Με φανερή συγκίνηση, αλλά και άμετρο θαυμασμό, μίλησε η πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Τζούλια Γκίλαρντ, για τον πατέρα της, μετά τον ξαφνικό θάνατό του, το Σάββατο πρωί, στην Αδελαΐδα.
«Ήταν ο άνθρωπος που με ενέπνευσε. Εκείνος που με δίδαξε ότι τίποτε δεν κερδίζεται στη ζωή χωρίς σκληρή εργασία. Μου μετέδωσε το πάθος του για την κοινωνική δικαιοσύνη, την πίστη του στο Εργατικό Κόμμα και το συνδικαλισμό» είπε στα μέλη της Συνόδου Κορυφής των Χωρών του Ειρηνικού, στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, πριν επιστρέψει εσπευσμένα στην Αδελαΐδα, προκειμένου να είναι κοντά στην οικογένειά της, στις δύσκολες αυτές στιγμές.
Κάνοντας μια αναδρομή σε χαρακτηριστικά σημεία της ζωής του πατέρα της, η πρωθυπουργός θα πει: «Ήταν από ένα μικρό χωριό ανθρακωρύχων και υποχρεώθηκε ν’ αφήσει το σχολείο σε ηλικία 14 χρόνων. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να εξελιχτεί σ’ ένα άτομο με υψηλές ιδέες, αγάπη για την πολιτική και την ποίηση. Ο πατέρας μου υπήρξε πηγή έμπνευσης για μένα. Εκείνος με δίδαξε ότι τίποτε στη ζωή δεν αποκτάται χωρίς σκληρή εργασία και το απέδειξε με το να εργάζεται σε δύο διαφορετικές δουλειές, η μια βάρδια να ακολουθεί την άλλη. Μου ενέπνευσε το πάθος που έχω μέσα μου για την κοινωνική δικαιοσύνη, πάνω απ’ όλα όμως μου δίδαξε να αγαπώ τη μάθηση και να κατανοήσω τη δύναμη που έχει να αλλάξει τη ζωή μας.
Μιλούσε με πικρία για το γεγονός ότι, λόγω των περιστάσεων δεν μπόρεσε ο ίδιος να αποκτήσει ανώτερη μόρφωση, ήταν δε αποφασισμένος να μου δώσει την ευκαιρία που εκείνος στερήθηκε».
Όταν ο Τζον Γκίλαρντ αποβιβάστηκε το 1966 στο λιμάνι της Αδελαΐδας, ως ένας κοινός μετανάστης από τη Ουαλία, ίσως ποτέ δεν φανταζόταν ότι η κόρη του θα έφτανε μια μέρα στο ανώτατο αξίωμα.
Τελευταία είχε πει: «Ξεχνιέμαι και απλώνω τα χέρια μου να την αγκαλιάσω, όπως όταν ήταν μικρό κοριτσάκι. Αλλά για μένα πάντα θα είναι το μικρό μου κοριτσάκι. Πάντα το χέρι μου θα είναι εκεί απλωμένο, με αγάπη, για την αγαπημένη μου κόρη».
Χρόνια πριν, στην παρθενική της ομιλία στο Κοινοβούλιο, η Τζούλια Γκίλαρντ, αναφερόμενη στους γονείς της, θα πει: « Οι γονείς μου, έχουν προσφέρει σ’ αυτήν τη χώρα, ως εργάτες και ως πολίτες, πολύ περισσότερα από ό,τι της έχουν στοιχίσει. Σ’ αντάλλαγμα, η Αυστραλία μου έχει δώσει ευκαιρίες που ποτέ δεν φαντάζονταν, οι γονείς μου, όταν έβγαιναν από το καράβι στο λιμάνι της Αδελαΐδας το 1966».
