Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες του νέου βιβλίου της συμπαροίκου Νούλας Καραθανάση «Η Γόησσα», η εκτύπωση και βιβλιοδεσία του οποίου έγινε από την Λιάντας Κ. – Σανδρής Κ. Ο. Ε. Θεσσαλονίκης, και, που η συγγραφέας είχε την καλοσύνη να μας στείλει, εντόπισα μια περιγραφή που αν και ανήκει στη δεκαετία του ‘60, μέρος της, αντικατοπτρίζει κάλλιστα τη σημερινή πραγματικότητα.

Διαχρονικό; Διαβάστε: «… ο σύζυγός μου ήταν κτίστης. Αλλά ο κόσμος δεν είχαν να πληρώσουν και το βερεσέ τσάκιζε τους χτίστες που ήταν αγανακτισμένοι. Όταν μάλιστα έβλεπαν τους άλλους να φεύγουν στο εξωτερικό, είχε φόβους, ανησυχίες, ανασφάλειες. Εγώ δεν ήθελα ούτε να τ’ ακούω. Ήταν και η πολιτική κατάσταση τότε στην Ελλάδα. Ένα καζάνι που έβραζε…»

Διαβάζοντας, ο αναγνώστης βρίσκει μέσα στις 240 σελίδες του, προσωπικές εμπειρίες, βιώματα και γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της συγγραφέα και της οικογένειάς της.

ΜΑΓΕΙΡΕΥΑΜΕ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ

Από τα δύσκολα χρόνια στη γενέτειρα, τη Μολόχα Βοΐου Κοζάνης, τη μεγάλη τους απόφαση για το υπερπόντιο ταξίδι στην άλλη άκρη της γης, του τι μεσολάβησε, την εγκατάσταση στη θετή πατρίδα, τη σκληρή δουλειά κ.λπ., μέχρι ιστορικά και γεωγραφικά στοιχεία της αχανούς ηπείρου, καταγραφή κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων και παροικιακό παρασκήνιο, που έζησε και συνέλεξε η ίδια.

Έτσι διαβάζουμε αναφορές στη «γένεση» της χώρας, τους πρώτους κατοίκους της και τις δραστηριότητες των γηγενών σήμερα, την εξερεύνησή της από τους λευκούς, την εποχή της ανακάλυψης του χρυσού, την μεταπολεμική περίοδο, την εποχή της μαζικής μετανάστευσης, την φιλοξενία των μεταναστών στον Μεταναστευτικό Καταυλισμό στην Μπονεγκίλα, την συγκατοίκηση, «…είχε μεγάλη κουζίνα με δυο νεροχύτες, δυο τραπέζια. Μαγειρεύαμε με τη σειρά. Το ίδιο στο μπάνιο και το πλυσταριό», την αγορά του πρώτου σπιτιού, την ίδρυση παροικιακών συλλόγων, την έξοδο στους κινηματογράφους, άλλα και προσωπικές της στιγμές από εκδρομές και περιηγήσεις σε αξιοθέατα της Άσπρης γης.

ΕΔΩ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΟΥΒΑΛΩΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ωστόσο, σε στιγμές αυτοκριτικής, επαναφέρει τον αναγνώστη στο διά ταύτα. «… εδώ στην άκρη της γης υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες για δημιουργία. Το πήρα απόφαση. Εδώ σε αυτό το μέρος θα μείνουμε. Εδώ θα ζήσουμε κουβαλώντας πάντα μέσα μας την Ελλάδα».
«Η Γόησσα» είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων, πλημμυρισμένος με θύμισες και νόστο, εικόνες με φως αλλά και μουντές, σκλη­ρές και συ­νά­μα α­λη­θι­νές από τα χρόνια που πέρασαν και με όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες αλλά και τις χαρές που κουβαλούν, αυτούσια και με τη σφραγίδα της συγγραφέα.

Για την ζεστή κι ανθρώπινη στάση της πεθεράς της την ημέρας του αποχωρισμού, γράφει: «έκλαιγε έτσι, που μόνο μια μάνα ξέρει να κλαίει».
Η Νού­λα Κα­ρα­θα­νά­ση το γέ­νος Χα­τζη­κυ­ρια­κί­δη, γεν­νή­θη­κε στη Μο­λό­χα Βο­ΐ­ου Κο­ζά­νης α­πό γο­νείς πρό­σφυ­γες. Α­πό μι­κρή έ­δει­ξε α­γά­πη για τα γράμ­μα­τα. Πα­ντρεύ­τη­κε το Σάβ­βα Κα­ρα­θα­νά­ση και το 1966 με­τα­νά­στευ­σαν στη Μελ­βούρ­νη. Γρά­φει α­πό το 1977.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ

Βιβλία της που εκδόθηκαν είναι: «Κομ­μά­τια της α­γά­πης και της ζω­ής», «Κραυγές από το παρελθόν», «Κε­λα­ϊ­δι­σμοί», «Στο φρά­χτη σου μα­τώ­νω» και «Αυ­θε­ντι­κή, α­διά­ψευ­στη και βέ­ρα Μα­κε­δό­να». Διαθέτει επίσης κι ένα αξιόλογο ανέκδοτο έργο.

Αξίζει να αναφερθεί, ότι ποιή­μα­τα και άρ­θρα της δη­μο­σιεύ­τη­καν σε ε­φη­με­ρί­δες και πε­ριο­δι­κά. Έλα­βε μέ­ρος ως στι­χουρ­γός σε φε­στι­βάλ τρα­γου­διού και δια­κρί­θη­κε. Τι­μή­θη­κε ε­πί­σης α­πό το Αγ­γε­λί­δειο Ίδρυ­μα και τον Α­πρί­λη του 1997, τι­μή­θη­κε στο Λο­γο­τε­χνι­κό Δια­γω­νι­σμό Πο­λύ­πτυ­χο στην Α­θή­να, για την προ­σφο­ρά της στα ελ­λη­νι­κά γράμ­μα­τα της Αυ­στρα­λί­ας.

Εκ των πραγμάτων, η Νούλα Καραθανάση, με την πέ­να του έ­μπει­ρου ερ­γά­τη του λό­γου μέσα από τη «Γόησσα», μας μεταφέρει με τη δική της μα­ε­στρί­α από τον Ελληνικό χώρο στους Αντίποδες, την αρχόντισσα κόρη της γης, όπως την αποκαλεί, αυτήν που με τον τρόπο της μας κέρδισε, σαν ποθητή και δροσερή γυναίκα και γρήγορα μας μέθυσε. Με πάρκα, γέφυρες, άνετους δρόμους… με αρχοντικά που χάνονται στο πράσινο.

ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙ

Όμως δεν ξεχνά τη σκληρή δουλειά, όταν σκυμμένη πάνω σε μια ραπτομηχανή, μέσα σε ανθυγιεινές βιοτεχνίες ενδυμάτων, με το ρολόι του τοίχου να μη σαλεύει πεισματικά και να μοιράζεται το μεροκάματο με την Εφορία, να παλεύει για την οικογένεια της.
Το συμπέρασμα; «Τελικά, η Αυστραλία μας έδωσε δουλειά, όμως μας πήρε τα πάντα. Μας κράτησε. Κέρδισε τα παιδιά μας με τον τρόπο της. Γι’ αυτό κι εγώ μια χάρη της ζητώ. Να τα προσέχει!»

Ως επίλογο για τις δυο μας πατρίδες παραθέτω τις παρακάτω σειρές που θεωρώ ότι εκφράζουν τους περισσότερους από εμάς: «Η μια με γέν­νη­σε και με ε­μπνέ­ει και η άλ­λη με α­νάστη­σε και με κέρ­δι­σε. Πο­νά­ω και γρά­φω και για τις δυο».

Η Νούλα Καραθανάση ονομάζει την Αυστραλία γόησσα. Ίσως έχει δίκαιο. Αφού κατάφερε και μας κράτησε κοντά της!