Η ελληνική ομάδα της Kookaburra έχει έντεκα «παίκτες». Όσους ακριβώς οποιαδήποτε άλλη ομάδα κρίκετ. Ο καθένας τους κουβαλά από 20 χρόνια και… βάλε εμπειρίας. Η ποιότητα της δουλειάς τους είναι αναγνωρισμένη παγκοσμίως. Αστέρια του κρίκετ όπως οι Ricky Ponting, Steve Waugh, Michael Clark, Shane Warne, Glen McGrath, Michael Hussey πίνουν κατά καιρούς καφεδάκι μαζί τους. Κανένα παιχνίδι κρίκετ δεν μπορεί να ξεκινήσει αν αυτοί δεν βάλουν το χεράκι τους. Κανένας τους όμως δεν έχει πατήσει το πόδι του σε αγώνα κρίκετ. Δηλώνουν όλοι -όπως περίμενα βέβαια- λάτρεις του ποδοσφαίρου.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η «σημαντική» ομάδα κρίκετ;
ΜΠΑΛΑΚΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ
Είναι οι άνθρωποι που κατασκευάζουν την πλέον φημισμένη, όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά και στον κόσμο όλο, μπάλα κρίκετ Kookaburra. Ο καθένας τους έχει και ένα ξεχωριστό και μοναδικό ταλέντο αλλά δύο εξ αυτών, ο Φίλλιπος Φιλλίπου και ο Θεοχάρης Θεοχάρους, είναι οι μόνοι άνθρωποι στην Αυστραλία που μπορούν να ράψουν τις χειροποίητες μπάλες Kookaburra, οι οποίες είναι οι μοναδικές μπάλες που χρησιμοποιούνται σε όλους τους διεθνείς αγώνες.
Πριν λίγο καιρό, η υπεύθυνη προσωπικού, Νίκολα Τόμσον, τρισέγγονη του ιδρυτή της εταιρίας Kookaburra, που από το 1890 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, παραμένει οικογενειακή επιχείρηση, τηλεφώνησε στο «Νέο Κόσμο». Δεν ήθελε να διαφημίσει την εταιρία της, η Νίκολα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει ανάγκη η Kookaburra να διαφημιστεί. Είναι διάσημη εδώ και πολλά χρόνια. Ήθελε να διαφημίσει τους εργαζομένους της. Ήθελε να αναγνωριστεί το έργο τους. Να μάθουν όλοι ότι πίσω από ένα κατ’ εξοχήν αγγλοσαξονικό παιχνίδι, κρύβεται μία ομάδα Ελλήνων η δουλειά των οποίων είναι μοναδική από κάθε άποψη. Ήθελε να τους πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια σκληρής δουλειάς.
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ KOOKABURRA
Τους συνάντησα στο χώρο συνεδριάσεων της εταιρίας. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν εργάζονται απλώς μαζί. Περισσότερο φιλαράκια φαίνονταν και όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με την προϊσταμένη τους. «Έντεκα καφεδάκια παρακαλώ» φώναξε στην Νίκολα, ο Αντρέας Φιλλίπου, αδερφός του Φίλιππα και συγχωριανός του Θεοχάρη, που μετρά, όπως και οι άλλοι δύο συνάδελφοί του, 35 χρόνια στη δουλειά. Και οι τρεις τους από την Κύπρο και οι τρεις τους χτυπημένοι από την προσφυγιά μετά την εισβολή των Τούρκων κατέληξαν στην Αυστραλία και σε μία εβδομάδα έπιασαν δουλειά στην Kookaburra.
Απορούσα πώς θα καταφέρω σε ένα μισάωρο να μάθω έντεκα ιστορίες ζωής, αλλά δεν άργησα να καταλάβω από τα πειράγματα που έπεφταν βροχή μεταξύ τους ότι, στην ουσία, η ιστορία τους είναι μία. Η ιστορία μίας μεγάλης οικογένειας με βασικά χαρακτηριστικά τη συναδελφική αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.
«Η Ανδρούλα έχει 28 χρόνια εδώ» μου είπε ο Αντρέας Γεωργίου, που, επίσης, μετράει 35 χρόνια και είναι παντρεμένος με την αδερφή της γυναίκας του Θεοχάρη. «Σε θύμωσε κανένα από τα… boys;» την ρωτάω… «Δεν ξέρει τι πάει να πει θυμός» απαντά για λογαριασμό της πάλι ο Αντρέας.
Τα χέρια της Ανδρούλας Χριστοδούλου, τυλίγουν το μάλλινο νήμα στις μπάλες του κρίκετ. «Η ποιότητα της δουλειάς της είναι αξεπέραστη» μου λέει λίγο αργότερα η Νίκολα Τόμσον καθώς βλέπω την Ανδρούλα επί τω έργω στον χώρο παραγωγής.
Η Ειρήνη Καρδάρη είναι ολιγομίλητη. Κάθεται δίπλα στον Γιώργο που από τότε που πάτησε το πόδι του στην Αυστραλία, προερχόμενος από τα Γιάννενα πριν από περίπου 24 χρόνια, δουλεύει στην Kookaburra. Είναι παντρεμένοι μεταξύ τους. Ο Γιώργος μου λέει ότι περισσότερο βλέπει την Ειρήνη στη δουλειά απ’ ό,τι στο σπίτι. Γιατί ρωτάω; «Γιατί όταν τελειώσει η δουλειά ο ένας τραβάει για την κουζίνα και ο άλλος για τον κήπο» μου απαντά. «Ο Γιώργος πάει στην κουζίνα» πετάει ο Αντρέας Γεωργίου και όλοι γελούν.
Η Ειρήνη Καρδάρη και ο Βασίλης Μιλιώνης είναι οι νεαροί της παρέας, έχουν μόνο δύο χρόνια στην επιχείρηση. Τα βιώματα των παλαιοτέρων μονοπωλούν την κουβέντα αυτοί όμως, όχι μόνο δεν νοιώθουν παρείσακτοι αυτής της μοναδικής ιστορίας, αλλά γελούν δυνατά όταν ο Αντρέας Γεωργίου μου εξηγεί πώς κατάφεραν να κάνουν όλο το προσωπικό της Kookaburra, ακόμα και τους διευθυντές τους, να ασπαστούν κάποια από τα ελληνικά έθιμα.
«ΟΛΟΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΕΔΩ»
«Ήταν πριν από πολλά χρόνια» διηγείται ο Αντρέας Γεωργίου, «όταν δουλεύαμε παραγωγή και όχι ώρες. Έρχεται μία μεγάλη παραγγελία και ο τότε διευθυντής, πατέρας του σημερινού μας, ο Ρομπ, μας ζητά να δουλέψουμε Σάββατο. Έπρεπε να βγάλουμε 2.000 μπάλες. Ήρθαμε το Σάββατο, βγάλαμε τη δουλειά και όταν τελειώσαμε αρχίσαμε όλοι μας να φωνάζουμε χρόνια πολλά στον Ρομπ. Απόρησε, βέβαια, ο άνθρωπος και μας είπε ότι δεν είναι τα γενέθλιά του. Είναι η γιορτή σου του είπα εγώ. Σήμερα γιορτάζει το όνομά σου. Δεν πέρασε πολύ ώρα και σε λίγο ο Ρομπ γύρισε πίσω με τρία κουτιά γλυκά».
Και αυτό ήταν. Από τότε όλοι οι 40 και πάνω εργαζόμενοι της εταιρίας, όχι μόνο έχουν ονομαστικές εορτές, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους, αλλά κερνούν κιόλας. Ακόμα και η Νίκολα, η προϊσταμένη τους γνωρίζει, τη δική της. «Στις 6 Δεκεμβρίου» μου απάντησε, πλήρως ενημερωμένη όταν την ρώτησα.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι ονομαστικές εορτές που «γιορτάζονται» στην Kookaburra είναι και η βαθιά εκτίμηση και ο αμοιβαίος σεβασμός που στηρίζουν αυτή την οικογενειακή επιχείρηση αλλά και την ελληνική ομάδα.
«Επέστρεψα εδώ πριν από 10 χρόνια» μου λέει ο Νίκος Σιάκολας, που, επίσης, κατάγεται από την Κύπρο. «Πουθενά δεν βρήκα καλύτερα» συμπληρώνει.
Η ώρα του μεσημεριανού τους τελειώνει, πρέπει να επιστρέψουν στην παραγωγή. Νοιώθω σχετικά άβολα να ζητήσω από την Νίκολα να τους ακολουθήσω. Με βγάζει μόνη της από την δύσκολη θέση αφού μου το ζητά η ίδια.
Η ελληνική ομάδα έχει επιστρέψει στα πόστα της. Ρίχνω μία πεταχτή ματιά τριγύρω για να δω που είναι. Βλέπω κάμποσα ζευγάρια μάτια να μου κάνουν νόημα να πάω κοντά τους. Θέλουν όλοι να μου δείξουν την τέχνη τους. Και η τέχνη τους είναι όντως άξια πολλών επιφωνημάτων.
Η Νίκολα, που όλη αυτήν την ώρα μας είχε αφήσει μόνους, αρχίζει τους επαίνους. «Κανένας δεν ράβει σαν τον Θεοχάρη. Κανένας δεν μπορεί να δουλέψει αυτή τη μηχανή, όπως ο Νίκος. Η Ανδρούλα είναι το κάτι άλλο… » και πάει λέγοντας.
Και είναι ξεκάθαρο πλέον γιατί αυτοί οι άνθρωποι επένδυσαν μία ζωή σε τούτο το εργοστάσιο. Είναι ξεκάθαρο γιατί έμειναν πιστοί στη οικογένεια Τόμσον. Όχι τόσο λόγω της μοναδικότητας της τέχνης και των ικανοτήτων τους, αλλά κυρίως λόγω της μοναδικότητας της σχέσης τους με τους προϊστάμενούς τους. Και αυτό όπως λέει και το τραγούδι είναι… «μία κολόνια που όντως κρατάει χρόνια» σε τούτο το εργοστάσιο της Μελβούρνης.