Προχθές είχαμε Δεκαπενταύγουστο και η «Ορθόδοξη» Ελλάδα γιόρτασε την Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλ. το θάνατο της μητέρας του Θεού. Διαβάζω στη Βικιπαίδεια (Vikipedia):
«Κατά την παράδοση, όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η παναγία ανελήφθη στους ουρανούς».
ΑΠΛΗΣΤΟΣ ΝΟΥΣ
Πόσο ευτυχισμένος θα ήμουν αν ο νους μου δεν ήταν τόσο άπληστος! Δυστυχώς, είναι άπληστος, αλλά όχι άπλυτος. Είναι καθαρός νους που θρέφεται μόνο με απορίες και ερωτηματικά. Με βάση το πιο πάνω «χαριτωμένο» ελληνικό κείμενο που φιλοξενείται στη Βικιπαίδεια, ρωτώ: α) Ποιος παραμέρισε τα σύννεφα και πληροφόρησε την Παναγία ότι πρόκειται να πεθάνει; β) Σε τι ηλικία πέθανε η Παναγία και από ποια αιτία θανάτου; γ) Πώς γίνεται οι νεφέλες να κουβαλούν όχι μόνο νερό αλλά και ολόκληρους ζωντανούς ανθρώπους; Αν ο τάφος της Παναγίας βρέθηκε άδειος, γιατί πρέπει να υποθέσουμε ότι υποχρεωτικά «ανελήφθη στους ουρανούς», και πού ακριβώς βρίσκονται αυτοί οι περιβόητοι «ουρανοί»;
Επειδή είμαι καταδικασμένος να κουβαλώ στη μυαλοθήκη μου έναν άπληστο νου, κάθισα κι «έδεσα» μερικά πράγματα μεταξύ τους για να καταλήξουμε σε κάποια (συν) περάσματα.
Ο θάνατος της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει με τα γενέθλια της δικής μας θεάς –της πανέμορφης γλαυκομάτας παρθένου Αθηνάς, πολιούχου και προστάτιδας της πόλης των Αθηνών (σήμερα πολιούχος της πόλης του Σωκράτη είναι κάποιος πρώιμος αποστάτης, ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης). Η δική μας θεά Αθηνά γεννήθηκε τον μήνα Εκατομβαιώνα του αττικού μηνολογίου (μέσα Ιουλίου– μέσα Αυγούστου) και προς τιμή της γέννησης της θεάς από το μέτωπο του πανεπόπτη Δία οι Αθηναίοι γιόρταζαν τα Παναθήναια με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Σήμερα τα Παναθήναια πετάχτηκαν σε μια αραχνιασμένη γωνιά, όπως για αιώνες ολόκληρους είχαν πεταχτεί και οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Το επίσημο «σπιτικό» της παρθένου θεάς Αθηνάς ήταν ο Παρθενώνας. Αιώνες αργότερα, με την δια πυρός και σιδήρου επικράτηση της νέας θρησκείες του Χριστιανισμού, ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία, αφιερωμένη σε μιαν άλλη παρθένα εβραϊκής καταγωγής, που άκουγε στο όνομα Μιριάμ (οι ελληνόφωνοι το έστριψαν σε «Μαρία»). Η Μαρία πολιτογραφήθηκε «Αθηναία», έλαβε την προσωνυμία «Αθηνιώτισσα» κι εγκαταστάθηκε με άνεση μέσα στην καρδιά του Παρθενώνα. Να σημειώσουμε εδώ ότι η Παναγία η «Αθηνιώτισσα» δεν μιλούσε τη γλώσσα των Αθηναίων. Επιπλέον, επειδή τόσο η θεά Αθηνά όσο και η θεά Άρτεμη ήσαν αειπάρθενες, οι χριστιανοί του 6ου αιώνα αποφάσισαν να κάνουν και τη δική του Θεοτόκο «αειπάρθενη»! Πριν από τον 6ο μ.Χ. αιώνα, το «θαύμα» της αειπαρθενίας της Παναγίας ήταν άγνωστο, δεδομένου ότι οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς βάζουν τη Μαρία να «τίκτει», όπως συμβαίνει με όλες τις γυναίκες του κόσμου.
Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς οι χριστιανοί μετέτρεψαν τον Παρθενώνα σε χριστιανική εκκλησία, με αποτέλεσμα το μνημείο να υποστεί σοβαρές αρχιτεκτονικές επεμβάσεις. Δεν αποκλείεται να ήταν δάχτυλο του μισέλληνα αυτοκράτορα Ιουστινιανού (6ος αιώνας), ο οποίος με τα διατάγματά του δεν έκλεισε μόνο τις φιλοσοφικές σχολές στην Αθήνα (το 529 μ.Χ.), δεν καταδίωξε μόνο και καυλοτόμησε τους πολυθεϊστές Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που προσπαθούσαν να διαφυλάξουν ακέραια την πατρώα τους θρησκεία, αλλά επιπλέον, ο άξεστος σμιχτοφρύδης, διέταξε όλοι οι αρχαίοι ελληνικοί ναοί να μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες προκειμένου να «εξαγνιστούν»!
Ο ταλαίπωρος Παρθενώνας της παρθένου Αθηνάς, που όλοι έτρεξαν να τον απογυμνώσουν από το απαράμιλλο αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό του κάλλος, δέχτηκε και άλλες ύβρεις: οι Λατίνοι, καταλαμβάνοντας την Αθήνα, μετέτρεψαν και αυτοί τον Παρθενώνα σε καθολική εκκλησία και της έδωσαν το όνομα «Santa Maria di Atene», ενώ οι Τούρκοι δεν δίστασαν να μετατρέψουν τον Παρθενώνα σε τζαμί.
Δυστυχώς, ο Παρθενώνας, περνώντας από τη μια παρθένα στην άλλη, δεν κατάφερε να γλιτώσει. Κάπως καλλίτερα γλίτωσε ο παρακείμενος ναός του Ηφαίστου, κάτω στην αρχαία αγορά, που και αυτός μετατράπηκε –πώς γαρ ου;– σε χριστιανική εκκλησία προς τιμή του Αγίου Γεωργίου (όχι τον Ηπειρώτη με τη λευκή φουστανέλα και το κόκκινο φέσι, αλλά τον καβαλάρη που σκοτώνει τον δράκο – ένα μοτίβο αρχαίο θρακικό). Το μόνο αρχιτεκτονικό μέλος του Παρθενώνα που γλίτωσε από τα σφυριά και τους λοστούς των φανατικών καλόγερων του Μεσαίωνα,, και βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση στο Μουσείο Ακρόπολης, είναι μια μαρμάρινη μετόπη που οι χριστιανοί φαντάστηκαν ότι απεικονίζει τη σκηνή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου!
Αυτά τα λίγα για σήμερα, φίλες και φίλοι της αρχαίας ελληνικής ψυχής. Έχετε άπληστο νου και ρίξτε στο παχνί του χιλιάδες εύλογες απορίες. Έρρωσθε!
