Το 1824 ο Hamilton Hume και ο William Hovell πρώτοι ταξίδεψαν δια στεριάς από το Σίδνεϊ μέχρι εδώ που βρίσκεται σήμερα η Μελβούρνη. Το 1835 ο John Batman και ο John Fawkner, από την Τασμανία, μετοίκησαν στο Port Phillip. To 1837 η τοποθεσία της σημερινής Μελβούρνης διαλέχτηκε για να χτιστεί μία πόλη. Το 1851 η Βικτώρια γίνεται ξεχωριστή αποικία. Αμέσως μετά βρέθηκε ο χρυσός στην αποικία και αυτό το γεγονός άλλαξε τα πάντα ακαριαία. Σε μία δεκαετία ο πληθυσμός της Μελβούρνης φτάνει το μισό εκατομμύριο.
Το 1860 ενώ έχουν περάσει 72 χρόνια λευκής εποίκησης, από το 1788, το εσωτερικό της Αυστραλίας παραμένει ανεξερεύνητο και τελείως άγνωστο. Τι να κρύβει άραγε; Ποιος θα διασχίσει τη χώρα και ήπειρο από το νότο ως το βορρά; Η Νότια Αυστραλία και η Βικτώρια άρχισαν να σκέφτονται να το επιχειρήσουν. Οι κυβερνήσεις προσφέρουν αμοιβές σε αυτόν που με επιτυχία θα διασχίσει τη χώρα. Η Νότια Αυστραλία ξεκινάει πρώτη. Ο άθλος δεν είναι μικρός και το άγνωστο προσελκύει. Ποιος από το Νότο θα φτάσει στον Κόλπο Carpentaria του Βορρά;
Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ
Μία επίσημη αποστολή ως εξερευνητική εκστρατεία οργανώθηκε στη Μελβούρνη με την αρωγή των κατοίκων της. Μία επιτροπή εξέλεξε το Robert O’Hara Βurke και τον αστυνομικό George Landells, να ηγηθούν της αποστολής. Ξεκίνησαν από τη Μελβούρνη στις 19 Αυγούστου 1860. Στην τοποθεσία Menindee παραιτήθηκε ο Landells και τη θέση του πήρε ο τοπογράφος μηχανικός, William Wills.
Όλη η αποστολή αποτελείτο από 18 άνδρες, 28 καμήλες και 28 άλογα για τα αμάξια τους. Εφοδιάστηκαν και με προμήθειες τροφοδοσίας για δύο χρόνια. Στο Menindee δημιουργήθηκε η πρώτη τους βάση. O Burke, ο Wills και έξι άλλοι άνδρες αναχώρησαν για το Cooper’s Creek. Εδώ έγινε η δεύτερη βάση τους. Έμειναν εδώ τέσσερις άνδρες και ο Burke, Wills, Gray και King αναχώρησαν προς το βορρά για να φτάσουν στον κόλπο Carpentaria. Έφτασαν εκεί στις 11 Φεβρουαρίου 1861. Μόλις πήραν το δρόμο της επιστροφής τους, ένας από αυτούς, ο Gray, πέθανε. Οι τρεις τους Burke, Wills και King, επέστρεψαν στο Cooper’s Creek τον Ιούνιο του 1861. Η βάση τους τούτη ήταν εγκαταλειμμένη. Οι άνδρες που βρίσκονταν εκεί την είχαν εγκαταλείψει μόλις πριν από εννέα ώρες. Είχαν αφήσει πίσω τους ένα σημείωμα και τροφές κάτω από ένα δέντρο, πάνω στο οποίο είχαν χαράξει τα γράμματα DIG, δηλαδή ΣΚΑΨΤΕ εδώ.
Τον ίδιο μήνα –Ιούνιος 1861– καθ’ οδόν προς τη Μελβούρνη ο Burke και ο Wills πέθαναν από την πείνα. O King ήταν ο μόνος που έμεινε, τον οποίο βρήκαν οι ιθαγενείς της περιοχής και τον έσωσαν από την ασιτία. Εν τω μεταξύ, στάλθηκε από τη Μελβούρνη μία ομάδα διάσωσης και αυτή βρήκε τον King ζωντανό για να διηγηθεί τα συμβάντα το Σεπτέμβριο του 1861, ένα χρόνο μετά την εκκίνηση της αποστολής.
Είναι άκρως συγκινητικό να διαβάσει κανείς τα ημερολόγια τους και να αντιληφθεί τις κακουχίες που πέρασαν όλοι τους όχι μόνο από ασιτία, αλλά και από σκορβούτο και άλλες οδυνηρές ασθένειες. Και όλα αυτά μέσα στην ευφορία του χρυσού και της καταπληκτικής και πολύ γρήγορης ανάπτυξης της πόλης που μάς φιλοξενεί όλους σήμερα.
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ
Η Μελβούρνη τίμησε με κάθε σεμνότητα τη θυσία των εξερευνητών Burke και Wills. Η επιμνημόσυνη εκδήλωση η οποία έγινε στη Μελβούρνη είχε τη σφραγίδα της εκτίμησης και του σεβασμού που ταίριαζε στους «εξερευνητές ήρωες». Η τιμή προς αυτούς κορυφώθηκε όταν τα οστά τους θάφτηκαν στο κεντρικό νεκροταφείο της Μελβούρνης. Ο τάφος τους είναι ένα επιβλητικό αιώνιο και ιστορικό μνημείο.
Επίσης, η Μελβούρνη τίμησε τους Burke & Wills με το δίδυμο μνημειώδες άγαλμα, το οποίο σήμερα βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Μελβούρνης απέναντι από το Δημαρχείο. Οι δυο τους δεν είναι ήρωες πολέμου, αλλά είναι ήρωες που τους γέννησε η ίδια μας η χώρα στην προσπάθειά της να δημιουργηθεί ως ενιαία χώρα προόδου και πολιτισμού. Η μεγάλη και τρομερή τραγωδία τους έδωσε ξεχωριστό νόημα και σκοπό στη νέα μας Πολιτεία.
