Θεμελιώδης αρχή του ελληνικού Δικαίου είναι η υποχρέωση εκείνου που ξεκινάει μία δικαστική διαδικασία εναντίον κάποιου άλλου, να κοινοποιήσει στον άλλον πριν από μία ελάχιστη χρονική προθεσμία το δικόγραφο (συνήθως αγωγή) με το οποίο υποστηρίζει ότι έχει μία αξίωση εναντίον του.
Κατά την τελωνειακή νομοθεσία το (ελληνικό) Κράτος επιβάλλει φόρους, δασμούς και πρόστιμα σε εκείνους που έχουν εισάγει στην Ελλάδα αυτοκίνητα, εφόσον έχουν προκύψει παραβάσεις, όπως όταν δεν έχουν πληρωθεί οι δασμοί και οι φόροι μετά το τέλος της περιόδου του καθεστώτος προσωρινής εισαγωγής, κατά την οποία ένα αυτοκίνητο παραμένει στην Ελλάδα χωρίς αρχικώς να έχουν καταβληθεί οι αναλογούντες δασμοί κλπ.
Η πράξη με την οποία το Κράτος διαπιστώνει τελωνειακή παράβαση και επιβάλει δασμούς, πρόστιμα κλπ. πρέπει κι αυτή να επιδίδεται στον υπόχρεο το αργότερο εντός τριών ετών από της εκδόσεώς της, άλλως η πράξη θεωρείται άκυρη.
Εξάλλου, εάν ο υπόχρεος δεν είναι κάτοικος Ελλάδος, αλλά διαμένει στο εξωτερικό και ειδικώς σε χώρα (όπως η Γερμανία), που έχει κυρώσει την Σύμβαση της Χάγης του 1965 για την επίδοση και κοινοποίηση στο εξωτερικό δικαστικών και εξώδικων πράξεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, η καταλογιστική δασμών, προστίμων κλπ. πράξη πρέπει να επιδίδεται στην γνωστή κατοικία του ενδιαφερομένου στο εξωτερικό, είτε με τον τρόπο επιδόσεως που προβλέπεται στην χώρα αυτή του εξωτερικού, είτε με κάποιον άλλον τρόπο που προβλέπει η Σύμβαση της Χάγης.
Δηλαδή, στις τελωνειακές παραβάσεις, όπως και στις αστικές και εμπορικές υποθέσεις, λόγω εφαρμογής του άρθρου 28 παρ. 1 του Συντάγματος, υπερισχύει η διεθνής νομοθεσία, (Σύμβαση της Χάγης) έναντι της εσωτερικής ελληνικής νομοθεσίας, που εν προκειμένω είναι ο Κώδικας Φορολογικής Δικονομίας, που προβλέπει ότι για να θεωρηθεί έγκυρη η επίδοση της καταλογιστικής πράξης στον κάτοικο εξωτερικού αρκεί η επίδοση στον Έλληνα Υπουργό των Εξωτερικών ή σε εντεταλμένο υπάλληλο του υπουργείου, χωρίς να εξετάζεται εάν η πράξη πράγματι επιδόθηκε στον κάτοικο εξωτερικού.
Στην υπ’ αριθ. 1903/2008 απόφασή του το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης εκδίκασε υπόθεση στην οποία κάτοικος Γερμανίας είχε εισάγει αυτοκίνητο στην Ελλάδα, αρχικώς με το καθεστώς προσωρινής εισαγωγής, δηλ. χωρίς καταβολή δασμών. Ακολούθως, απεκαλύφθη ότι το αυτοκίνητο αυτό είχε διαλυθεί λόγω συγκρούσεως και τμήματά του είχαν μεταπωληθεί. Για τον λόγο αυτό το τελωνείο επέβαλε πρόστιμα και δασμούς με πράξη του 1996. Η πράξη αυτή έπρεπε να είχε κοινοποιηθεί στην γνωστή στις ελληνικές αρχές διεύθυνση του ενδιαφερομένου στην Γερμανία εντός τριών ετών από της εκδόσεώς της το 1996 και η επίδοση έπρεπε να έχει γίνει κατά τους κανόνες της Συμβάσεως της Χάγης, με πραγματική επίδοση στην γνωστή διεύθυνση του υποχρέου στην Γερμανία και όχι με πλασματική επίδοση.
Ωστόσο, η πράξη δεν επιδόθηκε ποτέ σ’ αυτόν με πραγματική επίδοση, παρά μόνο με την από το εσωτερικό ελληνικό δίκαιο προβλεπόμενη πλασματική επίδοση στον Υπουργό των Εξωτερικών, με αποτέλεσμα η επίδοση να θεωρείται άκυρη. Αφού δεν έγινε επίδοση στον ενδιαφερόμενο ποτέ, επομένως ούτε και εντός τριετίας, συνάγεται ότι η πράξη του 1996 θεωρείται πλέον άκυρη.
Σʼ αυτό το συμπέρασμα κατέληξε το Δικαστήριο, κάνοντας δεκτή την προσφυγή του ενδιαφερομένου που ήσκησε το 2003, όταν έμαθε περί της πράξεως που του επέβαλε δασμούς και πρόστιμα και αφού με πληρεξούσιό του στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στην Στουτγκάρδη Γερμανίας εξουσιοδότησε δικηγόρο στην Ελλάδα να ασκήσει προσφυγή για ακύρωση της πράξεως, λόγω μη εμπροθέσμου και προσηκούσης επιδόσεως στην γνωστή διεύθυνσή του στην Γερμανία.
*Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρʼ Αρείω Πάγω, Master of Laws. bm-bioxoi@otenet.gr και ktimatologiolaw@yahoo.gr
