Αν επανεκλέγει ο πρόεδρος Ομπάμα, οι υπηρεσίες υγείας θα επεκταθούν σημαντικά, η φορολόγηση των πλουσίων θα αυξηθεί και στη Γουόλ Στριτ θα επιβληθούν αυστηρότεροι κανόνες. Αν όμως κερδίσει ο Μιτ Ρόμνεϊ, οι υπηρεσίες υγείας θα συρρικνωθούν, η φορολόγηση των πλουσίων θα μειωθεί σε επίπεδα ανήκουστα τα 80 τελευταία χρόνια και οι ρυθμιστικοί κανόνες θα περιοριστούν.
Δεδομένης της διαφοράς αυτής, θα αναμέναμε ότι οι δυο πλευρές θα παρότρυναν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν κόμμα με βάση τις θέσεις του στα διάφορα ζητήματα. Τελευταίως όμως βλέπω όλο και περισσότερους οπαδούς του Ρόμνεϊ να λένε ψηφίστε τον γιατί, αν χάσει, οι Ρεπουμπλικανοί θα καταστρέψουν την οικονομία.
Εντάξει, δεν το τοποθετούν ακριβώς έτσι. Μιλούν, όμως, σαν τα δυο κόμματα να ήταν εξίσου ακραία. Δεν είναι.
Σύμφωνα με όσους χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα, αν εκλεγεί ο Ρόμνεϊ θα αποδειχθεί πολύ πιο κεντρώος στην εξουσία απ’ όσο φάνηκε προεκλογικά (και το γεγονός ότι έλεγε ψέματα στην προεκλογική εκστρατεία υποτίθεται ότι είναι υπέρ του;). Κυρίως όμως το επιχείρημα αυτό θεωρεί δεδομένο ότι οι Δημοκρατικοί είναι πολύ πιο λογικοί.
Είναι αυτό ένα καλό επιχείρημα;
Όσοι παροτρύνουν «ψηφίστε τον Ρόμνεϊ, διαφορετικά…» ξεκινούν με την παραδοχή ότι αν επανεκλεγεί ο πρόεδρος Ομπάμα, δεν θα καταφέρει να πετύχει τίποτε στην δεύτερη θητεία του. Τους διαφεύγει όμως ότι έχει ήδη πετύχει πολλά, όπως τις μεταρρυθμίσεις στην υγεία και στα χρηματοπιστωτικά _ μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμοστούν αν, και μόνο αν, επανεκλεγεί.
Δεν πρέπει λοιπόν να ανησυχούμε για την ικανότητα ενός επανεκλεγμένου Ομπάμα να πετύχει πράγματα. Από την άλλη πλευρά, είναι λογικό να ανησυχούμε ότι οι Ρεπουμπλικανοί θα κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστήσουν την Αμερική μη κυβερνήσιμη στη διάρκεια μιας δεύτερης θητείας Ομπάμα. Άλλωστε, αυτό κάνουν αφότου ανέβηκε στην εξουσία ο Ομπάμα.
Στα δυο πρώτα χρόνια της προεδρίας του, όταν οι Δημοκρατικοί ήλεγχαν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, οι Ρεπουμπλικανοί ήταν αμετακίνητα αντίθετοι προς οτιδήποτε τους πρότεινε. Κωλυσιεργούσαν τόσο πολύ που μετέτρεψαν τη Γερουσία -για πρώτη φορά- σε ένα σώμα όπου τίποτε δεν μπορούσε να περάσει.
Και όταν οι Ρεπουμπλικανοί πήραν τον έλεγχο του Κογκρέσου, έγιναν ακόμη πιο ακραίοι. Η σύγκρουση ανάμεσα στα δυο κόμματα για τη θέσπιση πλαφόν στο χρέος το 2011 αποτέλεσε πρωτιά στην αμερικανική Ιστορία: ένα κόμμα της αντιπολίτευσης δήλωσε πρόθυμο να υπονομεύσει την αξιοπιστία της αμερικανικής κυβέρνησης, με ανυπολόγιστες οικονομικές επιπτώσεις, εκτός αν γινόταν το δικό του. Η επικείμενη διαμάχη για τα φορολογικά αναμένεται μία από τα ίδια. Άλλη μια φορά, οι Ρεπουμπλικανοί απειλούν ότι θα πλήξουν ανεπανόρθωτα την οικονομία εκτός και αν ο Ομπάμα τους δώσει κάτι -μια παράταση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τους πλούσιους- ενώ δεν διαθέτουν τις ψήφους για να το περάσουν μέσω της κανονικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας.
Μια Δημοκρατική Γερουσία θα ήταν τόσο ακραία αντίθετη προς τον Ρόμνεϊ αν αυτός εκλεγόταν πρόεδρος; Όχι, δεν θα ήταν. Γι’ αυτό σύμφωνα με το παραπάνω επιχείρημα, θα είναι λιγότερο καταστροφικό να κερδίσει ο Ρόμνεϊ.
Είμαστε όμως έτοιμοι να γίνουμε τέτοιου είδους χώρα; Ελπίζω όχι. Ψηφίστε τον Ρόμνεϊ αν πιστεύετε ότι θα ακολουθήσει καλύτερες πολιτικές. Αλλά αν υποστηρίζετε τον Ρόμνεϊ προβάλλοντας το εν λόγω επιχείρημα, τότε μοιάζετε επικίνδυνα σαν να «πουλάτε προστασία» το οποίο δεν έχει καμία θέση στην αμερικανική ζωή.
