Συγκλονιστική ήταν η συνάντηση των Elbide χανούμ και Ασημούλας και Αλέκας Ακριτίδη την περασμένη Τρίτη. «Ξαναγεννηθήκαμε. Είναι σαν να μη χωρίσαμε ποτέ» δήλωσαν οι τρεις παλιές φιλενάδες.
Σε μια πραγματικά φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη η συνάντηση, η οποία όντως έγινε με κάποια καθυστέρηση, λόγω προβλημάτων υγείας της καλής γειτόνισσας.
Χωρίς να κρύβουν τη συγκίνησή και τη χαρά τους, οι τρεις παλιές φιλενάδες, παρά τα σημάδια του χρόνου, αφού πέρασαν 40 χρόνια, αναγνώρισαν η μια την άλλη, αγκαλιάστηκαν και είχαν πολλά να πουν και άλλα τόσα να θυμηθούν.
Πρόκειται για μια γλυκιά και ανθρώπινη ιστορία, με πρωταγωνιστές τρεις ανθρώπους από τη διπλανή πόρτα. Ένα ισχυρό μάθημα ανθρωπιάς, αλληλοβοήθειας και σεβασμού προς το συνάνθρωπο, χωρίς φραγμούς και σύνορα. Μια ελληνοτουρκική φιλία σε όλο της το μεγαλείο!
Οι δυο συμπάροικοι, όπως εξήγησε η Elbide χανούμ, ήταν οι πρώτες, εκτός των ομοεθνών τους, που τη βοήθησαν. Γι’ αυτό είχε μεγάλη επιθυμία να τις συναντήσει και να τους πει ακόμα ένα ευχαριστώ για την καλοσύνη και την ανιδιοτελή αγάπη τους τα δύσκολα εκείνα χρόνια.
Ο «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΓΕΦΥΡΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Γέφυρα επικοινωνίας ο «Νέος Κόσμος». Το πολυπόθητο τηλεφώνημα από την χαμένη φίλη, κ. Ασημούλα, ήλθε δυο μέρες μετά το πρωτοσέλιδο στην αγγλική έκδοση (Σάββατο, 1η Σεπτεμβρίου) και το ίδιο στο «Νέο Κόσμο» (Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου).
Έντονα συγκινημένη, η συμπάροικος, αφού συστήθηκε, δήλωσε σε πολύ χαμηλούς τόνους, ότι πρόσφερε απλά μια εξυπηρέτηση σε ένα συνάνθρωπο, που την είχε τόσο ανάγκη. Μας διόρθωσε, μάλιστα, λέγοντας ότι γράψαμε για το άτομό της υπερβολές…
Θυμίζουμε ότι ο Bekir και η Elbide Elham, τουρκικής καταγωγής, μετανάστευσαν στην Αυστραλία το 1971 μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Μια μέρα, ο κ. Bekir, συνάντησε εντελώς τυχαία στο τρένο της γραμμής προς το Northcote, την Ασημούλα με ρίζες στην Τραπεζούντα του Πόντου, η οποία μιλούσε τουρκικά. Στην κουβέντα πάνω και μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, μοιράστηκαν τα προβλήματα, τα βάσανα της ξενιτιάς, τις δυσκολίες με τη γλώσσα, το οικονομικό και άλλα πολλά. Πριν χαιρετηθούν, ο κ. Bekir είπε στην Ασημούλα ότι η σύζυγός του ψάχνει για δουλειά. Τότε η φιλεύσπλαχνη συμπάροικος, χωρίς μεγάλη σκέψη, μίλησε στη συννυφάδα της Αλέκα, που εργαζόταν στο πλεκτήριο Yarra Falls.
ΦΙΛΙΑ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ
Χωρίς χάσιμο χρόνου και μετά τις απαραίτητες συστάσεις, η κ. Elbide, άρχισε δουλειά στο εργοστάσιο. Ήταν η πρώτη και απλόχερη βοήθεια που δέχθηκε από ανθρώπους έξω από το οικογενειακό της κύκλο. Γιατί οι δυο Σαμαρίτισσες δεν σταμάτησαν εκεί. Πρόσφεραν στην οικογένεια ρουχισμό, έπιπλα και σε πολλές περιπτώσεις έκαναν διερμηνεία, στα τούρκικα και στα ελληνικά, μέχρι να ορθοποδήσει η «καλή γειτόνισσα» στον εργασιακό της χώρο και να βρει η οικογένεια το δρόμο της στα πρώτα τους βήματα στη νέα πατρίδα.
Η κ. Elbide Elham, που συνοδευόταν από τη θυγατέρα της Κέρι, διερμηνέα, εργάστηκε μαζί με την κ. Αλέκα από το 1972 έως το 1975. Μια γνωριμία, που, όπως εξηγεί η 76χρονη κ. Elham, σημάδεψε και άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Ωστόσο, έχασαν την επαφή μέχρι την Τρίτη, που έγινε η μεγάλη συνάντηση. Με την ευκαιρία, αντάλλαξαν διευθύνσεις και τηλέφωνα και υποσχέθηκαν να κρατήσουν την επαφή.
Να, λοιπόν, που και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι, που ανεξάρτητα φυλής, εθνικότητας και θρησκείας, κατατάσσουν τη φιλία στα υπέρτατα αγαθά. Αναγνωρίζουν τη βοήθεια που τους προσφέρθηκε και την καλοσύνη με την οποία τους περιέβαλαν κάποιοι, κάπου, κάποτε και πριν εγκαταλείψουν τα εγκόσμια αισθάνονται την ανάγκη να πουν το τελευταίο ευχαριστώ. Ευτυχισμένοι αυτοί που αξιώθηκαν και έγιναν αποδέκτες αυτού του ανεκτίμητου δώρου και ευλογημένοι αυτοί που προσέφεραν απλόχερα και ανιδιοτελώς ένα χέρι βοήθειας στον συνάνθρωπο.