε αναχθεί (για πολλά χρόνια) σε δημοσιογραφική ιεροτελεστία. Ήταν εκείνες οι μέρες που ο Ομπράντοβιτς παραχωρούσε συνεντεύξεις Τύπου και τις οποίες δεν έχανε κανένας δημοσιογράφος. Όχι γιατί ενδιαφερόταν να μάθει τις δηλώσεις του «Ζοτς» για τον επόμενο αντίπαλο, αλλά γιατί αυτή η συνάντηση εξελισσόταν σε ένα εκπληκτικό σεμινάριο μπασκετικής γνώσης με αλησμόνητες στιγμές.
Μερικοί από εμάς είχαμε την ευκαιρία και την τιμή να είμαστε παρόντες ίσως στη μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Πριν από δύο χρόνια ο «Ζοτς» διοργάνωσε στο Βελιγράδι μία ανεπανάληπτη βραδιά για να γιορτάσει την ολοκλήρωση των 50 ετών της ζωής και τα 25 της κόρης του Άνια, η οποία γεννήθηκε ακριβώς την ίδια ημερομηνία με τον «Ζοτς». Σε ένα απίστευτο πάρτι που στήθηκε στη Σερβία ο Ομπράντροβιτς, περιτριγυρισμένος από καλούς φίλους του (πάνω από 200), ήταν όσο πιο ανθρώπινος τον έχουμε δει ποτέ. Χόρεψε με τα αγαπημένα του χάλκινα (όργανα), γέλασε, ήπιε, συναναστράφηκε μαζί μας σε μία νύχτα που δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς από τους παριστάμενους.
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να απολαμβάνει τη ζωή, τη μουσική, την παρέα… Μέρα και νύχτα. Συχνά πυκνά επισκεπτόταν τα μαγαζιά όπου τραγουδάει ο Αντώνης Ρέμος τον οποίο λατρεύει για τα τραγούδια του. Έχει πάει εκεί με λογιών λογιών παρέες και πολλές φορές με Σέρβους καθώς ο Ρέμος είναι αγαπημένος και στο Βελιγράδι.
Η συλλογή που έχει από κοστούμια είναι απίστευτη. Είναι πολύ σπάνιο να δεις τον Ομπράντοβιτς να φοράει το ίδιο κοστούμι για δύο συνεχόμενους αγώνες και έχει ιδιαίτερη έφεση στο καλό ντύσιμο. Με εξαίρεση βέβαια κάποια πουκάμισα… λαχούρια, τα οποία λάνσαρε στην εκτός γηπέδου παρουσία του και ομολογουμένως… δεν είχαν και πολύ μεγάλη επιτυχία.
ΕΜΑΘΕ ΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ
Το μεγαλύτερο κατόρθωμα που μπορεί να πετύχει ένας προπονητής είναι να κάνει τους παίκτες να τον εμπιστεύονται. Να ακολουθούν, χωρίς δεύτερη σκέψη, τις οδηγίες του, έχοντας προ πολλού αποδεχτεί το… «Αφού το λέει ο κόουτς, έτσι θα είναι».
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα βεβαίως συστηματικής δουλειάς και μίας σχέσης που χτίστηκε τόσο μέσα όσο κι έξω από το παρκέ με τους παίκτες. Ακόμα και πριν από ματς που είχαν τρομακτικό βαθμό δυσκολίας ή ενώπιον δύσκολων καταστάσεων, ο Ομπράντοβιτς ήταν αυτός που μετέδιδε την πίστη του στους παίκτες. Και στο τέλος η ομάδα τα κατάφερνε.
Η ΟΜΕΡΤΑ ΤΩΝ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΩΝ
Είναι πασίγνωστο ότι από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού το πρώτο που επιχείρησε να προφυλάξει ήταν τα αποδυτήρια της ομάδας του. Να δημιουργήσει ένα άβατο, όπου ούτε θα έμπαινε ούτε όμως θα έβγαινε κάτι από εκεί μέσα, κάτι που είναι χαρακτηριστικό των πολύ σοβαρών ομάδων… Η ασπίδα έσπασε ελάχιστες φορές και η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ήταν και η τελευταία σοβαρή. Στο επεισόδιο που είχε ο Ομπράντοβιτς με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στον αγώνα με τη Δάφνη αποδείχτηκαν τόσο η νοοτροπία του «Ζοτς» όσο και η θεωρία του για τα αποδυτήρια. Ο μεγάλος καυγάς που είχε με τον Φράνκι, ο οποίος τότε θεώρησε ότι ο Σέρβος κόουτς δεν τον σεβόταν, εξελίχθηκε σε δυνατή φιλία μεγάλων προσωπικοτήτων, καθότι αμφότεροι διαχειρίστηκαν την κατάσταση με αντρισμό και ειλικρίνεια, στοιχεία που χαρακτηρίζουν και τους δύο.
Την επόμενη μέρα, όμως, το θέμα είχε βγει στις εφημερίδες. Και στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού έγινε πραγματικός χαμός. Οι υπαίτιοι τιμωρήθηκαν και ουσιαστικά εξαφανίστηκαν από τον «πράσινο» χάρτη. Έκτοτε όλοι ξέρουν ότι… τα εν οίκω μη εν δήμω. Και στην πρώτη προπόνηση που γίνεται κάθε χρόνο, όταν πια άπαντες είναι παρόντες, ένας παίκτης αναλαμβάνει στα αποδυτήρια να μεταφέρει το μήνυμα: «Από εδώ μέσα δεν βγαίνει τίποτα. Οι παλιοί είναι όλοι δοκιμασμένοι. Άρα, αν οι δημοσιογράφοι μάθουν κάτι, τότε θα ξέρουμε ποιοι θα είναι οι υπεύθυνοι».
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥ «ΖΟΤΣ»
Είναι αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Για να φτάσει κανείς τόσο ψηλά δεν αρκεί μόνο να είναι ικανός, αλλά να έχει και τον χαρακτήρα.
Σε πολλούς η παρουσία του είχε γίνει συνηθισμένη και φυσιολογική. Έλα όμως που δεν μπορεί να είναι τόσο… λογικό να έχεις σε μία τόσο μικρή χώρα (έστω κι αν ο σύλλογος είναι τεράστιος) τον… Μουρίνιο ή τον… Φέργκιουσον του μπάσκετ. Τα μεγέθη είναι (αναλογικά) τα ίδια! Ο τρόπος που πρέπει να απευθύνεται ο καθένας σε τέτοιες προσωπικότητες είναι ιδιαίτερος. Πολλοί από εμάς «γυμναστήκαμε» ώστε η δημοσιογραφία με τον Ομπράντοβιτς να είναι εποικοδομητική και ουσιαστική.
Διδαχθήκαμε (όχι από τον ίδιο, αλλά από τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις του) για τον σωστό τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνονται οι ερωτήσεις, ώστε ο κόουτς να μην έχει περιθώρια ελιγμών. Να είμαστε πιο διεισδυτικοί, πιο ολοκληρωμένοι και να βάζουμε σε λειτουργία την αντίληψη που έχει ο καθένας. Διότι ακόμα κι όταν ήθελε να πει κάτι ο «Ζοτς», το έλεγε τόσο έξυπνα που χρειαζόταν επεξεργασία για να το συλλάβει κανείς. Κι όταν βέβαια άκουγε πράγματα που δεν του άρεσαν, χρησιμοποιούσε τα ελληνικά ή τα αγγλικά. Έτσι, για να… συνεννοούμαστε καλύτερα.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΡΝΤΙ
Τη δόξα και το χρήμα ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τα απόλαυσε με τον Παναθηναϊκό και είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει, όπου κι αν τον βγάλει ο δρόμος του. Τα όνειρα που έχει ο «Ζοτς» για τον εαυτό του δεν έχουν σχέση με αυτά. Το πρώτο, να κάνει τον Παναθηναϊκό την κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη, του το διέκοψε ο χρόνος…
Το δεύτερο είναι συγκινητικό και ασυγκρίτως ρομαντικό… «Θέλω ο γιος μου, ο Τζόρντι, να παίξει μία μέρα στον Παναθηναϊκό. Αυτό είναι το όνειρό μου. Να μπει στο ΟΑΚΑ και να νιώσει αυτό που θα συμβεί. Κι εγώ σε μία γωνιά να το βλέπω, χωρίς να ξέρει κανείς ότι είμαι εκεί… Ούτε καν ο Τζόρντι».
