Όταν ο πενηντάχρονος άντρας, έσπασε το παράθυρο του σπιτιού που τυλιγόταν στις φλόγες, και όρμησε μέσα να σώσει ‘ζωές παιδιών που κινδύνευαν’, το τελευταίο που σκέφτηκε ήταν ότι έβαζε σε κίνδυνο τη δική του ζωή.
«Ποιος μπορεί να αντισταθεί στις σπαρακτικές φωνές μιας μάνας; ‘Βοήθεια, τα παιδιά μου καίγονται’ φώναζε και δεν χρειάστηκε ν’ ακούσω, αλλά ούτε και να δω τίποτε άλλο. Μπροστά μου, είχα ένα σπίτι που το τύλιγε μαύρος πυκνός καπνός και φλόγες πελώριες. Το κλάμα του παιδιού με οδήγησε να σκύψω κάτω από ένα κρεβάτι και να το βρω εκεί, τρομοκρατημένο, αλλά γερό. Θα έκανα το ίδιο αν χρειαζόταν. Η ζωή των παιδιών είναι πάνω απ’ όλα» θα πει ο Garry Brewster, πατέρας ο ίδιος δύο παιδιών και παππούς δύο εγγονιών.
ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
«Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορείς να χάσεις μέσα σε λίγα λεπτά, ό,τι μαζεύεις μια ολόκληρη ζωή» θα πει η Βίκη Ντότα, με φωνή τρεμάμενη ακόμη από τον εφιάλτη που έζησε.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παραίνεση να φέρει πίσω τις φοβερές στιγμές που την έκαναν να πάει, όπως θα πει ‘στην κόλαση και να γυρίσει πίσω’.
Ήταν ένα συνηθισμένο απόγεμα λίγο πριν σχολάσουν τα τρία παιδιά από το σχολείο και γυρίσουν τα δύο μεγαλύτερα από τις δουλειές τους.
«Είχα το κορίτσι κοντά μου στο σαλόνι, μπροστά στην τηλεόραση, όταν ξαφνικά είδα καπνό να βγαίνει μέσα από τα υπνοδωμάτια, Στην αρχή φαντάστηκα ότι ο μικρός έκανε πάλι κάποια ζαβολιά. Ότι έβαλε φωτιά σε κάποια χαρτιά ή κάτι τέτοιο. Άρχισα να τον φωνάζω, αλλά δεν πήρα απάντηση. Ανοίγω την πόρτα της ντουλάπας και τότε βλέπω πελώριες φλόγες να βγαίνουν από μέσα και ν’ απλώνονται παντού. Τρέχω έξω να ζητήσω βοήθεια. Ήξερα ότι ο μικρός ήταν ακόμη μέσα. Είχα τρελαθεί.
ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να σταματά ένας άντρας το αυτοκίνητό του, να πηδά έξω, να ορμά στο παράθυρο, να σπάζει το τζάμι και σε λίγο να βγαίνει έξω με το Γιώργο μου στην αγκαλιά του. Μου τον πέταξε και όρμησε ξανά μέσα, νομίζοντας ότι είναι κι άλλα παιδιά παγιδευμένα. Είναι ήρωας. Άκουγα για ήρωες, αλλά δεν ήξερα πώς ήταν. Τώρα τον είδα ολοζώντανο μπροστά μου» θα πει η μάνα που δοξάζει σήμερα το Θεό που ‘δεν έπαθαν τίποτε τα παιδιά της’.
«Χάσαμε τα πάντα, το βιος μιας ολόκληρης ζωής μέσα σε λίγα λεπτά. Όταν ήλθε η πυροσβεστική, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Όλα ήταν ένας σωρός αποκαΐδι και στάχτη. Λυπάμαι τα μεγαλύτερα παιδιά μου που έχασαν όλα τα πραγματάκια τους που γι’ αυτά είναι πολύτιμα. Ο 18χρονος γιος μου είναι σεφ και κάηκαν όλα τα βιβλία του, τα γραφτά του. Ευτυχώς, είχε τα μαχαίρια του μαζί του. Η κόρη μου, επίσης, που δουλεύει σε εστιατόριο, αγόραζε με οικονομία τα ρούχα της, τα πραγματάκια της, ό,τι χρειαζόταν. Αυτά τα πράγματα πονάνε πιο πολύ. Την ίδια ώρα, όμως, δοξάζω το θεό που γλίτωσαν τα παιδιά μου από τις φλόγες. Όλα τα άλλα γίνονται. Όταν όμως χαθεί μια ζωή, δεν μπορεί τίποτε να την αντικαταστήσει».
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
«Για μας, η ευτυχία μας ήταν πάντα τα παιδιά μας. Είχαμε πέντε και όταν γεννήθηκαν τα δίδυμα, πριν τέσσερα χρόνια, συμπληρώθηκε η ευτυχία μας. Τα παιδιά είναι ευλογία Θεού. Και εμάς, μας ευλόγησε με το παραπάνω. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, που μας έστειλε αυτόν τον άνθρωπο, τη στιγμή που τον χρειαζόμαστε για να σώσει το μικρό μας αγόρι. Ένα λεπτό αργότερα, ίσως να ήταν αργά. Σταμάτησε μπροστά μου, όταν με είδε να σπαράζω και να ζητώ βοήθεια από τους περαστικούς. Δεν σκέφτηκε ότι κινδύνευε να καεί ζωντανός. Κανείς δεν πλησίαζε. Εκείνος όμως όρμησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τον είδα με τα μάτια μου. Ό,τι και να πω, όσο και να τον ευχαριστήσω είναι λίγο. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι».
Δεν είναι ίσως πολλοί. Όσο υπάρχουν όμως, έστω και λίγοι, δίνουν ελπίδα και ζωή σ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους,
