ΤΑ παιδικά μου απωθημένα με υποχρεώνουν από καιρό σε καιρό, να παρακολουθώ (πού και πού) κανένα αγώνα της Formula 1.
Ο τελευταίος αγώνας, την περασμένη Κυριακή, έγινε στη Γερμανία και, μάλιστα, στο «σπίτι» της Mercedes, στην πίστα του Χόνκεχαϊμερ.
ΟΙ Γερμανοί (και όχι μόνο) περίμεναν ότι θα κέρδιζε τον αγώνα κάποιο μονοθέσιο της Mercedes και, μάλιστα, με Γερμανό οδηγό.
ΣΤΑ δοκιμαστικά (για την κατάταξη της εκκίνησης) η Mercedes και οι Γερμανοί οδηγοί πήγαν καλά, γεγονός που έκανε τους πάντες πιο αισιόδοξους.
ΤΕΛΙΚΑ όμως και παρά την άψογη γερμανική προετοιμασία, συνέβη και στον αγώνα της Formula 1 ό,τι συνέβη και πριν ένα μήνα στο ποδόσφαιρο: τον αγώνα κέρδισε ο Ισπανός οδηγός της Ferrari, Φερνάντο Αλόνσο.
ΜΕΤΑ τον αγώνα, μια παλιά δόξα της Φόρμουλα 1, ο Νίκι Λάουντα, ανέβηκε στην εξέδρα να συγχαρεί τους νικητές και να τους πάρει επιτόπου και μια μίνι «συνέντευξη».
ΠΛΗΣΙΑΣΕ, λοιπόν, τον Αλόνσο και τον ρωτάει πώς αισθάνεται που κέρδισε τη Mercedes μέσα στη Γερμανία, σε μια χρονική στιγμή που υπάρχει μια πολιτική «κόντρα» μεταξύ Γερμανίας και Ισπανίας.
Ο Ισπανός πιλότος χαμογέλασε, διευκρινίζοντας, παράλληλα, ότι δεν ασχολείται με το σπορ της πολιτικής.
«ΤΟ μόνο που έχω να πω», πρόσθεσε, «είναι ότι κέρδισε ένας Ισπανός οδηγός, με ιταλικό αυτοκίνητο σχεδιασμένο από Έλληνα»!
ΜΠΟΡΕΙ η απάντηση να μοιάζει με ανέκδοτο (και, μάλιστα, πετυχημένο, λόγω συγκυριών), αλλά αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και τις δυνατότητες του ευρωπαϊκού Νότου.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να προσθέσω ότι, εδώ και μια εξαετία σχεδιαστής της ιστορικής Ferrari, που έχει δρέψει δάφνες στους αγώνες ταχύτητας, είναι ο 44χρονος συμπατριώτης μας, Νίκος Τομπάζης.
ΕΚΤΟΣ των άλλων, ο Νίκος είναι και γνώριμος του «Νέου Κόσμου», αφού η θεία του, Ματίνα Παναγιωτοπούλου, εργάζεται στην εφημερίδα… 50 χρόνια!
Ο Νίκος έρχεται στη Μελβούρνη κάθε χρόνο όταν γίνεται το Grand Prix στην πίστα του Albert Park, ενώ στη δουλειά και τη σταδιοδρομία του είχε αναφερθεί και ο συνάδελφος, Ηλίας Ντωνούδης, πριν λίγα χρόνια.
ΠΑΜΕ πιο κάτω. Ο συνάδελφος, Δημήτρης Τρωαδίτης, με τον οποίο και μοιράζομαι το γραφείο, φροντίζει συστηματικά να ενημερώνει για τα όσα λαμβάνουν χώρα στην ελληνική αριστερή διανόηση.
ΕΙΝΑΙ «ψωνισμένος» ο τύπος με αυτά τα πράγματα και εδώ και πολλά χρόνια συγκεντρώνει σχετικά βιβλία αλλά και «υλικό» από το internet (άρθρα, μελέτες, παρουσιάσεις και λοιπά).
ΤΗΝ περασμένη εβδομάδα μου έδωσε μια σειρά άρθρων από ένα αφιέρωμα που είχε κάνει το 2006 το περιοδικό «Νέα Κοινωνιολογία» στον Κώστα Παπαϊωάννου.
ΚΑΙ για όσους δεν τον γνωρίζουν σημειώνω ότι ο Κώστας Παπαϊωάννου υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες διανοητές της εποχής του.
ΓΟΝΟΣ μιας εύπορης μικροαστικής οικογένειας, γεννήθηκε στο Βόλο και τελείωσε το Γυμνάσιο στη Βαρβάκειο. Το 1941 μπήκε στη Νομική Σχολή όπου και αποφοίτησε το 1944.
ΤΗΝ ίδια εποχή, ως φοιτητής, οργανωμένος στην Αριστερά, έλαβε μέρος στην αντίσταση και το 1944 συνελήφθη και φυλακίστηκε για λίγους μήνες.
ΤΑ Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς αναχώρησε μαζί με πολλούς άλλους συνομήλικούς του για τη Γαλλία με το θρυλικό πλοίο «Mataroa».
ΜΕ το ίδιο καράβι, που συμβολίζει πλέον τη φυγή της ελληνικής αφρόκρεμας στη Δυτική Ευρώπη, έφυγαν πάνω από 200 συμπατριώτες μας. Νέοι επιστήμονες, συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες.
ΤΗ φυγή τους από την Ελλάδα της εποχής εκείνης, που μόλις είχε βγει από την κατοχή και ετοιμαζόταν για τον εμφύλιο, οργάνωσε ο τότε Γάλλος διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου της Αθήνας, Οκτάβ Μερλιέ.
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, συνταξιδιώτες του Κώστα Παπαϊωάννου ήταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Κώστας Αξελός, ο Νίκος Σβορώνος, ο Εμμανουήλ Κριαράς, ο Γιάννης Ξενάκης, ο Μέμος Μακρής, η Έλλη Αλεξίου, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, η Μιμίκα Κρανάκη και πολλοί άλλοι τα ονόματα των οποίων μου διαφεύγουν.
ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ από τη μετέπειτα λαμπρή σταδιοδρομία των περισσότερων από τους επιβάτες του «Mataroa» στις τέχνες και τα γράμματα, μπορούμε πλέον εκ του ασφαλούς να συμπεράνουμε ότι τα σημαδιακά εκείνα Χριστούγεννα του 1945 έφυγε ο ανθός της Ελλάδας.
ΚΑΙ ευτυχώς που έφυγαν γιατί αρκετοί από αυτούς, είτε θα σάπιζαν εξόριστοι στα ξερονήσια, όπως συνέβη και με χιλιάδες νέους τότε, είτε θα κατέληγαν σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα.
Ο Παπαϊωάννου μαζί με τον Καστοριάδη και τον Αξελό θεωρούνται σήμερα μεταξύ των μεγαλύτερων διανοητών της μεταπολεμικής Ευρώπης και δεν είναι τυχαίο ότι άφησαν πίσω τους τεράστιο συγγραφικό έργο.
ΝΑ προσθέσουμε εδώ ότι γνωρίζονταν καλά και μεταξύ τους (Παπαϊωάννου και Αξελός ήταν και συμμαθητές στη Βαρβάκειο) πριν αναχωρήσουν για την Γαλλία.
ΣΕ σχέση με τους άλλους δύο, θα λέγαμε ότι ο Παπαϊωάννου «παρέμεινε πιο Έλληνας» αφού και μέχρι το 1969 συνέχιζε να αρθρογραφεί σχεδόν αποκλειστικά σε ελληνικά περιοδικά της δεκαετίας του 1950.
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ήταν επίσης και ο ιδεολογικός δρόμος που επέλεξε, ενώ αρνήθηκε να ακολουθήσει και τη μόδα της εποχής και να ενταχθεί σε κάποιο κόμμα ή ομάδα.
ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ «μόνος και στα δικά του» ακολουθώντας ακαδημαϊκή καριέρα και διδάσκοντας σε διάφορα πανεπιστήμια.
Ο Παπαϊωάννου, σε αντίθεση με τους άλλους δύο μεγάλους συμπατριώτες μας διανοούμενους, άρχισε από τα νεανικά του χρόνια (και πριν φύγει για το Παρίσι) να ασκεί έντονη κριτική στη μαρξιστική ιδεολογία.
Ο λόγος που ασχολούμαι σήμερα μαζί του είναι γιατί η ερμηνεία που έδωσε για τη σοβιετική γραφειοκρατία μου θύμισε έντονα τη σημερινή γραφειοκρατία της πατρίδας μας.
ΕΠΕΙΔΗ, για να αναφερθώ στα φιλοσοφικά του επιχειρήματα δεν θα μας έφτανε ολόκληρη η εφημερίδα, θα προσπαθήσω με δυο κουβέντες να εισέλθω (πολύ χοντρικά) στην ουσία, συμπυκνώνοντας τις απόψεις του.
Ο κίνδυνος, βέβαια, να μη τις αποδώσω σωστά είναι μεγάλος, αλλά θα το διακινδυνεύσω, γιατί αξίζει τον κόπο.
ΑΡΧΙΖΩ τονίζοντας ότι με τον μαρξισμό δεν τα πήγαινε καλά και συμφωνούσε περισσότερο με τις απόψεις του Χέγκελ, παρά με αυτές του Μαρξ, για τον οποίο και πίστευε ότι αυτά που έγραψε δεν έχουν καθολική, παρά μόνο μερική ισχύ και αφορούσαν τη Δυτική Ευρώπη της εποχής του και, ιδιαίτερα, τη Μεγάλη Βρετανία στην οποία και έζησε και τα περισσότερα χρόνια της γόνιμης πνευματικής ζωής του.
ΑΥΤΟΣ είναι και ένας από τους λόγους, ισχυρίζεται ο Παπαϊωάννου, που καμιά κομμουνιστική επανάσταση δεν έγινε όπως την περιέγραφε στα βιβλία του. (όλες έγιναν μετά από πολέμους και κατάρρευση των χωρών που επικράτησαν και καμιά από το προλεταριάτο).
ΕΠΙΣΗΣ, καμιά επανάσταση δεν έγινε σε βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα που διέθετε προλεταριάτο, σημειώνοντας, ότι και οι δύο μεγάλες κομμουνιστικές επαναστάσεις (σοβιετική και κινέζικη) έγιναν σε καθαρά αγροτικές χώρες της Ανατολής.
Η ρωσική επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917, έγινε στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μετά την ήττα του ρωσικού στρατού, όπως έγινε στην ίδια χώρα και η (αποτυχημένη) επανάσταση του 1905 μετά την ήττα των Ρώσων στο πόλεμο κατά της Ιαπωνίας.
ΤΟ κενό που παρουσιάστηκε το 1917, μετά τη διαλυτική ήττα, εκμεταλλεύτηκε ο Λένιν και το κόμμα των μπολσεβίκων καταλαμβάνοντας την εξουσία.
Η διδακτορία του προλεταριάτου, η οποία προβλεπόταν από τον Μαρξ, μετετράπη πολύ σύντομα σε δικτατορία χωρίς το προλεταριάτο ή για να ακριβολογούμε σε δικτατορία επί του προλεταριάτου.
Η στρέβλωση ξεκίνησε με το καλημέρα και σε αυτό συνέβαλε κυρίως η κουλτούρα του ρωσικού λαού (και των ηγετών του βεβαίως) η οποία και είχε σφυρηλατηθεί στα σαλόνια της ολιγαρχίας και στις συνωμοσίες της χριστιανικής ορθοδοξίας.
ΜΕΣΑ σε μια τριετία, σύμφωνα με το συμπατριώτη μας διανοούμενο, τα μέλη της γραφειοκρατίας αυξήθηκαν από 1.600.000 την εποχή του Τσάρου σε 4.500.000!
Η γραφειοκρατία αυτή κατάφερε να γίνει, όχι μόνο κράτος εν κράτη, αλλά να αντικαταστήσει και την υποτιθέμενη κομμουνιστική επανάσταση.
ΓΙΑ να καταφέρει, μάλιστα, να παραμείνει στα πράγματα, επέβαλε και τη φρικτή τρομοκρατία που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι.
ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΑ, θα έλεγα ότι ο Παπαϊωάννου προσπαθεί να αποδείξει στα γραπτά του ότι ο μαρξισμός το μόνο που μπορεί να γεννήσει είναι ολοκληρωτικά συστήματα διακυβέρνησης.
ΚΡΑΤΟΣ εν κράτη είναι και η χαλαρή ελληνική γραφειοκρατία, η οποία τη μόνη ιδεολογία που έχει είναι η λούφα και η κονόμα.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί, αφού έχει καταφέρει να βάλει στο χορό τους πάντες.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που με κάνει να πιστεύω ότι μόνο μια επανάσταση θα σώσει την πατρίδα μας από τη θηλιά των γραφειοκρατών. Γεια χαρά.
