Να, λοιπόν, που και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι, που ανεξάρτητα φυλής, εθνικότητας και θρησκείας, κατατάσσουν τη φιλία στα υπέρτατα αγαθά. Αναγνωρίζουν τη βοήθεια που τους προσφέρθηκε και την καλοσύνη με την οποία τους περιέβαλαν κάποιοι, κάπου, κάποτε και πριν εγκαταλείψουν τα εγκόσμια αισθάνονται την ανάγκη να πουν το τελευταίο ευχαριστώ. Ευτυχισμένοι αυτοί που αξιώθηκαν και έγιναν αποδέκτες αυτού του ανεκτίμητου δώρου και ευλογημένοι αυτοί προσέφεραν απλόχερα και ανιδιοτελώς ένα χέρι βοήθειας.
Πολλοί χαρακτηρίζουν τη φιλία σαν το παλιό καλό κρασί. Που καθώς περνούν τα χρόνια, γίνεται πιο εύγευστο και σπάνιο στο είδος του, μέχρι την τελευταία σταγόνα. Στην περίπτωσή μας τα συναισθήματα από μια ανθρώπινη σχέση, μια γνήσια ελληνοτουρκική φιλία, αφού ρίζωσαν και φώλιασαν στα κατάβαθα της καρδιάς, απειλούνται από τον άπληστο χρόνο που καιροφυλακτεί να μας κλείσει τα μάτια…
Λοιπόν, μήπως το εργοστάσιο πλεκτών Yarra Falls στο Johnston St., στο Abbotsford, σας θυμίζει κάτι; Μήπως κάποιο δικό σας πρόσωπο εργάστηκε εκεί;
Αν ναι, τότε ελάτε να ξεδιπλώσουμε μαζί το νήμα της μνήμης.
YARRA FALLS ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΛΕΚΤΩΝ
Ο Bekir και η Elbide Elham, τουρκικής καταγωγής, μετανάστευσαν στην Αυστραλία το 1971 μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους. Στόχος, όπως άλλωστε και όλων των προγενέστερων μεταναστών, ήταν η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στη νέα γη, για την οικογένειά τους.
Μια μέρα, ο κ. Bekir, συνάντησε στο τρένο-γραμμή προς το Northcote, εντελώς τυχαία την Ασημούλα, η οποία μιλούσε τουρκικά. Στην κουβέντα πάνω και μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, μοιράστηκαν τα προβλήματα, τα βάσανα της ξενιτιάς, τις δυσκολίες με τη γλώσσα, το οικονομικό και άλλα πολλά. Πριν χαιρετηθούν, ο κ. Bekir είπε στην Ασημούλα ότι η σύζυγός του ψάχνει για δουλειά. Τότε η φιλεύσπλαχνη συμπάροικος, χωρίς μεγάλη σκέψη, αποτάθηκε στη συννυφάδα της Τούλα που εργαζόταν στο πλεκτήριο Yarra Falls.
Χωρίς χάσιμο χρόνου και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, η κ. Elbide, άρχισε δουλειά στο εργοστάσιο. Ήταν η πρώτη και απλόχερη βοήθεια που δέχθηκε από ανθρώπους έξω από το οικογενειακό της κύκλο. Γιατί οι δυο Σαμαρίτισσες δεν σταμάτησαν εκεί. Πρόσφεραν στην οικογένεια ρουχισμό, έπιπλα και σε πολλές περιπτώσεις έκαναν διερμηνεία, στα τούρκικα και στα ελληνικά, μέχρι να ορθοποδήσει η «καλή γειτόνισσα» στον εργασιακό της χώρο και να βρει η οικογένεια το δρόμο της στα πρώτα τους βήματα στη νέα πατρίδα.
ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΣΑΜΑΡΙΤΙΣΣΕΣ ΑΣΗΜΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΛΑ
Η οικογένεια θυμάται ότι ήταν όντως μια πολύ δύσκολη περίοδος όπου όλα τα μέλη είχαν την ανάγκη στήριξης και αγάπης.
Η κ. Elbide Elham, εργάστηκε μαζί με την Τούλα από το 1972 έως το 1975. Μια γνωριμία, που όπως εξηγεί η 76χρονη κ. Elham, σημάδεψε και άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Ωστόσο, έχασαν την επαφή. Σαράντα χρόνια μετά, τελευταία επιθυμία της ηλικιωμένης πλέον κυρίας, είναι να συναντήσει και να πει ακόμα ένα ευχαριστώ από καρδιάς, ίσως το τελευταίο, στην Ασημούλα και στη Τούλα, για την καλοσύνη και την ανιδιοτελή αγάπη τους τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Γέφυρα επικοινωνίας, ο «Νέος Κόσμος». Να τι είπε η θυγατέρα της Kerry Cokelek. «Η μητέρα μου επιθυμεί πάση θυσία να συναντήσει και να ευχαριστήσει προσωπικά τις δυο καλοσυνάτες κυρίες, που ήταν συννυφάδες, την Ασημούλα και τη Τούλα. Απευθύνομαι, λοιπόν, σε εσάς και σας παρακαλώ, μέσω της εφημερίδας, να βοηθήσετε ώστε να μπορέσουμε να έλθουμε σε επαφή με τις δυο κυρίες με τα φιλάνθρωπα αισθήματα και την απέραντη καλοσύνη που συμπαραστάθηκαν στην οικογένειά μας», λέει η Kerry.
Στη συνέχεια θα πει ότι οι δυο ομογενείς, δέθηκαν μαζί τους με πραγματική φιλία, την εποχή που η μητέρα της, είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη.
ΙΣΧΥΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ
«Ήταν οι πρώτες, εκτός των ομοεθνών μας, που μας βοήθησαν. Γι’ αυτό και η μητέρα μου τις έχει συνέχεια στη σκέψη της. Όταν, δε, συναντά Ελληνίδες, εντελώς αυθόρμητα, ρωτά, αν γνωρίζουν τις καλές της φίλες. Την Ασημούλα και τη Τούλα» προσθέτει.
Πρόσφατα, η μητέρα της επέστρεψε από ταξίδι στην Τουρκία και, δυστυχώς, δεν είναι πολύ καλά με την υγεία της. «Το μεγαλύτερο πράγμα που επιθυμεί και που σημαίνει πολλά γι αυτήν, είναι να χαιρετήσει και να πει ακόμα ένα ευχαριστώ στις δυο καλές της φίλες», σημειώνει.
Μια γλυκιά ανθρώπινη ιστορία, με πρωταγωνιστές τρεις απλοϊκούς ανθρώπους από τη διπλανή πόρτα. Ένα ισχυρό μάθημα ανθρωπιάς, αλληλοβοήθειας και εκτίμησης του συνανθρώπου μας, χωρίς φραγμούς και σύνορα. Μια ελληνοτουρκική φιλία σε όλο της το μεγαλείο!
Εμείς με τη σειρά μας, εκ μέρους της «καλής γειτόνισσας», απευθυνόμαστε σε εσάς, τους καλούς μας αναγνώστες, ιδιαίτερα όσοι μένετε γύρω από το Darebin Rd., στο Northcote, και σας παρακαλούμε, να την βοηθήσετε να βρει τις παλιές της φίλες.
Αν εργαστήκατε στο Yarra Falls ή γνωρίζετε τις κυρίες Ασημούλα (το σπίτι της ήταν κοντά στο Dennis Station και κάποιες πληροφορίες λένε ότι μετακόμισε στην Bundoora) και Τούλα, επικοινωνήστε με τα Γραφεία μας στον αριθμό 9482 4433.