Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου ‘άνοιξαν την όρεξη’ των μεγάλων κεφαλών της Μελβούρνης που βρίσκονται στο τιμόνι των μεγάλων συμβάντων, να φιλοξενήσει η πόλη μας ξανά τους Ολυμπιακούς.
Μιλούν, βέβαια, για τους αγώνες του 2024 ή του 2028. Κάπου επτά δεκαετίες μετά τους ιστορικούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης του 1956, που συνέπεσαν και με το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των Ελλήνων μεταναστών.
Εκείνος που ενθουσιάστηκε πρώτος και εξέφρασε σοβαρά την ιδέα η Μελβούρνη να γίνει ξανά το κέντρο του κόσμου για δύο εβδομάδες, το λιγότερο, είναι ο πρώην άρχων των μεγάλων συμβάντων της Μελβούρνης και πρώην δήμαρχος Ρον Γουόκερ.
ΣΧΕΔΟΝ ΕΤΟΙΜΟΙ
Πρώτα θα πει ότι ‘είμαστε σχεδόν έτοιμοι’ και για να κλείσει τον κύκλο των αμφιβολιών των αμφισβητιών, θα προσθέσει ‘και αν δεν είμαστε έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας να ετοιμαστούμε’.
Φοβερά επιχειρήματα σίγουρα που δεν εκπλήσσουν κανέναν όταν συνδέονται με τον φλογερό, ενθουσιώδη και επιτυχημένο μεγαλοεπιχειρηματία και εμπνευστή μεγάλων ιδεών, Ρον Γουόκερ.
Το «μπροστά μας», είναι μια κουβέντα γιατί, στην ουσία, ο Ρον πάει πίσω σ’ ένα παλιό ανεκπλήρωτο όνειρο…
Οι Μελβουρνιώτες, βέβαια, είναι συνηθισμένοι όχι μόνο στα μεγάλα λόγια, αλλά και τα μεγάλα έργα του Γουόκερ.
Οι μεγάλες ιδέες του, όμως, είναι εκείνες που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους κοινούς θνητούς.
ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ
Οι μεγαλύτεροι θα τον θυμούνται το 1974, όταν ήταν δήμαρχος Μελβούρνης, να δηλώνει ότι θα φέρει μεγάλες προσωπικότητες, όπως τον πρίγκιπα Ραινιέρ, στη Μελβούρνη.
Δύο δεκαετίες αργότερα, τον είδαν να στέκεται, πανύψηλος κι επιβλητικός, δίπλα στον Τζεφ Κένετ, να υπόσχεται ένα Grand Prix, καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο, αγνοώντας τις έντονες διαμαρτυρίες του κοινού για τη μετατροπή ενός δημόσιου πάρκου σε χώρο για κούρσες αυτοκινήτων.
Ο άνθρωπος που στα 35 του έγινε άρχων της πόλης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λάτρευε τα φώτα της δημοσιότητας, είχε όμως και όλα τα απαραίτητα φόντα για να τα ελκύει αξιοκρατικά.
ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΟΝΕΙΡΟ
Ποιος είπε ότι τα παλιά όνειρα ξεχνιούνται; Πάνε πάνω από δύο δεκαετίες που ο εμπνευσμένος αρχηγός εργάστηκε με πάθος δίπλα σε δύο πρωθυπουργούς της Μελβούρνης, τον Τζον Κέϊν και την Τζόαν Κέρνερ για να κερδίσει η Μελβούρνη τους Ολυμπιακούς του 1996.
Όταν το 1990, τους πήρε η Ατλάντα, οι φίλοι του θα πουν ότι ‘πληγώθηκε βαθειά’. Ασυνήθιστος να χάνει, πήρε την αποτυχία της Μελβούρνης, ως απόρριψη προσωπική.
Δεν πτοήθηκε, βέβαια, απόδειξη ότι η δεκαετία του 1990 υπήρξε από τις πιο δημιουργικές και λαμπρές της παρουσίας του στον δημόσιο χώρο. Τότε ηγήθηκε του πολύκροτου οργανισμού Australian Grand Prix Corporation, μια θέση που επρόκειτο να κρατήσει για χρόνια, καθώς επίσης και της λειτουργίας του Crown casino, επί Τζεφ Κέννετ.
Κατηγορήθηκε ότι, ως ευνοούμενος του κόμματος των Λίμπεραλς, εύρισκε τις πόρτες πάντα ανοιχτές στους χώρους που ο ίδιος είχε επιλέξει, όχι απλώς να είναι, αλλά να πρωτοστατεί.
Κατάφορες ανακρίβειες και ανυπόστατες κατηγορίες, θα πουν οι εν τοις πράγμασι, αλλά και οι απέξω, δεδομένου ότι δεν άργησε να αποδειχτεί ότι ήταν ο ‘αγαπημένος και της απέναντι πλευράς’.
Όντως, όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία η Τζόαν Κέρνερ, το 1992, τον κάλεσε να ηγηθεί του οργανισμού των μεγάλων συμβάντων της Μελβούρνης – Melbourne Major Events. Φυσικά, γνώριζε τις ικανότητές του, δεδομένου ότι είχε συνεργαστεί μαζί του για την υποψηφιότητα της Μελβούρνης το 1990 στους Ολυμπιακούς.
ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ
Επίσης, όταν ο Στηβ Μπρακς ήλθε στην αρχή το 1999 κράτησε τον Γουόκερ στην περίοπτη θέση της ηγεσίας των Μεγάλων Συμβάντων της Μελβούρνης, ενώ λίγο αργότερα τον βρίσκουμε να ηγείται και της Επιτροπής των Κοινοπολιτειακών Αγώνων που έλαβαν χώρα στη Μελβούρνη το 2006.
Ο ίδιος θα πει ότι ο ρόλος αυτός του έδωσε μεγάλη ικανοποίηση και , κατά κάποιον τρόπο, τον αποζημίωσε για την απογοήτευση που είχε νοιώσει όταν η Μελβούρνη απέτυχε το 1990 στην υποψηφιότητα που είχε θέσει για τους Ολυμπιακούς του 1996.
Θα πει χαρακτηριστικά: «Είχαμε μια ευκαιρία την οποία χάσαμε, μάθαμε όμως πολλά και αυτό μας βοήθησε στο να κερδίσουμε την υποψηφιότητα στους Κοινοπολιτειακούς Αγώνες, ξεκινώντας από ένα προσωπικό τεσσάρων ατόμων και φθάνοντας στα χίλια, δουλεύοντας δίπλα–δίπλα με όλους αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους».
«Δίπλα–δίπλα», είναι ένας λόγος, γιατί ο Γουόκερ δεν μπερδεύεται, λένε, στα πόδια κανενός, μέχρι να αποφασίσει να εξετάσει κάποιο σημείο και τότε θα φτάσει… μέχρι το κόκκαλο, κάνοντας ερωτήσεις και όλα τα έγγραφα φύλλο και φτερό. Γι’ αυτό κανείς δεν ξέρει πότε θα έλθει η σειρά του, οπότε όλοι είναι πάντα έτοιμοι. Φοβερή τακτική που θα τη ζήλευαν πολλοί. Όπως ζηλεύουν και την ψυχραιμία του. Ποτέ δεν εκρήγνυται, όσο και αν ενοχληθεί, πιστεύοντας ότι ‘αφενός χάνεται πολύτιμη ενέργεια και αφετέρου πολύτιμος χρόνος μέχρι να συνέλθει το άλλο μέρος και να βρει τους κανονικούς ρυθμούς του’.
Αναφορικά μ’ αυτό, ο ίδιος θα πει: « Εκείνο που αντιπαθώ στην πολιτική είναι ότι μερικοί πολιτικοί δίνουν χώρο μέσα τους στην εμπάθεια και αυτό είναι ένα πραγματικά απαίσιο στοιχείο στον πολιτικό χώρο. Συχνά λέω στους φίλους μου πολιτικούς ‘κράτα τη ψυχραιμία σου. Βγάλε το μίσος από μέσα σου γιατί σε αποδυναμώνει, σε καίει χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι’.
ΤΟ ‘ΝΑΙ’ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ
Σήμερα που οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου τού ξύπνησαν το παλιό, ανεκπλήρωτο πάθος για τους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης, προσπαθεί να μεταδώσει τον ενθουσιασμό του και στους άλλους που έχουν λόγο και αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτό.
Εκείνον που κέρδισε από την αρχή είναι ο σημερινός άρχων της πόλης, ο Ρόμπερτ Ντόιλ τον οποίο ακούμε να λέει με ενθουσιασμό που θυμίζει Γουόκερ: «Κάνετε μεγάλα όνειρα. (Dream large). Είμαστε η πρωτεύουσα του αθλητισμού, όχι μόνο της Αυστραλίας, αλλά του κόσμου ολόκληρου.
Τα οφέλη που θα αποκομίσουμε είναι πολύ μεγαλύτερα από το κόστος».
Μιλώντας για κόστος, η αίτηση ανάληψης των Αγώνων θα στοιχίσει $100 περίπου εκατομμύρια, ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αν γίνουν στην πόλη μας, πάνω από $3 δις.
Την ιδέα υποστηρίζει και ο σημερινός γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Κυπέλλου Κρίκετ που θα γίνει το 2015 στη Μελβούρνη, Τζον Χάρντεν, τονίζοντας ότι η Μελβούρνη έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει την υποψηφιότητα των Ολυμπιακών Αγώνων, δεδομένου ότι έχει τις κατάλληλες υποδομές.
Ο Μπρένταν ΜακΛέμεντς, εντούτοις, πρόεδρος της Επιτροπής Μεγάλων Διοργανώσεων στη Μελβούρνη, θα πει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε τους κατάλληλους χώρους, την τεχνογνωσία και τις ικανότητες. Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες που μετράνε, όπως για παράδειγμα, το διεθνές ημερολόγιο συμβάντων, καθώς και ποιες άλλες πόλεις θα βάλουν υποψηφιότητα».
Οι αντιρρησίες θα πούνε ότι η Μελβούρνη δεν πρόκειται να τους πάρει γιατί ήδη τους φιλοξένησε το 1956 και το Σίδνεϊ το 2000.
Το Λονδίνο, όμως, να υπενθυμίσουμε, τους φιλοξένησε τρεις φορές, οπότε αυτό το επιχείρημα μάλλον δεν στέκεται.
Η Βρισβάνη, υποστηρίζουν άλλοι, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες, δεδομένου ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπως ανακοινώθηκε, θα γίνονται στο εξής, μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου, οπότε ο καιρός ευνοεί τον βορρά.
Το θέμα δεν είναι εύκολο, ποιος είπε όμως ότι ο Ρον Γουόκερ καταθέτει τα όπλα στα δύσκολα; Eδώ είμαστε και εδώ είστε για να δούμε τη συνέχεια…
