ΜΠΟΡΕΙ μια χώρα, που έμαθε να ζει μέρα με τη μέρα κάνoντας δουλειές στο γόνατο, να ξεπεράσει μια (πολύπλευρη) κρίση που προϋποθέτει συσπείρωση δυνάμεων, (λεπτομερή) σχεδιασμό, θέληση και πειθαρχεία;
ΑΚΟΜΑ και οι μαθητές του νηπιαγωγείου μπορούν πια να απαντήσουν με βεβαιότητα ότι ούτε σε σενάρια ταινιών επιστημονικής φαντασίας δεν είναι δυνατόν να σωθεί κάποιος που, ενώ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνείται να αποδεχτεί ότι κινδυνεύει.
ΣΧΕΔΟΝ καθημερινά τα δύο τελευταία χρόνια, βλέπουν το φώς της δημοσιότητας αποκαλύψεις που ξεπερνούν τη φαντασία ακόμα και των πιο υποψιασμένων.
ΟΛΟΙ λίγο-πολύ γνωρίζαμε τις χρονίζουσες «αδυναμίες» του ελληνικού κράτους. Όλοι διαπιστώναμε (στις συναλλαγές μαζί του) την ανοργανωσιά, την προχειρότητα, τη σπατάλη και την (παντελή) έλλειψη σχεδιασμού.
ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ φορές, την τελευταία εικοσαετία, έχω αναφερθεί από αυτή τη στήλη στα πιο πάνω προβλήματα και τον άκρως προβληματικό χαρακτήρα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η Πολιτεία, όχι μόνο δεν γνώριζε πόση (και ποια) περιουσία έχει, αλλά και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τους ζωντανούς από τους πεθαμένους.
ΤΡΙΑ ολόκληρα χρόνια μετά την κρίση, που κατεδαφίζει (αδιάκριτα) ό,τι βρει μπροστά της, συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για συνταξιούχους-«μαϊμούδες» και δημόσιους υπαλλήλους-«φαντάσματα».
ΠΡΙΝ λίγες μέρες, το υπουργείο Πολιτισμού (και η Αρχαιολογική Υπηρεσία) «ανακάλυψαν» κάτι που όλοι έβλεπαν, αλλά κανείς δεν διαμαρτυρόταν: ότι αρκετοί αρχαιολογικοί χώροι έχουν καταπατηθεί (βάναυσα) από ιδιώτες και οργανισμούς.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε για την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας. Για τη βαριά της βιομηχανία, όπως αυτάρεσκα συνήθιζαν να παπαγαλίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών που πέρασαν από το πολύπαθο υπουργείο Πολιτισμού τα τελευταία χρόνια και μοίραζαν απλόχερα υποσχέσεις (και χορηγίες σε ημέτερους καλλιτέχνες!) ήταν και δύο από τους σημερινούς ηγέτες της χώρας που υπόσχονται ότι θα τη… σώσουν: ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, και ο πρόεδρος του (κραταιού) κάποτε ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος!
ΟΙ ίδιοι άνθρωποι, που εκτός από το παρελθόν τους, κουβαλούν στις «αποσκευές» τους την πολιτική τους κουλτούρα και τη (διαλυτική) νεοελληνική νοοτροπία, υπόσχονται σε ακόμα πιο δύσκολους και αβέβαιους καιρούς να κάνουν ότι δεν έκαναν όταν έπρεπε.
ΕΙΝΑΙ, όμως, δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι ενώ απέτυχαν στα (σχετικά) εύκολα, μπορούν (ως δια μαγείας) να πετύχουν στα πολύ δύσκολα;
ΟΣΟ και καλή πίστη να έχει κανείς, δοκιμάζονται εκ των πραγμάτων τα όρια της κοινής λογικής.
ΣΕ μια χώρα που τα τελευταία 50 χρόνια κανόνα αποτελούσαν τα αυθαίρετα και η κάθε είδους αυθαιρεσία (απ’ όλες τις πλευρές) άντε να βάλεις τάξη και να οριοθετήσεις ποιοι αρχαιολογικοί χώροι ανήκουν στην Πολιτεία και ποιοι (λόγω… ιδιοχρησίας!) στον ιδιοκτήτη του διπλανού μπακάλικου.
ΣΕ μια χώρα που το δίκιο βρίσκεται από την πλευρά αυτού που πρώτος παρανομεί (για να θεμελιώσει κυριότητα) άντε να βγάλεις άκρη ποιος έχει καταπατήσει το χώρο του άλλου.
ΑΣΕ που οι τίτλοι κυριότητας του Δημοσίου ενδέχεται να σαπίσει (ή χαθεί) σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο της ελληνικής γραφειοκρατίας.
ΚΑΙ αυτή τη καφκική πραγματικότητα εννοείται ότι είναι γνωστή στους καταπατητές.
ΜΙΑ χώρα που δεν έχει καταφέρει (στους δύο σχεδόν αιώνες της ύπαρξής της) να αποκτήσει ένα στοιχειώδες Κτηματολόγιο, δεν μπορεί (και να θέλει) να προστατεύει την περιουσία της.
ΚΑΙ ιδιαίτερα όταν σε αυτή τη χώρα ζει και ένας λαός που γαλουχήθηκε να λειτουργεί (και να επιβιώνει) ως αρπακτικό, τα δύσκολα μετατρέπονται σε ακατόρθωτα.
ΔΕΝ σας κρύβω ότι η κρίση μετέτρεψε σε βεβαιότητες πολλούς φόβους (και υποψίες) που είχα εδώ και πολλά χρόνια για τη τύχη της χώρας.
ΕΙΜΑΙ πια (σχεδόν) βέβαιος ότι η πατρίδα θα πιεί και τη τελευταία σταλαγματιά από το «πικρό ποτήρι» που για δεκαετίες ανέβαλε και παραμέριζε, κάνοντας ότι δεν το βλέπει.
Ο κόμπος φτάνει μέρα με τη μέρα πια στο χτένι. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Ήλθε η ώρα να κάνουμε «ταμείο»!
ΔΕΝ υπάρχει πλέον χρόνος ούτε για προχειρότητες ούτε για αναβολές ούτε για μεγάλα λόγια και υποσχέσεις.
ΑΣΕ που κανείς δεν εμπιστεύεται και δεν πιστεύει πια κανέναν. Και πολύ περισσότερο δεν μας εμπιστεύονται οι εταίροι και δανειστές μας, άσχετα αν συνεχίζουν να μας συμπεριφέρονται ευγενικά και να μας χαμογελούν, έστω με το ζόρι.
ΕΙΜΑΙ βέβαιος ότι μετά από δυόμιση χρόνια ελέγχων από την τρόικα στα διάφορα ελληνικά υπουργεία γνωρίζει και ο τελευταίος Γερμανός γραφειοκράτης τι ακριβώς συμβαίνει.
ΕΙΜΑΙ βέβαιος ότι βρίσκονται πολύ κοντά στο να συμπεράνουν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια «μαζέματος» του… μαγαζιού.
ΟΤΙ το ελληνικό δημόσιο είναι beyond repair. Θα πρέπει να έχουν κατανοήσει ότι η ποιότητα του κρατικού μηχανισμού είναι (εντελώς) για τα μπάζα.
Η παρουσία του, όχι μόνο δεν μπορεί να συμβάλλει στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά αντίθετα επιδεινώνει τη κατάσταση.
ΑΣΕ που λειτουργεί όπως ο κακοήθης καρκίνος, που όποια φαρμακευτική αγωγή και να ακολουθήσεις, βρίσκει πάντα τρόπους να κάνει μετάσταση και να προσβάλει και τα υγιή κύτταρα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά κανείς στην Ελλάδα δεν ασχολείται με το μεγάλο ασθενή. Κανένα κόμμα, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι το ΚΚΕ, δεν δέχεται να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι.
Η αντίδραση (στις απολύσεις) είναι καθολική. Η «ασθένεια» έχει επικρατήσει κατά κράτος και αποτελεί τη μόνη υγεία που γνωρίζουν.
ΤΗ στιγμή που 800.000 άτομα, του ιδιωτικού τομέα έχουν χάσει τη δουλειά τους την τελευταία τριετία, από το Δημόσιο δεν έχουν απολυθεί ούτε οι επίορκοι.
ΚΑΝΕΙΣ, για παράδειγμα, πολεοδόμος ή γιατρός που έπαιρνε φακελάκια και ουδείς εφοριακός που τα «έπαινε» κάτω από το τραπέζι, δεν έχει χάσει μέχρι τώρα τη δουλειά του.
ΟΙ «ιερές αγελάδες» του ελληνικού Δημοσίου αποτελούν ταμπού, όχι μόνο για τα κόμματα και την πολιτική ηγεσία, αλλά και για την ίδια την κοινωνία.
ΓΙΑ όσους δεν ζουν τη ζοφερή καθημερινότητα (όπως εμείς) και παρακολουθούν τις εξελίξεις από μακριά, είναι πιο εύκολο να αντιληφθούν ότι το πρόβλημα κάθε άλλο παρά οικονομικό είναι.
ΟΣΑ δάνεια και αν δοθούν στη χώρα δεν θα μπορέσει να βγει από τη «σκοτεινή τρύπα» που έχει μπει.
ΟΧΙ φως στην άκρη του τούνελ δεν υπάρχει, αλλά ούτε και τούνελ. Το σκοτάδι καλύπτει τα πάντα. Η ελληνική νύχτα (προς το παρόν τουλάχιστον) φαίνεται τέλος να μην έχει.
ΠΡΟΣΠΑΘΩ να μη σκέφτομαι που μπορεί να τελειώσει αυτή η ιστορία. Το βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται να τελειώσει καλά.
ΠΟΛΥ φοβάμαι ότι μόνο διά της καταστροφής μπορεί η πατρίδα μας να βρει το δρόμο της και να σωθεί.
ΓΙΑ να μη στοιχειώσει το παρελθόν, όπως έχει συμβεί μετά και τις προηγούμενες χρεοκοπίες, θα πρέπει να θαφτεί μαζί του και το ζόμπι του ελληνικού Δημοσίου.
ΓΙΑΤΙ περί πτώματος πρόκειται και όχι περί άρρωστου οργανισμού που μπορεί να αναρρώσει με μια παρατεταμένη (έστω) φαρμακευτική αγωγή.
ΕΧΕΙ φτάσει ώρα να καθαρίσουμε με αυτή την κατάσταση. Να ξεκινήσουμε να κάνουμε κράτος από μια λευκή κόλα χαρτί. Από το τίποτα δηλαδή.
ΝΑΙ, από το «τίποτα», μιας και δεν υπάρχει τίποτα, πάνω στο οποίο μπορούμε να στηριχτούμε. Και τέτοιες ευκαιρίες δίνουν (έως ένα βαθμό) μόνο οι επαναστάσεις και οι ολοσχερείς καταστροφές οι οποίες και γενούν (από μόνες τους) νέες ευκαιρίες.
ΓΙΑ να μη σε ξεπεράσουν όμως και οι ευκαιρίες των καταστροφών, θα πρέπει να είσαι, ως ένα βαθμό, προετοιμασμένος να τις πιάσεις από τα μαλλιά αν χρειαστεί.
ΚΑΙ εδώ ελλοχεύει ο πιο θανάσιμος κίνδυνος. Τη στιγμή που μια άτακτη χρεοκοπία «παίζει» και μάλιστα με μεγάλες πιθανότητες με τη πάροδο του χρόνου, το ελληνικό Κράτος δείχνει να μη λαμβάνει υπόψη του την πιθανότητα αυτή και να μη προετοιμάζεται για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
ΑΣ ελπίσουμε ότι οι συνέπειες αυτής της απαράδεκτης αμέλειας (αν έλθει ξαφνικά το μοιραίο) να μη πληρωθούν (και) αίμα.
ΣΤΟ παραπέντε σας λέω βρίσκεται η χώρα για να γυρίσει μισό αιώνα πίσω. Και αυτό μπορεί να γίνει εντελώς τυχαία και χωρίς να το επιδιώκει συνειδητά κανένας. Ούτε δηλαδή εμείς ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε όλοι καλά και τα λέμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
