ΚΑΘΕ χρόνο τέτοια εποχή η παροικία κάνει «κοιλιά» και χάνει το ρυθμό της.
ΑΙΤΙΑ της «απορύθμισης», η μαζική φυγή χιλιάδων συμπαροίκων για την πατρίδα.
ΕΔΩ και δεκαετίες λειτουργούμε σαν τα αποδημητικά πτηνά, που κυνηγούν τον ήλιο για να ξεχειμωνιάσουν.
ΑΝ το καλοσκεφτείτε η μετανάστευση σε τούτη χώρα, μπορεί να μας στέρησε πολλά, μας έδωσε όμως τη δυνατότητα να ζήσουμε περισσότερα καλοκαίρια.
ΔΕΝ είναι και λίγο πράγμα να έχεις τη δυνατότητα να ζεις κάθε χρόνο δύο καλοκαίρια.
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για να γίνει κάποιος καλοκαιρο-κυνηγός, δεν φτάνει μόνο να το θέλει, αλλά και να το μπορεί.
ΚΑΙ το «μπορεί» συνοδεύεται με δύο αυστηρά προαπαιτούμενα: πρώτον, να έχει στη διάθεσή του χρόνο και, δεύτερον, λεφτά.
ΟΣΟΙ εξ ημών, λοιπόν, διαθέτουν χρόνο και χρήμα, κάνουν τέτοια εποχή ηλιοθεραπεία, ενώ εμείς κάνουμε… θερμοθεραπεία στο σαλόνι μας.
ΤΟΝ πρόλογο τον έκανα προκειμένου να ερμηνεύσω την «ανησυχητική ησυχία» που επικρατεί στην παροικία μας τον τελευταίο καιρό.
ΜΕΧΡΙ και η κίνηση στον πεζόδρομο του Όκλι έχει ψιλοαραιώσει, λόγω του χειμώνα και της μαζικής φυγής της παροικιακής μας… κρέμας.
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι την βδομάδα που μας πέρασε δέχτηκα δύο τηλεφωνήματα από αναγνώστες της στήλης που ζητούσαν να πληροφορηθούν αν θα γίνουν φέτος εκλογές στη Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΙ οι άνθρωποι στο χαμό που γίνονταν όταν η Κοινότητα έμπαινε σε προεκλογική περίοδο (που συνήθως άρχιζε αμέσως μετά τις εκλογές και πριν το νεοεκλεγέν συμβούλιο συγκροτηθεί σε σώμα!), τους φαίνεται παράξενη η ησυχία που επικρατεί.
ΚΑΙ έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Πώς να πιστέψει κανείς ότι, αν και έχουν απομείνει μόνο έξι μήνες, δεν έχει βγει εκ μέρους της αντιπολίτευσης ούτε μια ανακοίνωση «για τα μάτια του κόσμου».
ΚΑΙ τι απέγιναν όλοι αυτοί (πρώην πρόεδροι, αντιπρόεδροι, γραμματείς, ταμίες, σύμβουλοι και υποψήφιοι) «που έπιναν νερό στο όνομά της» και σκίζονταν για την πρόοδο και την προκοπή της;
ΤΙ έγινε και ξέχασαν τόσο γρήγορα τον μεγάλο έρωτα του ακτιβιστικού τους βίου;
ΠΩΣ είναι δυνατόν να «μη δίνουν δεκάρα τσακιστή» για έναν οργανισμό που υπηρέτησαν πολλά χρόνια, αφιερώνοντας χιλιάδες ώρες της ζωής τους;
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ και εγώ, (όπως ενδεχομένως και ορισμένοι από εσάς), αν πραγματικά αυτό που τους έσπρωξε στην Κοινότητα ήταν αγνό ενδιαφέρον για κοινωνική προσφορά ή προσπάθεια να αναπληρώσουν το κενό του «εγώ» τους.
ΑΝ κρίνω από την ύστερη συμπεριφορά ορισμένων εξ αυτών, που όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο απομακρύνθηκαν από την Κοινότητα, «έριξαν πίσω τους μαύρη πέτρα», μπαίνω στον πειρασμό να συμπεράνω ότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η αυτοπροβολή τους και ελάχιστα άλλα πέρα αυτού.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ, κυρίως, σε αυτούς που υπηρέτησαν την Κοινότητα από υψηλά πόστα και «σου έκοβαν την καλημέρα» όταν έλεγες κάτι για τον οργανισμό με το οποίο και διαφωνούσαν.
ΚΑΙ οι χειρότεροι όλων αποδείχθηκαν τελικά αυτοί που είχαν για πολλά χρόνια ταυτίσει τον εαυτό τους με την Κοινότητα και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να παραμείνουν στην εξουσία, πιστεύοντας ότι έτσι και έφευγαν θα κατέρρεαν όλα.
ΜΙΛΩ γι’ αυτούς που είχαν πιστέψει ότι είναι αναντικατάστατοι, καλλιεργώντας την άποψη ότι έτσι και φύγουν θα επικρατήσει χάος και ο οργανισμός θα καταστραφεί.
ΚΑΙ αυτό που δεν μπορούν να αποδεχτούν «ούτε με σφαίρες», είναι ότι και μετά την απομάκρυνσή τους, η Κοινότητα συνεχίζει να υπάρχει και η Γη να περιστρέφεται.
ΑΥΤΟ που τους πληγώνει και κάνει το «εγώ» τους κουρελού είναι ότι υπάρχουν και άλλοι που διατίθενται να προσφέρουν και δεν αποτελούν εξαίρεση του κανόνα.
ΑΥΤΟΣ είναι και ένας από τους λόγους, που οι πρώην αξιωματούχοι, όχι μόνο της Κοινότητας, αλλά και άλλων παροικιακών μας φορέων, στην προσπάθειά τους να δικαιωθούν (ιστορικά) προφητεύουν μόνιμα την καταστροφή του οργανισμού που για χρόνια υπηρετούσαν.
ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίο ότι οι περισσότεροι πρώην πρόεδροι οργανισμών δεν θέλουν να δουν ούτε ζωγραφιστούς τους καινούργιους προέδρους.
ΣΤΗΝ πιο πάνω «πίκρα» των πρώην για τη σημερινή κατάσταση οφείλεται, ως ένα βαθμό, η σιωπή της αντιπολίτευσης, η οποία και αποτελείται σχεδόν από άτομα που έχουν υπηρετήσει την Κοινότητα από διάφορα πόστα.
ΕΝΑΣ άλλος λόγος, ενδεχομένως και πιο σημαντικός, είναι, ότι η πρώτη γενιά, που για δεκαετίες κρατούσε ζωντανό τον «εμφύλιο αλληλοσπαραγμό» και την παραδοσιακή αντιπαράθεση, που όλοι λατρεύαμε, γέρασε.
ΟΣΟΥΣ, δηλαδή, δεν απομάκρυναν οι αντίπαλοί τους, τους απομάκρυνε ο αδυσώπητος χρόνος, που δεν κάνει το χατίρι κανενός.
ΥΠΑΡΧΕΙ βέβαια και η κατηγορία των «παροπλισμένων», που έτσι και έτσι και γίνει κάποια κίνηση, θα δώσουν και πάλι το παρών τους για να ξεφύγουν από την κοινωνική τους αφάνεια.
ΑΝ αθροίσει κανείς όλα τα πιο πάνω και προσθέσει ότι το σημερινό συμβούλιο τα έχει καταφέρει μια χαρά, γίνεται κάτοχος ολόκληρης της εικόνας.
ΜΕ λίγα λόγια, όταν έχεις ένα συμβούλιο που έχει καταφέρει να οργανώσει καλύτερα τις κοινοτικές δραστηριότητες και έχει κάνει σοβαρά ανοίγματα στη δεύτερη γενιά και την ευρύτερη κοινωνία, είναι δύσκολο να το πολεμήσεις και (σχεδόν) ακατόρθωτο να το κερδίσεις.
ΑΣΕ που ο κύριος κορμός της αντιπολίτευσης αποτελείται από έναν ιδεολογικά (και ηθικά) χρεοκοπημένο πολιτικό χώρο.
ΜΙΛΑΜΕ για πρώην ΠΑΣΟΚους -και μάλιστα παλιάς κοπής- που τους έχουν εδώ και καιρό ξεπεράσει οι εξελίξεις.
ΚΑΠΩΣ έτσι έχουν χοντρικά τα πράγματα, γι’ αυτό και βιώνουμε την ανυπαρξία της αντιπολίτευσης.
ΝΑ σημειώσω εδώ ότι μειώθηκε σημαντικά, την τελευταία διετία και ο αριθμός των μελών της Κοινότητας, αφού αυτοί που τους στράτευσαν δεν φρόντισαν να ανανεώσουν τις συνδρομές τους μιας και δεν θα τους χρειαστούν, λόγω του ότι δεν θέτουν υποψηφιότητα.
ΝΑΙ, σας λέω, έγινε, για άλλη μια φορά, ότι συνέβαινε τα τελευταία 50 χρόνια, όταν άλλαζε η διοικητική «φρουρά» στην Κοινότητα.
ΟΙ ηγέτες, που εγκατέλειπαν τον οργανισμό, έπαιρναν, για να έχουν παρέα στην αβάσταχτη μοναξιά τους και τα μέλη που είχαν επιστρατεύσει, πολλά μάλιστα από τα οποία, δεν γνώριζαν πού πέφτει η Κοινότητα.
ΕΤΣΙ χάθηκαν και την τελευταία τριετία ολόκληρες στρατιές μελών από το κοινοτικό μητρώο.
ΠΑΝΕ σας λέω οι 300 του… Λεωνίδα, ο Ιερός Λόχος των 200 Μανιατών (από τη… Μεσσηνιακή Μάνη), οι ορδές από την Αιτωλοακαρνανία και οι ποντιακές και άλλες συμμαχίες.
ΧΑΘΗΚΑΝ όπως είχαν εμφανιστεί, χωρίς ουσιαστικά να αφήσουν τίποτα πίσω τους. Τζάμπα πήγε τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός.
ΠΟΥ σημαίνει ότι όλο το κακό αφορούσε ουσιαστικά προσωπικές αντιπαραθέσεις του στιλ «γιατί εσύ και όχι εγώ» και όχι προβλήματα της Κοινότητας.
ΕΧΟΥΜΕ μια μοναδική ικανότητα ως λαός να προσωποποιούμε όλα τα προβλήματα.
ΑΠΟ τη στιγμή που διαφωνείς με κάποιον για οποιοδήποτε θέμα, το παίρνει (και) προσωπικά.
ΜΙΛΩΝΤΑΣ για το θέμα των εκλογών και της αντιπολίτευσης με έναν αξιωματούχο της Κοινότητας, μου είπε ότι δεν υφίσταται πλέον αντιπολίτευση.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι έτσι και δεν υπάρξουν άλλοι υποψήφιοι, πέραν αυτών που θα υποδείξει το παρόν Διοικητικό Συμβούλιο δεν πρόκειται να γίνουν εκλογές.
ΑΝ γίνει κάτι τέτοιο -πράγμα που δεν πιστεύω, αφού όλο και κάποιος περίεργος θα βρεθεί να βάλει υποψηφιότητα για πλάκα- αυτή θα είναι η πρώτη φορά στην υπεραιωνόβια ιστορία της Κοινότητας που θα συμβεί.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να προσθέσω ότι τον Οκτώβριο αρχίζει η κατεδάφιση του παρόντος κτιρίου και στη συνέχεια η ανέγερση του καινούργιου.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όποιος θέλει να φωτογραφηθεί μπρος στο υπάρχον κτίριο ή να κάνει ένα «ταξίδι» με το (ιστορικό) ασανσέρ μέσα στο οποίο έχει κατά καιρούς εγκλωβιστεί κόσμος και κοσμάκης, θα πρέπει να βιαστεί.
ΑΥΤΑ για σήμερα, για να μη ξεχνάμε και ποιοι είμαστε θα τα πούμε πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.