Μην πάει το μυαλό σας στο… πονηρό· μιλάω για πραγματικές αδελφές. Τα εισαγωγικά επέχουν τη θέση θαυμαστικού, ερωτηματικού, απορίας.
Πόσο, πραγματικά, αδελφές είναι η Μελβούρνη και η Θεσσαλονίκη; Σ’ αυτές αναφέρομαι με αφορμή τα «Δημήτρια 2012» και τα 25α τους γενέθλια (λέγονται έτσι;) εννοώ την 25η επέτειο της αδελφοποίησής τους. Τους εύχομαι να τα χιλιάσουν μιας και οι πόλεις ζουν κάποτε και χιλιετίες.
Παλαιότερα, για να επισφραγίσουν την ισόβια αγάπη και φιλία τους δυο άνδρες, χάραζαν με μαχαίρι τους καρπούς των χεριών τους, έφερναν σ’ επαφή τις τομές, ώστε να ενωθούν τα αίματά τους και έκτοτε ονομάζονταν αδελφοποιτοί και τίποτε δε μπορούσε να τους χωρίσει… Κι αν ακόμη ήθελε βρεθούν σε ώρα μάχης, σ’ αντίπαλα στρατόπεδα, δε χτυπούσε ο ένας τον άλλο, αντίθετα με ό,τι συνέβη, δυστυχώς, κάποιες φορές (να μάχεται αδελφός αδελφό) πάνω στα Ελληνικά βουνά πριν 70 χρόνια
Οι δυο ανωτέρω πόλεις ενώθηκαν αδελφικά, αλλά με αναίμακτη τελετή… και έκτοτε ανταλλάσσουν επισκέψεις οι εκπρόσωποί τους.
Στο επίσημο πρόγραμμα των «Δημητρίων 2012» δε βλέπω καμμιά συμμετοχή της Μελβούρνης. Την εναρκτήρια εκδήλωση (Ομιλία…) στο Δημαρχείο «παρακολούθησε η Αντιδήμαρχος Mrs Susan Riley, η οποία απηύθυνε χαιρετισμό υπενθυμίζοντας τις στενές και αδελφικές σχέσεις των δύο πόλεων, την άψογη συνεργασία με το Δ.Σ. της Ένωσης και την προσφορά της Ελληνικής Παροικίας στη Μελβούρνη…»
Σε τί συνίστανται αυτές οι αδελφικές σχέσεις και ποιοι οι καρποί αυτών των σχέσεων; Ένας χαιρετισμός με χιλιοειπωμένα, τριμμένα λόγια; Γιατί αδελφοποιήθηκαν οι δύο πόλεις; για να «στέλνουν χαιρετίσματα με του Βοριά τα κύμματα»! Πού είναι η έμπρακτη εφαρμογή; Τί θα περίμενα εγώ;
Ν’ αγαπούν και να συνδράμουν η μια την άλλη και να είναι η μία δίπλα στην άλλη στη χαρά και στη λύπη. Ενδιαφέρθη ποτέ πραγματικά, η Μελβούρνη για το μεγάλο πρόβλημα της αδελφής της με τα Σκόπια; Δεν έπρεπε να «τσιρίζει», όχι ως τον ουρανό,, τουλάχιστον ως τον Ο.Η.Ε. για δίκαιη λύση;
Άνοιξε την αγκαλιά της για τα άνεργα παιδιά της Θεσσαλονίκης;
Όχι μόνον επί της ουσίας, αλλ’ ούτε τυπικές χειρονομίες βλέπω.
Για τους φίλους Κινέζους (χωρίς να είναι «αδέλφια») ονομάζουν τμήμα της Little Bourke St. «CHINATOWN» και τη στολίζουν με λιοντάρια Κινέζικης… τεχνολογίας. (Οι Κινέζοι είναι τόσο… Κινεζαράδες -όπως οι Ελληναράδες- που δίνουν στα λιοντάρια Κινέζικες φάτσες).
Δεν έπρεπε να ονομασθεί ένας δρόμος της Μελβούρνης σε «Sister Salonica St.» ώστε να βροντοφωνάζει την αδελφοποίηση; Βρήκα μία Salonica St. στο Sorrento, αυτή όμως θα προϋπήρχε και δε μετράει· δεν είναι και στην πόλη.
Αν μπορούσα να μιλήσω εξ ονόματος της Θεσσαλονίκης, θα έλεγα στην αδελφή μου:
Χάρισες 4 δρόμους στη Βαρκελώνη, 8 στην Μπορντώ, 10 στη Φλώριδα, 14 στη Γένουα, και 43 (!) στη Φλωρεντία. Για μένα, δεν περίσσεψε ένας δρόμος ή μια γωνίτσα σε πλατεία να στηθεί ένας μικρός Λευκός Πύργος;
Αλλά, πώς να παραπονεθεί η Θεσσαλονίκη αφού κάνει τα ίδια; Τηλεφώνησα και μου είπαν ότι δεν υπάρχει οδός Μελβούρνης στο βιβλίο οδών της πόλης…
Επίσης, κατά την τέλεση των «Δημητρίων» δε θα έπρεπε η Μελβούρνη να πλημμυρίζει με Ελληνικές σημαίες ή μ’ αυτές τις μακρόστενες παντιέρες στους ιστούς, με ελληνικά χρώματα, χρονολογίες και τα ρέστα;
Τί αδελφές είν’ αυτές, βρε αδελφέ! Δεν είπα να κόψουν και τις φλέβες τους, όπως οι αδελφοποιτοί…, αλλ’ όχι και τέτοια κρυάδα!… Τί τη θέλουν την αδελφοποίηση, αν δεν… ποιούν τα των αδελφών;
Παρακαλώ και τις δυο να μη με κακίσουν. Γράφω αυτά που γράφω γιατί τις αγαπάω και τις δυο και επιθυμώ στενότερες σχέσεις.
Όσοι νέοι Αυστραλοί δεν έπεσαν από τούρκικο βόλι στην Καλλίπολη, πολέμησαν στην αμυντική γραμμή του Στρυμόνα και γνώρισαν τη Θεσσαλονίκη. Και στο Β΄ Παγκ. Πόλεμο από Αυστραλούς, κυρίως, αποτελούντο τα βρετανικά στρατεύματα, τα οποία καθυστέρησαν τους Γερμανούς να κατεβούν ως την Κρήτη. Όταν, σήμερα, η Αυστραλία “συνεορτάζει” με τους (τότε) εχθρούς τούρκους στην Καλλίπολη, εγώ θα περίμενα να τιμώνται οι Ελληνοαυστραλιανοί αγώνες και αδελφοποιήσεις με μεγαλύτερη εγκαρδιότητα και λαμπρότητα Δεν έχω δίκιο να είμαι
διαμαρτυρόμενος;
