Την Κυριακή, 9 Σεπτεμβρίου και ώρα 3.30μμ, στο Κοινοτικό Κέντρο Αγίων Αναργύρων, Willesden Street, Oakleigh, το πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου La Trobe, σε συνεργασία με  τον Ελληνοαυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο, τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων και τις Εκδόσεις «Αφροδίτη», σας προσκαλούν στην παρουσίαση του Α’ Τμου της αυτοβιογραφίας της Έρμας Βασιλείου με τίτλο «Μπορείς ακόμα κι ονειρεύεσαι – Η μεγάλη εποχή των βροχών και η μικρή της ξηρασίας».
Την παρουσίαση θα κάνει η υπεύθυνη του προγράμματος Δρ Μαρία Ηροδότου.

Στην εκδήλωση θα παρουσιαστεί και σειρά ποιητικών συλλογών της ακαδημαϊκού και συγγραφέα από τον ποιητή κ. Δημήτρη Τρωαδίτη. Επιπρόσθετα, ανάλυση και παρουσίαση της συλλογής «Ιδού η Γυνή, μην αφήσεις», θα γίνει από τη δημοσιογράφο κ. Ρένα Φραγκιουδάκη
Για την ποιήτρια θα μιλήσει η Δρ Χριστίνα Φασουλιώτου, του Πανεπιστημίου Μελβούρνης.
Θα ακολουθήσει μικρή δεξίωση. Όλοι ευπρόσδεκτοι.

Το βιβλίο αυτό είναι το απόσταγμα των όσων πέρασε η συγγραφέας μέχρι τώρα και το μεγάλο ευχαριστώ στη Φύση που τη διέσωσε, τη δυνάμωσε και την ελευθέρωσε. Που γενναιόδωρα της χάρισε ζωή και αξιοπρέπεια και τώρα, τη στιγμή της ανάστασης, την τέχνη της γραφής της.
Η Έρμα Βασιλείου έζησε από πολύ μικρή σε οξύμωρα περιβάλλοντα, με το μεγάλο κι ασήκωτο, προστακτικό καθήκον της ερμηνείας και ισορροπίας των ανεξήγητων που θα έβρισκε μπροστά της.

Όπως λέει η ίδια η συγγραφέας, η ζωή της κινήθηκε μέσα από «διασταύρωση λαών, πολιτισμών, ηθών και εθίμων, γλωσσών, ιστορικών γεγονότων, θρησκευτικών πεποιθήσεων, ηθικών αξιών, και τέχνης. Αφέθηκε σε μένα να ισορροπήσω όλα τα αμφιλεγόμενα και αντιμαχόμενα, αφέθηκε σ’ ένα παιδί να βρει ν’ ακολουθήσει όλα όσα οι πολλοί από τη νόρμα εμπνέονται κι ακολουθούν.

Μια διασταύρωση, για όλους φέρνει πεδία γνώσης, εμπειρίες, μνήμη και κυριότερα, αισθήματα που περιγράφουν όσα καταλήγουν σε μας και μας διαμορφώνουν. Περισσότερο, όμως, παρουσιάζεται εδώ, στην ιστορία της ζωής μου, σαν μια διαρκής τριβή και μάχη με τ’ αντίθετα, αυτά που αναιρούνται από άλλα, ή μάχονται για να παραμείνουν, γιατί είναι δυνατά και άκακα, γιατί τα φέρνω όλα πιστά και ιερά μαζί μου. Όσα ακολούθησα και ασπάστηκα, μέσα από τη τριβή των οξύμωρων και την πάλη των αντίθετων, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, λόγω ηλικίας ή παιδείας, στο πολύπλοκο και κυματώδες ταξίδι μου και έφτιαξαν την ουσία του κόσμου, της τέχνης και των πιστεύω μου βρίσκω πως είναι σήμερα το μήνυμά μου, αυτό που ουσιαστικά είμαι».

Και συνεχίζει: «Αυτό το γράψιμο, σχετικά με την πιστή απεικόνιση των βιωμάτων και της μνήμης, δεν ήταν δύσκολο γιατί από φύση μου είμαι εκδηλωτική, αποκαλυπτική. Αλλά η βιογραφία, και κυρίως η αυτοβιογραφία, δεν χρειάζεται μόνο το έμφυτο θάρρος μας, κάτι που εύκολα και από φύση προσφέρουμε. Έχει απαιτήσεις η αλήθεια. Ζητά το τέλειο φυλλοβόλο για να κρεμάσει τις σελίδες της. Μια αλήθεια που κρύβει συχνά ο άνθρωπος για λόγους αξιοπρέπειας. Η αλήθεια φαινομενικά μόνο σου παίρνει την αξιοπρέπεια, ουσιαστικά στη δίνει, στη δίνει διπλή. Σου λέει σε διάλεξα γιατί θα δώσεις ό,τι σάρκα φοράς… δεν είναι τυχαία που διάλεξα εσένα, ξεγύμνωσε το δέντρο σου. Ζητά ψυχή και βρίσκουμε ότι αυτό μας σκοτώνει, ζητάει όλη την ψυχή μας η αλήθεια, γιατί, ναι, αγαπούμε χωρίς κρίση αλλά που όταν βάλουμε την κρίση στην αγάπη μας θα δούμε αποτελέσματα, τα κεριά μιας ανάστασης…

»…  Μέσα από δεινά και κακουχίες, τρομακτικές κακουχίες, έμαθα τις αλήθειες μου. Αλήθειες όμως που αν μου έλεγε σήμερα κάποιος ‘ θα σου τα δώσω όλα, και την ειρήνη μέσα σου, και πλούτη και ευμάρεια αλλά θα σου πάρω πίσω τις αλήθειες σου’ θα έλεγα ένα εκκωφαντικό όχι! Θα έλεγα πως αν είχα ακόμα μια ζωή να ζήσω, την ίδια και πιο δύσκολη, με τις ίδιες και χειρότερες εμπειρίες θα το δεχόμουν, φτάνει μονάχα να κρατούσα τις αλήθειες μου. Και θα την ζούσα πάλι ολόιδια, για μιαν μόνο αλήθεια που θα μου είχε ίσως ξεφύγει και δεν θα είχα κρατήσει. Οι αλήθειες ευλογούν, γίνεσαι ευλογημένος. Οι αλήθειες σε μαθαίνουν πώς να τις χειρίζεσαι, γίνεσαι σπουδαγμένος, θέλουν μεγάλη ευγένεια οι αλήθειες, γίνεσαι ευγενής. Και όπως ξέρουμε από το γαλλικό noblesse oblige, η ευ-γένεια, η καλή γενιά, σε υποχρεώνει να γίνεις υπεύθυνος… έτσι ακριβώς και οι αλήθειες σου, σε θέλουν υπεύθυνο να πεις, να δώσεις πράσινα λιβάδια ονείρων και ευτυχίας στον άνθρωπο.

Η πλάση διαλέγει δύσκολα παραδείγματα για να δικαιολογήσει τη συμβίωση των οξύμωρων. Η ελάχιστη μικρή και ταπεινή προσφορά μου πλήγωσε εμένα περισσότερο, όταν μέσα σε όσα είπα, έπρεπε να μιλήσω για τους οικείους μου. Ο λεβέντης πατέρας μου και η υπομονετική, όμορφη σε όλα μητέρα μου με ενεθάρρυναν για την αλήθεια πάντα και τη βελτίωση του κόσμου γύρω μου. Μου έχουν συμπαρασταθεί νοερά όλο το διάστημα που έγραφα τη βιογραφία μου.

Είναι αποκαθηλωτική (excruciating) η εξομολόγηση. Μα όταν το κατορθώσουμε, η κρίση παίρνει αξία, όχι μόνο μέσα από μια κατάθεση αλλά την αξία πως αντέξαμε ένα επιπρόσθετο ξέσχισμα, μια ταπείνωση, ίσως, για χάριν του συνόλου. Μια ταπείνωση, ωστόσο, που αξίζει τον κόπο να περάσουμε για την καθαρότητα της εικόνας και την εξιλέωση των λαθών, όσων έφυγαν και δεν μπόρεσαν να εξομολογηθούν στον άνθρωπο και όσων έμειναν αλλά βάζουν σε δεύτερη μοίρα εγωισμό και ιδιοτέλεια.
Αυτό ελπίζει η κοπιώδης παρούσα μου γραφή. Ελπίζει πως θα ελπίζετε. Από το τίποτε. Από το τίποτε σε αναδεύει η πλάση».