Υποθέτω, ότι και εσείς, οι αναγνώστες και αναγνώστριες, «επενδύετε» από το περίσσευμα του χρόνου σας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Οι περισσότεροι Έλληνες, θεωρούμε δικαιολογημένα –κατά τη γνώμη μου– ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι «δικοί μας» και υποχρεούμεθα, ως εκ τούτου, αν παρακολουθούμε πως τους διαχειρίζονται οι ξένοι στους οποίους τους εμπιστευόμαστε.
Δεν ξέρω πώς αισθάνεστε εσείς, κάθε τετραετία. Εγώ διαπιστώνω –από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα– έναν απογοητευτικό εκφυλισμό των Αγώνων της «ευγενούς άμιλλας», του «ευ αγωνίζεσθε» σε εμποροπανηγύρεις της Nike, της Adidas, της Puma, της Coca-Cola, των McDonald’s και πάσας άλλης πολυεθνικής, που πληρώνει στους «αθανάτους» της ΔΟΕ –τους δήθεν θεματοφύλακες του ολυμπισμού –το τίμημα της μετάλλαξής τους σε παγκόσμια έκθεση των προϊόντων τους.
Διαπιστώνω, ότι η εμπορικοποίηση –τραγική συνέπεια της οποίας είναι η περίληψη στους Ολυμπιακούς Αγώνες και κατ’ ευφημισμόν σπορ– τους έχει μεταβάλει σε χωριάτικο πανηγύρι στο οποίον συμμετέχουν μαθητευόμενοι μάγοι μέχρι τυχοδιώκτες.
Διαπιστώνω, με μεγάλη δόση πικρίας και απογοήτευσης, ότι η νοοτροπία της μονοπωλιακής εκμετάλλευσης των Αγώνων από τις πολυεθνικές έχει περάσει στους αθλητές, με συνέπεια η «πλάση σιδερένιων και άξιων κορμιών» και πνευμάτων, κατά το «νους υγιής εν σώματι υγιές» να αντικαθίσταται από την πλάση «παχιάς τσέπης» με την εξασφάλιση ενός χρυσού μεταλλίου.
Βλέπω, με οίκτο, αθλητές και αθλήτριες να κλαίνε γοερά μπροστά στις κάμερες, διότι πήραν αργυρό ή χάλκινο μετάλλιο ή δεν ανέβηκαν στο βάθρο των νικητών, συμπεριφορά που αντανακλά την αλαζονεία με την οποία προπονητές, κράτη, γονείς, συγγενείς, γνωστοί και φίλοι εμβολιάζουν τους αθλητές και τις αθλήτριες.
Ο τίτλος τιμής, της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν μετρά, πλέον, αν η συμμετοχή δεν συνοδεύεται με ένα μετάλλιο, ει δυνατόν χρυσό, που θα εξασφαλίσει μεγάλα χρηματικά οφέλη στον αθλητή και την αθλήτρια από τα οποία ο μέσος φορολογούμενος, που επιδοτεί με τους φόρους του την προετοιμασία και τη συμμετοχή αθλητών και αθλητριών στους Αγώνες δεν λαμβάνει ούτε ένα σεντ.
Δυστυχώς, ουδείς κάνει τον κόπο να υπενθυμίσει στους αθλητές και τις αθλήτριες, ότι δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν να πρωτεύουν όλοι. Ότι η επιτυχία και η αποτυχία συγγενεύουν και ότι θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι επαρκώς και για τα δύο.
Διερωτώμαι, τέλος, αν πολιτισμένοι άνθρωποι σαν εμάς, δικαιούμαστε να κακοποιούμε τόσο βάναυσα την κληρονομιά μας εξ ονόματος της νεωτερικότητας και του υλικού κέρδους.
Αν δικαιούμαστε να υποβαθμίζουμε συνεχώς και επιμόνως το ολυμπιακό πνεύμα και το ολυμπιακό θέαμα με μετριότητες σαν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, την επιβολή μονοπωλιακών περιορισμών στους αθλητές, την εμπορική αντί της υγιούς αγωνιστικής στοχοθεσίας, την ταπείνωση αθλητών και αθλητριών χωρίς δυνατότητες να διακριθούν ή διότι απέτυχαν στην προσπάθειά τους να διακριθούν.
Θεωρώ, ότι κανένα λογικός άνθρωπος δεν τολμά να φθείρει ηθελημένα την κληρονομιά του με κίνητρο το οικονομικό κέρδος. Γι’ αυτό θεωρώ τους «αθανάτους» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και τους υποστηρικτές τους δολιοφθορείς του ολυμπισμού.
